“โอเค งั้นก็ให้เขาเข้ามา”มุมปากของถังหลินยกขึ้นเล็กน้อย ใบหน้ามีรอยยิ้ม เขากลับไม่ถือสาที่จะได้ดูฉากเด็ดต่อไป
“คุณถัง คุณเพิ่งมา น่าจะไม่เข้าใจกับสถานการณ์ทางนี้เท่าไหร่ เรื่องระหว่างองค์กรโกสต์ซิตี้ จำเป็นต้องหาข้อมูลสถานการณ์ให้ชัดเจน ตอนนี้มาต้องรีบร้อน”ในใจของเจ้าชายใหญ่กลัวองค์กรโกสต์ซิตี้มาก หลายปีมานี้คารูทำเรื่องพวกนั้นกับราชวงศ์เขารู้ดี ราชวงศ์ไม่มีความสามารถที่จะจัดการคารูได้
แต่เจ้าชายใหญ่พูดโน้มถังหลินกลับดูน่าฟังกว่าที่ท่านตูท่านนั้นพูดอีก！！
“เจ้าชายใหญ่ คุณเป็นอะไรกันแน่？นี่เป็นเรื่องของพวกเขากับองค์กรโกสต์ซิตี้อยู่แล้ว ไม่เกี่ยวข้องกับราชวงศ์ของพวกเรา เดิมทีกษัตริย์อยากอยู่ข้างคุณถัง แต่คุณถังไม่เห็นค่า ปฏิเสธไปแล้วเมื่อกี๊ ทำไมเจ้าชายใหญ่ต้องไปสนด้วย และตอนนี้คนขององค์กรโกสต์ซิตี้ก็มาหาถึงที่แล้ว คุณหยุดไหวเหรอ？อย่าให้ถึงตอนนั้นที่แม้แต่ชีวิตของคุณก็รักษาไว้ไม่อยู่ องค์กรโกสต์ซิตี้มีอิทธิพลอย่างไร คารูเป็นใคร คุณก็รู้ดี”ท่านตูไม่เข้าใจวิธีทำของเจ้าชายใหญ่อย่างมาก คนขององค์กรโกสต์ซิตี้มาหาถึงที่แล้ว ชัดเจนว่าจะมาจัดการถังหลิน เจ้าชายใหญ่ยังกล้าปกป้อง？
เจ้าชายใหญ่นี่บ้าหรือเปล่า？
“ท่านตูยืนดูข้างๆได้ แต่ผมจะทำอะไรก็ไม่ต้องให้ท่านตูมาสนหรอก”เจ้าชายใหญ่ทนอยู่นานแล้ว ตอนนี้ไม่อยากทนอีกแล้ว คนข้างกายกษัตริย์พวกนี้ แต่ละคนก็เป็นแค่ลูกน้องที่ประจบสอพลอชอบรังแกคนอ่อนแอและกลัวคนเข้มแข็ง
ปกติเขาดูถูกคนพวกนี้มาก！！
“เหอะ เจ้าชายใหญ่อยากจะยุ่งแล้วยุ่งไหวเหรอ？นั่นเป็นคนขององค์กรโกสต์ซิตี้เชียว เป็นถึงคารู เจ้าชายใหญ่คิดว่าตัวเองมีความสามารถเช่นนั้นเหรอ？”คำพูดของท่านตูเยาะเย้ยอย่างชัดเจน：“น่าเสียดายที่เจ้าชายใหญ่ไม่มีความสามารถเช่นนั้น ถึงตอนนั้นก็กลัวว่าเจ้าชายใหญ่จะปกป้องตัวเองไม่ได้ แล้วทำให้ราชวงศ์เหนื่อยไปด้วย ถึงตอนนั้นกลัวว่าเจ้าชายใหญ่จะไม่สามารถอธิบายกับกษัตริย์ได้น่ะสิ”
ท่านตูเป็นคนที่อยู่ข้างกายกษัตริย์ ได้รับความเชื่อใจจากกษัตริย์มาก และคนที่หนุนหลังท่านตูก็ไม่ใช่เจ้าชายใหญ่ ดังนั้นเลยไม่ภักดีต่อเจ้าชายใหญ่มาเสมอ แต่ปกติก็จะไม่ทำตัวเกินไปเช่นตอนนี้
