บทที่ 110 เธอยังไม่รู้อีกเหรอว่าผมเป็นสามีคุณ?
“แกพูดบ้าอะไร ไม่มีหลักฐานอะไรเลย แกต้องการจะใส่ร้ายฉัน” สีหน้าของเวินหรวนหรวนเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว แต่แน่นอนอยู่แล้วว่าเธอจะไม่มีทางยอมรับความผิด
“ไม่ ฉันมีหลักฐาน ฉันกลัวว่าหลังจากเกิดเรื่อง แกจะไม่รักษาสัญญา ดังนั้นตอนนั้นฉันเลยอัดเสียงเอาไว้” แม้ว่าหลี่หยู่ซินจะเป็นคนนางแบบตัวเล็ก ๆ แต่ก็อยู่ในวงการนี้มาหลายปีแล้ว เห็นเรื่องน่าเกลียดมากเกินไป แน่นอนที่จะได้เรียนรู้ “ทักษะ” บางอย่าง
ในระหว่างที่พูดคุยอยู่ เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมา และเปิดเสียงที่อัดไว้ตอนนั้น
“ถ้าเธอช่วยฉันทำงานนี้ ฉันจะให้เธอเข้ามาเป็นนางแบบของบริษัทเวินซื่อกรุ้ป” ประโยคแรกเป็นเสียงของเวินหรวนหรวน
“คุณต้องการให้ฉันช่วยคุณทำอะไรเหรอคะ?”
“คุณต้องหาโอกาสเอาสร้อยคอของคุณไปใส่ไว้ในกระเป๋าของเธอ หลังจากนั้นก็ใส่ร้ายว่าเธอเป็นคนขโมยสร้อยคอของคุณ หลังจากที่สำเร็จ ฉันจะให้เธอเข้าร่วมบริษัทเวินซื่อกรุ้ป”
บันทึกเสียงนี้เป็นหลักฐานของเรื่องราวทั้งหมด
ใบหน้าของเวินหรวนหรวนกลายเป็นขี้ถ่าน เธอต้องการหักล้าง แต่ในขณะนี้หลักฐานอยู่ต่อหน้าแล้ว เธอเลยไม่มีสิทธิ์ที่เล่นลิ้นอีก
“โอ้ ที่แท้ก็เป็นน้องสาวของฉัน ไหน ๆก็เป็นน้องสาว งั้น…” เวินลั่วฉิงหน้าไปหาเวินหรวนหรวน ขมวดคิ้วเล็กน้อย และจงใจพูดหยุดไว้แค่นั้น
เมื่อผู้คนได้ยินคำพูดนี้ของเธอ ทั้งหมดคิดว่าเธอรู้ว่าเหวินหร่วนหร่วนเป็นคนที่ทำร้ายเธอ เป็นน้องสาวของเธอ ดังนั้นจึงไม่ได้คิดบัญชี แต่ว่าจะพูดยังไง พวกเธอก็เป็นคนในครอบครัวเดียวกัน
สีหน้าของคุณชายห้าฉิงเข้มขึ้น ผู้หญิงโง่คนนี้จะจัดงานยังไงนะ?
เวินหรวนหรวนทำร้ายเธอน้อยไปไหม? เธอไม่แม้แต่จะจำ
“งั้นก็รบกวนคุณตำรวจช่วยดำเนินเรื่องให้หน่อยแล้วกันนะคะ” ในความสงสัยของทุกเวินลั่วฉิงพูดจบอย่างไม่เร่งรีบ
คุณชายห้าฉิงสะดุ้งเล็กน้อย เวรล่ะ สามารถพูดโดยไม่ต้องหอบมากได้ไหม?
“อ่า ได้ครับ” ตำรวจหนุ่มอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
“ไหน ๆสถานการณ์ก็คลี่คลายแล้ว ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องดูอะไรเพิ่มแล้ว หัวหน้าสำนักงานฉิงช่วยคืนของของฉันได้หรือเปล่าคะ?” เวินลั่วฉิงหันไปหา ‘กล้องวงจรปิดขนาดเล็ก’ในมือของคุณชายห้าฉิง
“อ่า โอเค” คุณชายห้าฉิงตะลึง ดูเหมือนไม่เต็มใจ อุตส่าห์เอาคอมมาแล้ว ทำไมถึงไม่ดูหน่อยล่ะ?
