“ถังหลิน คุณบ้าไปแล้วหรือไง” หลินเป้ยโมโหจนตัวสั่นเล็กน้อย ดวงตาคู่นั้นจ้องเขาตาเขม็ง ผู้ชายคนนี้ไม่ใส่ใจสถานการณ์ของเธอ หรือว่าแม้แต่ตัวเขาเองเขาก็ไม่ใส่ใจหรือยังไง?!
คนที่มีฐานะอย่างเขา ถ้าหากถูกพบว่าเขาอุ้มผู้ชายคนหนึ่งเข้าโรงแรม งั้นผลลัพธ์ก็แทบไม่กล้าที่จะคิดเช่นกัน
“เมื่อวานตอนอยู่บนรถคุณหลับเหมือนหมูแน่ะ เรียกยังไงก็ไม่ตื่น ผมเองก็ไม่มีวิธีอื่น” ถังหลินมองดูใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธของเธอ เละอธิบายด้วยความหวังดี น้ำเสียงฟังดูแล้วไร้เดียงสาเป็นพิเศษ
“อะไรที่เรียกว่าไม่มีวิธีอื่น คุณจะคิดหาวิธีปลุกฉันไม่ได้รึไง?” หลินเป้ยมองเขา โมโหจนแทบทนไม่ได้ เธอแค่นอนหลับไป ไม่ได้ตายสักหน่อย เป็นไปได้ยังไงที่จะปลุกไม่ตื่น
ยังมี ใครเป็นหมู เขาน่ะสิเป็นหมู
“ไม่มีวิธีจริง ๆ เมื่อวานคุณหลับลึกมาก เหมือนกับไม่ได้นอนมาหลายวัน ระยะนี้ทำอะไรถึงได้เหนื่อยขนาดนี้?” บนใบหน้าของถังหลินยังคงมีรอยยิ้ม น้ำเสียงยังคงสบายรื่นหูเหมือนเดิม ฟังไม่ออกถึงความผิดปกติใด ๆ
เพียงแต่ว่าเมื่อหลินได้ฟังคำพูดนี้ของเขากลับแอบตกใจ หลายวันมานี้เธอนอนไม่ค่อยหลับจริง ๆ นอนไม่หลับติดต่อกันมาหลายคืนแล้วทั้ง หมดนี้ล้วนเป็นเพราะการตั้งครรภ์ ดังนั้นจะบอกให้ถังหลินรู้ไม่ได้เป็นอันขาด
หลินเป้ยไม่มีอารมณ์จะไปต่อว่าเรื่องที่ถังหลินอุ้มเธอเข้ามาที่โรงแรมไปชั่วขณะ เธอออกแรงเพื่อผลักถังหลินออกไป และเตรียมที่จะลุกขึ้น
เพียงแต่ว่า ในตอนที่เธอกำลังจะลุกขึ้นก็ได้พบเห็นความผิดปกติ เสื้อผ้าบนร่างกายของเธอยังคงเป็น ชุดเดียวกันกับเมื่อคืน เพราะเธอเตรียมที่จะออกเดินทาง ต้องนั่งเครื่องบิน เลยใส่เสื้อผ้าสบาย ๆ จะใส่นอนก็ไม่มีปัญหาอะไร
นอกเหนือจากเสื้อคลุมแล้ว เสื้อผ้าตัวอื่นยังคงสวมอยู่บนร่างกายของเธอ แต่ผ้าก๊อซที่เธอพันเอาไว้หายไป ได้ถูกคนแกะออก
ไม่ต้องเดา หลินเป้ยก็รู้ว่าคนที่แก้ผ้าก๊อซของเธอออกเป็นคนอื่นไปไม่ได้ มีเพียงถังหลินเท่านั้น
หลินเป้ยนึกถึงภาพที่ถังหลินแกะผ้าก๊อซของเธอออก ก็แอบสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ถังหลินไม่ใช่สุภาพบุรุษอะไร เธอยังจำภาพที่ถังหลินแกะผ้าก๊อซของเธอออกตอนที่อยู่ในห้องน้ำเมื่อครั้งที่แล้วได้อย่างชัดเจน ตอนนั้นเธอมีสติดี ถังหลินยังจับเลย
ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อคืนเธอได้หลับไป เธอไม่เชื่อจริง ๆ ว่าถังหลินจะไม่ทำอะไร หรือไม่จับมั่วซั่วเหมือนสุภาพบุรุษ
หลินเป้ยมองดูเขา ประกายไฟในดวงตาของเธอลุกโชนขึ้นมา เธอแอบกับกัดฟันแน่น
“ผ้าก๊อซนั่นมันรัดแน่นเกินไป ไม่สบาย ผมช่วยคุณแกะออก” ถังหลินเผชิญหน้ากับไฟโมโหที่กำลังจะลุกขึ้นมาของเธอ เขาไม่ใส่ใจเลยสักนิด ตรงกันข้ามรอยยิ้มกลับดูสดใสขึ้นมามากกว่าเดิม
“แค่แกะออกเองงั้นเหรอ? คุณกล้าพูดไหมว่าคุณไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่น?” หลินเป้ยมองรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา โมโหจนกัดฟันกรอด ตอนนี้เธออยากจะกัดเขาให้ตายจริง ๆ
เธอไม่เชื่อคำพูดที่เขาบอกว่าแค่ช่วยเธอแกะออกเท่านั้นเองหรอก ถ้าเขาเพียงแค่ช่วยเธอแกะออกจริง ๆ เพียงแค่ต้องแกะตรงที่กลัดเอาไว้ที่ด้านนอกก็พอ มันก็จะหลวมไปเอง และจะไม่รู้สึกอึดอัดแบบนั้น แต่เขากลับแกะผ้าก๊อซออกจนหมด นอกจากนี้ผ้าก๊อซของเธอถูกเขาเอาไปไว้ไหนก็ยังไม่รู้ เธอหามันไม่เจอเลย
ถังหลินยังคงยิ้มอยู่เหมือนเดิม สายตาของเขามองไปที่จุดที่เธอใช้มือสองข้างปิดเอาไว้ ทั้งที่เธอใช้มือปิดไว้แต่ก็ยังปิดได้ไม่มิด เห็นว่าเธอตัวเล็กบอบบาง ตรงที่ควรจะอวบอิ่มก็อวบอิ่มไม่เบา อืม อวบอิ่มมากเลยล่ะ
“คุณรัดแน่นแบบนั้นทุกวัน แต่ก็ไม่ได้มีผลกระทบต่อการเจริญเติบโตของมันเลย ทำไมผมรู้สึกว่าไม่เจอกันมาสองเดือนมันโตขึ้นอีกแล้วล่ะ” ถังหลินวัดดูด้วยสายตารู้สึกว่ามันโตขึ้นอีก แน่นอนว่าไม่ใช่แค่วัดด้วยสายตา เพราะยังไงเมื่อวานในตอนที่เขาช่วยแกะผ้าก๊อซออกให้เธอ ก็ได้ใช้วิธีอื่นวัดดูแล้ว เหมือนกับว่ามันได้โตขึ้นมาจริง ๆ
ดูเหมือนว่าเธอจะอายุยี่สิบสี่ยี่สิบห้าแล้วสินะ ผ่านวัยเจริญเติบโตมาแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงโตขึ้นอีกล่ะ?
อีกอย่างนี่ก็ผ่านไปแค่สองเดือนเอง โตขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเลยนะ?
นี่มันเป็นเรื่องปกติหรือเปล่า?
