เขากลับคาดหวังหน่อยๆ ดูเหมือนว่าเรื่องราวต่อไปจะต้องวิเศษมากแน่！！
ตอนนี้ในห้องเงียบเป็นพิเศษ ไม่มีใครพูดอีก แม้แต่เสียงลมหายใจก็กลั้นไว้ เหมือนว่าเงียบเกินจนทำให้คนขาดอากาศหายใจ
นอกจากถังหลินแล้ว สายตาทุกคนก็จ้องไปที่ประตูห้อง ยิ่งรอนาน สายตาที่ใบหน้าทุกคนก็ยิ่งเคร่งขรึม
ท่านตูที่เย่อหยิ่งภูมิใจเมื่อกี๊ดูเหมือนจะหายไป ไม่กล้าพูดส่งเสียงหรือทำอะไรออกมาทันที！！
คนขององค์กรโกสต์ซิตี้มาไวมาก ไม่นานนัก คนที่รายงานเมื่อครู่ก็พาเข้ามา คนที่มาคือยู่ต๋า แน่นอนว่าที่มากับยู่ต๋ายังมีอีกคน ทั้งสองคนนี้ดูแล้วไม่ควรยุ่งเท่าไหร่
คนตรงนั้นต่างรู้จักยู่ต๋า เพราะว่าเมื่อก่อนคารูมาที่ราชวงศ์บ่อยๆ และทุกครั้งก็เป็นยู่ต๋าที่มาด้วย
ประตูเปิด ยู่ต๋ากับสองคนนั้นยังไม่เข้ามา หลังจากท่านตูเห็น ก็ถอยหลังไปสองสามก้าวทันที ชี้ไปที่ถังหลิน พูดเสียงดัง：“คนที่พวกคุณมาหาอยู่นี่ เขาคือถังหลิน พวกคุณคิดบัญชีกับเขาได้เลย ไม่เกี่ยวกับพวกเรา ไม่เกี่ยวกับราชวงศ์พวกเรา”
ปฏิกิริยาอย่างแรกของท่านตูก็คือตัดขาดความสัมพันธ์อย่างไว กลัวจะซวยไปเพราะถังหลิน กลัวคนขององค์กรโกสต์ซิตี้ฆ่าเขาด้วย
ยู่ต๋าที่ก้าวเข้ามาในห้องได้ยินคำพูดของท่านตูก็หยุดฝีเท้าลง ตาคู่นั้นเงยขึ้นมา มองไปที่ถังหลิน เห็นถังหลินนั่งนิ่งไม่ขยับ ใบหน้าเรียบเฉย
จากนั้นยู่ต๋าก็หันไปมองท่านตูอีกครั้ง สายตานั้นเหมือนมองคนบ้า！！
ท่านตูสบตากับยู่ต๋า แปลกใจเล็กน้อย แต่ว่า เขาไม่คิดมาก แน่นอน ถึงคิดก็คิดไม่ออก
“ท่านยู่ เขาก็คือถังหลินที่พวกคุณต้องการ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับราชวงศ์พวกเราเลยสักนิดจริงๆ เจ้าชายใหญ่รู้จักกับถังหลิน กษัตริย์ของพวกเราอยู่ฝั่งพวกคุณมาตลอด”ท่านตูแสดงทัศนคติอย่างชัดเจน แค่ประโยคเดียวก็แยกกษัตริย์กับเจ้าชายใหญ่ออกทันที
ท่านตูคิดว่าสถานการณ์เช่นนี้เจ้าชายใหญ่จบเห่แน่ คนขององค์กรโกสต์ซิตี้ไม่ปล่อยเจ้าชายใหญ่ไว้แน่ สไตล์ของคารูปกติฆ่าเจ้าชายใหญ่ไปโดยตรงก็เป็นไปได้！！
ดังนั้น ตอนนี้ท่านตูจึงผลักเจ้าชายใหญ่ออกไปอย่างไม่ลังเลใดๆ เดิมทีงานเลี้ยงนี้เป็นเจ้าชายใหญ่ที่จัดการ งานเลี้ยงรับรองถังหลินก็เป็นความตั้งใจของเจ้าชายใหญ่จริงๆ คนขององค์กรโกสต์ซิตี้รู้เรื่องนี้อยู่แล้วแน่！！
ยู่ต๋ามองไปที่ท่านตูอีกครั้ง มุมปากเม้มลง ไม่พูดจา ก็แค่ตอนมองไปที่เจ้าชายใหญ่ กลับชัดเจนอย่างมากถึงมิตรภาพ และยังมีความกระตือรือร้นด้วย！！