เวลานี้ที่ท่านตูไร้ยางอายมากเช่นนี้ เพราะแน่ใจว่าเจ้าชายใหญ่จะต้องขัดใจองค์กรโกสต์ซิตี้เพราะเรื่องวันนี้แน่ ถ้าเจ้าชายใหญ่ไปทำให้องค์กรโกสต์ซิตี้ขุ่นเคือง
ไม่ใช่แค่คนขององค์กรโกสต์ซิตี้จะไม่ปล่อยเจ้าชายใหญ่ แม้แต่กษัตริย์ก็จะปกป้องเจ้าชายใหญ่ไม่ได้ ยังไงกษัตริย์ก็ไม่กล้าทำให้คารูขุ่นเคือง ไม่กล้าทำให้องค์กรโกสต์ซิตี้ขุ่นเคือง！！
สีหน้าเจ้าชายหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด เขาก็รู้ว่าเรื่องนี้รุนแรง เขาก็รู้ว่าจากความสามารถของเขาแล้วไม่สามารถปฏิปักษ์ต่อองค์กรโกสต์ซิตี้ได้ ไม่ใช่แค่เขาไม่มีความสามารถนั้น แต่ว่าทั้งราชวงศ์ก็ไม่มีความสามารถเช่นนั้น ไม่อย่างนั้นหลายปีมานี้ราชวงศ์พวกเขาก็ไม่ต้องได้รับการข่มขู่จากคารูไปทุกที่หรอก
ด้านในนี้คือการประนีประนอมของกษัตริย์ แต่กลับเป็นเพราะว่าความอ่อนแอของอิทธิพลพวกเขา
แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่ยอมให้ถังหลินเกิดเรื่องที่นี่อย่างเด็ดขาด ถังหลินเป็นคนที่เขาเชิญมา ถ้าถังหลินเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นเพราะว่าเขา ไม่ใช่แค่ต่อไปจะพูดความร่วมมือกันไม่ได้แล้ว แต่ในใจเขาก็ยังรู้สึกแย่ด้วย
“เรื่องนี้ผมจะสารภาพกับกษัตริย์เอง”เจ้าชายใหญ่กัดฟัน หัวใจเต้นแรง ใบหน้าเด็ดเดี่ยวขึ้นเล็กน้อย：“พาคุณถังออกไปที่ประตูหลัง”
“เจ้าชายใหญ่ คุณคิดว่าคนขององค์กรโกสต์ซิตี้โง่ขนาดนั้นเชียว คุณคิดว่าพวกเขาจะให้โอกาสคุณเอาเขาออกไป？เจ้าชายใหญ่ไร้เดียงสามากขึ้นจริงๆ”ความเยาะเย้ยบนใบหน้าท่านตูชัดเจนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด：“คารูเป็นคนเจ้าเล่ห์มาก เรื่องที่เขาจะทำไม่เคยพลาดมาโดยตลอด ในเมื่อวันนี้เขาให้คนมาหาคุณถัง งั้นก็หลีกเลี่ยงไม่ได้อย่างแน่นอน แล้วจะให้เขาหนีได้อย่างไร”
“เจ้าชายใหญ่ คำพูดของท่านตูก็มีเหตุผล ในเมื่อคนขององค์กรโกสต์ซิตี้มาหาถึงที่แล้ว จะต้องไม่ให้เขาหนีไปง่ายๆแน่”อีกคนที่มากับเจ้าชายใหญ่ก็อดไม่ได้ที่จะพูด ถึงแม้คำพูดของท่านตูจะดูเยาะเย้ยต่อเจ้าชายใหญ่ทั้งหมด แต่ท่านตูพูดก็เป็นจริง！！
“เจ้าชายใหญ่ สถานการณ์เช่นนี้ ถ้าพวกเราเสี่ยงส่งคุณถังไป กลัวว่าจะมีแต่อันตรายมากขึ้น อันตรายต่อคุณถัง และก็อันตรายต่อเจ้าชายใหญ่มาก”คนนั้นรีบเสริมไปอย่างรวดเร็วอีกครั้ง：“ดังนั้นเจ้าชายใหญ่กรุณาคิดให้รอบคอบ”
