“คุณบอกว่าผมไม่ให้ความร่วมมือ”ตอนนี้ถังจื่อโม่ออกไปไม่ได้เด็ดขาด ดังนั้นเขาจึงต้องพยายามค้นหาวิธีออกมาให้ได้
“ลูกพี่ครับ ถังจื่อโม่ไม่ค่อยให้ความร่วมมือครับ”ดวงตากู้หวูกะพริบ ในเมื่อคุณชายน้อยสั่ง เขาก็ต้องฟังคุณชายน้อย
“อืม รู้แล้ว”หลังจากที่คุณชายสามเย่ได้ยินกู้หวูพูดก็ไม่ไดถามอะไรอีก และวางสายทันที
“เอ๋？เขาวางสายแล้วเหรอ？หมายความว่ายังไง？”ถังจื่อโม่ชะงักอย่างเด่นชัด เพราะอย่างไรเสียเขาก็ยังเป็นเด็ก เมื่อถึงนาทีสำคัญก็อดกลั้นอารมณ์ไม่อยู่ โดยเฉพาะตอนที่เกิดสิ่งที่เหลือการคาดหมาย ไม่อยู่ในกรอบที่เขากำหนด ถังจื่อโม่ร้อนรนอย่างแจ่มชัด
“ผมก็ไม่รู้ครับ เมื่อกี้ผมเปิดลำโพงที่มือถือด้วย คุณก็ได้ยินนี่ครับ ลูกพี่ไม่ได้พูดอะไรก็วางสายแล้ว”กู้หวูก็ประหลาดใจกับการกระทำของลูกพี่ของตนมาก ไม่เข้าใจเหตุการณ์
ถังจื่อโม่กะพริบตารัวๆ จากนั้นก็กะพริบตาอีก ใบหน้ายิ่งเกิดความสงสัยมากขึ้น ทำไมเย่ซือเฉินไม่ทำตามวิธีการปกติ
สถานการณ์แบบนี้ผิดแปลกมาก！！
ดวงตาถังจื่อโม่จ้องไปที่กล้องวงจรปิดอีกครั้ง พูดให้ถูกต้องก็คือจ้องรถของเย่ซือเฉิน
รถที่จอดนิ่งก่อนหน้านี้เคลื่อนไหวกะทันหัน แน่นอน ไม่ใช่เปิดประตูรถ แต่รถเริ่มขยับแล้ว
“หรือเย่ซือเฉินจะเข้ามา？”ตอนนี้ถังจื่อโม่จ้องกล้องวงจรปิดอย่างไม่กะพริบตา ดังนั้นจึงเห็นรถเคลื่อนไหวอย่างชัดเจน ดูจากรูปการณ์แล้วเหมือนจะมุ่งมาด้านหน้าสักระยะหนึ่งแล้ว ดวงตาถังจื่อโม่มีประกายความหวังอย่างรอคอยแวบผ่าน
ตอนนี้กูหวูก็ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น นาทีนี้ ดูจากเหตุการณ์แล้ว กู้หวูก็คิดว่าลูกพี่จะเข้ามา
“ไม่ใช่ว่าที่จริงแล้วเย่ซือเฉินไม่รู้หลุมพรางหรอกนะ？”ถังจื่อโม่อดคาดเดาไม่ได้“เย่ซือเฉินอาจจะพบสิ่งผิดปกติ แต่ไม่รู้หลุมพรางที่พวกเราวางได้หรือเปล่า？”
ถังจื่อโม่คิดว่าน่าจะใช่แบบนี้
“คุณชายน้อยพูดมีเหตุผล”กู้หวูก็รู้สึกว่ามีความเป็นไปได้สูงกับสิ่งที่ถังจื่อโม่กล่าวมา
ตอนแรกรถของคุณชายสามเย่เคลื่อนไหวไม่เร็วนัก ระหว่างที่พวกเขาพูดคุย รถแค่เคลื่อนตัวได้ไม่ถึงครึ่งเมตร
ดังนั้นรถของคุณชายสามเย่ยังห่างจากหลุมพรางอีกระยะหนึ่ง
ถังจื่อโม่จ้องมองกล้องวงจรปิดอย่างจดจ่อ รู้สึกตื่นเต้นดีใจอีกครั้ง เพียงแต่รถเคลื่อนตัวช้ามากๆ ช้าเป็นพิเศษ ดูแล้วรู้สึกร้อนรนยิ่งนัก ถังจื่อโม่แทบอยากให้คนไปผลักรถเข้ามาเลย
ทว่า รถของคุณชายสามเย่ห่างจากหลุมพรางใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
แต่วินาทีต่อมา รถของคุณชายสามเย่ก็หยุดเคลื่อนมาด้านหน้า ดวงตาถังจื่อโม่เปล่งประกาย กำลังฉงนใจอยู่ วินาทีต่อมา รถของคุณชายสามเย่ก็ถอยหลังด้วยความเร็วแสง
ไม่เหมือนตอนขับเข้ามาด้านหน้าเหมือนก่อนหน้านี้ บัดนี้รถของคุณชายสามเย่ถอยหลังเร็วมาก
ไม่นาน รถของคุณชายสามเย่ก็หายไปจากกล้องวงจรปิด
“ทำไม？เกิดอะไรขึ้น？ทำไมเย่ซือเฉินไปแล้วล่ะ？ทำไมเขาถึงไป？”ถังจื่อโม่สตั้นไปหลายวิ เขาคิดไม่ถึงว่าเย่ซือเฉินจะไปแล้ว
