บทที่ 73 คลื่นใต้น้ำ
“พวกคุณคิดว่าที่นี่คือที่ของตระกูลจางเหรอ” อูหยางพูดด้วยสีหน้าจริงจัง และตำหนิจางหงจูน “บริษัทมีกฎของบริษัท หากคุณสองคนไม่ต้องการทำ ฉันจะเปิดประชุมคณะกรรมการบริหารให้ยึดหุ้นของพวกคุณ!”
“นี่!”
สีหน้าของจางหงจูนซีดเผือด กัดฟันและมองไปที่หลินอิ่ง
ตอนนี้อำนาจของอูหยางมีเยอะมาก ถ้าไม่มั่นใจก่อนที่จะเตะอูหยางออกจากคณะกรรมการบริหารได้ พวกเขาคงไม่กล้าฉีกหน้าตัวเองตอนนี้เด็ดขาด
“ผู้ช่วยหลิน ครั้งนี้การตัดสินใจของฉันเป็นปัญหา ฉันขอโทษคุณด้วย” จางหงจูนถอนหายใจด้วยความอดทน และพูดกับหลินอิ่ง
“ผู้ช่วยหลิน ฉันขอโทษสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้” จางหงซวนพูด สีหน้าไม่สู้ดีนัก
หลินอิ่งพยักหน้าเล็กน้อย และพูดด้วยรอยยิ้ม: “คราวหลังให้ระวังกันหน่อย”
คราวหลังให้ระวังกันหน่อยงั้นเหรอ สีหน้าของจางหงจูนทั้งสองคนซีด ท่าทางโกรธมากกับคำพูดของหลินอิ่ง ไอ้ลูกเขยเศษสวะคนนี้คิดว่าตัวเองเป็นใคร ก็แค่อูหยางที่ใช้มันเป็นข้ออ้างก็เท่านั้น!
ถ้าไม่ใช่เพราะอูหยางออกขัดทั้งสองคนไว้ ตอนนี้หลินอิ่งคงจะคุกเข่าลงกับพื้นและขอโทษพวกเขาไปแล้ว!
ยังมีหน้ามาบอกคราวหลังให้ระวังกันหน่อย รอให้ออกจากบริษัทก่อนเถอะ แกหลินอิ่งก็เป็นแค่หมาจรจัดที่ใครๆก็รังแกได้เท่านั้น!
“ฮึ!” จางหงจูนเปล่งเสียงไม่พอใจออกมาหนึ่งคำ และจ้องไปที่หลินอิ่ง “แกออกจากบริษัทแล้ว ก็ระวังตัวเองไว้ให้มากๆ”
พูดจบ ทั้งสองคนโกรธมากไม่อยากอยู่ต่อ รีบเดินหน้าแดงออกจากสำนักงานไป
เมื่อมาถึงที่จอดรถใต้ดิน ท่าทางของจางหงจูนทั้งสองคนโกรธแทบจะฆ่าคนได้
“จางหงซวน โทรหาภรรยาของแก ฉันต้องการคุยกับคนในตระกูลโจ ฉันได้ปรึกษากับตระกูลซูนไว้แล้ว” จางหงจูนพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“พี่ใหญ่ พี่ตัดสินใจจะลงมือแล้วเหรอ” จางหงซวนสายตาเปล่งประกาย ถามอย่างรอบคอบ
“ฉันไม่สามารถทนอูหยางได้อีกต่อไป แม้แต่เศษสวะอย่างหลินอิ่งยังสามารถใช้อำนาจบาตรใหญ่ของเขาบนหัวเราสองคน!” ดวงตาของจางหงลุกเป็นไฟ
“ทางตระกูลโจฉันสามารถติดต่อได้ตลอดเวลา แค่รอคำสั่งจากพี่ใหญ่เท่านั้น” จางหงซวนพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ “สำหรับหวางจื่อเหวินลูกผู้ดีมีเงินคนนี้ ฉันคิดว่าฉันสามารถคุยกับเขาได้”
“รีบจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จโดยเร็ว หากตระกูลใหญ่ทั้งสามต่างมีคนออกหน้า ฐานะที่ลึกลับอย่างอูหยางนิ่งซื่อก็เปิดเผยรายละเอียดไม่ได้ เราสามารถกลับมาควบคุมบริษัทเครื่องประดับจางซื่อได้อย่างแน่นอน!” จางหงจูน
……
อีกด้านหนึ่ง หลังจากหลินอิ่งทักทายจางฉีโม่แล้วก็ออกจากอาคารเป่าติ่ง
เขาได้รับข้อความด่วนจากเสิ่นซาน ดูเหมือนเสิ่นซานจะเจอกับเรื่องที่เขาไม่สามารถจัดการได้
