เวินลั่วฉิงขยับที่มุมปากเล็กน้อย ไม่มีการปกปิดเลยจริงๆ เกรี้ยวกราดโอหัง!!
“อะไร? เกิดอะไรขึ้น?” เฟิ่งเหมียวเหมียวในตอนนี้เริ่มรู้สึกสับสนแล้ว นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธอยิ่งงงไปใหญ่แล้ว
“พี่สาวสวยชมผม” ชายหนุ่มมองไปทางเฟิ่งเหมียวเหมียว ท่าทางที่โอ้อวดนั้นชัดเจนมาก
เฟิ่งเหมียวเหมียว “……”
ใครชมนาย?!
คนคนนี้ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือเปล่า?!
เฟิ่งเหมียวเหมียวมองดูบนหน้าที่สวย ใสสะอาด ใสซื่อของชายหนุ่มคนนี้ ทันใดนั้นก็เงียบสงบไปเลย!!
“พี่สาวสวย พวกเขาใส่ร้ายผม พี่ช่วยผมตีคนชั่วหน่อยครับ” ชายหนุ่มใสซื่อมองดูเวินลั่วฉิง ยิ้มได้เบิกบานมาก
เมื่อกี้เขาแย่งสิ่งของมาจากมือของผู้อำนวยการต่อหน้าเวินลั่วฉิง ในตอนนั้นเขาก็ไม่มีการปกปิดใดๆ เช่นนี้เลย แม้กระทั่งผ้าปิดปากก็ไม่ใส่
ขอแค่เวินลั่วฉิงไม่ได้ตาบอดก็สามารถมองเขาออก
ขณะนี้เขามาฟ้องเวินลั่วฉิง บอกว่าคนอื่นใส่ร้ายเขา กลับไม่มีความกลัวใดๆ เลย
น้ำเสียงของชายหนุ่มไม่ได้สูงเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว อีกอย่างก็ไม่ใช่วุ่นวายเหมือนก่อนหน้านี้เลย คนที่มาล้อมรอบในตอนแรกต่างก็เดินออกไปบ้างแล้ว
ทว่า คนที่มาดูความบันเทิงในห้องโถงก็ยังคงเยอะเหมือนเดิม เกือบจะล้อมตัวเวินลั่วฉิงและคนๆ อื่นแล้ว
ในตอนที่เวินลั่วฉิงเงยหน้าขึ้น จู่ๆ ก็เห็นภายในกลุ่มผู้คนมีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ มองไปแล้วอายุราวๆ ยี่สิบกว่าปี ชายหนุ่มที่หล่อมาก
ลำสำคัญไม่ใช่ปัญหาหล่อหรือไม่หล่อ หลักสำคัญคือชายหนุ่มคนนั้นกำลังมองเธออยู่ ใช่ มองเธออยู่อย่างนั้น เหมือนมีเป้าหมาย ดูมีความต่อต้านอย่างชัดเจน อยากจะละเลยไปยังยาก
การถูกจ้องแบบนี้ถึงแม้ว่าจะเป็นคนธรรมก็รู้แน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นคือเวินลั่วฉิง
เวินลั่วฉิงมองเขา มองเขาอย่างเงียบๆ แบบนั้น นัยน์ตาเฉยชา ไม่มีการกระทำใดๆ
จากนั้นเวินลั่วฉิงก็เห็นว่า มืออีกข้างหนึ่งที่ถูกปกปิดอยู่ข้างหลังเสื้อผ้าของชายหนุ่มค่อยๆ ยกขึ้นมา ข้อมือของเขามีผ้าสีดำใบหนึ่ง ข้างหลังของผ้าสีดำ มือของเขาจับปืนอยู่กระบอกมือ
กระบอกปืนนั้นกำลังชี้เป้ามาทางเวินลั่วฉิง เวินลั่วฉิงเห็นอย่างชัดเจน
เวินลั่วฉิงหรี่ตาขึ้นมา มีความระมัดระวังในใจ กำลังจะทำการป้องกันตัว
ทว่าวินาทีต่อไปเวินลั่วฉิงก็พบกับปัญหาหนึ่ง คนคนนั้นไม่ได้จะฆ่าเธอจริงๆ
เธอมองไม่ออกถึงความอยากฆ่าจากบนตัวของคนคนนั้นเลย ไม่เพียงแต่ไม่มีความอยากฆ่า แม้แต่ความแค้นก็ไม่มี เวินลั่วฉิงมองออกถึงความกังวลในแววตาของเธอ ถึงขั้นเหมือนว่าจะมีความกลัวเล็กน้อย
ถูก นั่นคือความกลัว ไม่ว่าความกลัวนั้นจะมีต่อเธอหรือเปล่า เวินลั่วฉิงก็สามารถแน่ใจได้ว่าเขาไม่มีทางฆ่าเธอแน่นอน
ยิ่งไปกว่านั้น ตอนที่เธอเงยหน้าขึ้นเขาก็ยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว ดูเขายืนอย่างนิ่งสงบ น่าจะยืนมาสักพักแล้ว หากเขาอยากฆ่าเธอจริงๆ คงลงมือตั้งนานแล้ว ไม่ต้องรอให้เธอจับได้
ในเมื่อไม่ได้จะฆ่าเธอจริงๆ งั้นก็คือมาขู่เธอ?