“สถานการณ์เช่นนี้ยังต้องคิดให้รอบคอบอีก？ถ้าส่งเขาไป ราชวงศ์พวกเราก็ตัดความสัมพันธ์ที่เกี่ยวข้อง ไม่งั้นพวกคุณก็ตายไปด้วยกัน วันนี้คนขององค์กรโกสต์ซิตี้มาหาถึงที่ คงไม่กลับไปมือเปล่า จะต้องคร่าสักสองสามชีวิตไปด้วยแน่ ถ้าเจ้าชายใหญ่รีบถวายหัวให้องค์กรโกสต์ซิตี้ ผมก็หยุดไม่ไหว แค่หวังว่าเจ้าชายใหญ่จะไม่ทำให้เราเหนื่อยไปด้วย ไม่ทำให้ราชวงศ์เหนื่อยไปด้วย”
“เจ้าชายใหญ่ ถ้าเกิดเรื่องจริงๆ กลับไปกษัตริย์อาจจะตำหนิได้”คนที่ติดตามเจ้าชายใหญ่ก็อดไม่ได้ที่จะเตือนเจ้าชายใหญ่ แต่คนนี้พูดจาดีมาก พวกเขาต่างรู้ว่า ถ้าวันนี้เกิดเรื่องจริงๆ กษัตริย์คงไม่ใช่แค่ตำหนิแน่ เพื่อที่กษัตริย์ไม่ทำให้องค์กรโกสต์ซิตี้ขุ่นเคือง ไม่แน่อาจจะเอาเจ้าชายใหญ่ส่งให้องค์กรโกสต์ซิตี้
กษัตริย์กลัวองค์กรโกสต์ซิตี้จริงๆ กลัวคารูจริงๆ หลายปีมานี้เงื่อนไขที่คารูเสนอยิ่งเกินไปมากขึ้นเรื่อยๆ แต่กษัตริย์กลับตกลง ในถิ่นของประเทศR ทุกปีกษัตริย์จะส่งของจำนวนมากให้คารู เสนอเงื่อนไขที่มีประโยชน์มากมาย ให้คารู
พูดอย่างไม่น่าฟัง ก็คือไม่รู้ว่าใครกันแน่เป็นกษัตริย์ที่แท้จริงของประเทศR
เมื่อปีที่แล้วนางสนมคนหนึ่งของกษัตริย์ที่มาใหม่ถูกคารูชอบพอ ตอนนั้นกษัตริย์คลั่งรักนางสนมคนนั้นมาก แต่ก็ยังเอานางสนมคนนั้นให้คารู
ถึงจะบอกว่าผู้หญิงเหมือนเสื้อผ้า ไม่อะไรนักกับผู้ชายอย่างกษัตริย์ แต่นี่ก็เป็นเรื่องปัญหาเกี่ยวกับศักดิ์ศรีของชายคนหนึ่ง
กษัตริย์ที่อยู่ใต้อำนาจของคารู แม้แต่ศักดิ์ศรีของชายคนหนึ่งก็ไม่เอาแล้ว แล้วจะสนใจความปลอดภัยของลูกชายคนหนึ่งได้อย่างไร
ยังไงลูกชายของกษัตริย์ก็ไม่ใช่แค่เจ้าชายใหญ่คนเดียว ตอนนี้ในราชวงศ์มีเจ้าชายหลายคน และยังไม่รวมพวกนั้นที่ไม่ได้เข้าราชวงศ์ อย่างเช่นเจ้าชายน้อยนั้นก็เข้าราชวงศ์มาภายหลัง
แต่หลังจากที่เจ้าชายน้อยเข้าราชวงศ์มา ผู้หญิงพวกนั้นของกษัตริย์ก็ไม่คลอดลูกออกมาอีก ไม่มีสักคนไม่ใช่แค่ไม่มีเจ้าชาย แม้แต่เจ้าหญิงก็ไม่มี
ไม่อย่างนั้น เจ้าชายกับเจ้าหญิงของราชวงศ์ในตอนนี้ก็เกร็งว่าคงใส่ไปไม่หมดแล้ว！！
สีหน้าเจ้าชายใหญ่เปลี่ยนไปเล็กน้อย แอบถอนหายใจ พ่อของเขาเองเขารู้จักดีอยู่แล้ว คนๆนั้นเห็นแก่ตัวมาโดยตลอด ดังนั้นเจ้าชายใหญ่รู้ดีว่าคืนนี้ถ้าเขาไปทำให้องค์กรโกสต์ซิตี้ขุ่นเคืองจะมีผลที่ตามมาเช่นไร
