ดิฉันคือนางร้ายในนิยายBL – ตอนที่ 18

“ท่านพี่หญิงมีสองคน ถ-แถมยังมีเวอร์ชั่นยืนได้อีก!”

ตึก ๆ

ฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ

“หนู…หนูขอสัมผัสดูได้ไหมคะ??”

‘ไม่ด้ายยย หล่อนจะสัมผัสอะไร๊?! หนีไปค่ะพระเอก!!”

เอียนกลอกตาเลิ่กลั่กอย่างหายาก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่ดูเหมือนเขาจะค่อนข้างกลัวสาวน้อยคนนี้อยู่เหมือนกัน…

แต่ก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้าถึงตัวได้สำเร็จ เอียนก็รีบคลายเวทย์ลวงตาออกทันที

พรึ่บ!

ผมสีขาวถูกแทนที่ด้วยสีน้ำเงิน ส่วนสูงเองก็เปลี่ยนไป

“อ้ะ เอ๋? พี่ชายเองหรอกหรอ!”

เด็กสาวที่เรียกรัชทายาทว่าพี่ชายหยุดชะงัก ก่อนจะเดินวนรอบ ๆ พวกเขาอย่างไคร่รู้

ว่าแต่เรียกว่าไรนะ…พี่ชาย?

‘อ๋อ อืม จะว่าไปแล้วพวกนายเองก็หน้าตาเหมือนกันเลยหนิ…’

เด็กสาวคนนั้นมีผมสีน้ำเงินเข้มแบบเดียวเอียน เพียงแต่ว่ามันไม่ได้ส่องประกายยามต้องแสงอาทิตย์เหมือนกับเขา

‘ดูยังไงนี่มันก็คือพระเอกเวอร์ชั่นผู้หญิงชัด ๆ!’

ไนติงเกลกลืนน้ำลาย ก่อนจะถามออกไปด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ

“…อิซซี่?”

“ค่ะ! อิซซี่เองค่ะ!”

“อิซาเบล?”

“อิซาเบลเองค่า!”

เจ้าหญิงน้อยกระโดดขึ้นลงอย่างมีความสุขยามเมื่อถูกเรียกชื่อ ท่าทีนั้นทำให้ไนติงเกลอดนึกถึงลูกหมาขึ้นมาไม่ได้

แต่น่าเสียดาย ที่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาชื่นชมความน่ารักของอีกฝ่าย

“…”

อิซาเบล ไวน์เบิร์ก น้องสาวแท้ ๆ ของพระเอก น้องสะใภ้ที่น่ารักของไนติงเกล

แต่ว่า…ไม่มี เธอคนนี้ไม่มีอยู่ใน ‘My Omega’

นิยายเล่มนั้นไม่มีเด็กสาวที่ชื่ออิซาเบลอยู่…

ด้วยความจำอันดีเลิศของตัวเธอในชาติก่อน ทำให้ไนติงเกลสามารถจดจำชื่อตัวประกอบทุกตัวได้

แต่ต่อให้คุ้ยหายังไง เธอก็หาชื่ออิซาเบลไม่เจอ แถมยังจำไม่ได้ด้วยว่าพระเอกมีน้องสาว

เธอกุมหัวใจอย่างเงียบเฉียบ เมื่อความทรงจำกับความรู้สึกที่ไม่รู้จักแล่นเข้ามาในสมอง

‘อิซซี่คือน้องสาวของเรา’

ไม่ใช่…ฉันเป็นลูกคนเดียว

‘เธอแรงเยอะ ก็เลยมักจะชอบทำลายข้าวของแบบนี้เสมอเลย’

ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย

‘ห้ามทำร้ายความรู้สึกของคน ๆ นี้เด็ดขาดนะ’

“…”

ไนติงเกลเหม่อมองไปยังทางที่พี่น้องผมสีน้ำเงินยืนคุยกันอยู่ …ถึงแม้ทั้งหมดจะมีอิซาเบลพูดอยู่คนเดียวก็เถอะ

“ท่านพี่หญิงคะ?”

เด็กสาวที่รับรู้ถึงความเงียบผิดปกติของอีกฝ่ายกล่าวทักขึ้นมา ทำให้ไนติงเกลหลุดออกจากภวังค์ความรู้สึก

“อิซซี่…”

เธอหลับตาลงเพื่อเมินความรู้สึกเจ็บแปลบบริเวณหน้าอก

“ทำไม…ถึงพังประตูเข้ามาล่ะคะ?”

[สกิล ‘นั่นUFO!!’ LV 5 เปิดการใช้งาน]

อิซาเบลที่ถูกผลของสกิลได้ร้องดัง ‘ง่ะ!’ ออกมา ไนติงเกลที่เห็นช่องว่างนั้นก็สวนต่อทันที

“สุภาพสตรีไม่ควรทำลายข้าวของนะคะ ดิฉันเคยบอกแล้วใช่ไหม?”

“พ-พอดีเห็นว่าคาบเรียนจะเริ่มแล้ว ก็เลยจะเข้ามาตามพวกพี่…”

“แต่ฝ่าบาททรงสั่งไม่ให้เข้ามาไม่ใช่หรือคะ?”

“ง่ะ…ขอโทษค่ะ”

เธอพ่นลมหายใจออกมา เมื่อเห็นอีกฝ่ายก้มหน้างุดอย่างรู้สึกผิด

“เอาเถอะค่ะ พวกเราเองก็ลืมไปเลยว่าคาบเรียนกำลังจะเริ่มแล้ว ค่อยยังชั่วที่ได้คุณมาเตือนพอดี …ขอบคุณนะคะ”

“แฮะ ๆ!”

