ตำนานเทพยุทธ์ – ตอนที่ 36

ด้านเป่าฮู่ได้เห็นที่เช่นนี้ทำให้ชายหนุ่ม ถึงกับหมดความรู้สึกที่เคยมีมา และด้วยท่าทีที่เหนื่อยหน่ายใจ เป่าฮู่ไม่แม้จะขยับไปที่ใดสักก้าว พร้อมฝ่ามือที่สะบักไปมา เพียงไม่กี่ครั้งอากาศเบื้องหน้าของเป่าฮู่ก็พลันปรากฏ กระบี่น้ำแข็งจำนวน 3 เล่มออกมา

เพื่อไม่ให้เสียเวลาและแสดงจุดที่อยู่ของมันออกมาให้เหล่าผู้ติดตามรับรู้ได้ จะต้องลงมือให้เด็ดขาด

เพียงมารฟ้าโอสถกำลังเยาะยิ้มที่ชายหนุ่มผู้ไม่เกรงกลัวความตายคนนี้ มิขยับตัวหรือหลบหนีทันทีที่เห็นวงแหวนสีม่วงทองของตนพร้อมด้านข้างกลับมีอสรพิษสีม่วงเขียวตัวใหญ่เลื้อยไปมา สายตาก็เหลือบไปเห็นกระบี่สีขาวนวล ทั้ง 3 เล่มลอยคว้างกลางอากาศ เบื้องหน้าเด็กหนุ่มเฒ่าชราถึงกลับละเมอออกมา ถึงตัวตนที่มันกำลังตามหาผู้ใช้ลมปราณหยินขั้นสูง

“เจ้ามีลมปราณหยิน!?”

ด้วยความตกใจนี้ก็ไม่ทันการเมื่อ เป่าอู่ไม่คิดให้อภัยคนที่คิดร้ายต่อตนเอง กระบี่ที่มีทั้ง 3 เล่มเบื้องหน้าพุ่งมา ไอเย็นที่แผ่ออกมา สายตาของเฒ่าชราหลางจงก็เริ่มวิตกกังวลใจ ด้วยกระบี่น้ำแข็งนั้นกลับส่งกลิ่นอายแห่งความตายออกมาอย่างน่ากลัว เพียงสัมผัสแรกที่เฒ่าชราผนึกลมปราณของตัวมันต้านแรงปะทะของกระบี่น้ำแข็ง

“ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกน่า เด็กน้อย ฝ่ามือหยกสวรรค์หมุนวน”

ตรงๆแต่กลับมีบางอย่างแปลกออกไปทันทีที่เฒ่าชราสัมผัสถึงตัวกระบี่ทั้ง3 เล่ม ที่คิดว่าไร้ค่าในสายตาของมัน

“พิษ!”

เฒ่าหลางจงมารฟ้าโอสถ ผู้เรียกตนเองว่าคล่ำวงการยามานาน กลับพบการแฝงพิษมากับเคล็ดวิชาแบบนี้และพิษนั้นกลับเป็นพิษเย็นที่ร้ายกาจ แทนที่จะตกใจกลับดีใจ เพราะพิษร้อนในกายบุตรสาว หากได้รับพิษเย็นนี้เข้าต้านทานจะทำให้เกิดอะไรขึ้น

เมื่อคิดว่าพิษเจอพิษมันจะกลายเป็นผลที่ดีขึ้น ทันใดนั้นขณะที่ตัวเฒ่าชราหลางจงได้

รู้ตัวร่างอันเลือนรางของเป่าฮู่ก็ปรากฏเบื้องหน้า พร้อมฝ่ามือที่ผนึกลมปราณเอาไว้อย่างหนาแน่น

เพื่อที่จะปิดบัญชาในการต่อสู้ครั้งนี้  เสียงของเฒ่าชราหลางจงก็ร้องออกมาเพื่อขอให้ชายหนุ่มยั้งมือก่อน

“ช้าก่อนพ่อหนุ่ม ช้าก่อน ข้า ข้ายกดอกราตรีกลืนวิญญาณให้เจ้า แต่มีข้อแลกเปลี่ยน”

เป่าฮู่ได้ฟังก็หยุดยั้งฝ่ามือของตัวมัน ด้วยความห่างของฝ่ามือกับหน้าอกของหลางจงเฒ่าชราผู้นั้น

“นับว่าสวรรค์ยังเมตตา หากข้าคิดลงมือเร็วกว่านี้ ท่านคงตกตายไปแล้ว

เมื่อภาพที่ย้อนไปในวันแรกการฟื้นคืนสติ เป่าฮู่ก็นึกถึงหญิงที่ตกตายเพราะช่วยเหลือตัวเป่าฮู่โดยบังเอิญนั้น

“พิษแห่งแดนใต้ สำนักเจ้าเมืองซื่อหม่า อื่ม สำนักนั้นอีกแล้ว”

เฒ่าชราได้ฟังเช่นนั้นจึงพอจะเดาทางได้ว่า ชายหนุ่มคนนี้ต้องผ่านอะไรเช่นนี้มาก่อนถึงไม่ตกใจที่ได้พบชื่อของพิษร้อนที่น่ากลัวต่อคนฝึกปราณหยินในแดนเหนือ

“ท่านรู้จักมัน เจ้าพิษร้ายชนิดนี้ แล้วท่านรู้ได้อย่างไร?”

