“แต่ผมอยากจะใช้เวลาอยู่กับคุณนี่นา” ถังหลินมองเธอ มุมปากอดไม่ได้ที่จะยกขึ้น ท่าทางโกรธเล็กน้อยของเธอช่างดูมีชีวิตชีวา ดูน่าสนใจเป็นพิเศษ
ทำให้เขาชอบมากเป็นพิเศษ!!
คำพูดนี้ของถังเป็นคำพูดจากใจจริงอย่างแน่นอน เธอเป็นภรรยาของเขา แน่นอนว่าเวลาของเขาจะต้องใช้กับเธอ
แต่เห็นได้ชัดว่าหลินเป้ยได้เข้าใจความหมายของเขาผิดไป สีหน้าของเธอเคร่งขรึมลงอย่างเห็นได้ชัด ความโกรธในแววตาจับตัวแน่นขึ้นมาหลายเท่า: “ฉันไม่มีทางช่วยคุณ”
ไม่รู้ว่าทำไม ตอนนี้ในใจของเธอรู้สึกเสียใจเล็กน้อย ถังหลินกำลังหลอกใช้เธออยู่?!
เขาต้องการหลอกใช้เธอถึงได้อุ้มเธอเข้ามาในห้องของเขา?
แล้วที่เขาจูบเธอเมื่อสักครู่ล่ะ? ก็เพื่อต้องการหลอกใช้เธอเหมือนกันงั้นเหรอ?!
เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นี้ ภายในหัวใจของหลินเป้ยรู้สึกเศร้าขึ้นมา ขณะเดียวกันนั้นก็มีความรู้สึกอัปยศรวมอยู่ด้วยเล็กน้อย ถังหลินทำแบบนี้ได้ยังไง
“ใจร้ายจริง ๆ จากความสัมพันธ์ของพวกเรา คุณใจร้ายแบบนี้ได้ยังไง?” ถังหลินอารมณ์ของเธอมีการเปลี่ยนแปลง แต่ถังหลินก็ไม่ได้รีบร้อนอธิบาย เพราะถังหลินรู้ดีว่า ในเวลานี้อธิบายไปก็ไม่มีประโยชน์ เพียงแต่จะทำให้เธอคิดมากกว่าเดิม
ดังนั้นถังหลินจึงจงใจพันแข้งพันขาคล้อยตามคำพูดของเธอ!!
“ความสัมพันธ์อะไรของพวกเรา? พวกเรามีความสัมพันธ์อะไร? ทำไมฉันต้องช่วยคุณด้วย?” หลินเป้ยโมโหขึ้นมาทันที ราวกับแมวที่ถูกเผาหาง ระเบิดออกมาในชั่วพริบตา
เธอออกแรงอย่างหนัก ผลักถังหลินออก เมื่อผลักไม่ออก เธอก็ใช้เท้าถีบ: “คุณหลบไป หลบไป”
ถังหลินทำแบบนี้ได้ยังไง? ทำแบบนี้ได้ยังไง?
เขาต้องการหลอกใช้เธอ? แถมเขายังดูสบายใจแบบนี้ ตอนนี้ถูกเธอพบเข้า เขาไม่เพียงไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด ในทางกลับกันยังได้คืบจะเอาศอก
เขาทำแบบนี้ได้ยังไง?
หัวใจของหลินเป้ยรู้สึกเหมือนกำลังมีอะไรทิ่มแทงอยู่ เจ็บมาก ทรมานมาก ก่อนหน้านี้เธอด่าถังหลินว่าเลวทรามต่ำช้าอยู่ภายในใจไม่เพียงแค่หนึ่งครั้ง แต่ครั้งนี้เรื่องราวแย่แบบนี้ ไม่รู้ว่าทำไม ภายในใจของเธอกลับไม่ได้ด่าเขาแบบนั้นอีก
เธอถึงขั้นคิดอยู่ในใจว่า ถังหลินไม่ได้เป็นแบบนั้น ถังหลินไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน!!