ถึงคืนนี้คนขององค์กรโกสต์ซิตี้จะปล่อยเขาไป ไม่แน่พ่อของเขาก็อาจคร่าชีวิตของเขาไปเพื่อเอาใจคารูก็เป็นได้！！
เจ้าชายใหญ่คิดถึงตรงพวกนี้ ในใจก็รู้สึกเสียใจ เขาที่เป็นเจ้าชายใหญ่ช่างน่าน้อยใจเสียจริง！！
หลายปีนี้เขาพยายามอย่างมากเพื่อแพร่ขยายอิทธิพลของตัวเอง เพื่อหวังให้ประเทศRดีขึ้นเรื่อยๆ หวังว่าประชาชนของประเทศRจะใช้ชีวิตอย่างดี
แต่พอคารูรู้ก็คอยกดขี่เขา และพ่อเขาก็กดขี่เขาตลอดเวลา กลัวเขาจะทำเรื่องยุยงบัลลังก์
เจ้าชายใหญ่รู้สึกว่าพ่อของเขาไม่แน่อาจจะกำลังรอโอกาสแบบนี้ถือโอกาสกำจัดเขา！
ทันใดนั้นเจ้าชายใหญ่ก็ไร้เรี่ยวแรง เขาที่เป็นเจ้าชายใหญ่ไม่มีความสามารถไปปกป้องถังหลินจริงๆ ท่านตูพูดจาไม่น่าฟัง แต่กลับเป็นความจริง ที่จริงเขาแม้แต่ตัวเองก็ปกป้องไม่ได้
“เจ้าชายใหญ่ ให้คนขององค์กรโกสต์ซิตี้เข้ามาเถอะ”หลินเป้ยที่เงียบมาตลอดจู่ๆก็พูดออกมา ถึงแม้เธอไม่รู้ว่าจะไปเจอคารูแล้วเกิดอะไรขึ้น แต่เธอรู้ว่าตอนนี้คนขององค์กรโกสต์ซิตี้มาน่าจะไม่ได้มาคิดบัญชีกับถังหลิน
และเมื่อกี๊ถังหลินก็บอกเองว่าให้คนขององค์กรโกสต์ซิตี้เข้ามา ชัดเจนว่าถังหลินไม่กลัวคนขององค์กรโกสต์ซิตี้เลยสักนิด
หลายปีนี้หลินเป้ยติดตามอยู่ข้างกายเจ้าชายใหญ่จึงเข้าใจเจ้าชายอย่างดี เธอรู้ความลำบากใจของเจ้าชายใหญ่ ดังนั้นเวลานี้เห็นเจ้าชายใหญ่พะว้าพะวังอยู่กับมันก็ทนไม่ไหวเล็กน้อย
หลินเป้ยรู้ว่ายื้อต่อไปก็ไม่ใช่หนทาง ปัญหาจำเป็นต้องแก้ไข และพวกเขาลังเลไม่ตัดสินใจจนกินเวลาไปไม่น้อยแล้ว จากสไตล์ขององค์กรโกสต์ซิตี้แล้วปกติไม่ยืนรออยู่ด้านนอกดีๆแน่ เกรงว่าคงบุกเข้ามาจับไปนานแล้ว
แต่ผ่านไปนานมาแล้ว ด้านนอกไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆแล้ว หลินเป้ยจึงรู้ว่าเรื่องราวต้องไม่รุนแรงอย่างที่พวกเขาพูดกันแน่
“ให้ ให้พวกเขาเข้ามา？！”เจ้าชายใหญ่ได้ยินคำพูดหลินเป้ยก็งงทันที มองไปที่เธออย่างตะลึง：“คุณก็จะให้คนขององค์กรโกสต์ซิตี้เข้ามา พวกเขา พวกเขามัน ……”
ในใจของเจ้าชายใหญ่นั้นตกตะลึง มองไปที่ถังหลินอย่างไม่รู้ตัว พูดอะไรไม่ออก แต่ความหมายนั้นคนที่นั่งอยู่ต่างเข้าใจ！！
คนขององค์กรโกสต์ซิตี้มาคิดบัญชีกับถังหลินนะ！！