เป่าฮู่เล่าถึงสิ่งที่ตัวมันพบเจอในสำนักเจ้าเมืองซื่อหม่า ก่อนที่เฒ่าหลางจงจะเริ่มเข้าใจและหันไปมองใบหน้าของบุตรสาวของมันก่อนที่มันจะกล่าวออกมาว่า

“คุณชายหากท่านช่วยเหลือนางได้ ดอกราตรีกลืนวิญญาณจะเป็นของท่านในสภาพสมบูรณ์ที่สุดและข้าจะเก็บมันมาให้ท่านในอีก 3 วัน ส่วนนี้คือโอสถฟ้าเหมันต์ ข้าฝึกปรุงโอสถธาตุหยินมานานปีเพื่อจะรักษาบุตรสาวข้า แต่วันนี้หากคุณชายรับปากช่วยข้า ข้าจะมอบทุกสิ่งแก่ท่าน และตอนนี้ข้าขอร้องท่าน ท่านโปรดช่วยข้าด้วย”

ภาพที่ชายชราคุกเข่าลงต่อหน้าเป่าฮู่ โดยเป่าฮู่ได้เห็นก็รีบพุ่งไปพยุงร่างของชายชราให้ลุกขึ้นมา ก่อนที่ชายหนุ่มจะกล่าวบางสิ่งออกมา

“อื่ม ได้โปรดอย่าทำเช่นนี้ท่านอาวุโส ข้าจะช่วยท่าน”

การตบปากรับคำแล้วนั้นผู้เฒ่าหลางจงก็ลุกขึ้น และมองไปที่ร่างของบุตรสาวที่ตัวมันรักที่สุด และหันไปทางชายหนุ่มก่อนจะบอกให้ชายหนุ่มทำตามข้อแนะนำของ มารฟ้าโอสถหลางจงผู้นั้น

ตลอดเวลา 3 ชั่วยามของสองบุรุษต่างวัยที่ช่วยกอบกู้ชีวิตของหญิงสาวนางหนึ่ง ในที่สุดหลังจากที่เป่าฮู่สูญเสียพลังลมปราณไปส่วนหนึ่ง และความเหนื่อยล้าก็เข้ามาครอบงำ จนเป่าฮู่ต้องขอไปพักทันทีหลังจากที่ช่วยรักษา บุตรสาวของเฒ่าชราหลางจงเสร็จ

ส่วนเฒ่าชราที่สุดแสนจะดีใจ และมองดูร่างบุตรสาวที่ถูกชายหนุ่มที่สวรรค์ส่งมาให้พบตนในสถานน่ากลัวแบบนี้

แม้แรกเริ่มตัวเฒ่าชราคิดหลอกใช้เด็กหนุ่มผู้นี้ แต่เมื่อเห็นเด็กหนุ่มสละพลังลมปราณและให้พลังเย็นนั้นเป็นตัวเดินยาในการรักษา จนบุตรสาวสุดรักผ่านพ้นช่วงเวลาที่แสนอันตรายนั้นมาได้

ด้วยเหตุนี้ทำให้ชายชราคิดมอบ ดอกราตรีกลืนวิญญาณหนึ่งดอกให้แก่ชายหนุ่มไป ตามที่ตัวเฒ่าชราหลางจงหล่าวอออกไป

แต่ใต้การครุ่นคิดของเฒ่าชรา ชายหนุ่มที่หรี่สายตาลงมองร่างชายแก่ที่กำลังครุ่นคิดอย่างยากลำบากระหว่างเส้นแบ่งที่จะชักนำให้คนผู้นั้นทำถูกหรือเสียคำสัตย์

(ฮ่าๆๆๆ ท่านคงทรมานนะผู้เฒ่า ดอกราตรีกลืนวิญญาณ ฮ่าๆๆๆ ท่านคงเสียดายมันไม่น้อยฮ่าๆๆๆๆ)

เด็กหนุ่มครุ่นคิดขณะที่เฝ้ามองดูคนที่ต้องตัดสินใจ เพื่อทำตามความอยากหรือทำตามคำพูดที่ได้ลั่นวาจาไปแล้ว