หลินเป้ยคิดว่าตัวเองอาจจะบ้าไปแล้วจริง ๆ
“ทำไมถึงโกรธแล้วล่ะ? ทำไมถึงใจร้ายแบบนี้” ถังหลินเพียงแค่ขยับขาเล็กน้อย ก็กดทับการเคลื่อนไหวของเธอเอาไว้ได้แล้ว มือของเขาบีบแก้มของเธอเบา ๆ และก็กล่าวเสียงเบาด้วยรอยยิ้ม: “ช่วยผมเถอะนะ? ผมเพิ่งคุณได้คนเดียวแล้ว”
ในตอนที่ถังหลินพูดประโยคนี้ ท่าทางดูเป็นธรรมชาติ ดูไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด
เมื่อเห็นเขามีท่าทางแบบนี้ ดวงตาของหลินเป้ยยิ่งเบิกโตขึ้นกว่าเดิม บนใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ และเมื่อได้ฟังน้ำเสียงที่เป็นธรรมชาติของเขา เธอยิ่งโมโหขึ้นมาอีก: “ถังหลิน คุณมียางอายบ้างหรือเปล่า?”
ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงไร้ยังอายได้ถึงขนาดนี้
เขาทำได้ยังไง?
เขาคิดจากเกาะเธอไม่ปล่อยงั้นเหรอ? คิดจะเกาะติดเธอ ให้เธอช่วยเขางั้นเหรอ?
ไม่ เธอจะไม่ช่วยเขาแน่นอน ไม่มีทางอย่างแน่นอน!!
ถังหลินมองดูเธอ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย: “ไร้ยางอาย……”
คำพูดของถังหลินหยุดชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็ขยับเข้าใกล้เธอ ครั้งนี้เขาไม่ได้จูบลงไปตรง ๆ แต่เขาได้ขยับเข้าใกล้ไปที่ข้างหูของเธอ และเอ่ยเบา ๆ อย่างช้า ๆ : “แค่ต้องการคุณ”
ร่างของหลินเป้ยสะท้านเล็กน้อย เธอตะลึงงันไปชั่วขณะ คำพูดของถังหลินลอยเข้ามาจากข้างหูของเธอ ใกล้ชิดแบบนั้น ใกล้จนเธอสามารถสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขา แต่เธอกลับรู้สึกเหม่อลอย มีความรู้สึกเหมือนกับว่าไม่รู้ตัวเองอยู่ที่ไหน
เธอรู้สึกว่าเสียงนั้นเป็นเสียงที่อยู่ไกลมาก คำพูดแบบนั้นเป็นคำพูดที่อยู่ห่างไกลออกไป ไม่ควรที่จะเป็นของเธอ ใช่ ไม่มีทางที่จะเป็นของเธอ
นับตั้งแต่ที่เธอปลอมตัวเป็นผู้ชายเข้าสู่ราชวงศ์ เธอก็รู้แล้วว่าคำพูดแบบนั้น น้ำเสียงแบบนั้น ล้วนไม่มีทางที่จะเป็นของเธอ
แต่ว่าเพราะอะไรกัน ทำไมหัวใจของเธอถึงได้เต้นเร็วแบบนี้ เหมือนกับควบคุมไม่ได้ เหมือนกับจะเต้นออกมาจากร่างของเธอ หัวใจดวงนั้นเหมือนกับจะเต้นออกมาให้เธอมองเห็นอะไรบางอย่าง
เธอคลับคล้ายคลับคลารู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจเจ็บปวดเล็กน้อย แต่ก็เหมือนกลับไม่เจ็บปวด เป็นความรู้สึกแปลก ๆ
ริมฝีปากของถังหลินเลื่อนออกจากข้างหูของเธออย่างช้า ๆ เลื่อนไปทางริมฝีปากของเธอ ครั้งนี้เธอไม่ได้ผลักเขาออก ไม่แม้กระทั่งปฏิเสธ และยิ่งไม่ขัดขืนเลยสักนิด ในเวลานี้หลินเป้ยกำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง
มุมปากของถังหลินตกลงไปบนริมฝีปากของเธอ ภายใต้ความเชื่องช้าแฝงไปด้วยความอ่อนโยน ความทะนุถนอม และความรักของเขา แต่ครั้งนี้ไม่ได้เป็นการสัมผัสเพียงแค่ไม่กี่ครั้งแล้วออกห่างเหมือนก่อนหน้านี้ ครั้งนี้ เขาถือโอกาสตอนที่เธอกำลังเหม่อลอยหลอกล่อให้ริมฝีปากของเธอเปิดออกเล็กน้อย แล้วค่อยถลำลึกเข้าไป
ริมฝีปากของเขาอ่อนโยนมาก เห็นได้ชัดว่ากลัวจะทำให้เธอตกใจ ดังนั้น ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเหมือนกับมีไฟลุกโชนอยู่ที่หน้าอกของเขา แทบจะทะลักออกมาเหมือนภูเขาไฟระเบิดก็ตาม แต่เขาก็ยังคงพยายามควบคุมตัวเองอย่างสุดความสามารถ จำไว้ว่าจะต้องเป็นขั้นเป็นตอนไป
อืม จะต้องเป็นขั้นเป็นตอนไป!!
