บทที่ 108 เธอมีความเฉียบคม (4)
“อันนี้คืออะไรเหรอครับ?” นายตำรวจผู้น้อยก็งงเหมือนกัน และรับมาดู ดูมีความเคารพในท่าทางของเขา
แม้ว่าในขณะนี้หัวหน้าของพวกเขาพูดกับนางสาวเหวินด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างก้าวร้าว แต่มันสามารถทำให้หัวหน้าของพวกเขา ‘ซาบซึ้ง’ ได้ ผู้หญิงคนนี้เป็นคนแรก ดังนั้น เขารู้สึกได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างผู้หญิงคนนี้กับผู้กำกับต้องไม่ธรรมดาแน่ ๆ
“ฉันเป็นคนโง่ หากคุณกลัวว่าฉันจะถูกรังแกแต่ตัวเองไม่สามารถพูดได้เต็มปาก ดังนั้นฉันก็จะร่วมมือโดยการส่งกล้องจิ๋วตัวนี้ให้ วันนี้ฉันไม่ได้ติดเข็มกลัดมา ก็เลยเอามันไปติดไว้บนกระเป๋า ฉันคิดว่า มันสามารถอธิบายได้ว่าทำไมสร้อยเส้นนี้ถึงอยู่ในกระเป๋าของฉัน” มุมปากของเวินลั่วฉิงยกขึ้น แล้วก็กลับไปทำหน้าชิล ๆ สบาย ๆ
“…” สายตาของคุณชายห้าฉิงรีบหันไปมองเวินลั่วฉิง ดวงตาเบิกกว้าง อ้าปากค้าง ในตอนนั้นเขาไม่รู้จะพูดอะไร
มีของแบบนี้ แต่ทำไมเธอถึงไม่พูดแต่แรก ทำให้เขาเป็นห่วงฟรีไปตั้งนาน
อย่างนี้นี่เอง!! เย่ซือเฉินกระตุกเล็กน้อย
“ไปเอาแล็ปท็อปมา” เมื่อสติของคุณชายห้าฉิงกลับมา วิญญาณก็มาทันที
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตอบกลับอย่างรวดเร็ว และไปหยิบคอมพิวเตอร์มาให้ทันที
สีหน้าของเปลี่ยนซุนหรูไป ในตอนนี้ไม่มีทั้งความหยิ่งและความภาคภูมิใจอีกต่อไป ใบหน้าตกใจจนซีดเซียว
หลี่หยู่ซินก็ไม่ต่างกันมาก ขาทั้งสองข้างเริ่มสั่น ไม่สามารถคิดจะหนีได้แล้ว แต่ตอนนี้สายตาของทุกคนต่างจ้องมองอย่างเต็มที่ เธอเลยไม่กล้าหนี
เวินหรวนหรวนก็เริ่มรู้สึกเครียดและกลัว
พนักงานรักษาความปลอดภัยรวดเร็วมาก และในไม่ช้าเขาก็นำคอมพิวเตอร์มาให้
“เอาของส่งมาให้ผม” คุณชายห้าฉิงหยิบมา จากนั้นเขาก็หยิบ “กล้องจิ๋ว” จากมือตำรวจหนุ่ม
หัวใจของซุนหรูและ หยู่ซินจุกอยู่ที่ลำคอของพวกเขา เวินหรวนหรวนก็กลัวมากยิ่งขึ้น
เพียงแค่ว่า คุณชายห้าฉิงหยิบกล้องจิ๋วและมองไปที่มัน ขมวดคิ้วเล็กน้อย…
“หัวหน้าสำนักงานฉิง ถ้าเกิดว่ามีคนจงใจเอาสร้อยคอมาใส่ในกระเป๋าเพื่อใส่ร้ายฉัน จะถูกดำเนินคดีอย่างไรคะ?” เวินลั่วฉิงแสร้งทำเป็นเหลือบมอง “กล้องวงจรปิดขนาดเล็ก” ที่อยู่ในมือของคุณชายห้าฉิง เป็นการถามอย่างไม่เป็นทางการ เสียงนั้นนุ่มนวลและไม่มีอะไรแปลก
“เรื่องนี้สามารถเป็นได้ทั้งเรื่องเล็กและเรื่องใหญ่ ถ้าฝ่ายหนึ่งยืนยันที่จะฟ้องร้อง เรื่องนี้ค่อนข้างหนัก สามารถทำให้คนเข้าคุกได้” คุณชายห้าฉิงหยุดการกระทำทั้งหมด หันไปหาเธอ เป็นคำตอบที่ให้ความร่วมมือดีมาก
