ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน – ตอนที่ 1099 เขาสร้างกรรมขึ้นมาเอง ไว้ชีวิตให้ไม่ได้ ความสงบก่อนที่พายุจะโหมกระหน่ำ（2）

ซือถูมู่หรงไม่พูดอะไรต่ออีก เพราะเขารู้สึกว่าไม่มีอะไรจะพูดแล้ว

ต่อมาซือถูมู่หรงก็จับเธอพลิกไปพลิกมาอย่างรุนแรง แถมตั้งแต่เริ่มจนจบก็ไม่ได้มีการป้องกันอะไรด้วย

ซึ่งหลิวหยิงก็ได้ตัดสินใจว่าจะไปซื้อยามคุมฉุกเฉินวันพรุ่งนี้แทน ดังนั้นก็เลยไม่ได้ขอให้เขาทำอะไรอีก

เพียงแต่ว่าวันนี้เขาเหมือนกับสัตว์ป่าเลย ตลอดระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา นี่เป็นครั้งแรกที่หลิวหยิงเห็นเขาเป็นแบบนี้

ขนาดตอนพึ่งเริ่มอยู่ด้วยกันแรกๆ เขายังไม่เคยทำรุนแรงขนาดนี้กับเธอมาก่อนเลย

พอถึงตอนสุดท้ายหลิวหยิงไม่รู้เลยว่าตัวเองเพลียหลับไปหรือว่าหมดสติไป

วันรุ่งขึ้นกว่าหลิวหยิงจะตื่นก็เกือบเที่ยงวันแล้ว ซือถูมู่หรงไม่ได้อยู่ในห้อง

หลิวหยิงดูโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่อยู่น่ะดีแล้ว เธอจะได้ออกไปได้อย่างเงียบๆ

เธอรู้ว่าเมื่อวานพวกเขาคุยกันชัดเจนแล้ว เธอบอกเขาไว้แล้วว่าวันนี้เธอจะออกไป

ดังนั้นจึงไม่ต้องกล่าวลาอะไรอีก

และดูจากความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็คงไม่จำเป็นต้องกล่าวลาอะไรกันด้วย

หลิวหยิงตื่นขึ้นมาแล้วจัดการตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เริ่มเก็บกระเป๋า

ที่จริงของๆเธอที่อยู่ที่นี่มีไม่เยอะมาก เพราะงั้นเธอเลยไม่มีอะไรให้ต้องเก็บ

หลิวหยิงรู้ว่าซักวันหนึ่งเธอจะต้องจากไป เพราะงั้นตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเธอจึงไม่เคยคิดว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเองเลย และในเมื่อไม่ใช่บ้านของเธอ เธอจึงไม่ซื้อของมากมายอะไรกลับเข้ามา และเธอก็ไม่เคยจัดตกแต่งอะไรเลย

ซือถูมู่หรงไม่พูดอะไรต่ออีก เพราะเขารู้สึกว่าไม่มีอะไรจะพูดแล้ว

ต่อมาซือถูมู่หรงก็จับเธอพลิกไปพลิกมาอย่างรุนแรง แถมตั้งแต่เริ่มจนจบก็ไม่ได้มีการป้องกันอะไรด้วย

ซึ่งหลิวหยิงก็ได้ตัดสินใจว่าจะไปซื้อยามคุมฉุกเฉินวันพรุ่งนี้แทน ดังนั้นก็เลยไม่ได้ขอให้เขาทำอะไรอีก

เพียงแต่ว่าวันนี้เขาเหมือนกับสัตว์ป่าเลย ตลอดระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา นี่เป็นครั้งแรกที่หลิวหยิงเห็นเขาเป็นแบบนี้

ขนาดตอนพึ่งเริ่มอยู่ด้วยกันแรกๆ เขายังไม่เคยทำรุนแรงขนาดนี้กับเธอมาก่อนเลย

พอถึงตอนสุดท้ายหลิวหยิงไม่รู้เลยว่าตัวเองเพลียหลับไปหรือว่าหมดสติไป

วันรุ่งขึ้นกว่าหลิวหยิงจะตื่นก็เกือบเที่ยงวันแล้ว ซือถูมู่หรงไม่ได้อยู่ในห้อง

หลิวหยิงดูโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่อยู่น่ะดีแล้ว เธอจะได้ออกไปได้อย่างเงียบๆ

เธอรู้ว่าเมื่อวานพวกเขาคุยกันชัดเจนแล้ว เธอบอกเขาไว้แล้วว่าวันนี้เธอจะออกไป

ดังนั้นจึงไม่ต้องกล่าวลาอะไรอีก

และดูจากความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็คงไม่จำเป็นต้องกล่าวลาอะไรกันด้วย

หลิวหยิงตื่นขึ้นมาแล้วจัดการตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เริ่มเก็บกระเป๋า

ที่จริงของๆเธอที่อยู่ที่นี่มีไม่เยอะมาก เพราะงั้นเธอเลยไม่มีอะไรให้ต้องเก็บ

หลิวหยิงรู้ว่าซักวันหนึ่งเธอจะต้องจากไป เพราะงั้นตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเธอจึงไม่เคยคิดว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเองเลย และในเมื่อไม่ใช่บ้านของเธอ เธอจึงไม่ซื้อของมากมายอะไรกลับเข้ามา และเธอก็ไม่เคยจัดตกแต่งอะไรเลย

ในเมื่อมันจบแล้ว หลิวหยิงก็หวังว่าทุกอย่างมันจะจบลงอย่างเด็ดขาดชัดเจน เธอไม่อยากเป็นหนี้เขา