แต่ว่า เวินลั่วฉิงอ้าปากขอแล้ว มันก็ไม่ดีถ้าเขาไม่คืน หลังจากที่เรื่องราวมันจบไปแล้ว ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องดูอีก อีกทั้งเขาก็ไม่อยากที่จะพูดว่า เขายังหาหัวUSBไม่เจอเลย ก็เลยไม่ได้เปิดดูเสียที
ยังไงซะ ที่จริงคุณชายห้าฉิงก็ไม่ได้สังเกต ‘กล้องวิดิโอ’ ในมืออย่างละเอียดเท่าไหร่
เวินลั่วฉิงยื่นมือไปหยิบ ‘กล้องจิ๋ว กล้องวงจรปิดขนาดเล็ก’ อย่างเป็นธรรมชาติ หน้าของเธอก็ดูสงบเหมือนเดิม แต่ไม่ออกว่ามีอะไรผิดปกติไปจากเดิม
เย่ซือเฉินหันไปหาเธอ และกวาดมองไปที่ ‘กล้องจิ๋ว กล้องวงจรปิดขนาดเล็ก’ ในมือของเธอ ตาคู่นั้นกะพริบตาปลิบ ๆ ดวงตาสว่างขึ้นเล็กน้อย
กล้องวิดิโอของเธอ ไม่ใช่ว่าเป็นของปลอมหรอกเหรอ?
ถ้าเกิดว่าเป็นเช่นนั้นจริง เขาต้องขอชื่นชมความสงบและความเฉียบขาดของเธอในตอนนี้
“อย่างนี้นี่เอง งั้นยังไงรบกวนพวกคุณช่วยกลับสถานีตำรวจพร้อมพวกเราด้วยนะครับ” ตำรวจหนุ่มมีความฉลาด เหตุการณ์ขึ้นมันก็เคลียร์ไปเกือบหมดแล้ว หันไปที่เวินหรวนหรวนและพวกของเธอ พูดอย่างเย็นชา
แต่เมื่อตอนที่เขาหันไปหาเวินลั่วฉิง ท่าทางดูเหมือนกลางเป็นการแสดงความยินดีอย่างเห็นได้ชัด “คุณเวิน และก็ต้องรบกวนคุณช่วยไปเขียนบันทึกประจำวันที่สถานีตำรวจด้วยนะครับ”
“คุณชายฉินคุณหนูใหญ่ตระกูลเวินเป็นแขกของผม วันนี้คดีก็คลี่คลายแล้ว คุณหนูใหญ่ตระกูลเวินก็ไม่จำเป็นที่จะต้องวิ่งไปมาหรอก” จู่ ๆ คุณชายเล้งก็เดินมายืนอยู่ตรงหน้าของเวินลั่วฉิง ในขณะที่เขามองเวินลั่วฉิง สายตาคู่นั้นมีความต้องการจะปกป้อง
ผู้หญิงที่สามารถทำให้คุณชายเล้งเปิดปากขอได้ เวินลั่วฉิงถือว่าเป็นคนแรก
คุณชายห้าฉิงตะลึง ไม่ได้ให้คำตอบ แต่มองไปที่เย่ซือเฉินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ นี่มันสถานการณ์อะไรนี่?
มีคนยืนอยู่ข้างหน้าพี่สามเพื่อแย่งกันปกป้องดอกไม้เหรอ?
แถมยังพยายามปกป้องภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของพี่สามเสียด้วย
เรื่องตลกนี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่! !
เย่ซือเฉินไม่ได้พูดอะไร แต่ดวงตาคู่นั้นทำเพียงแค่มองไปที่เวินลั่วฉิง
ตั้งแต่ที่เดินเข้ามาในห้องนี้ หลังจากที่เธอมองไปที่เขา เธอปฏิบัติกับเขาราวกับว่าเขาไม่มีตัวตนเลยแม้แต่น้อย
เมื่อเกิดปัญหา เธอไม่โทรบอกเขา พอเขามา เธอก็ไม่คิดที่จะขอความช่วยเหลือจากเขาเลย แถมยังแสร้งทำเป็นเหมือนไม่รู้จักเขาอีก
เธอกลัวว่าคนอื่นจะรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาขนาดนั้นเลยเหรอ?
งั้นตอนนี้ล่ะ? เธอยังจะแสร้งทำเป็นไม่รู้จักเขาอีกหรือเปล่า?
“ขอบคุณสำหรับการต้อนรับของคุณชายเล้งฉันเป็นประชาชนที่เคารพในกฎหมาย ยังไงฉันขอตามหัวหน้าสำนักงานฉิงไปลงบันทึกประจำวันดีกว่าค่ะ ยังไงฉันเป็นผู้แจ้งความ… “
เวินลั่วฉิงพูดยังไม่ทันจบ เย่ซือเฉินก็หันตัวและเดินไป
เวินลั่วฉิงตะลึก และกะพริบตาปลิบ ๆ คนคนนี้ไม่มีมารยาทเลยเสียจริง!
