ดิฉันคือนางร้ายในนิยายBL – ตอนที่ 23

โชคดีที่ลานฝึกนั้นกว้างมาก บวกกับต่างคนต่างตั้งใจฝึกสัตว์วิเศษของตน ทำให้ไม่มีใครเห็นสภาพน่าขายหน้าของเธอเมื่อครู่ (หรือต่อให้มีก็ไม่กล้ามอง)

เจ้าแบรี่ที่คิดว่าตัวเองเก่งมาก กระโดดขึ้นมานอนบนตักไนติงเกลอย่างสบายใจ

ตุบ

“วัฟ!”

“ใครใช้ให้โดดขึ้นมาฮะ? คิดว่าตัวเองเบามากรึไง”

ไนติงเกลหยิกไปที่แก้มของแบรี่เป็นการลงโทษ ถึงแม้จะไม่รู้สึกหนักจริง ๆ เพราะขาไม่มีความรู้สึกก็ตาม

แต่น่าเสียดายที่ต่อให้หยิกจนแก้มยืดไปแบบนั้น มันก็ยังคงไม่มีท่าทีจะลง แถมยังนึกสนุกนอนหงายท้องให้อีกต่างหาก

เ ก า ตู สิ 

“ไม่เกาโว้ย!”

เมื่อได้ยินเสียงกระซิบอันน่าสยดสยอง เด็กสาวก็รีบเขวี้ยงสิ่งมีชีวิตขนปุยออกไปจากตักทันที 

‘เวงเอ้ย ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ตอนดวลตูโดนอัดยับแหง!’

หันไปทางขวาก็เจองูยักษ์ หันไปทางซ้ายก็เจอสิงโต…

เดี๋ยวนะ–

ว่าแต่สิงโตมันสัตว์อัญเชิญของพระเอกไม่ใช่หรอพี่!? หรือว่านี่มันคือตู้กาชาของจริง? พอเอียนเกลือก็เลยตกไปหาคนอื่นงี้หรอ??

แล้วดูเธอสิ! ปอม! 

จะเอาปอมตาแยกไปสู้กับสิงโตได้ยังไง!?

และในขณะที่กำลังคิดหัวแทบแตกอยู่นั้นเอง จู่ ๆ หน้าต่างโปร่งใสก็ปรากฏขึ้นมาเบื้องหน้าอีกครั้ง

“…เอ้ะ”

***********************

หลังจากแยกกับไนติงเกล จูเลียซก็ฝึกหนักอยู่กับคู่หูของตัวเองตลอด 30 นาที ทำให้รู้ว่าสกิลของเขากับเจ้าแพนกวิ้นนั้นเข้ากันได้ดีมาก ๆ

“ไม่มีใครในที่นี้เจ๋งเท่าเราอีกแล้ว แพนกวิ้นเอ๋ย!”

“แกว้กก!!”

แพนกวิ้นตอบเสียงดังฟังชัด ทำให้จูเลียซอดไม่ได้ที่จะพยักหน้าชื่นชม โดยที่ไม่ทันสังเกตุเลยว่าผู้คนที่อยู่รอบ ๆ พากันถอยห่างออกไป…

แน่นอนว่าเขาฟังไม่ออกหรอก ว่ามันพูดว่ายังไง มีเพียงตอนที่สัตว์วิเศษส่งเสียงผ่านการเชื่อมโยงพลังเวทย์เท่านั้น เจ้านายจึงจะได้ยิน

แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับจูเลียซ ที่ได้ฟังมันร้องมาตลอด 30 นาที

แปะ!

เสียงปรบมือของอาจารย์วิสเวียสดังขึ้นอีกครั้ง เป็นสัญญาณให้รวมตัวกัน

“เวลาฝึก 30 นาที…ได้จบลงแล้ว…ต่อจากนี้จะเป็นการ…ดวลตัวต่อตัว”

เมื่อได้ยินดังนั้น โอเมก้าหนุ่มก็ยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะสาวเท้าเดินไปทางรัชทายาทอย่างมั่นใจ

“ฝ่าบาทท! กระผมมาเพื่อขอท้าดวล!!”

