‘ชื่อ’ ในโลกใบนี้คือสิ่งสำคัญ ไม่ใช่แค่ช่วยระบุตัวตนของใครบางคน แต่ยังมีอำนาจในตัวมันเอง
พลังเวทย์นั้นก่อเกิดจากร่างกาย เลือดเนื้อ และจิตวิญญาณ
‘ชื่อ’ เองก็เช่นกัน จอมเวทย์สามารถยืมพลังจากชื่อของตนได้ ยิ่งชื่อมีความหมายเท่าไหร่ก็จะยิ่งแข็งแกร่งเท่านั้น
หากเปรียบเทียบกับร่างกายที่เป็นเกราะป้องกันอวัยวะภายในแล้ว ชื่อก็เป็นเปรียบเสมือนเกราะศักดิ์สิทธิ์ที่คุ้มกันดวงวิญญาณไว้อีกที
เพราะงั้นผู้คนส่วนใหญ่จึงมักจะขอให้ทางโบสถ์ตั้งชื่อทายาทของตนให้ อย่างชื่อ ‘ไนติงเกล’ นี่ก็ได้องค์พระสันตะปาปาตั้งให้เหมือนกัน
อย่างไรก็ตาม หากสามารถประทานพรได้ ก็สามารถสาปแช่งได้เช่นกัน แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่ยังไม่มีใครรู้ ยกเว้นตัวเธอที่อ่านนิยายจบแล้ว…
‘สาเหตุที่ไนติงเกลถูกประหารชีวิต ก็เป็นเพราะว่าเธอพยายามสาปนามของจูเลียซ’
…
บุตรีดยุค…ไม่สิ นั่นมันเป็นอดีตไปแล้ว
แคร้ง เคร้ง
โซ่ที่ล่ามอยู่บนข้อมือเพรียวบางของเธอเป็นเครื่องยืนยัน
ไนติงเกล ฟอร์ส กำลังก้าวขึ้นสู่แท่นประหาร
“นางเป็นแม่มด!! แขวนคอนางเร็วเข้า!”
“เผามันซะ!! สัตว์เดรัจฉานที่ถูกล่อลวงโดยปีศาจไม่สมควรเหลือไว้แม้แต่เศษขี้เถ้า!”
พระคาร์ดินัลโอลิเวอร์ตะโกนออกมา บัดนี้เสียงอันอบอุ่นที่คอยกล่าวสอนเธอไม่มีอยู่อีกแล้ว ใบหน้าของเขาถูกย้อมไปด้วยความเกรี้ยวกาจ
ดั่งเช่นที่เป็นเสมอมา ท่านพ่อและท่านแม่ไม่ได้อยู่ที่นี่
แต่น่าแปลกที่หัวใจของเธอยังคงสงบอยู่…
“อา…”
เขายืนอยู่ตรงนั้น
“…”
ด้วยสีหน้าที่ไม่แสดงออกถึงอารมณ์ใด ๆ
“อา…อา…ฝ่าบาท”
เธออยากจะยิ้มให้กับเขา อยากจะโบกมือให้ แต่สุดท้ายก็ไม่อาจทำได้ มือทั้งสองที่ถูกโซ่ตรวนไว้หยุดลงเพียงแค่นั้น
เพราะว่าเธอไม่อาจเห็นแก่ตัวไปมากกว่านี้ได้อีกแล้ว…เธอไม่อาจทำร้ายเขาไปมากกว่านี้อีกแล้ว…
อีกทั้งตอนนี้ข้างกายของเขาก็มีคน ๆ นั้นอยู่…
แต่ถึงกระนั้นทำไมถึงได้ดูโดดเดี่ยวเหลือเกิน?