หลินเป้ยตกใจ สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เป็นหน้าแดงก่อน อาจเป็นเพราะโมโหหรือเป็นเพราะอาย จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นซีดขาว เนื่องจากตกใจ หรืออาจเพราะโมโห
เธอได้ลองค้นหาในอินเทอร์เน็ตมาก่อน หลังจากที่ตั้งครรภ์บางตำแหน่งจะเกิดการเปลี่ยนแปลง จะโตขึ้นมาจริง ๆ ตัวเธอเองไม่ได้สังเกตเห็น วันนี้ถังหลินได้พูดแบบนี้ เธออดไม่ได้ที่จะตกใจ
“คนต่ำทราม หน้าไม่อาย” หลินเป้ยด่าอย่างหนัก ๆ เธอโมโหเขาจริง ๆ และก็เพื่อปกผิดความรู้สึกผิดของตัวเองในตอนนี้ เธอรู้ดีว่าจะให้ถังหลินรู้เรื่องที่เธอท้องไม่ได้
“คุณรัดแบบนี้ทุกวันมันไม่ดีกับร่างกาย” ถังหลินไม่ได้โมโห ในทางกลับกันกลับรู้สึกว่าท่าทางของเธอน่ารักดี ในตอนที่เธอด่าคน และน้ำเสียงก็ไม่แหบแห้งเหมือนในยามทั่ว ๆ ไป มีเสน่ห์ขึ้นมา นุ่มนวลขึ้นมาหลายเท่า
“ไม่ใช่เรื่องของคุณ” หลินเป้ยอดไม่ได้ที่จะหน้าแดงขึ้นมา ภายในใจนั้นหงุดหงิดเป็นอย่างมาก ดวงตาคู่นั้นจ้องเขาตาเขม็ง
เธอเองก็รู้ว่าแบบนั้นไม่ดีต่อร่างกายของเธอ แต่เธอไม่มีวิธีอื่น ถ้าของเธอนั้นเล็กหน่อยก็ยังดี แต่นี่มันกลับใหญ่มาก ดังนั้นเธอจึงต้องพันมันอย่างยากลำบากในทุก ๆ วัน และรู้สึกอึดอัดมาก
หลินเป้ยไม่อยากจะพูดมากกับเขาอีก เธอรู้ว่าเธอพูดสู้เขาไม่ได้ เพราะผู้ชายคนนี้ไร้ยางอายมาก หน้าด้านสุด ๆ
เธอออกแรงผลัก ต้องการลุกขึ้นมา
แต่ถังหลินไม่ขยับ เธอผลักเขาออกไม่ได้
“คุณหลีกไป” หลินเป้ยโมโหจนอยากฉีกเขาออกเป็นชิ้น ๆ ทำไมคนคนนี้ไร้ยางอายแบบนี้
ถังหลินไม่เพียงไม่ลุกขึ้น ตรงกันข้ามกลับใกล้เข้าไปอีก และจูบลงไปบนริมฝีปากของเธอเบา ๆ
การเคลื่อนไหวของหลินเป้ยแข็งทื่อไปทันที เธอแข็งทื่อไปทั่วทั้งร่าง ราวกับได้ถูกสกัดจุด ไม่ขยับเขยื้อนขึ้นมาทันที
ถังหลินเห็นท่าทางแบบนี้ของเธอ ก็อยากหัวเราะขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ เด็กคนนี้น่ารักจริง ๆ เลย!!
อีกอย่างจูบเมื่อสักครู่นั้นหวานมาก ทำให้เขาอยากจะจูบอีก ถังหลินคิดแบบนั้น ก็ได้ขยับเข้าใกล้เธออีกครั้ง
ครั้งนี้หลินเป้ยรู้สึกตัวขึ้นมา เธอยื่นมือออกไปอย่างรวดเร็ว สกัดกั้นใบหน้าที่กำลังใกล้เข้ามาของเขาเอาไว้: “ถังหลิน คุณ……คุณ……คุณ……”
คุณอยู่ครึ่งค่อนวัน แต่ก็พูดเป็นประโยคออกมาไม่ได้ เธอคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าถังหลินจะจูบเธอ เขา? เขาทำแบบนี้ได้ยังไง?
“ผมทำไมเหรอ?” ถังหลินมองดูเธอ สายตาไร้เดียงสาเป็นพิเศษ เหมือนกับเรื่องที่เขาทำเมื่อกี้นั้นไม่ผิดเลยสักนิด แต่ว่า ในสายตาของถังหลิน เขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิดจริง ๆ
“คุณจูบฉันได้ยังไง” ตอนนี้หลินเป้ยโมโหร้อนมากจริง ๆ ดวงตาลุกเป็นไฟ เธอรู้สึกว่ามีไฟลุกโชน
อยู่ทั่วทั้งสมอง
“ทำไมผมถึงจูบคุณไม่ได้ล่ะ” ถังหลินเลิกคิ้วเล็กน้อย เขาตอบกลับเหมือนกับมันควรจะเป็นเช่นนั้น ทำไมเขาถึงจะจูบภรรยาของตัวเองไม่ได้ล่ะ?
