ซุปเปอร์เจ้าสำราญ – ตอนที่ 90 ก่อเรื่องขึ้นมา

บทที่ 90 ก่อเรื่องขึ้นมา

รถของหวางหงหลิงขับไปยังย่านที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดในใจกลางเมือง ซึ่งเป็นถนนร้านอาหารชั้นนำที่มีชื่อเสียง ทั้งถนนเป็นสถาปัตยกรรมสไตล์ยุโรป ถือได้ว่าเป็นที่ตั้งร้านที่แพงที่สุดในเมืองชิงหยูน ร้านอาหารแต่ละร้านจะขึ้นอยู่กับการจัดอันดับดาว ระดับการใช้จ่ายนั้นสูงมาก

ไอ้หกจอดรถไว้ที่ร้านอาหารสไตล์ตะวันตกชื่อว่าSarola International Palace Pavilion

หลินอิ่งลงจากรถมา มองดูอย่างละเอียด การตกแต่งของร้านนี้ดูหรูหราอลังการมาก แถมยังเก๋ไก๋อีกด้วย สไตล์ตะวันตกในยุคกลาง ดูเหมือนปราสาทชั้นสูงจากระยะไกล

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง บนอาคารสามชั้นที่มีลักษณะคล้ายปราสาท มียอดตระกูลกุหลาบที่ออกแบบอย่างประณีต และมีกระถางดอกกุหลาบสีแดงสดเรียงแถวอยู่ที่หน้าประตู

หลินอิ่งได้กลิ่นน้ำหอมกุหลาบจางๆอยู่ข้างหลังเขา และถามว่า “นี่คือธุรกิจภายใต้ในนามของคุณเหรอ?”

“ใช่ ดูเหมือนว่าคุณจะให้ความสนใจฉันมากเป็นการส่วนตัว สิ่งนี้คุณก็ยังรู้ดี” หวางหงหลิงพูดอย่างขี้เล่น

“ไปกันเถอะ พาคุณเข้าไปเยี่ยมชมข้างใน” หวางหงหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม “นี่เป็นร้านที่ฉันอยากจะเปิดเมื่อนานมาแล้ว ตอนที่ฉันได้รับเงินก้อนแรกในชีวิตฉันก็เปิดร้านนี้ขึ้นมา! ทุกพื้นที่ในร้าน ถูกตกแต่งและออกแบบตามไอเดียของฉันทั้งหมด!”

หลินอิ่งมองไปอย่างผ่านๆ โดยไม่ได้พูดอะไรเลย

ทั้งสองคนเดินเข้าในร้านอาหารนี้ด้วยกัน

การตกแต่งภายในร้านอาหารหรูหรามากกว่า ราวกับเข้าไปในพระราชวังตะวันตกของยุคกลางจริงๆ มันงดงาม และมีสไตล์ที่โดดเด่นมาก มีตะเกียงน้ำมันสมัยเก่าสองสามอันบนบาร์ เมนูม้วนหนังแกะ และภาพวาดสีน้ำมันนามธรรมต่างๆแขวนอยู่บนผนัง

พนักงานยังเป็นหญิงสาวทุกคนสวมชุดสไตล์พังค์หรือชุดแม่บ้านสไตล์โกธิค ซึ่งเหมาะมาก

แต่อย่างไรก็ตาม หลินอิ่งพบว่า ในร้านอาหารขนาดใหญ่นี้ ไม่มีลูกค้ารับประทานอาหารอยู่แม้แต่คนเดียวเลย

“คุณกำลังสงสัยใช่ไหมว่าทำไมไม่มีลูกค้าเลย?” หวางหงหลิงยิ้มอย่างมีชัย “ร้านอาหารนี้ไม่เปิดให้คนทั่วไปเข้าได้ เปิดให้บริการสำหรับฉันคนเดียวเท่านั้น ฉันจะมาที่นี่ตอนที่ฉันอยากจะดื่มหรือกินอะไร คุณเป็นแขกคนแรกของที่นี่!”

หลินอิ่งไม่ได้พูดอะไรเลย เพียงแค่รู้สึกว่า หวางหงหลิงยังคงมีความสุขกับการใช้ชีวิตมากกว่าลูกหลานคนที่ร่ำรวยทั่วไป ใช้เงินจำนวนมากเพื่อสร้างร้านอาหารแบบนี้ขึ้นมา แม้ว่ามันจะฟุ่มเฟือย แต่ก็ทำให้ตัวเองมีพื้นที่เป็นส่วนตัว

กับที่กล่าวว่า ทั้งสองเดินไปที่ชั้นสอง และนั่งลงที่โต๊ะรับประทานอาหาร กับพรมสีแดงทั้งสองด้าน โคมไฟระย้าปริกไฟสีเทาและสีเหลืองเข้ม ซึ่งสร้างบรรยากาศที่ดีมาก

สาวสวยแต่งตัวเป็นสาวใช้เดินเข้ามา ถามว่า “คุณหนูใหญ่ วันนี้คุณมาที่นี่ อยากจะทานอะไรค่ะ?”

