ขอแค่หัวหน้ายอมรับตัวตนของเฉิงโหรวโหรวต่อคนภายนอก เรื่องนี้ก็จะจัดการได้ง่าย ตอนนี้เธอคิดหาวิธีที่ดีเยี่ยมได้แล้ว
“คุณช่วยฉันได้จริงๆเหรอ ? คุณทำให้พวกเขาทุกคนเชื่อฟังฉันได้จริงๆเหรอ ? ”ดวงตาของเฉิงโหรวโหรวเต็มไปด้วยความปรารถนาอันแรงกล้า หลายวันมานี้เธอใช้ชีวิตอย่างที่เธอไม่แม้แต่จะเคยฝันมันมาก่อน ตอนนี้อะไรที่เธอต้องการล้วนก็ได้มันมาทั้งนั้น
แต่จิตใจคนเรานั้นมักโลภมาก และไม่รู้จักพอ บางครั้งการที่ใครสักคนยิ่งได้รับ เธอก็ยิ่งที่จะคาดหวังมันมากขึ้น ความโลภมากของคนนั้นไม่มีวันพอ
เฉิงโหรวโหรวในตอนนี้ก็เป็นแบบนั้น เธอใช้ชีวิตที่หรูหรา แต่ตอนนี้ก็คาดหวังกับอำนาจที่สูงสุด
อำนาจที่เรียกลมเรียกฝนได้ เธอรู้ถึงอำนาจที่มีขององค์กรโกสต์ซิตี้ว่าทำให้เธอสามารถเรียกลมเรียกฝนได้
“แน่นอน”ไป๋หยิงเห็นท่าทีของเฉิงโหรวโหรว ก็ยิ้มเยาะในใจ แต่ปฏิกิริยาท่าทางของเฉิงโหรวโหรวนั้นทำให้เธอพอใจเป็นอย่างมาก
เธอกลัวว่าเฉิงโหรวโหรวจะไม่มีแรงปรารถนา ไม่มีความทะเยอทะยาน ขอแค่เฉิงโหรวโหรวมีแรงปรารถนา เธอก็จะสามารถควบคุม เฉิงโหรวโหรวได้ง่ายขึ้น
“ตอนนี้องค์กรโกสต์ซิตี้ได้ยอมรับตัวตนของคุณกับคนภายนอกแล้ว ตอนนี้คุณคือเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ คนที่มีฐานะมีตำแหน่งในองค์กรโกสต์ซิตี้ยังไม่พอใจในตัวคุณ ขอแค่คุณสร้างความมั่นใจให้พวกเขาได้เห็น แสดงความกล้าหาญของคุณออกมา พวกเขาก็จะเชื่อฟังคุณเอง” ไป๋หยิงรู้ดีว่ากฎระเบียบขององค์กรโกสต์ซิตี้นั้นเข้มงวดมาก อันที่จริงแล้วฐานะของเฉิงโหรวโหรวเปิดเผยแล้ว ก็ไม่มีใครกล้าที่จะขัดคำสั่งของเฉิงโหรวโหรว
เพียงแต่ในองค์กรโกสต์ซิตี้ สถานะเป็นสิ่งสำคัญ และความสามารถก็ยิ่งสำคัญกว่า สถานะเป็นสิ่งที่ต้องยอมรับ แต่ความสามารถนั้นเป็นสิ่งที่ต่างก็ต้องยอมศิโรราบแต่โดยดี
“แล้วฉันต้องทำยังไง?”ดวงตาของเฉิงโหรวโหรวไหววูบ ใบหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวัง และมีความหวัง เห็นได้ชัดว่าเธอมีความสนใจในคำพูดของไป๋หยิง
“ตอนนี้มีโอกาสหนึ่ง”ไป๋หยิงมองไปที่เฉิงโหรวโหรว ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน แต่ดวงตานั้นเต็มไปด้วยแผนการ
“โอกาสอะไร？” เฉิงโหรวโหรวไม่เห็นสายตาที่เต็มไปด้วยแผนร้ายของไป๋หยิง หรือต่อให้เฉิงโหรวโหรวจะเห็น ก็คงจะไม่ได้สนใจมัน ตอนนี้เธอมีความต้องการมากมาย ขอแค่ได้ในสิ่งที่เธอต้องการ เรื่องบางเรื่องเธอก็สามารถมองข้ามมันได้