แต่เธอก็รีบตามออกจากห้องไป
คุณชายเล้งเหงาของเธอที่เดินจากไป ดวงตาที่ลึกซ่อนรอยยิ้มที่ค่อนข้างมีความหมาย
“พี่สาม พวกพี่กลับไปก่อนเถอะ…” แน่นอนว่าคุณชายห้าฉิงไม่สามารถปล่อยให้เวินลั่วฉิงตามพี่สามไปที่สถานีตำรวจเมื่ออกมาจากหมิงเจ๋ ก็อยากให้พวกเขากลับไป
“ไปสถานีตำรวจ” แต่เย่ซือเฉินก็ขัดคำพูดของเขา
คุณชายห้าฉิงตะลึง เรื่องเล็กแค่นี้ทำไมถึงพี่สามจะต้องไปสถานีตำรวจด้วย?
พี่สามจะทำอะไรกันนะ?
ทำไมถึงเขารู้สึกว่าพี่สามที่เป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวของเขาตอนนี้กำลังโมโหอยู่?
เป็นเพราะว่าเวินลั่วฉิงคุยกับคุณชายเล้งว่าจะไปสถานีตำรวจเพื่อทำบันทึกประจำวัน หลังจากนั้นพี่สามก็เปลี่ยนไปเลย? แถมยังโมโหอีก?
นี่ยังเป็นพี่ชายคนที่สามของเขาที่ใจเย็นและมั่นคงอยู่หรือเปล่า?
เขาไม่รู้ว่าจะรับอารมณ์นี้อย่างไร
เวินลั่วฉิงไม่ได้สังเกต เธอมองว่ารอบนี้ไปสถานีตำรวจเป็นเรื่องปกติ อยากลองนั่งรถตำรวจดู
ริมฝีปากของคุณชายห้าฉิงกระตุกอย่างรุนแรง
พี่สามเป็นถึงขนาดนี้แล้ว ผู้หญิงคนนี้ยังดูไม่ออกอีกเหรอ แถมยังอยากขึ้นรถตำรวจอีกด้วย เธอกำลังคิดที่จะหาเรื่องตายหรือเปล่า?
“รถตำรวจเต็มแล้ว คุณไปนั่งรถของพี่สามเถอะ” คุณชายห้าฉิงปิดประตูรถ ทิ้งให้เวินลั่วฉิงอยู่ด้านนอก
คุณชายห้าฉิงไม่เคยเรียกเวินลั่วฉิงว่าพี่สะใภ้สาม ภายในใจของเขาเวินลั่วฉิงไม่คู่ควรกับพี่สาม
ที่พี่สามยอมแต่งงานกับเวินลั่วฉิง เป็นเพราะสงสัยว่าเวินลั่วฉิงคือผู้หญิงคนนั้นเมื่อห้าปีก่อน แต่ตอนนี้ก็เห็นได้ชัดแล้วว่า เวินลั่วฉิงไม่ใช่ผู้หญิงที่พี่สามต้องการจะหา เขารู้สึกว่าอีกไม่นาน พี่สามก็คงจะขอหย่ากับเธอ
เวินลั่วฉิงเลยต้องยอมนั่งรถของเย่ซือเฉิน สีหน้าของเย่ซือเฉินเข้มมาก ไม่พูดอะไร และไม่แม้แต่จะมองเธอ
เมื่อถึงสถานีตำรวจ คุณชายห้าฉิงก็ไม่กล้าให้เย่ซือเฉินอยู่ที่นี่นาน ไม่นานนักเรื่องก็จบลง
เมื่อออกจากสถานีตำรวจ เวินลั่วฉิงก็ขึ้นรถ และมองไปที่เย่ซือเฉิน เปิดปากเรียก “สามี…”
“คุณยังรู้อยู่เหรอว่าผมเป็นสามีคุณ?” สายตาเย็นชาราวกับน้ำแข็งของเย่ซือเฉินกวาดมองมาที่เธอ ทำให้ผู้คนสั่นสะเทือน
เมื่อตอนที่มีคนอื่น ทำไมถึงเธอไม่เรียกเขา
เวินลั่วฉิงตะลึก และกะพริบตาอย่างงง ๆ คำพูดนี้หมายความว่าอย่างไร?
พวกเขาเป็นเพียงคู่สัญญา เขาเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของเธอ เรื่องแค่นี้เธอจะไม่รู้ได้อย่างไร?
คำพูดนี้ของเขา ทำให้เธอไม่รู้จะจัดการยังไง
“กล้องวงจรปิดขนาดเล็ก จิ๋วของเธอล่ะ?” เย่ซือเฉินไม่ได้รีบขับรถ แต่จู่ ๆเมื่อมีประโยคดังกล่าวออกมา สายตาของเย่ซือเฉินก็จ้องมองมาที่เธอ เพื่อที่จะไม่พลาดสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเธอ
ท้ายที่สุดเขาทำได้แค่คาดเดา แต่ก็ไม่แน่ใจ
เวินลั่วฉิงตกใจ เขาหรือ?