“ยังคงทำตามเมนูอาหารก่อนหน้านี้ของฉัน แล้วเสิร์ฟของว่างที่เป็นเอกลักษณ์ทั้งหมด” หวางหงหลิงสั่งว่า

“ค่ะ คุณหนูใหญ่” พนักงานเสิร์ฟพยักหน้าด้วยความเคารพ จากนั้นเหลือบมองไปที่หลินอิ่ง ในสายตาของเธอเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เธอไม่เคยเห็นคุณหนูคนโตพาผู้ชายมาที่ร้านอาหารเลย หรือว่าคนๆนี้คือคู่หมายของเธอ? แต่ว่า ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เหมือนเป็นลูกหลานของผู้ร่ำรวย ที่สามารถเข้ากับสฐานะของคุณหนูคนโตได้เลย ยกเว้นรูปร่างหน้าตาของเขา

พนักงานเสิร์ฟก็ถอยออกมาจากชั้นสองไป ด้วยความอยากรู้อยากเห็น หลังจากดูเพิ่มเติมแล้ว

“คุณรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงสร้างร้านอาหารแบบนี้ขึ้นมา?” หวางหงหลิงถามด้วยรอยยิ้ม

หลินอิ่งส่ายหัว ตัวเองจะรู้ได้อย่างไร

ใบหน้าของหวางหงหลิงสว่างไสว จำอะไรบางอย่างได้ กล่าวว่า “เพราะตอนฉันยังเป็นเด็กชอบดูเทพนิยายมาก มีเรื่องราวของเจ้าหญิงมากมาย ในเวลานั้น ฉันกำลังคิดว่า ฉันอยากจะสร้างร้านอาหารสไตล์พระราชวัง แล้วก็สามารถอ่านหนังสือกับคนที่ฉันชอบทุกวัน กินอาหารสามมื้อด้วยกัน ตราบใดที่รู้สึกเหนื่อยแล้ว ก็จะสามารถมาที่พื้นที่ส่วนตัวนี้ และสัมผัสถึงบรรยากาศแบบนี้……”

“ไม่ว่าคนที่ฉันชอบจะเป็นคนแบบไหน เหลือทนแค่ไหน ฉันก็จะทำให้เขาเป็นเจ้าชายในใจของฉัน ราชาในสายตาของชาวโลก ฉัน……..”

“เสียงไอ” หลินอิ่งไออย่างแห้งๆสองครั้ง ขัดจังหวะคำพูดที่กำลังมึนเมาอยู่ และกระตือรือร้นของหวางหงหลิง

“หึ่ คุณเป็นอะไรถึงไอ? คุณกำลังคิดอะไรอยู่? คุณคิดว่าฉันกำลังพูดถึงคุณอยู่หรือ?” หวางหงหลิงพูดอย่างเย็นชา โกรธมาก และรู้สึกไม่พอใจกับการแสดงออกของหลินอิ่ง

ตัวเองกำลังพูดแบบนี้อยู่ และทำไมเขาถึงยังต้องขัดจังหวะผู้หญิงที่กำลังพูดอยู่ ไม่รู้จริงๆว่าคนแบบนี้จะมีผู้หญิงยอมแต่งงานกับเขาได้ยังไง

ในเวลานี้ พนักงานเสิร์ฟหลายคนก็ผลักรถเข็นอาหารขึ้นมา มีพื้นจานคริสตัลหลายอันบนรถอาหาร ทั้งหมดถูกคลุมด้วยผ้าคลุมอาหารที่ทำขึ้นมาพิเศษ และมีผ้าสีแดงบางอยู่ชั้นหนึ่ง จึงมองไม่เห็นเมนูอาหารที่อยู่ในจานเลย

อย่างไรก็ตาม ในรถเข็นอาหารมีกลิ่นความหวานที่น่าหลงใหลออกมาหลายรส และเห็นได้ชัดว่างานฝีมือนั้นไม่ธรรมดา

หวางหงหลิงหยิบแก้วคริสตัลสีแดงเข้มสองใบจากพนักงานเสิร์ฟ มองไปที่หลินอิ่งด้วยรอยยิ้ม และพูดว่า “คุณอยากจะลองคาดเดาดูไหมว่า มีเมนูอาหารและติ่มซำอะไรบ้าง?”