พอหลิวหยิงเก็บของทั้งหมดเสร็จเธอก็เตรียมยกกระเป๋าเดินทางขึ้น จากนั้นเธอก็จะออกไป

เพียงแต่ว่าทันใดนั้นเองจู่ๆประตูห้องก็ถูกเปิดออก

หลิวหยิงสะดุ้งเล็กน้อย เธอหันไปมองโดยสัญชาตญาณ จากนั้นก็เห็นว่าซือถูมู่หรงยืนอยู่ตรงหน้าประตู เขาใช้สายตากวาดมองดูที่กระเป๋าเดินทางของเธออยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา และสีหน้าก็ไม่เปลี่ยนแปลงเลย

“ลงไปกินข้าวเช้า”ซือถูมู่หรงละสายตาออกจากกระเป๋าเดินทางที่เก็บของใส่เรียบร้อยแล้ว ขณะที่ละสายตา แววตาของเขาก็ดูเย็นชาแถมยังแฝงไปด้วยความเศร้าที่ปิดไว้ไม่มิดอยู่ด้วย

เขาบอกตัวเองไว้ว่าทำใจให้นิ่งเอาไว้ นิ่งเข้าไว้!!

“ไม่ต้องหรอก ฉันเก็บของเสร็จแล้ว เดี๋ยวฉันจะออกไปเลย”หลิวหยิงเห็นเขาไม่พูดอะไรและไม่ได้มีเจตนาห้ามเธอ แถมวันนี้เขายังดูอ่อนโยนกว่าปกติด้วย หลิวหยิงจึงแอบโล่งใจอยู่เงียบๆ

“ลงไปทานข้าวเช้า”จู่ๆซือถูมู่หรงก็หรี่ตาลง ขณะที่หรี่ตาลงมือที่แนบอยู่ข้างลำตัวก็กำหมัดแน่นขึ้นมาอย่างเงียบๆ แต่เขาก็ยังคงบอกให้ตัวเองนิ่งเข้าไว้ เขาไม่ได้ตอบเธอโดยตรง แต่กลับพูดซ้ำคำที่เอ่ยขึ้นมาก่อนหน้านี้แทน

“ปกติฉันไม่กินข้าวเช้า”หลิวหยิงดูตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจะต้องยืนกรานให้เธอลงไปทานข้าวเช้าด้วย？

เมื่อก่อนเขาไม่เห็นจะสนใจเรื่องแบบนี้กับเธอเลย อีกอย่างเวลาตอนนี้ก็คงจะเป็นมื้อกลางวันแล้วด้วย แล้วจะมาทานข้าวเช้าอะไรกัน？

ปกติเธอก็ไม่ค่อยทานข้าวเช้าจริงๆ และหลักๆเลยก็คือเธอไม่อยากทานข้าวกับเขา จะต้องแยกกันแล้ว มันก็คงไม่จำเป็นหรอกมั้ง？！

ซือถูมู่หรงไม่พูดอะไรต่ออีก เพราะเขารู้สึกว่าไม่มีอะไรจะพูดแล้ว

ต่อมาซือถูมู่หรงก็จับเธอพลิกไปพลิกมาอย่างรุนแรง แถมตั้งแต่เริ่มจนจบก็ไม่ได้มีการป้องกันอะไรด้วย

ซึ่งหลิวหยิงก็ได้ตัดสินใจว่าจะไปซื้อยามคุมฉุกเฉินวันพรุ่งนี้แทน ดังนั้นก็เลยไม่ได้ขอให้เขาทำอะไรอีก

เพียงแต่ว่าวันนี้เขาเหมือนกับสัตว์ป่าเลย ตลอดระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา นี่เป็นครั้งแรกที่หลิวหยิงเห็นเขาเป็นแบบนี้

ขนาดตอนพึ่งเริ่มอยู่ด้วยกันแรกๆ เขายังไม่เคยทำรุนแรงขนาดนี้กับเธอมาก่อนเลย

พอถึงตอนสุดท้ายหลิวหยิงไม่รู้เลยว่าตัวเองเพลียหลับไปหรือว่าหมดสติไป

วันรุ่งขึ้นกว่าหลิวหยิงจะตื่นก็เกือบเที่ยงวันแล้ว ซือถูมู่หรงไม่ได้อยู่ในห้อง

หลิวหยิงดูโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่อยู่น่ะดีแล้ว เธอจะได้ออกไปได้อย่างเงียบๆ

เธอรู้ว่าเมื่อวานพวกเขาคุยกันชัดเจนแล้ว เธอบอกเขาไว้แล้วว่าวันนี้เธอจะออกไป

ดังนั้นจึงไม่ต้องกล่าวลาอะไรอีก

และดูจากความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็คงไม่จำเป็นต้องกล่าวลาอะไรกันด้วย

หลิวหยิงตื่นขึ้นมาแล้วจัดการตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เริ่มเก็บกระเป๋า

ที่จริงของๆเธอที่อยู่ที่นี่มีไม่เยอะมาก เพราะงั้นเธอเลยไม่มีอะไรให้ต้องเก็บ

หลิวหยิงรู้ว่าซักวันหนึ่งเธอจะต้องจากไป เพราะงั้นตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเธอจึงไม่เคยคิดว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเองเลย และในเมื่อไม่ใช่บ้านของเธอ เธอจึงไม่ซื้อของมากมายอะไรกลับเข้ามา และเธอก็ไม่เคยจัดตกแต่งอะไรเลย