ขู่เธอ? อื้ม ดีมาก!!
เวินลั่วฉิงไม่ได้ขยับ ไม่มีการตอบสนองเลยแม้แต่น้อย แม้กระทั่งหางคิ้วก็ไม่ได้ขยับเลย ยังคงยืนมองคนตรงหน้าของเธออย่างเงียบสงบ ชายหนุ่มที่กำลังจ่อปืนมาทางเธอ นัยน์ตานั้นดูเฉยชาราวกับว่ากำลังรับแสงสว่างจากธรรมชาติ
ชายหนุ่มที่อยู่อยู่ตรงหน้าตะลึงงันอย่างเห็นได้ชัดเจน คิดไม่ถึงว่าเวินลั่วฉิงจะมีการตอบสนองเช่นนี้
ทว่า ความแปลกใจของเขาผ่านไปเร็วมาก เร็วดั่งเป็นเหมือนแค่ภาพลวงตา หลังจากนั้นนัยน์ตาของเขาก็มีความโหดร้ายเพิ่มขึ้น จากนั้นมือที่จับปืนอยู่ก็ขยับ
ขณะนี้มือของเขากำลังชี้มาทางเวินลั่วฉิงพอดี ถึงแม้ว่าข้อมือของเขาจะมีผ้าสีดำปิดอยู่ ทว่ามองไปทางเวินลั่วฉิงแล้ว สามารถมองเห็นท่าทางของเขาอย่างชัดเจน
เวินลั่วฉิงเห็นนิ้วชี้ที่จับตรงปุ่มยิงของเขาค่อยๆ โค้งงอขึ้น คือท่าทีกำลังจะกดยิงปืน
หากเขาใช้แรงกดนิ้วชี้ลงไป งั้นปืนต้องดังแน่นอน และขณะนี้ปืนของเขาก็จ่อมาทางหน้าอกของเวินลั่วฉิงพอดี
ดังนั้น หากเขายิงปืนในตอนนี้ จะยิงโดนกลางอกของเวินลั่วฉิง มีความเป็นไปได้ที่จะเสียชีวิตในนัดเดียว
สถานการณ์เช่นนั้น หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นต่างก็ต้องกลัว ต้องหลบ ถึงขั้นกระวนกระวาย
ทว่าเวินลั่วฉิงกลับไม่มีความกระวนกระวายเลย และไม่มีการหลบ เธอยังคงยืนอยู่ที่เดิม ไม่ขยับเลย และไม่มีการเคลื่อนไหวอื่นใดๆ ยังคงนั่งมองชายหนุ่มคนนั้นอย่างเงียบๆ
แต่ว่า ในตอนที่เห็นนิ้วชี้ของชายหนุ่มค่อยๆ กดลง เวินลั่วฉิงมองดูชายหนุ่ม จู่ๆ ก็ยิ้ม เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่านัยน์ตาขยับไปเล็กน้อย นิ้วชี้ที่กดปืนก็สั่น ในใจกระตุกอย่างไร้เสียง ให้ตายเถอะ นี่คือการตอบสนองที่ปกติเหรอ?