ตอนนี้เขามาหาถังหลิน มาให้คำตอบแก่ถังหลินตามที่ถังหลินพูดไว้ แต่จากท่าทีแข็งแกร่งของถังหลินก่อนหน้านี้ ยู่ต๋ารู้ว่าการเจรจาครั้งนี้ไม่เป็นไปอย่างราบรื่นแน่ ถ้าให้เจ้าชายใหญ่มาเป็นคนกลาง อาจจะน่าคุยขึ้นมาบ้าง
ยู่ต๋าเดินก้าวข้ามาในห้อง สองคนที่ดูไม่น่ายุ่งเท่าไหร่นักที่ตามติดเขาก็ตามมาอยู่ด้านหลัง
ฉากแบบนี้ทำให้คนไม่กี่คนในห้องที่เดิมทีตื่นตระหนกอยู่แล้วก็ตึงเครียดทันที พลังงานจดจ่ออย่างสูง
กระทั่งว่ายังมีคนเอามือยื่นไปในเอว เตรียมลงมือตลอดเวลา
ท่านตูกลืนน้ำลายอย่างตกใจ ถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัวอีกครั้ง ก็แค่เดิมทีห้องที่ใหญ่นั้น พอเขาถอยไปเช่นนี้ ก็ถอยไปชนกับกำแพง ไม่มีทางถอยไปได้อีก
ตอนนี้ใบหน้าท่านตูซีดขาวด้วยความตกใจ เขาคิดว่าอย่างเดียวที่ทำได้ในตอนนี้ก็คือผลักถังหลินออกไป มือของเขายังชี้ไปที่ถังหลิน ก็แค่ตอนนี้นิ้วมือสั่นอย่างชัดเจน：“ท่านยู่ เขา เขาคือถังหลิน……”
ท่านตูเหมือนกลัวคนขององค์กรโกสต์ซิตี้จะมาหาคนผิด กลัวลำบากเขาไปด้วย แต่ เขากลับลืมว่า ในสถานการณ์เช่นนี้ คนที่ฉลาดวิธีการที่ดีที่สุดก็คืออยู่เฉยๆไม่พูดไม่ทำอะไร พยายามทำให้การมีอยู่ของตัวเองน้อยที่สุด
“ท่านตูเพิ่งกินข้าวด้วยกันกับคุณถังเหรอ？”ที่จริงยู่ต๋าไม่อยากจะสนใจท่านตู แต่เสียดายที่ท่านตูแสดงละครมากไป ยู่ต๋ามองไปที่ท่านตูอีกครั้ง แสร้งทำเป็นถามไปงั้นๆ
“ไม่ ไม่ใช่ เปล่าเลย”ท่านตูส่ายหน้าไปมา แป๊บหนึ่งใบหน้าก็ซีดขาว：“ท่านยู่อย่าเข้าใจผิด เป็นเจ้าชายใหญ่ที่จัดการเอง คนก็เป็นเจ้าชายใหญ่ที่เลี้ยงต้อนรับเอง ผมมาเป็นตัวแทนของกษัตริย์ ท่านยู่รู้ทัศนคติของกษัตริย์พวกเรา มาเพื่อหยุดพวกเขาที่ทำไม่ดีต่อองค์กรโกสต์ซิตี้”ตอนนี้ท่านตูตกใจจนสติแทบไม่เหลือ เขารู้แค่ว่าในสถานการณ์เช่นนี้จะให้ท่านยู่เข้าใจผิดไม่ได้
“ท่านยู่ เมื่อกี๊ถังหลินเกือบจะหนีแล้ว แต่ผมช่วยหยุดให้พวกคุณ”ท่านตูยังไม่ลืมที่จะให้เครดิตตัวเอง
เจ้าชายใหญ่เหลือบมองท่านตูอย่างเย็นชา รู้สึกละอายใจมาก
สายตาถังหลินยังไม่เปลี่ยน มองอารมณ์ใดๆไม่ออก
ถึงแม้หลินเป้ยไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่หลังจากเห็นยู่ต๋าเข้ามาแล้วไม่เคลื่อนไหวใดๆ และยังคุยกับท่านตูอีก ไม่ได้ลงมือกับถังหลินเลย และถังหลินก็ยังนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับสักนิด
หลินเป้ยยังพบว่าเมื่อกี๊ตอนที่ยู่ต๋ามองไปที่ถังหลิน ในแววตานั้นมีความหวาดกลัว！หลินเป้ยจึงเข้าใจว่า ยู่ต๋าไม่ได้มาคิดบัญชีกับถังหลินแน่！！