ติ๊ด

โทรศัพท์มือถือของหลินอิ่งดังขึ้น และเขารับสายโดยไม่ลังเล หวางหงหลิงแสยะยิ้มอย่างเย็นชา กัดฟัน และดูไม่พอใจมาก

“ฮัลโหล ท่านหลิน ก่อนหน้านี้ได้รับคำสั่งของคุณ ผมส่งหลิวจุนพาคนไปติดตามหวางจือเหวิน เมื่อกี้นี้หลิวจุนโทรหาผม บอกว่าหวางจือเหวินพาบอดี้การ์ด ขับรถไปที่ชุมชนสุ่ยหยวน และไปที่บ้านของคุณ” อีกด้านของโทรศัพท์ เสิ่นซานพูดอย่างสุภาพว่า “ท่านหลิน รอให้คุณออกคำสั่ง ว่าจะจัดการกับเขาอย่างไร?”

“ผมจะไปเดี๋ยวนี้ คุณให้หลิวจุนจ้องเขาไว้ให้ดีๆ!”

หลินอิ่งวางสายโทรศัพท์ สายตาของเขาเย็นชา หวางจือเหวินค้นพบชุมชนสุ่ยหยวนหรือ? ยังกล้าที่จะไปก่อกวนฉีโม่อีกด้วยเหรอ?

“ขอโทษนะครับ ผมมีเรื่องที่ต้องไปทำตอนนี้” หลินอิ่งกล่าวอย่างเคร่งขรึม และลุกขึ้นอยากจากไป

“เรื่องอะไรมันรีบขนาดนี้?” หวางหงหลิงยืนขึ้นและหยุดหลินอิ่ง ด้วยความประหลาดใจ “คุณสัญญาว่าจะดื่มชากับฉันแล้ว ทำไมคุณถึงจากไปอย่างกะทันหัน?”

หลินอิ่งเหลือบมองไปที่หวางหงหลิง และหยิบชาดำ Marquis สีแดงเข้มจากโต๊ะอาหาร และดื่มมันให้หมดในอึกเดียว

“โอเค ชาดื่มไปแล้ว” หลินอิ่งหันหลังและเดินลงไปชั้นล่าง

หวางหงหลิงตะลึงไป จากนั้นความโกรธและความอับอายก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ!

หลินอิ่งออกจากร้านอาหารอย่างรวดเร็ว หยุดรถแท็กซี่ข้างถนน แล้วตรงไปที่ชุมชนสุ่ยหยวน

หวางหงหลิงก็รีบออกจากร้านอาหาร จ้องมองไปที่ด้านหลังของหลินอิ่งอย่างว่างเปล่า ใบหน้าที่แดงก่ำของเธอเต็มไปด้วยความผิดหวัง และการแสดงออกของเธอก็เสียใจอย่างมาก

เธอกัดริมฝีปากแน่น ดวงตาเกือบเป็นสีแดง และเธอถือกล่องคริสตัลที่สวยงามหรูหราไว้ในมือ

นี่คือของขวัญที่เธอเตรียมไว้ให้หลินอิ่ง แต่เดิมอยากจะรอให้ดื่มชาเสร็จ และมอบให้หลินอิ่งต่อหน้า

ในกล่องของขวัญเป็นกุญแจของ Bugatti Veyron และนาฬิกา Patek Philippe ผู้ชายรุ่นเดียวกับที่ข้อมือของเธอ

“ทำไม?” หวางหงหลิงพึมพำกับตัวเอง ไม่พอใจอย่างมาก และไม่เต็มใจมาก

ตั้งแต่เล็กจนโต สิ่งที่เธอเห็นชอบแล้วก็จะต้องได้มันมา ยิ่งดีบูมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งพยายามหาทุกวิถีทางเพื่อได้มันมากับมือ!

เธอไม่เข้าใจ หรือว่าตัวเองไม่มีเสน่ห์พอหรือ? จางฉีโม่หน้าตาดีมากก็จริง แต่ตัวเองจะแย่กว่าเธองั้นหรือ?

ท่าทีที่หยิ่งผยองของเธอ จะไม่มีวันยอมให้เธอด้อยไปกว่าเพื่อนๆในวัยเดียวกันอย่างแน่นอน ในทั่วเมืองชิงหยูน แม้แต่ผู้ชายในวัยเดียวกันกับเธอก็มีไม่กี่คนที่โดดเด่นและเก่งกล้าไปกว่าเธอ! ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสาวๆในวัยเดียวกันเลย!

หวางหงหลิงกำหมัดแน่น “หลินอิ่ง ไม่ช้าก็เร็วฉันจะให้คุณนมัสการใต้กระโปรงของฉันให้ได้……”

ผ่านไปยี่สิบกว่านาที

หลินอิ่งก็มาถึงที่ชุมชนสุ่ยหยวน

เขาเดินมาถึงข้างล่าง และเห็นลัมโบร์กีนีสีน้ำเงินของหวางจือเหวิน และทีมบอดี้การ์ดก็อยู่รอบๆคันรถ

สายตาของหลินอิ่ง ค่อยๆเย็นชาลง……