“…ไรนะ?”
“หะ?”
“ถามว่าเมื่อกี้พูดว่าไรนะ!?”
ชายผมดำรู้สึกกังวลแปลก ๆ กับท่าทีเปลี่ยนไปของอีกฝ่าย เขาจึงเรียบเรียงในหัวว่าเมื่อกี้พูดอะไรผิด
‘หรือว่าเธอกำลังคิดว่า ‘เขา’ เป็นคนสร้าง?’
“ผมบอกว่าอีก 80% มีกลิ่นอายของราชวงศ์อยู่…แต่คิดว่าคงไม่ใช่รัชทา–เฮ้ย!”
พรวด!
ทันใดนั้น ก่อนที่จะทันพูดจบ เด็กสาวก็เอาหน้ายื่นเข้ามาใกล้เขาจนแทบจะนับเส้นขนตาได้!
“ราชวงศ์? คุณหมายถึงราชวงศ์ไวน์เบิร์กหรือคะ!?”
“ก-ใกล้ไป ใกล้ไปแล้ว!!”
ชายหนุ่มร้องออกมาเสียงดัง แต่ก็ไม่ได้ขยับหนีไปไหน
“คุณรู้ได้ยังไง? คุณเป็นใครกันแน่!”
ด้วยความที่ระดับต่างกัน ทำให้หน้าอกของเธอแทบจะทิ่มหน้าเขาอยู่แล้ว! มุมนี้เขาสามารถมองเห็นลวดลายเกล็ดหิมะได้ดีมาก และนั่นก็ทำให้ชายหนุ่มแทบอยากจะเอาหัวแทรกแผ่นดินหนี! (แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงไม่ถอยไปไหน)
“ทำไมราชวงศ์ไวน์เบิร์กถึงได้สร้างวิลแชร์ตัวนี้ให้ดิฉัน? ล-แล้วคนสร้างคือท่านใด ใช่ฝ่าบาทองค์รัชทายาทหรือไม่?!”
“ก็บอกว่าใกล้ไปแล้วไง! แล้วก็ช่วยถามทีละคำถามด้วย! ถามรัวขนาดนี้ใครมันจะไปตอบทัน”
“อ้ะ ข-ขอโทษค่ะ!”
เด็กสาวรีบยกตัวขึ้นมาทันที ทำให้หน้าอกของเธอเฉียดจมูกเขาไปเสี้ยวเดียว ก่อให้เกิดเสียงลมดังขวับ! แน่นอนว่าจนถึงตอนนี้หนุ่มผมดำก็ยังไม่ขยับไปไหน
แต่ว่าไนติงเกลไม่ได้สนใจเรื่องนั้น ตอนนี้เธอกุมหัวใจตัวเอง ก่อนจะตบมันเบา ๆ เพื่อเรียกสติ
‘ร่างกายขยับไปเองอีกแล้ว…’
เมื่อใดก็ตามไนติงเกลได้ยินเรื่องเกี่ยวกับราชวงศ์ (aka.เอียน ไวน์เบิร์ก พระเอกของเรื่อง) ร่างกายเธอก็มักจะมีปฏิกิริยาไปเองตามอัตโนมัติเสมอ
อย่างเมื่อกี้ก็เช่นกัน ราวกับว่าถูกไนติงเกลตัวจริงเข้าครอบงำ…ไม่สิ เหมือนกับว่าเราได้กลายเป็นไนติงเกลไปชั่วขณะมากกว่า
“ขอโทษจริง ๆ ค่ะ…”
“เอ่อ ไม่ต้องซึมขนาดนั้นก็ได้ บอกตามตรงเมื่อกี้ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอก…”
“เอ้ะ เมื่อกี้ว่ายังไงนะคะ?”
“เปล่า ๆ ผมแค่จะบอกว่าไม่ต้องซึมขนาดนั้นก็ได้”
“อ่า”
เธอนึกย้อนกลับไปตอนที่ตัวเองเกือบเอานมทับหัวอีกฝ่ายแล้วถอนหายใจ พ่อหนุ่มโอเมก้าคนนี้ช่างใจดีเสียจริง
‘ขนาดล่วงเกินไปขนาดนั้นยังไม่โกรธ แถมยังปลอบใจเราอีกต่างหาก…’
“ขอบคุณนะคะ”
*******************************************
นี่เป็นครั้งแรกที่จูเลียซได้เห็นเด็กสาวตรงหน้ายิ้มออกมา
เส้นผมสีขาวสลวยของเธอ สะท้อนเข้ากับแสงอาทิตย์เกิดเป็นประกายระยิบระยับเหมือนกับผิวน้ำ
“ขอบคุณนะคะ”
เสียงที่ราวกับกระดิ่งลมก้องกังวาลในหูของชายหนุ่ม
“อืม…”
เขานิ่งอยู่นาน ก่อนจะหลุดออกจากพะวังเมื่อได้ยินเสียงอะไรบางอย่างขยับจากทางด้านหลัง
กรอบแกรบ!
“!”
