สิ่งมีชีวิตสีน้ำตาลตัวนี้มีความยาวแค่ครึ่งแขนของเด็กสาวเท่านั้น ไนติงเกลหยิบมันขึ้นมาดูจนแน่ใจแล้วว่า มันคือสุนัขพันธุ์ ‘ปอมเมอเรเนี่ยน’ จากโลกเก่าไม่ผิดแน่
เจ้าปอมโดนพลิกไปพลิกมาหลายรอบ แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีรำคาญอะไร กลับกันดูออกจะชอบเสียมากกว่า เพราะเมื่อพลิกไปนาน ๆ เข้า มันก็เริ่มหงายพุงออก
เ ร็ ว เ ข้ า! เ ก า ตู สิ!
“…”
ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่รู้สึกเหมือนจะได้ยินเสียงประหลาดดังขึ้นมาจากที่ไหนสักแห่ง…อืม น่าจะคิดไปเองนั่นแหละ
ฟึด ฟึด!
เมื่อเห็นว่าเจ้านายยังไม่ยอมเกาให้ เจ้าปอมก็เริ่มส่งเสียงออกทางจมูกอย่างหงุดหงิด!
อุ้งเท้าสั้นทั้งสองโบกสะบัดขึ้นลงอย่างบ้าคลั่งประหนึ่งกำลังกวักเรียก มันน่าจะกำลังขออยู่…
“สัตว์อัญเชิญของไนติงเกลเป็นปอมหรอ? ใช่หรอวะ??”
“แฮ่ก!”
ไนติงเกลมองเจ้าปอมที่เห่าตอบกลับมา ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าฟังออกรึเปล่า
บอกตามตรงว่าเธอนึกไม่ออกจริง ๆ ว่าหน้าดุ ๆ อย่างไนติงเกลจะมีปอมหน้าตาปัญญานิ่มแบบนี้อยู่ข้างกาย ลุคเจ้าหญิงหิมะอย่างเธอควรจะเหมาะกับเสือขาวมากกว่า…
แต่ว่ามันจะใช่จริง ๆ น่ะหรอ? ไนติงเกล ฟอร์สน่ะหรอจะอัญเชิญได้เกลือออกมา??
‘หรือว่าโลกนิยายจะบั้คเพราะฉัน…’
จะว่าไปพอ(ไม่ต้อง)สังเกตุดูดี ๆ ก็จะเห็นว่านิสัยตัวละครบางตัวเปลี่ยนไปมาก อย่างเช่น ตัวพระนายที่เปลี่ยนไปเหมือนใส่ฟิลเตอร์โ*โจ้ แล้วไหนจะเรื่องคู่แห่งโชคชะตาที่หายไปเหมือนกดลบทิ้งนั่นอีก!’
ตอนนี้ไนติงเกลแทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ตาย ๆ ไปซะ จะได้ไม่ต้องมาปวดหัว! แต่ในตอนนั้นเองก็ได้มีอุ้งเท้าพิศวงเอื้อมมาจับมือเธอไว้
“…เอ้ะ”
เป็นเจ้าปอมที่เงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยดวงตาที่แยกออกจากกัน ก่อนที่จะยกมือขออีกครั้ง…
“แฮ่ก ๆ!”
“…”
‘อิเวง ฉันก็นึกว่าแกจะปลอบใจฉัน!!’
พอแล้ว ช่างแม่ม!
ไนติงเกลวางก้อนขนสีน้ำตาลลงกับพื้น ก่อนจะหันศีรษะดูทางซ้ายกับขวา และในตอนนั้นเอง ชายผมดำที่คุ้นเคยก็เข้ามาในสายตา
“มิสไนติงเกล! ดูนี่สิ!”
จูเลียซโบกมือเรียกชื่อเธอรัว ๆ ด้วยใบหน้าแดงก่ำ ดูเหมือนว่าการอัญเชิญจะเป็นไปได้ด้วยดี เมื่อมองจากสีหน้าดีใจของประหนึ่งกดได้ SSR ของเขา
ชายหนุ่มออกตัววิ่งมาทางเธอ ราวกับเด็กอนุบาลที่ถูกแม่มารับกลับบ้าน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้มาคนเดียว เพราะในอ้อมแขนของเขามีตัวอะไรบางอย่างอยู่ด้วย
‘…เดี๋ยวนะ ไอ้ตัวนั้นมัน…!!’
ไนติงเกลที่รู้อยู่แล้วว่านายเอกกดตู้การันตี อดไม่ได้ที่จะหรี่ตามองสิ่งนั้นด้วยความตกใจ!
สัตว์อัญเชิญของจูเลียซนั้นมีรูปร่างสง่างาม ขนของมันสั้นเตียนสีดำสลับขาว และมีจะงอยปากที่แหลมพอที่จะจัดการกับคอบาง ๆ ของเธอได้
สิ่งนั้นไม่ใช่ฟีนิกซ์อย่างแน่นอน! แต่ไม่ใช่แค่นั้นที่ทำให้เด็กสาวตกใจ–
“ดูสิ มันคือสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อน! มันเรียกตัวเองว่า ‘แพนกวิน’ ล่ะ!!”
“กว้ากก!”
สัตว์อัญเชิญของจูเลียซตอบกลับเสียงดังลั่น มันใช้มือที่เหมือนแพไม้ตบไปที่หน้าอกพอง ๆ ของตัวเองอย่างภาคภูมิใจ
ใช่…มันคือแพนกวิ้น…แพนกวินจักรพรรดิที่ดูค่อนข้างน่ารัก
‘แม่ขา นี่มันไม่ใช่นกฟินิกซ์ นี่มันนกแพนกวิน!!’
หลังจากทำโลกบั้คมานาน ในที่สุดเธอก็ทำนายเอกก็ติดไวรัสไปแล้ว!!!
“ฮรึก! ขอโทษค่าา!!!”
เธอทนดูจูเลียซกับแพนกวินที่เอียงคอมองอย่างไร้เดียงสาไม่ได้อีกต่อไป!
“หืม? หืม?? เป็นอะไรไป?!”
โดยไม่สนใจเสียงงงงวยของคนที่อยู่ด้านหลัง ไนติงเกลเลี้ยววีลแชร์พุ่งไปทางเจ้าชาย เพื่อหวังจะให้สิงโตที่เขาอัญเชิญมาเขมือบหัวตัวเองเข้าสักที!
กึก!
แต่วีลแชร์ก็ต้องสะดุดกึก เพราะสิ่งที่อยู่ด้านหน้านั้นไม่ใช่เจ้าชาย แต่มันคือสัตว์ป่าขนสีน้ำตาลตัวหนึ่ง และแน่นอนว่ามันไม่ใช่สิงโตด้วย…
มันคือหนูยักษ์ตัวอ้วนกลมที่นั่งจ้องหน้าเธอด้วยดวงตาตี่ ๆ ของมัน
คาปิบาร่า “…”
ไนติงเกล “…”
…
เพียงแค่วันเดียว เธอก็แพร่ไวรัสใส่ตัวเอกทั้งคู่ไปแล้ว…
‘อา…อยากหลุดจากฝันร้ายนี้เร็ว ๆ จัง’