“งานเลี้ยงบริษัทเว้ยคังกรุ้ป” ไป๋หยิงหรี่ตาลง น้ำเสียงทุ้มต่ำเล็กน้อย เธอรู้ว่างานเลี้ยงของบริษัทเว้ยคังกรุ้ปนั้นเวินลั่วฉิงต้องไปร่วมงานแน่ และเวินลั่วฉิงคงไม่ไปในฐานะคุณหนูใหญ่ถังแน่นอน
ไป๋หยิงคิดว่านี่เป็นโอกาสที่ดี แม้เธอจะรู้ว่าเวินลั่วฉิงกับคุณหนูใหญ่ถังนั้นเป็นคนเดียวกัน ถึงคนส่วนมากจะยังไม่มีใครรู้ รวมทั้งหัวหน้าขององค์กรโกสต์ซิตี้ และหัวหน้าน้อยก็ยังไม่รู้ด้วยเช่นกัน
เธอรู้ว่าหัวหน้าและหัวหน้าน้อยขององค์กรโกสต์ซิตี้นั้นเฝ้าติดตามความเคลื่อนไหวของคุณหนูใหญ่ถัง แต่พวกเขาไม่ได้ติดตามเวินลั่วฉิง เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าเวินลั่วฉิงก็คือคุณหนูใหญ่ถัง
ตระกูลถังปกปิดทุกอย่างได้เป็นอย่างดี อะไรที่ตระกูลถังไม่ต้องการให้คนนอกรู้แม้แต่องค์กรโกสต์ซิตี้ก็ไม่อาจรู้
เพราะฉะนั้น จัดการกับเวินลั่วฉิงก็ง่ายกว่าจัดการคุณหนูใหญ่ถัง
อีกทั้งบริษัทเว้ยคังกรุ้ปก็อยู่เมืองจิ๋น ครั้งนี้ เวินลั่วฉิงก็ไปเมืองจิ๋นคนเดียว คนตระกูลถังไม่มีใครติดตามไปด้วย และหัวหน้าน้อยที่ไม่รู้สถานะที่แท้จริงของคุณหนูใหญ่ถังก็คงไม่ตามไปด้วย
นี่เป็นโอกาสที่ดีมากๆ
“คุณหมายถึงงานเลี้ยงของบริษัทเว้ยคังกรุ้ป ? ฉันรู้เรื่องงานเลี้ยงนี้ ฉันก็จะไปร่วมงานนี้ด้วย ได้ยินมาว่าบริษัทเว้ยคังกรุ้ปนั้นเป็นบริษัทที่ใหญ่มาก เทียบได้กับบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปเลย” เมื่อเฉิงโหรวโหรวได้ยินเรื่องงานเลี้ยง ดวงตาก็เป็นประกาย เธอรู้สึกชอบกับการที่ได้เข้าร่วมงานเลี้ยงแบบนี้มาก
ชอบความรู้สึกที่ถูกผู้คนจ้องมอง ！！
“งานเลี้ยงของบริษัทเว้ยคังกรุ้ปครั้งนี้คุณหนูใหญ่ถังก็ไปร่วมด้วย ”ริมฝีปากของไป๋หยิงยิ้มเยาะ เป็นยิ้มที่เห็นแล้วต้องขนพองสยองเกล้า
“คุณหนูใหญ่ถังก็จะไปงานเลี้ยงด้วย？”สีหน้าของเฉิงโหรวโหรวเคร่งเครียดขึ้นมาทันที：“หล่อนไปทำอะไร? ตระกูลถังก็จะไปร่วมงานเลี้ยงด้วย？”
เฉิงโหรวโหรวคิดไปถึงเรื่องที่เคยได้ยินมาเกี่ยวกับคุณหนูใหญ่ถัง และได้ยินมาว่าคุณหนูใหญ่ถังนั้นเก่งกาจมาก อีกทั้งยังหน้าตาสะสวยอีกด้วย
หากคุณหนูใหญ่ถังไปร่วมงานเลี้ยงด้วย เธอยังจะเป็นจุดสนใจของคนในงานอีกเหรอ ?
คุณหนูใหญ่ถังจะแย่งซีนของเธอหรือเปล่า ?
