วันแห่งการสอบมาถึงเร็วกว่าที่เจสันคาดไว้ แต่เขาก็เก็บความลับของเขาไว้เป็นความลับได้สำเร็จโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น
ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เจสันได้พัฒนาความรู้เกี่ยวกับทุกสิ่งที่จำเป็นสำหรับการสอบภาคทฤษฎีและเขามั่นใจว่าจะได้คะแนนที่สมบูรณ์แบบ
เจสันเป็นเด็กฉลาดมาโดยตลอดและมีความปรารถนาที่จะเรียนรู้เพิ่มเติมอย่างไม่ย่อท้อ
เพื่อให้ชัดเจนยิ่งขึ้น เขาไม่ชอบเวลาที่เขาไม่รู้บางสิ่งบางอย่างและเมื่อมีบางสิ่งที่เขาไม่รู้หรือไม่แน่ใจ สิ่งนั้นจะติดอยู่ในใจเจสันเขาไม่สามารถสลัดออกไปในจนกว่าเขาจะได้รู้
เจสันยังฝึกลำดับศิลปะการป้องกันตัวที่บ้าน แต่มันมีประโยชน์เพียงบางส่วนอเพราะเขาจะพ่ายแพ้ในระหว่างการสอบแม้ว่าเขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพราะแกนมานาของเขาที่เชื่อมโยงกับร่างกายนั้นอ่อนแอเกินไป
เขาครุ่นคิดว่าควรจะเลิกสอบซ้อมหรือไม่ เขาเองก็ยังไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง
อย่างไรก็ตามความสำเร็จด้านการอ่านและการเขียนของเขา ก็ทำให้เขาภาคภูมิใจเนื่องจากเจสันสามารถอ่านหนังสือและเขียนประโยคที่ง่ายขึ้นได้อย่างคล่องแคล่ว
ภาษาทางเทคนิคยังยากเกินที่เขาจะเข้าใจ แต่เขาก็จะพยายามไปทีละนิด
อย่างน้อยความลับของเขาก็ถูกซ่อนไว้และการได้คะแนนเต็มจากการสอบภาคทฤษฎีก็เกือบจะสมบูรณ์แล้ว
เขาหวังว่าจะประสบความสำเร็จ เจสันยังคงมีความหวังเล็กๆน้อยๆ
การปลุกวิญญาญของเขามีความสำคัญยิ่งกว่าพันธะแรกของเขา เนื่องจากเขาสามารถปฏิเสธพันธะของวิญญาณสัตว์ที่เลวร้ายได้หากวิญญาณของเขามีความพิเศษหรือพลังวิญญาณของเขาแข็งแกร่งพอ
หากเป็นเช่นนั้นเจสันต้องไตร่ตรองว่าเขาควรจะกู้เงินเพื่อซื้อลูกสัตว์หรือไข่ของสัตว์ร้ายดีหรือไม่
แต่หลังจากคิดไปสักพักเขาก็ตระหนักว่า มันไม่น่าเป็นไปได้ที่จิตวิญญาณของเขาจะเป็นสิ่งพิเศษเนื่องจากโอกาสนั้นน้อยมาก
การปลุกจิตวิญญาณที่ดีขึ้น ไม่ได้ขึ้นอยู่กับยีนของพ่อแม่โดยตรง เพราะโอกาสในการปลุกจิตวิญญาณที่ดีขึ้นจะสูงขึ้นเมื่อพ่อแม่มีจิตวิญญาณที่ดี
เจสันไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับวิญญาณของพ่อแม่และเขาไม่เคยเห็นจิตวิญญาณของแม่ของเขาเลย แต่ทุกครั้งที่เจสันถามแม่ของเขาเกี่ยวกับจิตวิญญาณของเธอ เธอดูเหมือนจะเศร้าและดูเหมือนเธอจะคิดอะไรอยู่ ดังนั้นเจสันจึงไม่อยากถามเธอนัก