เมื่อถึงริมถนน หลินอิ่งก็เรียกแท็กซี่ วางแผนจะกลับไปที่วิลล่าหิมะมังกรก่อน
หลินอิ่งขึ้นนั่งที่เบาะหลังรถ และใช้โทรศัพท์กดโทรออก
“สวัสดีครับ ท่านหลิน คุณเสร็จธุระแล้วใช่ไหม” ที่ปลายสายโทรศัพท์ เสิ่นซานถามด้วยความเคารพ
“พูดมาเถอะ มีเรื่องอะไร” หลินอิ่งพูดเบา ๆ
“คืออย่างนี้ ท่านหลิน ที่เขตควบคุมตะวันออกของเมืองเกิดปัญหาเล็กน้อย” เสิ่นซานพูดด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม “ตามคำสั่งของคุณ ฉันพยายามอย่างเต็มที่ที่จะรับช่วงต่ออำนาจและกิจการก่อนหน้าของเซควนและระหว่างการดำเนินการยังมีอุปสรรคมากมาย แต่ฉันก็จัดการให้เท่าเทียมได้ทั้งหมดแล้ว”
“แต่ช่วงนี้มีนักเลงกลุ่มหนึ่ง ซึ่งจัดการได้ยากมาก พวกมันมีผู้มือฝีมือดีมากเป็นพิเศษอยู่สามคน ลูกน้องของฉันต่างเสียเปรียบพวกมันมาหลายครั้งแล้ว” เสิ่นซานพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ และกลัวว่าหลินอิ่งจะตำหนิ
“คนของคุณไม่มีใครรับมือได้เลยเหรอ” หลินอิ่งถามด้วยความสงสัย
ตามหลักแล้วมันเป็นไปไม่ได้ เสิ่นซานคลุกคลีอยู่ที่เมืองชิงหยูนมาหลายปี อำนาจใต้ดินในเมืองชิงหยูนก็เป็นที่รู้จักกันเป็นอย่างดี อีกอย่างเสิ่นซานก็อยู่ในตำแหน่งสูงสุดอย่างมั่นคงมาหลายปีแล้ว ไม่ใช่พวกขี้เมาหยำเปอย่างแน่นอน
“พวกเขามีกำลังมาก ลูกเล่นอะไรมีหมด พวกมันยังใช้พลซุ่มยิงและระเบิดแสวงเครื่อง ซึ่งทิ้งระเบิดใส่ฉันหลายจุดแล้ว แถมยังลอบยิงคนเก่งๆของพวกฉันตายไปหลายคน วิธีการของพวกมันไม่ธรรมดาเลย” น้ำเสียงเสิ่นซานดูเคร่งขรึม
“คุณรู้หรือไม่ว่าใครอยู่เบื้องหลัง” หลินอิ่งถาม
“มันเป็นคนของตระกูลโจ” เสิ่นซานตอบอย่างเคร่งขรึม “ตระกูลโจมีลูกหลานหนุ่มสาวที่ใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศกลับมาที่เมืองชิงหยูนแล้ว ว่ากันว่าอยู่ที่อเมริกาใต้ยังมีชื่อเสียงไม่น้อย เขาพาคนจากอเมริกาใต้กลับมากลุ่มหนึ่ง พวกเขาทั้งหมดมาจากแก๊งยาเสพติดนานาชาติ เป็นพวกมีความคิดอนุรักษนิยม ตอนนี้กำลังต่อสู้กับฉัน เพื่อแย่งการควบคุมเขตตะวันออกของเมือง”
ในเวลานี้ หลินอิ่งยังมีแผนจะอธิบายอะไรบางอย่างกับเสิ่นซาน แต่ทันใดนั้นท้ายรถด้านหลังก็ถูกชนจนรถสั่น
หลินอิ่งจ้องมองไป ในตรอกเล็กๆนี้ มีรถเบนซ์สีดำสี่ห้าคันตามมาติดๆ และดักทางรถแท็กซี่ที่เขานั่งมา
มีกลุ่มชายร่างใหญ่ในชุดสูทสีดำ ทุกคนถือแท่งเหล็กในมือ และลงมาจากรถเบนซ์คันสีดำทีละคน
บางคนมีใบหน้าเหมือนฆาตกร และเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุม สามารถจินตนาการได้ถึงสิ่งที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อ ว่าพวกเขาใส่ของอะไรไว้ในกระเป๋าเสื้อบ้าง
“ไอ๊หยา!โอ๊ย!”