“อืม งั้นฉันก็สบายใจแล้วล่ะค่ะ ฉันจะไม่มีทางปล่อยคนที่ตั้งใจจะใส่ความฉัน หัวหน้าสำนักงานฉิงต้องตรวจสอบเรื่องนี้ให้ชัดเจนนะคะ จะได้ให้ทุกคนเห็นชัด ๆ สิ่งที่ฉันเจ็บใจที่สุดคือคนที่ใส่ร้ายฉันยังไม่ยอมที่จะยอมรับความผิด ช่างไม่สำนึกผิดเสียเลย” ในขณะที่เวินลั่วฉิงกำลังพูดอยู่ สายตาของเธอก็กวาดมองไปที่ซุนหรูและหลี่หยู่ซินอย่างไม่สะทกสะท้าน
แต่ดูเหมือนเธอต้องการจะสื่ออะไร
นอกจากเวินลั่วฉิงแล้ว ไม่มีใครรู้ว่า “กล้องจิ๋ว” ที่คุณชายห้าฉิงถือในขณะนี้เป็นเพียงของประดับเล็ก ๆ บนกระเป๋าของเธอ
“คุณเวิน ฉันผิดไปแล้วค่ะ ตัวแทนของฉันเอาสร้อยเส้นนั้นไปใส่ไว้ในกระเป๋าของคุณเอง เธอก็โดนผีเขาค่ะ” หลี่หยู่ซินถือว่าเป็นคนที่ค่อนข้างฉลาด ฟังเข้าใจ “ความหมายโดยใน” ของคำพูดที่เวินลั่วฉิงต้องการจะสื่อ
แต่ตัวเธอเองไม่ยอมรับผิด แถมยังปัดความผิดไปไว้ที่ซุนหรู เดิมทีสร้อยคอเส้นนั้นถูกใส่โดยซุนหรู แต่ว่าเธอก็ยืนอยู่ข้าง ๆ เขากลัวว่ากล้องวงจรปิดจะจับภาพของเธอเข้าไปด้วย เธอเลยเหมือนจะยอมรับผิด
ซุนหรูสะดุ้งเล็กน้อย ริมฝีปากขยับ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร ที่จริงแล้วตอนนี้ถึงหลี่หยู่ซินจะพูดไม่พูดมันก็ไม่เป็นไร แต่สุดท้ายยังไงก็มีกล้องวิดิโอ ดังนั้นมันก็ไม่สามารถซ่อนทุกอย่างได้
เวินลั่วฉิงมองไปที่หลี่หยู่ซินแวบหนึ่ง ไม่มีอารมณ์มากบนใบหน้า แลดูขัดแย้ง
“คุณเวิน ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นคนในแวดวง หลังจากนี้จะมองหน้ากันไม่ติด ยังไงก็ขอให้คุณเวินยกมือขึ้น และวางมือแสดงความเมตตาเถอะนะ” หลังจากหลี่หยู่ซินสารภาพแล้ว เมื่อเห็นเวินลั่วฉิงไม่มีปฏิกิริยา ก็นึกว่าเวินลั่วฉิงคุยได้
ดังนั้นจึงรู้สึกว่ามีโชคอยู่ในใจ
“ขอโทษด้วยนะ หลังจากนี้จะเงยหน้าหรือก้มหน้า ก็คงไม่มองไม่เห็นพวกคุณหรอกค่ะ”
“สิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่ ‘ความจริง’ อันนี้ สิ่งที่ถือต้องการคือความจริงที่แท้จริง
พวกเธอตอนนี้ไม่ยอมพูดความจริง แล้วยังจะให้เธอวางมือ มีเมตตา? น่าขำสิ้นดี
“พุฟ…” เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเธอ ก็มีคนบางส่วนที่เผลอหัวเราะออกมา จะว่าไปผู้หญิงคนนั้นก็เป็นแค่นางแบบตัวเล็ก ๆ เวินลั่วฉิงจะว่ายังไงก็เป็นลูกสาวคนโตของตระกูลเวิน ช่องว่างนี้ต่างกันลิบลับ
ในความเป็นจริงไม่มีใครในห้องที่ชอบนางแบบตัวเล็กที่เอาแต่หวังพึ่งตำแหน่งของผู้ชายแบบนี้
แต่ก็คงไม่เหมือนเวินลั่วฉิงที่จะกล้าพูดออกมาโผงผางแบบนี้
หลี่หยู่ซินไม่คิดว่าเวินลั่วฉิงจะจไม่ไว้หน้าแบบนี้ ในขณะเดียวกันสีหน้าตอนนี้ดูแย่มาก