คือการตอบสนองที่ปกติเหรอ?
ใครจะที่เผชิญกับหน้ากระบอกปืนแล้วไม่กลัวเลย ไม่กระวนกระวายเลย ยังยิ้มอีก?
อีกอย่างยังยิ้มได้สวยขนาดนั้นด้วย?!
การกระทำที่ผิดกฎแบบนี้ถือว่าเป็นอะไร?
หากเขาทำแบบนี้ต่อ
หน้าที่ที่เขาได้รับมาคือใช้ปืนจ่อหน้าคุณหนูใหญ่ตระกูลถัง ให้คุณหนูใหญ่ตระกูลถังกระวนกระวายแล้วหลบ หลังจากนั้นก็เป็นเรื่องของเจ้าเก้าแล้ว
ทว่าตอนนี้คุณหนูใหญ่ตระกูลถังไม่กลัวเลย ไม่ได้มีความหมายที่จะหลบเลย อีกอย่างเธอยังยิ้มกับเขาอีกด้วย?!
เขาจะทำอะไรดี?
จะทำยังไงดี?
เขาจะกดยิงปืนจริงๆ ไม่ได้หรอกมั้ง?!
ถึงแม้ว่าในมือของเขาจะไม่มีกระสุน ทว่ากดยิงแล้วก็จะดังเช่นกัน หากทำให้คนอื่นตกใจแล้วเขารับผิดชอบไม่ไหว
หัวหน้าบอกแล้ว มีความเป็นไปได้ที่คุณหนูใหญ่ตระกูลถังจะเป็นเจ้าหญิงขององค์กรโกสต์ซิตี้
คุณชายหานในตอนนี้ไม่รู้แล้วจริงๆ ว่าต้องทำยังไง นัยน์ตาของเขาหมุนไปหมุนมา หันไปทางเจ้าเก้าที่ยืนอยู่ใกล้กับเวินลั่วฉิงในหมู่ผู้คน
คุณชายหานแค่อยากจะส่งสายตาคุยกับเจ้าเก้า จากนั้นก็ตัดสินใจว่าต่อจากนี้จะทำยังไง
ทว่าไม่ว่ายังไงคุณชายหานก็คิดไม่ถึงว่า เขาแค่มองทางเจ้าเก้าแวบเดียว คุณหนูใหญ่ตระกูลถังตรงหน้าก็ขยับกะทันหันแล้ว
แต่ว่า ไม่ได้หลบ และไม่ตรงมาทางเขา แต่ว่าตรงไปทางเจ้าเก้า
จากนั้นคุณชายหานก็เห็นเวินลั่วฉิงจับข้อมือของเจ้าเก้าขึ้นมากันมือ จากนั้นก็ดึงเจ้าเก้าไปยังข้างกาย
คุณชายหานตะลึงงันไปเลย ทันใดนั้นความตกใจบนใบหน้าไม่สามารถปกปิดได้ ให้ตายเถอะ นี่คือการปฏิบัติอะไรอีก?!
เมื่อกี้เขาทำอะไรไป? เขาทำอะไรผิดไป?
เขาก็แค่มองไปทางเจ้าเก้า? มองแวบเดียวก็มาได้เหรอ?
มองแค่แวบเดียวก็ปิดเหรอ?
ความจริงบอกกับคุณชายหาน แค่มองแวบเดียวก็ผิดแล้วจริงๆ!!