คนขับแท็กซี่รู้สึกตกใจกับการต่อสู้ที่เกิดขึ้นนี้ มือกุมหน้าอกด้วยความตกใจกลัว
คนขับรีบวิ่งออกไป ถูกชายที่แข็งแกร่งต่อยจนสลบล้มลงกับพื้น และถูกพาตัวออกไปจากซอยอย่างรวดเร็ว
“ท่านหลิน ทางนั้นเกิดอะไรขึ้น มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้” เสิ่นซานถามด้วยความประหลาดใจ
“คุณรอโทรศัพท์จากฉันก็แล้วกัน”
หลินอิ่งวางสาย และลงจากรถ
ทันทีที่เขาลงจากรถ ชายร่างใหญ่กำยำหลายสิบคนที่ในมือถือท่อนเหล็กก็รีบวิ่งเข้ามา และใช้สิ่งที่อยู่ในมือฟากกระแทกตรงเข้ามาที่หน้า!
การเคลื่อนไหวของเขารวดเร็วราวกับสายฟ้า ไม่มีการใช้ลีลาท่าทาง มีดพก หรือเตะสีข้าง แค่ใช้หมัดชกหลายสิบครั้งต่อวินาที
โดยไม่ปล่อยให้พวกมันได้โอกาส เขาใช้เวลาแค่สามนาที ทุกคนก็ล้มลง
ชายที่ถือแท่งเหล็กทั้งหมดนอนจมูกเขียวหน้าช้ำอยู่บนพื้น ส่งเสียงร้องครวญคราง กลิ้งไปมาบนพื้นด้วยความเจ็บปวด
ทุกคนที่ลงมือ หลินอิ่งได้ใช้กำลังภายในจัดการ ทำให้เอ็นและกระดูกแตกอย่างเงียบๆ
แต่ในตอนนี้ ก็ชายเจ็ดแปดคนในชุดสูทที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตร ได้หยิบปืนพกที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมา ปืนทั้งหมดถูกห่อด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์สีดำ เผยให้เห็นกระบอกของปืน
ปากปืนเจ็ดแปดกระบอก เล็งไปที่หลินอิ่งจากทิศทางที่ต่างกัน
“จึ๊ จึ๊ เศษสวะอย่างแกก็มีฝีมือนิ ยิงได้ไม่เลวทีเดียว”
มีเสียงหยอกเย้าดังออกมา
หวางจื่อเหวินก้าวลงมาจากรถเบนซ์คันสีดำ จ้องมองหลินอิ่งด้วยท่าทางขบคิด ข้างๆตามมาด้วยฉินเฟยและเสิ่นห้าวสมุนที่จงรักภักดี
“แกยิงต่อสิ ยิงให้ฉันเห็น!” หวางจื่อเหวินพูดเยาะเย้ย ท่าทางบ้าระห่ำมาก
หลินอิ่งยิ้มแต่ไม่พูดอะไรสักคำ
“หรือคิดว่าสิ่งที่ฉันหวางจื่อเหวินพูดเป็นคำพูดไร้สาระ” หวางจื่อเหวินมองไปที่หลินอิ่งอย่างพึงพอใจ “ไม่ให้แกได้เจอของจริง แกคงไม่รู้ว่าความจริงมันช่างโหดร้าย เมื่อกี้ตอนอยู่ที่จางซื่อกรุ๊ปแกรู้สึกพอใจมากไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่แสดงต่อละ”
“คุกเข่าลงและเรียกว่าท่าน ฉันมีเวลาแค่สิบวินาที มิเช่นนั้น จะยิงแกให้เป็นรูพรุนเลย” หวางจื่อเหวินพูดเสียงเย็นชา
“สิบ เก้า แปด เจ็ด หก ห้า…..” หวางจื่อเหวินเมื่อนับอย่างบ้าระห่ำ ทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่าหลินอิ่งไม่แยแส คิ้วจึงขมวดขึ้นเล็กน้อย
ในตอนนี้ เศษสวะต้องรีบคุกเข่าลงและเรียกเขาว่าท่านไม่ใช่เหรอ
หรือว่าแม้แต่ปืน เขาก็ไม่กลัว
“สาม!”
“สอง!”
หวางจื่อเหวินนับ และแทบรอไม่ไหวที่จะเห็นภาพหลินอิ่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าตน
แต่ไม่คาดคิดว่าหลินอิ่งกล้าจะไม่คุกเข่า!
“หนึ่ง!”
ท่าทางของหวางจื่อเหวินเปลี่ยนเป็นดุร้าย จ้องเขม็งไปที่หลินอิ่ง ยกมือชี้ กำลังสั่งการผู้คุ้มกัน!
“อย่าขยับ”
ในเวลานี้ หวางจื่อเหวินก็ได้ยินเสียงพูดเย็นชามาจากข้างหลัง