คุณชายถังอาจจะเข้าใจคำว่าเป็นขั้นเป็นตอนไปผิดไป
จูบอย่างเร่าร้อนถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะเป็นขั้นเป็นตอนไปอะไรอีกล่ะ?!
หลินเป้ยไม่ได้ผลักเขาออกอีก อาจจะเป็นเพราะยังไม่รู้สึกตัว หรืออาจจะเป็นเพราะหมดแรงก็ได้ หลินเป้ยรู้สึกเพียงว่าตอนนี้ร่างกายของเธออ่อนฮวบไปหมด เหมือนกับไม่มีเรี่ยวแรงเลยสักนิด
เธอบอกไม่ได้ว่ามันเป็นความรู้สึกแบบไหน ร่างกายอ่อนฮวบไปทั้งตัว ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงเหมือนกับว่าได้ลอยอยู่บนก้อนเมฆ
เพียงแต่ว่าในตอนที่ร่างกายอ่อนฮวบนั้น เธอรู้สึกเหมือนกับว่าหายใจลำบากขึ้นเรื่อย ๆ เธอเหมือนกับได้ลอยอยู่บนก้อนเมฆจริง ๆ ที่นั่นไม่มีอากาศ ดังนั้นเธอแทบจะขาดอากาศหายใจอยู่แล้ว
ในที่สุดคุณชายถังก็ปล่อยเธอ มองดูเธอออกแรงสูดลมหายใจ เขาก็ได้ยิ้มออกมา ลมหายใจของเขาเองก็สับสน หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
เหมือนกับความรู้สึกอย่างเมื่อสักครู่นั้นทำให้เขามัวเมา เขาแทบอยากจะทำมันต่อไป แต่เห็นได้ชัดว่าเด็กโง่คนนี้ไม่มีประสบการณ์เลยสักนิด เธอลืมแม้กระทั่งหายใจ
หลินเป้ยออกแรงสุดลมหายใจอยู่หลายครั้ง ถึงรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง ตอนนี้ถังหลินทับอยู่บนตัวของเธอ ถังหลินตัวหนักมาก แต่ครั้งนี้เธอไม่ได้ผลักเขาออก เพียงแค่ดวงตาคู่นั้นจ้องมองถังหลินตาไม่กะพริบ
ในเวลานี้ในแววตาของเธอมีความเหม่อลอย ผสมกับแสงระยิบระยับอยู่เล็กน้อย และยังมีความมึนเมาอยู่เลือนราง
ท่าทางแบบนั้นเหมือนกับลูกกวางตัวน้อยผู้น่าสงสารที่กำลังหลงทางอยู่
เมื่อคุณชายถังที่นึกถึงเรื่องเป็นไปทีละขั้นตอนอยู่ตลอดเวลาได้เห็นท่าทางแบบนี้ของเธอ เขาอยากจะกดเธอเอาไว้ด้านล่างแล้วรังแกเธออย่างเต็มที่จริง ๆ
แต่ว่า คุณชายถังยังคงอดทนเอาไว้ได้ เขารู้ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา บนตัวของเธอแบกรับเรื่องราวเอาไว้มากมาย ในใจของเธอก็มีความกดดันอยู่ไม่น้อย ดังนั้นเธอมีความแข็งแกร่งที่คนอื่นไม่มี เธอสุขุมเยือกเย็น เธอเฉลียวฉลาด เธอระมัดระวังและรอบคอบ
ดังนั้นยังจะต้องเป็นไปทีละขั้นตอน……
คุณชายถังแอบด่าอยู่ในใจ จากนั้นก็บังคับตัวเองลุกขึ้น ออกมาจากตัวของเธอ เขารู้สึกว่าถ้าหากเขามองดวงตาคู่นั้นต่อไป เขาอาจจะควบคุมไม่ได้จริง ๆ