เย่ซือเฉินให้คนลักพาตัวเขา เย่ซือเฉินมาหาเขาที่องค์กรยมบาล ทำไมเย่ซือเฉินไม่เข้ามาก็จากไปแล้ว？
มันผิดปกติ？
“ใช่สิ ทำไมลูกพี่ไปแล้วล่ะ？”กู้หวูก็มึนงงไปหมด ลูกพี่ยังไม่เจอหน้าถังจื่อโม่ ทำไมถึงไปได้ล่ะ？
“เขามีธุระอื่นกะทันหันหรือเปล่า？”ถังจื่อโม่เริ่มคาดเดา น้ำเสียงของเขาเคร่งขรึมเล็กน้อย ตอนนี้เย่ซือเฉินไปแล้ว งั้นแผนการทั้งหมดของเขาก็เป็นอันสูญเปล่าสินะ
“ไม่น่าจะใช่นะ”กู้หวูปฏิเสธการคาดเดาของถังจื่อโม่“ช่วงนี้ลูกพี่สืบเรื่องคุณจนวางเรื่องทุกอย่าง เป็นไปไม่ได้ที่รู้ว่าคุณอยู่ในองค์กรยมบาลแต่ก็ไม่เข้ามาแล้วไปทำเรื่องอื่น เมื่อกี้ตอนอยู่ในสายลูกพี่ก็ไม่ได้บอกว่ามีธุระอื่น”
“หากลูกพี่มีธุระอื่นที่สำคัญมากๆก็ต้องโทรมาสั่งการ เพราะเก็บคุณไว้ที่องค์กรยมบาลตลอดก็ไม่เหมาะสม”กู้หวูติดตามข้างกายคุณชายสามเย่มาหลายปี รู้จักคุณชายสามเย่ดี
“เป็นไปได้ไหมที่คุณแม่ผมกลับมาแล้ว？คุณแม่โทรหาเย่ซือเฉินหรือเปล่า？”ถังจื่อโม่คาดเดาอีกครั้ง เย่ซือเฉินอาจไม่สนใจเรื่องอื่น แต่คุณแม่สำคัญสำหรับเย่ซือเฉินมาก
“คุณว่าเป็นไปได้ไหมที่คุณแม่ผมรู้ว่าผมถูกลักพาตัว เลยโทรบอกเย่ซือเฉิน จากนั้นเย่ซือเฉินก็ไปหาคุณแม่？”เด็กน้อยถังจื่อโม่ฉลาดปราดเปรื่องมาก สามารถปะติดปะต่อทุกอย่างได้ในเวลาอันสั้น
“น่าจะเป็นไปได้”กู้หวูพยักหน้า รู้สึกว่ามีความเป็นไปได้สูง
“คุณชายน้อยรีบโทรหาคุณนายเถอะครับ คุณนายจะได้ไม่ต้องเป็นกังวล”กู้หวูนึกความเป็นไปได้นี้ก็รู้สึกตื่นตระหนก หากเป็นเช่นนั้นคงเกิดเรื่องใหญ่แล้วจริงๆ
“ได้”ถังจื่อโม่ตอบอย่างรวดเร็ว เขาก่อความวุ่นวาย แต่ก็แยกแยะหนักเบาได้ เขาให้คุณแม่เป็นห่วงหรือเป็นกังวลไม่ได้
ถังจื่อโม่รีบเอามือถือของตนออกมา จากนั้นก็หาเบอร์ของคุณแม่ เตรียมจะโทรออกไป
“เอ๋ ไม่ถูกนี่？”ทว่านิ้วมือของถังจื่อโม่จะสัมผัสที่หน้าจอก็หยุด
“ไม่ถูกยังไงครับ？”กู้หวูเห็นเขาหยุด พลางขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ผมพกมือถือติดตัวตลอด หากคุณแม่ไม่เห็นผมก็ต้องโทรหาผมสิ แถมน้องสาวยังอยู่ที่บ้าน ซึ่งน้องสาวรู้เหตุการณ์ดี น้องสาวต้องบอกคุณแม่แน่นอน ดังนั้นคงไม่ใช่คุณแม่ไม่เห็นผม……”ถังจื่อโม่ได้สติก็วิเคราะห์ด้วยความใจเย็น เขาพบว่าเมื่อกี้ตัวเองใจร้อนเกินไป การวิเคราะห์ของเมื่อครู่ไม่สมเหตุสมผลเลย
ดวงตากู้หวูเปล่งประกาย คุณชายน้อยตอบสนองไวมาก เมื่อกี้กำลังกังวลมากแท้ๆ แต่กลับคิดได้หลายๆแง่เช่นนี้ ต้องยอมรับว่าคุณชายน้อยพูดถูกที่สุด
“งั้นทำไมลูกพี่ถึงจากไปกะทันหันล่ะ？”กู้หวูมองหน้าถังจื่อโม่ ใบหน้าเกิดความสงสัยหลายส่วน ในเมื่อความเป็นได้ทั้งหมดที่คุณชายน้อยกล่าวมาไม่มีมูลจริง แล้วทำไมลูกพี่ถึงจากไปล่ะ
รู้แล้วแต่ไม่สบายใจ จึงโทรหาถังจื่อซี
“พี่ชาย ทางโน้นเป็นยังไงบ้างคะ？”เมื่อติดต่อได้สำเร็จ เสียงของถังจื่อโม่ก็ส่งมา
“ทางพี่ไม่มีอะไร ตอนนี้อยู่ในถิ่นของเย่ซือเฉิน คนของเย่ซือเฉินพาพี่มา”ถังจื่อโม่ได้ยินคำพูดของน้องสาวก็รู้ว่าทางตระกูลถังทุกอย่างเป็นปกติ！！
ดังนั้นเย่ซือเฉินเป็นอะไรกันแน่？