…
และนั่นก็คือจุดจบของนางร้ายใน ‘My Omega’
“เฮ้อ”
เด็กสาวนวดขมับเบา ๆ หลังจากนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในนิยายช่วงหลัง
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะจินตนาการอันล้ำเลิศของเธอ หรือเป็นนิมิตจากอนาคตกันแน่ แต่ว่าเสียงก่นด่าของผู้คนเหล่านั้นช่างสมจริงเหลือเกิน…
“เหนื่อยแท้…”
เธอเอนหลังลงกับวีลแชร์อย่างเหนื่อยล้า วันนี้เพิ่งจะแค่วันแรกเองแท้ ๆ แต่กลับรู้สึกราวกับผ่านมาเป็นชาติ
“หึ หลับสบายเชียวนะ”
ไนติงเกลมองไปยังหนุ่มผมดำที่ตอนนี้หลับไปแล้ว หลังจากที่ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร
[สกิล ‘การขับขานของนกไนติงเกล’ LV.6 ปิดการใช้งานแล้ว]
และก็เป็นเธอเองที่ทำให้เขาหลับไปด้วยการฮัมเพลงกล่อม …จะว่าไปสมกับเป็นสกิล LV.6 ขนาดร้องมานานขนาดนี้ก็ไม่ทำให้เจ็บคอเลยสักนิด
ต้องขอบคุณจูเลียซที่ทำให้เธอรู้ว่าตัวเองมีสกิลระดับสูงแบบนี้อยู่ ถึงแทบจะไม่ช่วยอะไรในการต่อสู้เลยก็เถอะ
“ยังไงก็เถอะ อย่าลืมตอบแทนบุญคุณด้วยละกันนะ จู เลียซ คุง~”
“…งึก”
น้ำเสียงชั่วร้ายของไนติงเกลดังเข้าหูของเขา ส่งปลให้ใบหน้าที่กำลังผ่อนคลายเกิดกระตุกขึ้นทันที
**********
เอียนกำลังนั่งอยู่
“…”
ด้วยกันกับคาปิบาร่า
“ฟุดฟึด”
เขาไม่รู้ว่าตัวเองทำพลาดตรงไหนไป แต่ดูเหมือนจะทำให้คู่หมั้นของเขาโกรธเสียแล้ว
“ก่อนที่หม่อมฉันจะกลับมา พระองค์ ห้าม ขยับเด็ดขาดเลยนะเพคะ!”
นั่นคือคำพูดสุดท้ายก่อนที่เธอจะตามอาจารย์ที่ปรึกษาไปห้องพยาบาล และจนถึงตอนนี้เอียนก็ยังไม่ขยับไปไหน
เจ้าชายรัชทายาทนั่งอยู่บนเวทีปูนด้วยกันกับสัตว์วิเศษ ไม่ขยับเขยื้อนไปไหนตามที่ไนติงเกลบอก
เขากำลังครุ่นคิดถึงสาเหตุที่ทำอีกฝ่ายโกรธ และก่อนที่จะรู้ตัว เขาก็ถูกล้อมรอบไปด้วยนักเรียนเสียแล้ว…
“อ-เอ่อ…ฝ-ฝ่าบาทขอรับ”
เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งกล่าวขึ้น เอียนจำเขาได้ ชายคนนี้คือบุตรชายของเอิร์ลฮาร์เปอร์
“เอิ่ม…ฝ่าบาท?”
แต่เขาไม่ได้ตอบ เพราะไม่คิดว่าจะถูกพูดด้วย บางทีมันอาจจะมีคนที่ชื่อ ‘ฝ่าบาท’ อยู่ข้างหลังเขาก็ได้ เอียนคิดแบบนั้น…
“พรืด”
เขาได้ยินเสียงหนูยักษ์พ่นลมหายใจออกมาราวกับจะเย้ยหยัน…
“อืมม ฝ่าบาทขอรับ?”
แน่นอนว่าเอียนรู้อยู่แล้วว่ามันไม่มีอะไรแบบนั้นหรอก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่รู้จะตอบโต้ออกไปยังไงดี
คนพวกนี้ต้องการอะไรเขารู้ดี ยังไงเสีย พวกขุนนางก็มีเรื่องพูดคุยอยู่แค่ไม่กี่อย่าง
บางทีพวกเขาอาจจะอยากถามเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับชายคนนั้น หรือไม่ก็เรื่องที่ว่าทำไมเขาถึงยังนั่งขวางไม่ยอมลุกไปไหน
แต่ถึงจะรู้อย่างนั้น เอียนก็ยังไม่อยากตอบอยู่ดี…
“ท-ทำไงดี ฝ่าบาทไม่ยอมคุยกับฉันอ่ะ!”
“ก็เพราะว่านายมันกากไง! ดูฉันนี่!”
บุตรชายตระกูลมาควิสผลักลูกขุนนางอีกคนออกไป
ดูเหมือนพวกเขาจะยังไม่ยอมแพ้ และในเวลานั้นเองเจ้าชายก็นึกถึงคนสนิทของตนขึ้นมา
โอเมก้าผมทอง จิน
‘หมอนั่นได้คะแนนไม่ดี ก็เลยตกไปอยู่ห้องสุดท้าย…’
ชายหนุ่มกำลังนึกถึงจินที่มักจะคอยเดินนำเหมือนแม่ไก่เสมอ น่าตลกดีเหมือนกันที่จนถึงตอนนี้เขาก็ยังคิดว่าตัวเองเข้ามาได้เพราะเส้นสาย
“เจ้าชาย! กระผมขอลายเซ็นหน่อยได้หรือไม่ขอรับ!!”
เขาต่างหากล่ะที่อยากใช้เส้นสายจับให้มันมาอยู่ห้องเดียวกันใจจะขาด…