เห็นได้ชัดว่าหลินเป้ยคิดไม่ถึงว่าเขาจะลุกขึ้นมาเองแบบนี้ ลูกตาของหลินเป้ยขยับเล็กน้อย ดวงตาที่มีแสงระยิบระยับอยู่เลื่อนไปตามเงาร่างของเขา ถึงแม้เธอจะยังไม่ทันได้มีสติกลับมาอย่างเต็มเปี่ยมก็ตาม
“อย่ามองแบบนี้อีก ไม่อย่างนั้นล่ะก็ วันนี้พวกเราอย่าคิดจะออกไปจากที่นี่เลย” ถังหลินคิดว่าเขาอาจตายภายใต้เงื้อมมือของผู้หญิงคนนี้ได้เธอไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เพียงแค่สายตาของเธอ ก็สามารถทุกข์ทรมานเขาจนตาย
หลินเป้ยได้ฟังคำพูดของเขาก็ชะงักไป จากนั้นก็เข้าใจความหมายของเขาขึ้นมา และรีบเก็บสายตากลับมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นใบหน้าก็เริ่มแดงขึ้นมา ทั่วทั้งใบหน้าและลำคอต่างค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง
เมื่อสักครู่เธอเป็นอะไรไปกันแน่?!
ถังหลินถอนหายใจอย่างแรงอยู่ภายในใจ เธอรู้หรือเปล่าว่า ท่าทางของเธอในตอนนี้ทำให้คนหลงใหลขนาดไหน?!!
เป็นไปทีละขั้นตอนบ้าบออะไรกัน เขาอยากจะทำตามความปรารถนาของหัวใจจริง ๆ ทำแบบนั้น……
ถังหลินที่เพิ่งห่างออกไปไม่ไกลสักเท่าไหร่นักจู่ ๆ ก็ขยับใกล้เข้าไปอีกครั้ง ดวงตาสีดำคู่นั้นจ้องมองเธออยู่อย่างนั้น
หลินเป้ยถูกเขาจ้องมองแบบนี้ อดไม่ได้ที่จะใจสั่นขึ้นมา ภายในใจยังรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย ท่าทางแบบนี้ของเขาทำให้คนตกใจกลัว เหมือนกับหมาป่าอย่างไรอย่างนั้น
หลินเป้ยหดตัวลงโดยสัญชาตญาณ จากนั้นก็ค่อย ๆ ขยับไปด้านหลัง เธอรู้สึกว่าถังหลินในตอนนี้อันตรายเป็นพิเศษ
“คุณอย่าเข้ามานะ” น้ำเสียงของหลินเป้ยสั่นเล็กน้อย หดตัวลงโดยสัญชาตญาณ ในดวงตาที่เหมือนกับกวางตัวน้อยนั้นมีความหวาดกลัวอยู่
เธอไม่รู้ว่า ท่าทางแบบนี้ของเธอทำให้คนหลงใหลมากแค่ไหน ท่าทางแบบนี้ของเธอยิ่งทำให้คนอยากจะรังแกเธอ
“คุณเป็นคนอ่อยผมเองนะ” ถังหลินมองดูเธอที่มีท่าทางแบบนี้ ดวงตาเคร่งขรึมขึ้นมากว่าเดิม น้ำเสียงแหบแห้งเล็กน้อย
“ฉันเปล่านะ ฉันเปล่า……” หลินเป้ยรู้สึกว่าตัวเองนั้นได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างมาก เธอไปอ่อยเขาตอนไหนกัน เธอแทบอยากจะถีบเขาลงไปด้วยซ้ำ
“คุณอ่อย” ถังหลินตัดบทเธอ เขาในตอนนี้ดูแล้วจริงจังเป็นอย่างมาก: “คุณอ่อยผมอยู่ตลอดเวลา……”
อ่อยจนเขาแทบจะบ้าคลั่ง!!
สำหรับเขาแล้วการกระทำทุกอย่างของเธอ คำพูดทุกคำของเธอ รอยยิ้มเสียงหัวเราะของเธอ สำหรับเขาแล้วมันเป็นทั้งสุรารสเลิศ เป็นทั้งยาพิษ!!
