“ผมคิดว่าหัวหน้าไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณหรอกครับ” ริมฝีปากอะเฉียงกระตุกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ อะเฉียงรู้สึกว่า หัวหน้าไม่ต้องการให้หัวหน้าน้อยยื่นมือมาช่วยเหลืออย่างแน่นอน และมีอีกคำพูดหนึ่งที่อะเฉียงกลั้นเอาไว้ไม่ได้พูดออกไป เรื่องที่ตามหาตัวเจ้าหญิง หัวหน้าก็คงจะระวังหัวหน้าน้อยอยู่เหมือนกัน
ทุกคนต่างก็รู้ว่าหัวหน้าน้อยเป็นคนที่มักชอบก่อความวุ่นวายเพื่อบรรลุเป้าหมายของตัวเอง ใครจะไปรู้ว่าถึงตอนนั้นหัวหน้าน้อยจะสร้างปัญหาอะไรหรือเปล่า
เช่นเดียวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคราวที่แล้วของเฉิงโหรวโหรว หากไม่ใช่เพราะหัวหน้าน้อยก่อเรื่องขึ้น เรื่องทุกอย่างก็คงไม่เป็นแบบนี้
การตรวจดีเอ็นเอครั้งที่สองนี้ถึงแม้หัวหน้าน้อยจะไม่ได้เข้าไปวุ่นวายอะไร แต่เพราะการตรวจครั้งแรกที่หัวหน้าน้อยเข้าไปยุ่งวุ่นวาย จึงได้ส่งผลให้เกิดการตรวจครั้งที่สองนี้ขึ้นมา มันก็ชัดเจนแล้วว่าหัวหน้าน้อยเป็นคนเปิดโอกาสให้คนพวกนั้น
อีกทั้งเฉิงโหรวโหรวคนนั้นก็เป็นคนที่หัวหน้าน้อยกับไป๋หยิงจัดหามา
เรื่องนี้ผู้ร้ายก็ยังคงเป็นหัวหน้าน้อยอยู่ดี
“หัวหน้าน้อย ผมคิดว่าคุณควรจะตรวจสอบเรื่องของเฉิงโหรวโหรวให้ชัดเจนเสียก่อน ยังพอเอาความดีความชอบมาหักล้างกับความผิดต่อหน้าหัวหน้าได้บ้าง ” คำพูดของอะเฉียงนี้เป็นคำแนะนำในทางจิตสํานึก เพราะหัวหน้าน้อยเป็นคนสร้างเรื่องทุกอย่างขึ้น หัวหน้าน้อยก็ควรที่จะเป็นคนแก้ไขมันเอง
อีกทั้ง หลายปีมานี้หัวหน้าน้อยก็เป็นคนที่ดูแลองค์กรโกสต์ซิตี้อยู่ตลอด
หัวหน้าเองก็ไม่ได้เข้ามาก้าวก่ายเรื่องขององค์กรโกสต์ซิตี้ เพราะฉะนั้นหัวหน้าน้อยก็รู้เรื่องขององค์กรโกสต์ซิตี้ดีกว่าหัวหน้า และหัวหน้าน้อยเองก็ย่อมต้องรู้ดีกว่าหัวหน้าว่าใครที่จะเป็นคนทำเรื่องพวกนี้ได้
“เรื่องของเฉิงโหรวโหรวเกี่ยวอะไรกับฉัน ? แล้วทำไมฉันต้องเข้าไปยุ่งด้วย ？”เมื่อหัวหน้าน้อยพูดถึงเฉิงโหรวโหรว สีหน้าก็เคร่งขรึม แววตาก็ดูรังเกียจขึ้นมาทันที
อะเฉียงหมดคำพูด ทุกอย่างมันเป็นเพราะหัวหน้าน้อยก่อขึ้นมาแท้ๆ แต่หัวหน้าน้อยกลับทำเหมือนไม่รู้ตัวซะงั้น
“หัวหน้าน้อย ผมได้ยินมาว่าช่วงนี้เฉิงโหรวโหรวคุยโวโอ้อวดไปทั่ว ทำให้ทั้งองค์กรโกสต์ซิตี้วุ่นวายไม่น้อย กว่าคุณจะจัดระเบียบขององค์กรโกสต์ซิตี้ได้ หรือจะให้มันต้องพังลงไปแบบนี้ ? ”อะเฉียงคิดไปคิดมา ก็หาวิธีใหม่เพื่อพูดเกลี้ยกล่อมหัวหน้าน้อย และถึงหัวหน้าน้อยจะไม่สนใจเรื่องอื่น แต่กับเรื่องขององค์กรโกสต์ซิตี้ที่เขาดูแลมานานนั้นยังไงก็ต้องสนใจอยู่บ้าง