อย่างไรก็ตามเจสันยังคงมีความสุขกับการที่ดวงตาของเขามองเห็นเป็นปกติและมันทำให้เขาเสียสมาธิจากการคิดเกี่ยวกับคะแนนสอบของเขา
เขาเริ่มเข้าใจอย่างช้าๆ อย่างเริ่มคิดว่าดวงตาของเขาสามารถทำอะไรได้ แม้ว่ามันจะยังซับซ้อนเกินกว่าที่เขาจะเข้าใจก็ตามมีเพียงทฤษฎีที่ก่อตัวขึ้นในหัวของเขา
หลังจากซักผ้าและเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเจสันก็ออกไปโรงเรียน เขารู้สึกประหม่าเล็กน้อย แต่เมื่อมองดูการไหลของมานาที่สงบลงรอบ ๆ ตัวเขา ทำให้ความตึงเครียดของเขาผ่อนคลายลง
เจสันไม่ลืมที่จะใส่ผ้าพันแผลเล็ก ๆ ออกจากอพาร์ทเมนต์เล็ก ๆ ก่อนที่เขาจะเอาไม้เท้าไปด้วย เมื่อมาถึงสนามสอบที่โรงเรียนในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมาเจสันรู้สึกประหลาดใจกับเสียงดังที่เขาได้ยิน
ผู้ปกครองส่วนใหญ่ไปที่โรงเรียนพร้อมกับบุตรหลานเพื่อสนับสนุนพวกเขาด้วยความจริงใจ
มีเด็กสองสามพันคนที่มีพ่อแม่ของพวกเขาเบียดเสียดกันที่พื้นโรงเรียนและมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เจสันจะเดินผ่านไปโดยไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความผันผวนของมานา
เมื่อดูรูปร่างจากผู้ปกครองของนักเรียนผ่าน ผ้าพันแผลเจสันพบว่าจุดแข็งของทุกคนแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
การไหลเวียนของมานาที่เจสันเห็น ก็แตกต่างจากผู้ใหญ่แต่ละคนเช่นกันและหลังจากคิดสักครู่เขาก็คิดได้ว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้นมากที่สุด
เห็นได้ชัดว่าพันธะวิญญาณทุกตัวขยายและปรับเปลี่ยนมานาของตัวเองเล็กน้อย ดังนั้นยิ่งสัตว์อสูรวิญญาณแข็งแกร่งมากเท่าไหร่การปรับเปลี่ยนก็จะแตกต่างกันมากขึ้นและมานาที่สามารถใช้ได้
เจสันยังสามารถเห็นมานาที่ปรับเปลี่ยนซึ่งทำให้เขาประหลาดใจเนื่องจากเขาสามารถแยกแยะสีต่างๆได้อย่างสมบูรณ์แบบ
เขาสามารถดูได้ว่าผู้ใหญ่คนไหนทำสัญญากับสัตว์อสูร สิ่งนี้ทำให้เขาหลงใหลและเจสันสังเกตเห็นอีกครั้งว่าดวงตาของเขาพิเศษมาก
เมื่อนึกถึงการต่อสู้ที่เป็นไปได้ในอนาคตเจสันคงจะรู้แล้วว่าความสามารถของคู่ต่อสู้คืออะไร ความคิดนี้ทำให้เจสันดีใจและเขามองผ่านฝูงชนขณะเดินไปที่ห้องเรียน