เวินลั่วฉิงเจอเจ้าเก้าก็เพราะว่าแวบที่เขามองเมื่อกี้ และยังสามารถหากเจ้าเก้าเจออย่างถูกต้องๆ
จริงเจ้าเก้าปกปิดได้ดีมาก เสื้อผ้าธรรมดา ยืนดูความบันเทิงเหมือนกับคนอื่นๆ ทั่วไป หากไม่ใช่เพราะแวบเดียวของคุณชายหาน เวินลั่วฉิงน่าจะไม่เห็นเจ้าเก้าแน่นอน
เจ้าเก้าระมัดระวังมาก ในตอนที่คุณชายหานมองมาทางเธอ เธอไม่มีมีการตอบสนองที่ผิดปกติ และไม่ได้ไปมองคุณชายหาน
ทว่าในตอนที่คุณชายหานมองไปทางเจ้าเก้า เวินลั่วฉิงมองไปทางเจ้าเก้าอีกครั้งก็จับได้ว่ามีปัญหาแล้ว จากข้อมือของเจ้าเก้าสามารถมองออกว่า เจ้าเก้าใช้ปืนอยู่เป็นประจำ ข้อมือของคนที่ใช้ปืนและไม่ใช้ปืนนั้นไม่เหมือนกัน จริงๆ แล้วไม่ได้ชัดเจนมากนัก คนปกติมองไม่ออกแน่นอน ทว่าเมื่อก่อนตอนที่เวินลั่วฉิงทำงานอยู่ข้างกายของถังไป๋เชียนนั้นได้ติดต่อกับคนทางด้านนี้ ดังนั้นเขาจึงสังเกตเห็นบางอย่างเล็กๆ ที่แตกต่างกัน
ในตอนที่เวินลั่วฉิงจับข้อมือของเจ้าเก้า มืออีกข้างหนึ่งลูบฝ่ามือของเจ้าเก้า ในตอนที่รู้สึกถึงความหยาบบนฝ่ามือของเจ้าเก้า ในใจเธอรู้ดี รู้ว่าตัวเองไม่ได้จับคนผิด
จู่ๆ เจ้าเก้าก็ถูกเวินลั่วฉิงจับไปกะทันหัน และตกใจมากเช่นกัน ไม่เพียงแต่ตกใจยังมึนงงอีกด้วย เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเวินลั่วฉิงถึงจับเธอกะทันหัน?
เธอมีช่องโหว่ตรงไหนเหรอ?
เธอปกปิดได้เป็นอย่างดีมาโดยตลอด เธอมั่นใจว่าตัวเองไม่มีช่องโหว่อะไร ทำไมถึงถูกจับได้แล้วล่ะ?
เจ้าเก้ามองดูข้อมือที่ถูกเวินลั่วฉิงจับอยู่ ขณะนี้เวินลั่วฉิงจับไว้อย่างแน่น ทว่าความแรงของเจ้าเก้าหากอยากจะสะบัดออกนั้นไม่ยาก
ทว่าเธอไม่ค่อยกล้า เธอกลัวว่าหากตัวเองใช้แรงมากเกินไป จะทำให้คุณหนูใหญ่ตระกูลถังบาดเจ็บ
หัวหน้าออกคำสั่งแล้ว ห้ามทำร้ายคุณหนูใหญ่ตระกูลถังแม้แต่น้อย
และมีความเป็นไปได้ที่คุณหนูใหญ่ตระกูลถังจะเป็นเจ้าหญิงขององค์กรโกสต์ซิตี้พวกเขา ให้ความกล้ากับเธอ เธอก็ไม่กล้าทำร้ายคุณหนูใหญ่ตระกูลถัง
เมื่อกี้เวินลั่วฉิง ชายหนุ่มที่ไร้เหตุผลกับเวินลั่วฉิงเมื่อกี้ก็งงไปทั้งหน้า ลืมตัวที่จะอ้อนทำตัวน่ารักน่าเอ็นดู และทำตัวไร้เหตุผลแล้ว ขณะนี้ชายหนุ่มเงียบเป็นเป่าสาก มองดูข้อมือของเจ้าเก้าที่ถูกเวินลั่วฉิงจับไปอย่างซื่อๆ
พี่เจ้าเก้าถูกจับได้ยังไงเนี่ย?
เจ้าเก้าปกปิดได้เป็นอย่างดีแท้ๆ อีกอย่างเขาเองก็ระมัดระวังมาก เพื่อที่จะไม่สร้างความสงสัย เขาทำเป็นไม่รู้จักกับพี่เจ้าเก้าเลย ไม่ได้มองพี่เจ้าเก้าเลยแม้แต่แวบเดียว