“และยิ่งเธอทำแบบนี้ ภาพลักษณ์ขององค์กรโกสต์ซิตี้ก็มีแต่จะยิ่งพัง” คำพูดของอะเฉียงหยุดลง แล้วเหลือบมองไปที่หัวหน้าน้อยแวบหนึ่ง จากนั้นก็พูดเสริมไปว่า：“ ตอนนี้ผู้คนต่างก็ร่ำลือกัน ว่าองค์กรโกสต์ซิตี้ถึงคราวตกอับแล้วเหรอ ? ถึงได้ให้เจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้มาออกเดตหาคู่แบบได้ค่าตอบแทนอย่างนี้ ”
“หึ”หัวหน้าน้อยแค่นเสียงหึในลำคอ：“เธอนะเหรอ ? จะทำลายองค์กรโกสต์ซิตี้พังลงได้ ? จะเธอสิบคน หรือเธออีกร้อยคนก็ทำอะไรไม่ได้หรอก”
“ตอนนี้องค์กรโกสต์ซิตี้ได้ประกาศแล้วว่าเธอคือเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ นี่เป็นสิ่งที่นายท่านทำ และการป่าวประกาศนี้ก็ได้รับความยินยอมพร้อมใจจากนายท่าน นายท่านต้องการให้คนที่อยู่เบื้องหลังของเรื่องนี้เผยตัวออกมา” เห็นได้ชัดว่าหัวหน้าน้อยนั้นรู้เจตนาของซ่างกวนหงแต่แรกแล้ว เพราะฉะนั้น เขาถึงไม่ได้ให้ความสนใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้
“แต่ช่วงนี้เฉิงโหรวโหรวก็สร้างเรื่องอยู่ไม่น้อย อีกทั้งผู้หญิงคนนี้ก็ไร้ความสามารถ และยังชอบโอ้อวดอีกด้วย มันส่งผลเสียต่อภาพลักษณ์ขององค์กรโกสต์ซิตี้ของเราจริงๆ……”
“เธอไม่ใช่เจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ตัวจริงสักหน่อย มีอะไรให้ต้องกังวล”คำพูดเดียวของหัวหน้าน้อยปิดปากของอะเฉียงซะอยู่หมัด หากเฉิงโหรวโหรวคือเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้จริงๆ นายท่านก็คงไม่ปล่อยให้เธอทำตัวแบบนี้ และเขาก็ไม่ปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วยเช่นกัน
แต่ประเด็นสำคัญคือเฉิงโหรวโหรวไม่ใช่เจ้าหญิงตัวจริง หากหาเจ้าหญิงตัวจริงพบ เฉิงโหรวโหรวคนนี้ก็ต้องไสหัวไป จะส่งผลเสียต่อภาพลักษณ์ขององค์กรโกสต์ซิตี้ได้ยังไง ?
สินค้าลอกเลียนแบบอย่างเฉิงโหรวโหรวยังมีผลต่อภาพลักษณ์ขององค์กรโกสต์ซิตี้อีกเหรอ ?
พล่ามไร้สาระ！！
“หัวหน้าน้อย คุณว่า เฉิงโหรวโหรวจะรู้ตัวไหมว่าเธอเป็นแค่สินค้าลอกเลียนแบบ？”อะเฉียงคิดไปคิดมา จู่ๆก็ถามออกมาอีกคำ
อะเฉียงรู้ว่าเรื่องนี้ไป๋หยิงเป็นคนวางแผนขึ้นมา ไป๋หยิงเป็นคนพาตัวเฉิงโหรวโหรวมา และพาเฉิงโหรวโหรวไปเจอกับเจ้าเก้า
หัวหน้าน้อยรู้เรื่องทั้งหมดนี้ดี เพราะฉะนั้น หัวหน้าน้อยมั่นใจว่าเฉิงโหรวโหรวเป็นตัวปลอม แต่ประเด็นคือเฉิงโหรวโหรวรู้ตัวไหม ?
ไป๋หยิงได้บอกความจริงกับ เฉิงโหรวโหรวหรือเปล่า ?
หัวหน้าน้อยขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย：“ตอนที่ทำการตรวจดีเอ็นเอครั้งที่สอง เฉิงโหรวโหรวน่าจะไม่รู้ว่าเธอเป็นแค่ของลอกเลียนแบบ เพราะตอนนั้นฉันไม่พบพิรุธอะไรในตัวเธอ และหัวหน้าเองก็ไม่เห็นความผิดปรกติใดๆด้วย ในโลกนี้ไม่มีใครที่สามารถหลอกฉันกับหัวหน้าได้”
อะเฉียงตะลึง ริมฝีปากขยับ เขายอมรับว่าไม่มีใครสามารถหลอกหัวหน้าได้ แต่หัวหน้าน้อยก็เหมารวมตัวเองไปด้วย นี่มันก็ช่างไร้ยางอายเกินไปหรือเปล่า ?