ไม่ เธอจะปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด！！
อีกทั้ง คุณหนูใหญ่ถังอาจจะเป็นลูกสาวแท้ๆของหัวหน้าอีกด้วย ？！
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้เฉิงโหรวโหรวก็รู้สึกปวดใจอย่างรุนแรง และยอมรับมันไม่ได้
คุณหนูใหญ่ถังมีพื้นฐานครอบครัวที่ดีอยู่แล้ว อีกทั้งยังหน้าตาสะสวย และมีความสามารถ คุณหนูใหญ่ถังมีทุกอย่างมากมายแล้ว ทำไมยังต้องมาแย่งกับเธออีก ？！
เธอลำบากลำบนมาตั้งแต่เด็ก ปรกติก็กินไม่อิ่มนอนไม่อุ่น ในทุกๆวันยังต้องใช้ชีวิตอย่างวิตกกังวล กว่าจะมีชีวิตที่สุขสบายแบบนี้ แล้วทำไมคุณหนูใหญ่ถังยังต้องมาแย่งเธออีก ?
ทำไมต้องมาแย่งเธอด้วย ? คุณหนูใหญ่ถังก็มีความสุขดีอยู่แล้ว ทำไมถึงยอมเธอสักหน่อยไม่ได้
เห็นได้ชัดว่าเฉิงโหรวโหรวลืมไปหมดสิ้นแล้วว่าทั้งหมดนี้ไม่ควรจะเป็นของเธอมาตั้งแต่ต้น ！
ไป๋หยิงคอยเฝ้าสังเกตเฉิงโหรวโหรวอยู่ตลอด เห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของเฉิงโหรวโหรว มุมปากของไป๋หยิงก็ยกยิ้มเย้ยมากขึ้น
ดูไปแล้วเฉิงโหรวโหรวคนนี้โลภมากกว่าที่เธอคิดเอาไว้
โลภมากลาภหาย！คำโบราณที่กล่าวเอาไว้นั้นไม่ผิดจริงๆ ！！
“ไม่ใช่ตระกูลถัง แต่เป็นถังฉิ้นเอ๋อ หรือชื่อจริงๆคือเวินลั่วฉิง”ตอนนี้ไป๋หยิงไม่ได้ปิดบังอะไรอีก เพราะเธอรู้ว่าคนที่โลภมากอย่างเฉิงโหรวโหรวต้องทำตามที่เธอพูดแน่นอน
“หมายความว่าไง ? คำพูดนี้ของคุณหมายความว่ายังไง ? ทำไมฉันถึงฟังดูสับสนไปหมด ? ใครกันแน่ ? ”ดวงตาของเฉิงโหรวโหรวไหววูบไปมา เธอในตอนนี้มึนงงสับสนจริงๆ
เรื่องของเวินลั่วฉิงเธอเคยเห็นบนอินเทอร์เน็ตมาบ้าง เพราะเวินลั่วฉิงเคยแต่งงานกับเย่ซือเฉิน จากนั้นก็เลิกรากันไป เพราะมีปัญหากับผู้อาวุโสของตระกูลเย่
ผู้หญิงมักชอบเรื่องซุบซิบนินทา ตอนนี้เธออยู่ในเมืองA เวลาปรกติไม่มีอะไรทำก็มักจะดูข่าวซุบซิบนินทาเหล่านี้
อีกทั้งในตอนที่เธอไปร่วมงานเลี้ยงต่างๆ บางครั้งก็จะได้ยินคนอื่นพูดถึงเรื่องนี้ และแน่นอนว่าทุกคนต่างก็หัวเราะเยาะเวินลั่วฉิง
เธอรู้ว่าเวินลั่วฉิงหน้าตาน่าเกลียด อีกทั้งโง่ด้วย และเธอก็ไม่ให้ค่าให้ราคาอะไรกับผู้หญิงอย่างเวินลั่วฉิง
แต่คำพูดนี้ของไป๋หยิงหมายความว่ายังไง ? เวินลั่วฉิงกับตระกูลถังนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกันเหรอ ?
“เวินลั่วฉิงเป็นญาติกับตระกูลถังเหรอ ? เวินลั่วฉิงจะเป็นตัวแทนตระกูลถังไปร่วมงานเลี้ยงเหรอ ? ” ริมฝีปากของเฉิงโหรวโหรวขบแน่น ในตอนที่เธอพูดคำนี้ น้ำเสียงก็เบาลง เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่ความคิดของเธอในตอนนี้
ในใจของเธอยังคิดถึงความเป็นไปได้อีกอย่าง แต่เธอไม่อยากที่จะยอมรับมัน！！
ครั้งที่แล้วในงานเลี้ยงเธอยังหัวเราะเยาะเวินลั่วฉิงกับคนอื่นอยู่เลย เธอไม่เชื่อว่าเวินลั่วฉิงคนนั้นที่ทั้งโง่และหน้าตาน่าเกลียดจะเพียบพร้อมกว่าเธอ ！