อิซาเบลเงยหน้าขึ้นยิ้มทันที ประหนึ่งรู้อยู่แล้วว่ายังไงก็ไม่โดนโกรธจริงจัง

‘นี่มันเหมือนกับเด็กที่ร้องไห้เพราะรู้ว่ายังไงก็ต้องโดนโอ๋สินะ…’

ไนติงเกลเห็นอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม 

ได้! ฉันตัดสินใจเล่นบทพี่สาวแสนดีอย่างที่ไนติงเกลในความทรงจำทำมาตลอดก็ได้!

เธอตั้งปณิธานแน่วแน่ว่าจะรักษารอยยิ้มนั้นไว้

******************

หลังจากที่แยกกันกับอิซาเบล เธอกับเอียนก็พากันเดินมาจนถึงหน้าห้องเรียนของตัวเอง

ทันทีที่เปิดประตูออก ไนติงเกลก็พบว่าสายตาทุกคู่ในห้องจับจ้องมายังพวกเธอ แต่ก็เพียงไม่นานนัก 

‘บรรยากาศอย่างกับในบาร์สมัยก่อน…’

เพื่อไม่ให้ดูเสียมารยาทจนเกินไป เด็กสาวใช้ ‘เทคนิกมองด้วยหางตา’ สำรวจผู้คนในห้อง

ในบรรดานักเรียน 14 คน เป็นเบต้าไปแล้ว 10 อัลฟ่าอีก 3 (รวมเธอกับพระเอกด้วย) และโอเมก้าคนรู้จักอีก 1

นายเอกคุงนั่นเอง

ในพริบตานั้นดวงตาสีฟ้าของจูเลียซก็เบิกกว้างขึ้น 

ตอนแรกไนติงเกลก็ตกใจนึกว่าเขาเห็นผีเกาะหัวเธออยู่หรือยังไง ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่ายังมีคนยืนอยู่ข้างหลังตัวเอง

และคนผู้นั้นก็คือพระเอก

ขวับ!

ไนติงเกลหันกลับ 180 องศาไปมองเอียนที่ยืนคิ้วกระตุกอยู่ด้านหลัง

‘ร-หรือว่านี่มัน…การพบกันครั้งแรกของคู่แห่งโชคชะตา!’

ถึงแม้จะด่าว่านิยายห่วยแตกยังไง แต่นี่เองก็เป็นอีกหนึ่งฉากที่เธอค่อนข้างชอบ

‘เจ้า…คือคู่แห่งโชคชะตาของข้า”

อัลฟ่าผู้นั้นเอื้อมมือมาแตะที่พวงแก้มขาวนวลของเขา

ดวงตาสีดำลุ่มลึกราวกับรัตติกาลสบเข้ากับตาสีฟ้าของจูเลียซ

“อะแฮ่ม!”

ไนติงเกลอดไม่ได้ที่จะกระแอมออกมา ก่อนจะเลื่อนวีลแชร์ให้ออกจากรัศมีของพระนาย ประหนึ่งจะพูดว่า ‘เชิญเลยค่าาา ดิฉานเป็นแค่ตัวปลากรอบค่าา’

“…”

“…”

…แต่น่าเสียดายที่แม้จะผ่านไปสักพักก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น

‘หืม?’

ชายหนุ่มสองคนยังคงจ้องหน้ากันอยู่ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ได้มีเอฟเฟคสีชมพูเกิดขึ้นแต่อย่างใด

‘อ่าว อะไรอ่ะ ไม่มาร์คกิ้งกันหรอ?ตอนที่พระนายเจอกันครั้งแรกก็ต้องสปาร์คกั–!’

เดี๋ยวนะ ครั้งแรก…?

…

…นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกมันเจอหน้ากันนี่หว่า

ลืมไปได้ยังไงเนี่ย! ตูเป็นคนใช้ให้จูเลียซไปตามหาเจ้าชายเองไม่ใช่รึไง!? 

แต่ถ้าอย่างนั้นก็เท่ากับว่าทั้งคู่เจอกันแล้วสิ…แล้วทำไมพวกเขาถึงยังไม่ตัวติดหนึบกันอีกล่ะ? 

จะบอกว่าเกรงใจสายตาประชาชีก็ใช่เรื่อง เพราะในนิยายพี่แกเล่นนัวเนียกันตั้งแต่หน้าโรงเรียนเลยนา

ตอนนี้บรรยากาศในห้องเริ่มครุกรุ่น นักเรียนบางคนเริ่มตั้งเป็นวงล้อมประหนึ่งจะดูคนวางมวยกัน

“เอิ่ม…”

และในตอนนั้นเอง ที่เด็กสาวกำลังจะอ้าปาก จูเลียซก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน

“โฮ่…นายเองก็แข็งแกร่งใช่เล่นนี่?”

“…”

โอเมก้าหนุ่มลุกขึ้นพลางขยับข้อกระดูกไปมาดัง ‘กร็อบแกร็บ’ ส่วนอัลฟ่าข้าง ๆ เธอก็เลิกคิ้วขึ้นราวกับจะยั่วยุอีกฝ่าย

…

นี่ฉันหวังอะไรกับนิยายเรื่องนี้กันนะ…

Extra

ระหว่างที่ไนติงเกลกำลังเถียงกับความรู้สึกตัวเอง

อิซาเบล “ทำไมพี่ถึงแปลงร่างเป็นท่านพี่หญิงล่ะคะ?”

เอียน “…ยืน”

อิซาเบล “เอ๋? ‘แค่อยากลองเห็นนางยืนขึ้นเฉย ๆ’ อุปส์! พี่ชายน่ารักจังเลย 55555”

เอียน “…อาย”

อิซาเบล “แหม ขอโทษค่ะ ๆ! 555555”