หลินเป้ยโมโหอย่างสุดขีด มองดูท่าทางมั่นหน้าของเขา หลินเป้ยบอกตัวเองให้ใจเย็น ๆ ใจเย็น ๆ ผู้ชายคนนี้เดิมทีก็หน้าไม่อาย และไร้มีเหตุผลอยู่แล้ว
“คุณจะทำอะไร ยังไงก็ต้องให้ฉันตกลงก่อนไม่ใช่เหรอ?” หลินเป้ยบอกให้ตัวเองใจเย็น ๆ อยู่ภายในใจ แต่ก็ไม่สามารถใจเย็นลงได้ การกระทำของผู้ชายคนนี้มันแย่มากจริง ๆ!!
“งั้นตอนนี้ผมขอความยินยอมจากคุณ คุณอยากให้ผมจูบคุณไหม?” หลังจากที่ถังหลินได้ฟังคำพูดของเธอ ดวงตาคู่นั้นก็จ้องมองไปที่เธอ และได้ถามความคิดเห็นของเธออย่างตั้งอกตั้งใจ
“ไม่อยาก” หลินเป้ยชะงักงัน จากนั้นก็ตอบอย่างโหดร้าย เธอต้องไม่อยากให้เขาจูบเธออย่างแน่นอน
“อืม” ถังหลินตอบรับเสียงเบา น้ำเสียงเรียบมาก ฟังไม่ออกว่าเขารู้สึกยังไง
หลินเป้ยชะงักเล็กน้อย เหมือนกับคิดไม่ถึงว่าเขาจะตอบได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้ เธอยิ่งคิดไม่ถึงว่าผู้ชายที่นิสัยแย่คนนี้จะพูดง่ายแบบนี้
ในตอนที่เธอชะงักเล็กน้อย ก็ได้เก็บเอามือที่ผลักหน้าของเขาเอาไว้กลับมา พูดตามจริงถึงแม้ว่าเธอจะทำเพื่อผลักเขา แต่มือของเธอจับอยู่บนหน้าของเขาแบบนั้น มันรู้สึกไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่
วินาทีที่หลินเป้ยเอามือกลับมานั่นเอง ถังหลินก็ได้ขยับตัวไปข้างหน้า และจูบลงไปบนริมฝีปากของเธออย่างรวดเร็ว ครั้งนี้ จูบนานกว่าครั้งที่แล้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ถลำลึกไปกว่านั้น เป็นเพียงแค่การประกบกันระหว่างริมฝีปากเท่านั้นเอง
ร่างกายของหลินเป้ยแข็งทื่อไปโดยสิ้นเชิง เธอลืมที่จะตอบสนองไปชั่วขณะ เธอคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่า
คนที่รับปากกับเธออย่างดิบดีเมื่อสักครู่คนนั้นจะจูบเธออย่างหน้าไม่อายอีกครั้ง
ทำไมคนคนนี้ถึงได้ไร้ยางอาย หน้าด้านแบบนี้!!
หลินเป้ยได้สติกลับคืนมา เธอใช้สองมือพร้อมกัน และออกแรงผลักเขาออกไป แต่ไม่รู้ว่าทำไมเธอรู้สึกว่าเหมือนกับว่าสองมือของตัวเองไร้เรี่ยวแรง ผลักเขาออกไปไม่ได้เลย ผู้ชายคนนี้ตัวหนักจริง ๆ!!
ถังหลินเงยหน้าขึ้น แต่ก็ไม่ได้ขยับออกมาห่างซักเท่าไหร่ ดวงตาทั้งสองข้างจ้องมองเธออยู่อย่างนั้น ริมฝีปากของเขาเปิดออกเล็กน้อย และพูดออกมาทีละคำอย่างช้า ๆ : “ผมอยาก”
คำพูดนี้ของเขาเป็นการตอบรับประโยคเมื่อสักครู่ของหลินเป้ย หลินเป้ยบอกว่าไม่อยาก แต่เขาอยากจูบ
อืม อยากมาก อยากออกแรงจูบเธอให้หนัก ๆ ไปเลย!!
แต่ว่า เขาเองก็รู้ว่าจะใจร้อนไม่ได้ จะต้องเดินไปทีละขั้นตอน
คุณชายถังคิดว่าตัวเองนับว่าได้เดินมาทีละขั้นตอนแล้ว คุณชายถังไม่รู้สึกสักนิดเลยว่าความก้าวหน้าของเขามันเร็วเกินไป คุณชายถังรู้สึกว่ามันช้า ช้ามากจริง ๆ!!