เมื่อหลี่หยู่ซินเห็นท่าทางของเวินลั่วฉิง ภายในใจของกำลังตัดสินใจว่าจะเปิดโปงเวินหรวนหรวนดีไหม
ถ้าเกิดว่าเธอเปิดโปงเวินหรวนหรวน เวินลั่วฉิงต้องไม่จับเธอแบบไม่ปล่อยแบบนี้แน่ ๆ แต่ว่า…
“หยู่ซินเป็นถึงผู้หญิงของคุณชายเล้งถ้าเธอจะ…” ซุนหรูพูดถึงคุณชายเล้งอีกรอบ เธอคิดว่าไม่ว่าจะยังไง เวินลั่วฉิงก็ต้องไว้หน้าคุณชายเล้งแน่นอน
“เธอเป็นผู้หญิงของผมงั้นเหรอ? ทำไมถึงผมไม่เห็นรู้เรื่อง” จู่ ๆคุณชายเล้งที่อยู่อย่างเงียบ ๆมาโดยตลอดก็พูดขึ้น ขัดจังหวะคำพูดของซุนหรูคำพูดของเขาฟังดูเบา แต่ทุกคำพูดแฝงไปด้วยแรงอาฆาต
ซุนหรูยืนตัวแข็ง ตาคู่นั้นกระพริบปลิบๆ มองไปที่หลี่หยู่ซินอย่างรู้สึกสงสัย
หลี่หยู่ซินตัวสั่นอย่างกะทันหัน เธอรู้เรื่องนี้ดีที่สุด ในความเป็นจริงเธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับ คุณชายเล้งเลย แต่ว่า…
แต่ตอนที่เธอถ่ายโฆษณาในวันนั้น คุณชายเล้งมาถึงพอดี เธอเลยใช้โอกาสนี้พูดกับ คุณชายเล้งสองสามคำ
หลังจากนั้นเธอก็ได้รับดอกไม้ช่อหนึ่ง เธอเข้าว่าใจคุณชายเล้งเป็นคนส่งมาให้ คนอื่น ๆก็เข้าใจว่าเป็นคุณชายเล้งเหมือนกัน แต่ว่าหลังจากนั้นเธอก็รู้ว่าดอกไม้ไม่ได้ถูกส่งมาจากคุณชายเล้งแต่เมื่อเห็นว่าคนจำนวนมากอิจฉา เธอเลยไม่ได้อธิบายอะไร
เธอรู้ว่าคุณชายเล้งเป็นคนยังไง เธอก็ยังต้องการพัฒนาความสัมพันธ์กับ คุณชายเล้ง
หลังจากนั้นเรื่องนี้ก็ถูกแพร่ไปทั่ว แต่คุณชายเล้งก็ไม่เคยพูดอะไร เธอเลยยิ่งไม่ออกไปอธิบาย
เธอไม่คิดว่าตอนนี้คุณชายเล้งจะมาปฎิเศธต่อหน้าหมู่คน แบบนี้เหมือนกำลังตบหน้าเธออย่างจัง
“สร้างปัญหาในสถานที่ของผม พวกคุณก็น่าจะรู้ดีนะว่าผลจะเป็นยังไง พูดมา นี่มันเกิดเรื่องอะไรกันแน่?” สายตาของ คุณชายเล้งมองไปที่เวินลั่วฉิงโดยไม่ได้ตั้งใจ สิ่งที่เขาพูดเห็นได้ชัดว่ามีความสงสัยว่าจะช่วยเวินลั่วฉิง
ดวงตาของเย่ซือเฉินจมลง อะไรกัน ผู้หญิงของเขาต้องการให้ผู้ชายคนอื่นปกป้อง?
“คุณเวิน ฉันไม่ได้ตั้งใจจะใส่ร้ายคุณ คนที่ตั้งใจคือเวินหรวนหรวนต่างหาก เธอเป็นคนบอกให้ฉันทำแบบนี้ เวินหรวนหรวนบอกว่า ถ้าเกิดฉันช่วยเธอ เธอจะให้ฉันไปเป็นโมเดลที่บริษัทเวินซื่อกรุ้ป ตอนนั้นฉันก็โดนผีเข้าเหมือนกัน”
ร่างกายของหลี่หยู่ซินสั่นไปหมด เธอรู้ถึงความเลวร้ายของ คุณชายเล้งตอนนี้ยังกล้าเสี่ยงโชคน้อยที่สุด คำพูดของ คุณชายเล้งที่พูดออกมา เธอก็ทำตามหมดแล้ว
“คุณเวิน คำพูดที่ฉันพูดออกไปล้วนเป็นความจริงทั้งหมด เดิมทีฉันไม่รู้จักคุณเลยด้วยซ้ำ ไม่มีเหตุผลใด ๆที่จะต้องทำร้ายคุณ เวินหรวนหรวนเป็นคนให้ฉันทำจริง ๆ เรื่องนั้นหมดเป็นเจตตาของเวินหรวนหรวน” หลี่หยู่ซินกลัวว่าเวินลั่วฉิงจะไม่เชื่อ เลยค่อย ๆอธิบายทั้งหมด