“ในส่วนตอนนี้？”หัวหน้าน้อยคิดไปคิดมา ก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย：“ไป๋หยิงอุตส่าห์พาตัวเฉิงโหรวโหรวเข้ามาได้ เดินทีก็เพื่อที่จะหลอกใช้เฉิงโหรวโหรว เพราะฉะนั้นไป๋หยิงก็คงต้องติดต่อกับเฉิงโหรวโหรวอย่างแน่นอน และไป๋หยิงก็คงต้องพูดความจริงกับเฉิงโหรวโหรว และข่มขู่หลอกใช้เฉิงโหรวโหรว”
เดิมทีนี่ก็เป็นแผนของไป๋หยิงอยู่แล้ว ตอนนี้เฉิงโหรวโหรวแทรกซึมเข้ามาองค์กรโกสต์ซิตี้ได้ และมาเป็นเจ้าหญิงขององค์กรโกสต์ซิตี้ได้สำเร็จ ไป๋หยิงไม่ปล่อยโอกาสนี้ไปแน่ๆ
และตอนนี้เฉิงโหรวโหรวก็อยู่ที่เมืองA และกำลังหลักที่ป่าวประกาศสถานะของเจ้าหญิงองค์กรโกสต์ซิตี้ให้ผู้คนได้รู้จักก็คือผู้มีอำนาจของเมืองA หรือก็คืออาศัยอำนาจส่วนใหญ่ของเจิ้งฉงเป็นหลัก และไป๋หยิงก็เป็นคนของเจิ้งฉง
ไป๋หยิงอยากที่จะพบเจอกับเฉิงโหรวโหรวนั้นก็เป็นเรื่องที่ง่ายมาก และหากไป๋หยิงอยากจะพูดความจริงกับเฉิงโหรวโหรวนั้นก็ยิ่งเป็นเรื่องง่ายเช่นกัน
เพราะฉะนั้นเขาคิดว่าเฉิงโหรวโหรวน่าจะรู้ความจริงนานแล้ว
การคาดเดาของหัวหน้าน้อยนั้นถูกต้อง ไป๋หยิงได้พบเจอกับเฉิงโหรวโหรวแล้ว และได้บอกความจริงกับเฉิงโหรวโหรวแล้วเช่นกัน เพราะฉะนั้นเฉิงโหรวโหรวก็รู้ความจริงนั้นแล้ว
เพียงแค่เฉิงโหรวโหรวไม่เชื่อ และเธอไม่ยอมเชื่อ ！！
และไม่อยากที่จะเชื่อมัน ！！
ในตอนนี้เฉิงโหรวโหรวอยู่ที่สาขาในเมืองA สองวันก่อนเจ้าเก้าเป็นคนดูแลติดตามเธอ เจ้าเก้าได้พาเฉิงโหรวโหรวไปรู้จักกับศักยภาพที่มีขององค์กรโกสต์ซิตี้ และแน่นอนว่าเป็นแค่ส่วนของเมือง A เท่านั้น
ศักยภาพขององค์กรโกสต์ซิตี้ที่มีนั้นเพียงชั่วครู่ชั่วยามไม่สามารถเห็นได้หมดทุกซอกทุกมุมแน่ ตอนนี้หัวหน้ากับหัวหน้าน้อยอยู่ในเมืองA เดิมทีเจ้าเก้ามีหน้าที่รับผิดชอบเรื่องการตามหาตัวนายหญิงเพราะฉะนั้นส่วนใหญ่เขาก็จะอาศัยอยู่ในเมือง A
เจ้าเก้ายังได้พาเฉิงโหรวโหรวไปพบปะกับคนที่มีอำนาจอิทธิพลในองค์กรโกสต์ซิตี้อีกด้วย
แต่แล้วลุงเหลียงก็เรียกตัวเจ้าเก้าไปจัดการกับเรื่องอื่น เจ้าเก้าจึงได้ให้เฉิงโหรวโหรวอยู่ที่สาขาของเมือง A
วันแรกที่เฉิงโหรวโหรวไปที่สาขา ไป๋หยิงก็ไปเจอกับเฉิงโหรวโหรวแล้ว และบอกเล่าความจริงกับเฉิงโหรวโหรว
ไป๋หยิงบอกเฉิงโหรวโหรวว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในครั้งนั้นเขาเป็นคนจัดการวางแผน แต่เฉิงโหรวโหรวไม่เชื่อ
และตอนนี้เฉิงโหรวโหรวก็อาศัยอยู่ที่สาขา จึงหลบเลี่ยงที่จะไม่เจอไป๋หยิงไม่ได้ และไป๋หยิงเองก็คอยแต่จะพูดเรื่องนี้เป่าหูเธออยู่ตลอด จนเธอเองก็อดที่จะเชื่อไม่ได้ อีกทั้งไป๋หยิงยังบอกอีกด้วยว่าจะเอาเอกสารหลักฐานมายืนยัน