เจสันเห็นผู้ใหญ่แต่ละคนเห็นได้สร้างพันธะที่มีสัตว์ร้ายอย่างน้อยหนึ่งตัวและได้รับระดับมานาหลักที่กำหนด ดังนั้นพ่อแม่เหล่านี้จึงแข็งแกร่งมากเมื่อเทียบกับลูก ๆ ของพวกเขาผู้สำเร็จการศึกษาระดับมัธยมต้น
อาจจะเป็นได้หลังจากผูกมัดสัตว์ร้ายแล้วสัตว์มหัศจรรย์บางตัวจะสามารถเอาชนะผู้ใหญ่บางคนที่อ่อนแอกว่าด้วยจิตวิญญาณ
เจสันพยายามเพิกเฉยต่อผู้ปกครองและเสียงเชียร์ของพวกเขา ขณะที่เขาเดินเข้าไปในห้องเรียนที่ว่างเปล่าและนั่งลงบนเก้าอี้ของเขาด้วยความสลดใจ
เขาคิดถึงแม่มากยิ่งขึ้นในสถานการณ์เช่นนี้ ไม่กี่นาทีต่อมาเพื่อนร่วมชั้นคนแรกก็เข้ามาในห้องเรียนด้วยความลังเลสำหรับนักเรียนส่วนใหญ่ในยุคที่ผ่านมาส่วนที่เป็นทฤษฎีนั้นยากที่สุดสำหรับพวกเขาเนื่องจากพวกเขาฝึกกล้ามเนื้อและมานามากว่าการเรียนรู้ทฤษฎี
เจสันใจเย็นและสงบสติอารมณ์ในขณะที่เขารอประมาณ 15 นาทีจนกว่าห้องเรียนจะเต็ม คนสุดท้ายที่เข้ามาคือเกร็กซึ่งทักทายเจสันอย่างแปลกใจ
เขาขอให้เจสันโชคดีด้วยความจริงใจ
สิ่งนี้ทำให้เจสันตกใจเล็กน้อยและเขาก็ตอบกลับเจสันขอให้เขาโชคดีเช่นกัน เมื่อเขาคิดครู่หนึ่ง
เจสันไม่มีเวลาคิดเกี่ยวกับพฤติกรรมของเกร็กขณะที่ครูประจำชั้นเข้ามาในห้องพร้อมกับเครื่องใช้พิเศษเขาจึงส่งให้เจสัน
เจสันสังเกตเห็นว่าครูให้หมวกกันน็อค VR แบบพิเศษแก่เขาซึ่งเขาสวมทันที นักเรียนคนอื่น ๆ เปิดหน้าจอโฮโลแกรมบนโต๊ะของพวกเขาและเอกสารการสอบก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเขา
ตอนนี้หน้าเจสันเป็นเอกสารการสอบแบบเดียวกันกับที่เพื่อนร่วมชั้นของเขา ที่ มีต่อหน้าพวกเขาเนื่องจากหมวกกันน็อคสามารถส่งข้อมูลเข้าสู่ความคิดของเขาได้เหมือนกับพวกเขาเป็นดวงตาของเขา
มันเข้าไปในความคิดของเขาโดยตรงโดยไม่จำเป็นต้องให้เขาเห็นจริงๆ ข้อมูลก็เพียงพอที่จะให้ภาพคร่าวๆแก่สมองของเขา
อุปกรณ์นี้มีราคาแพงมากและข้อมูลที่แน่นอนที่ส่งจะอยู่ในใจของผู้ใช้ในช่วงเวลาหนึ่งก่อนที่จะค่อยๆสลายไป
เจสันสามารถได้ยินคำถามโดยคิดถึงตัวเลขและคำตอบก็จะไปในทางเดียวกันการคิดว่าคำตอบนั้นเพียงพอแล้วในความคิดของเขาจะถูกเขียนลงไป
ราวกับว่าอุปกรณ์ VR เป็นเพียงตัวแปลภาษาสำหรับ เจสันที่เริ่มการสอบของเขาหลังจากใส่มันลงไป
ในขณะที่เจสันทำทุกอย่างที่ต้องการเสร็จเรียบร้อยแล้วจนถึงช่วงบ่ายซึ่งมีกำหนดสอบภาคปฏิบัตินักเรียนคนอื่น ๆ ก็ตอบคำถามทั้งหมดอย่างเงอะงะ
ด้วยเหตุนี้เจสันจึงออกจากห้องเรียนภายใต้สายตาของเพื่อนร่วมชั้น