เขาหันกลับไปตั้งการ์ด เช่นเดียวกับสุภาพสตรีท่านนั้น
เป็นเรเจอร์ โรนอล ที่เมื่อยจนเผลอขยับตัว
“เฮือก…อ-เอ่อคือ…คร่อก!”
ก่อนที่จะแกล้งทำเป็นสลบกลับไปเหมือนอย่างเดิม
“…”
พวกคุณชายที่เหลือเมื่อเห็นพี่ใหญ่ทำเช่นนั้นก็พากันนิ่งกริบ ไม่กล้าขยับตัวแม้ว่าจะเมื่อยแค่ไหนก็ตาม
เพราะว่าพวกเขาไม่อยากพบประสบการณ์การกลายเป็นลูกบอลมนุษย์อีกแล้ว…
‘ลืมไปเลย ว่าไอ้พวกนี้ยังอยู่…’
จูเลียซหรี่ตามองเหล่าคุณชายที่มีสภาพคล้ายกับกองผ้าขี้ริ้ว ก่อนจะได้ยินเสียงมิสไนติงเกลดังขึ้น
“รีบพาพวกเขาไปห้องพยาบาลก่อนเถอะค่ะ เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง”
“อ่า ครับ”
******************************************
หลังจากกล่าวจบ เขาก็ใช้นิ้วชี้ตวัดไปกลางอากาศ
ฟวับ
ทันใดนั้นเหล่าท่านชายที่นอนกองอยู่ก็ลอยขึ้นจากพื้น พร้อมกับหน้าต่างโปร่งใสที่โผล่ขึ้นกลางสายตาของเธอ
[สกิล ‘ควบคุมแรงโน้มถ่วงเป็นวงกว้าง’ LV 4 ผู้ใช้ จูเลียซ ไอแซค]
…
จูเลียซ…ไรนะ?
“…”
‘…สงสัยจะเหนื่อยไปหน่อย’
หลังเจอเรื่องหน้าปวดหัวติดกันหลายชั่วโมง ก็คงไม่แปลกที่จะมีอาการตาล้าไปบ้าง ใช่ ต้องเป็นอย่างนั้นแหละ! ไม่มีทางที่นายเอกตัวดีจะซัดเหล่าชายฉกรรจ์จนหมอบได้หรอก!
ไนติงเกลส่ายหัวกับความคิดของตัวเอง ก่อนจะจ้องไปที่หน้าต่างอีกครั้ง
[สกิล ‘ควบคุมแรงโน้มถ่วงเป็นวงกว้าง’ LV 4
ผู้ใช้ จูเลียซ ไอแซค]
…ชื่อก็ยังเป็นมันอยู่
‘โอเค ชัดเจน’
ขวับ!
วิลแชร์หันกลับหลัง 160 องศา พร้อมกับตรงดิ่งไปข้างหน้าโดยไม่แม้จะหันกลับมามอง
สัญชาติญาณของเธอนั้นแม่นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เป็นเพราะจิตใต้สำนึกบอกว่าชายคนนี้อาจเป็นตัวปัญหา เธอจึงพยามเลี่ยงที่จะถามชื่อเขามาโดยตลอด
ซึ่งก็เป็นดั่งว่า ไอ้หมอนี่มันเป็นระเบิดเดินได้จริง ๆ ด้วย!!
ไนติงเกลพยายามเดินหนี แต่อีกฝ่ายก็ยังคงตามมาพร้อมกับลูกโป่งสี่หนุ่ม
“เดี๋ยวครับ”
“…!”
เด็กสาวชะงักหยุด แต่ก็ยังคงไม่หันกลับไป
“ทางนั้นมันทิศตะวันออกไม่ใช่หรอ? ไหนคุณบอกว่าหอประชุมอยู่ทางทิศตะวันตกไง?”
“อ้อ ตายล่ะ! มาผิดทางค่ะ ฮ่ะ ๆ…”
“หรอ? ยังไงก็เถอะ ช่วยแบกไปสักคนได้ไหม พอดีผมยังใช้เวทย์นี้ไม่คล่องเท่าไหร่”
‘เลเวล 4 นี่ยังไม่ถือว่าคล่องอีกหรอ?…’
เธอคิดพลางมองไปที่หน้าต่างสถานะของตัวเอง ที่เด้งสกิลแบบเดียวกันขึ้นมาให้ เพียงแต่ระดับต่ำกว่ามาก
[สกิล ‘ควบคุมแรงโน้มถ่วงเป็นวงกว้าง’ LV 1]
โดยไม่ทันที่จะให้คำตอบ เขาก็ปลดพลังที่ใช้กับคุณชายเรนอลออกซะแล้ว
ตุบ!
“โอ้ย…!”
เรนอล โรเจอร์ที่เอาหน้าปักพื้นร้องออกมา แต่ก็ยังคงไม่กล้าลืมตา นั่นทำให้ไนติงเกลสงสัยมากว่านายเอกคนนี้ทำอะไรลงไปกันแน่…