เขาชี้นิ้วไปทางเอียนที่ไม่รู้จะซ่อนตรงไหนดี

“…”

พระนายจ้องหน้ากันอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ฟิวเตอร์ด้านหลังกลับกลายเป็นภาพไฟลุกโชนแทนที่จะเป็นสีชมพู

***********************

นักเรียนชายที่อัญเชิญสัตว์วิเศษผิดพลาดวิ่งเข้ามาในวงล้อมช้าไปหน่อย จึงได้แต่ชะโงกหน้ามองอยู่ไกล ๆ

ในตอนนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงซุบซิบดังขึ้น

“เฮ้ย! โอเมก้าที่สอบได้ที่ 1 คนนั้น หาเรื่องฝ่าบาทอีกแล้ว”

“จูเลียซ ไอแซค? …หวา เกินไปรึเปล่าเนี่ย?”

ประโยคนั้นทำให้สายตาของเขาเหลือบไปมองเจ้าของชื่อ 

จูเลียซ ไอแซค ชายคนนั้นเป็นโอเมก้าที่หน้าตาดี แม้จะดึงดูดสายตาผู้คนไม่ได้เท่ารัชทายาท แต่ก็เรียกได้ว่าหล่อเหลา

“พยายามตั้งใจจะทำอะไรกันแน่? คิดจะเรียกร้องความสนใจจากฝ่าบาทรึไง”

“อะไรเนี่ย? คู่หมั้นเขาอยู่แค่ตรงนั้นเองนะ!”

ท่ามกลางเสียงนินทา ในตอนนั้นเองคู่หมั้นของเจ้าชายก็ดูเหมือนจะทนไม่ไหวอีกต่อไป 

“ฝ่าบาทเพคะ…”

เสียงใสกังวาลราวกับกระดิ่งดังขึ้น ทำให้เสียงรอบด้านเงียบลงทันที 

ตอนแรกพวกเขานึกว่าเธอจะชี้หน้าด่าอีกฝ่าย ข้อหาที่ดูหมิ่นเชื้อพระวงศ์ แต่ทว่าเธอกลับทำเพียงเคลื่อนวีลแชร์ไปอยู่เคียงข้างเจ้าชายเท่านั้น

“อ้าว ทำไมคุณหนูไนติงเกลไม่พูดอะไรเลยล่ะ?”

“เจ้าบ้า นี่นายไม่รู้รึไง…”

ชายคนนั้นกระซิบไปที่ข้างหูของเพื่อน ทำให้อีกฝ่ายพยักหน้าเข้าใจในทันที

นักเรียนชายที่แอบได้ยินเองก็พยักหน้า

‘การปฏิเสธการท้าดวลนั้นเป็นเรื่องน่าอับอายสำหรับราชวงศ์ เพราะพวกเขาถือว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะด้านเวทย์มนต์’

เอียนถอนหายใจอย่างเงียบงัน ก่อนจะพยักหน้าให้จูเลียซ เป็นการตอบตกลง 

และนั่นทำให้นักเรียนรอบ ๆ อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงขึ้นอีกครั้ง

จบมุมมองของบุคคลภายนอก…

**************

ตัดกลับมาที่ความเป็นจริง

“ฝ่าบาาทท!! กระผมมาเพื่อขอท้าดวล!!”

จูเลียซวิ่งกระโดดเข้ามาหาพวกเธออย่างกระดี้กระด้า พร้อมกับคำพูดที่ทำให้เอียนสะดุ้งสุดตัว

“…”

เขาพยายามจะเขยิบตัวหนีไปด้านหลังวีลแชร์ แต่ก็ถูกไนติงเกลดันกลับมา

เมื่อไม่มีที่ให้หลบ เอียนก็ได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ พร้อมกับทำสีหน้า ‘ต้องปฏิเสธ!’ อย่างชัดเจน จนเธออดเป็นกังวลไม่ได้

‘เวรล่ะ! ถ้าเขาปฏิเสธไปตอนนี้ล่ะก็ กลับไปต้องโดนเสด็จป้าหยุมหัวแน่!!’

เธอคิดออกมาโดยไม่รู้ได้ซ้ำว่า ‘เสด็จป้า’ ที่ว่าเป็นใคร แต่ปากกลับอ้าออกไปแล้วด้วยความกลัว

“อะแฮ่ม… ฝ่าบาทเพคะ”

เมื่อหันกลับมาตามเสียงเรียก เจ้าชายก็อดที่จะสะดุ้งอีกรอบไม่ได้ 

‘ห้ า ม ป ฏิ เส ธ เ ด็ ด ข า ด !!’

นั่นคือสิ่งที่เขาอ่านได้จากสายตาของอีกฝ่าย…

“…”

แน่นอนว่าเมื่อเจอาแบบนั้นเข้าไป เขาก็ทำได้เพียงแต่พยักหน้าอย่างเศร้า ๆ…