ดังนั้นหลินเป้ยได้ยินคำพูดของท่านตู ในใจก็รู้สึกตลกเล็กน้อย
“อ้อ เหรอ？”ยู่ต๋าตอบกลับนิ่งๆ จากนั้นเหลือบมองท่านตูอีกครั้ง ยังคงเป็นสายตาที่เหมือนมองคนบ้า
“ใช่ ใช่ ท่านยู่ต้องเชื่อผม เรื่องนี้เป็นความต้องการของเจ้าชายใหญ่ทั้งสิ้น ไม่เกี่ยวกับผม ไม่เกี่ยวกับกษัตริย์ของพวกเรา คนธรรมดาอย่างถังหลิน อิทธิพลเล็กน้อยของพวกเขานั้น กษัตริย์จะสนใจได้ไง พวกเขาทำให้พวกคุณขุ่นเคือง พวกคุณจะว่าไงก็ว่างั้น ราชวงศ์ยืนอยู่ข้างพวกคุณอยู่แล้ว”ท่านตูยังมองสายตาของยู่ต๋าไม่ออก ท่านตูเอาแต่คิดหาวิธีป้องกันตัวเอง
สายตาของยู่ต๋าแน่นิ่งไป สีหน้าดูแย่เล็กน้อย กษัตริย์พวกเขาไม่สนใจ แต่องค์กรโกสต์ซิตี้พวกเขากลับสนใจ
พวกเขาไม่ใช่แค่สนใจ แต่พวกเขายังมาขอโทษ พวกเขาไม่ใช่แค่ขอโทษ แต่ยังมีความจริงใจ และยังทำการประนีประนอมด้วยการยกที่ดินและค่าชดเชยให้
และถึงเป็นแบบนี้ ก็ไม่รู้ว่าถังหลินจะพอใจหรือไม่？！
“ท่านยู่ ถังหลินอยู่นั่น พวกคุณว่าไงก็เอาตามนั้นเลย แน่นอนว่าท่านยู่ออกโรงเอง ถังหลินหนีไม่พ้นแน่”ท่านตูเห็นท่านยู่มีสีหน้าหม่นลงไป ก็แอบตกใจ กลัวว่าตัวเองทำให้องค์กรโกสต์ซิตี้ขุ่นเคือง
ยู่ต๋ามองท่านตูอีกครั้ง มุมปากขยับ คำพูดติดอยู่ที่ปาก จากนั้นถอนหายใจเบาๆ สุดท้ายก็ส่งสายตาเหมือนมองคนโง่ไปให้ท่านตู！！
จากนั้นยู่ต๋าก็มองไปที่ถังหลิน ท่าทีก็ดูเคารพทันที：“คุณถัง……”ยู่ต๋าลองเอ่ยปากดูด้วยน้ำเสียงที่ระมัดระวัง เรียกอย่างนับถือ ท่าทีก็ดูให้เกียรติ ตอนที่ยู่ต๋าเรียกว่าคุณถัง ก็ยืนตรงไปที่ถังหลิน เอวก็โค้งเล็กน้อย
ฉากที่กลับตาลปัตรแบบนี้ทำเอาคนในห้องตกใจ แต่ละคนตาเบิกโต มองไปที่ยู่ต๋ากับถังหลินอย่างตะลึง
ใครไม่เข้าใจบ้างล่ะว่าตอนนี้เป็นสถานการณ์เช่นไหน？
ทำไมยู่ต๋าถึงมีท่าทีเช่นนี้？
นับถือ ให้เกียรติขนาดนี้ และยังดูระวังตัวอีก？
นี่เป็นถึงยู่ต๋าแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ เป็นผู้มีอำนาจอันดับสองขององค์กรโกสต์ซิตี้ในประเทศR ปกติยู่ต๋าก็ไม่นับถือคารูขนาดนี้ ทำไมถึงทำกับถังหลินเช่นนี้？
เกิดอะไรขึ้นกันแน่？！
เกิดอะไรขึ้นกันแน่？
หลินเป้ยรู้อยู่แล้วว่าถังหลินไปหาคารู แต่ตอนนี้เธอยังตกใจ ถังหลินไปคุยกับคารูอย่างไรกันแน่ ถึงทำให้ยู่ต๋า ทำให้องค์กรโกสต์ซิตี้มีท่าทีเช่นนี้？！
เวลานี้เจ้าชายใหญ่งงไปหมด ไม่ได้สติคืนมาสักพัก ความรู้สึกเหมือนไม่รู้ว่าร่างกายอยู่ที่ไหน
ตอนเขาเห็นยู่ต๋าเดินมาตรงหน้าถังหลิน เดิมทียังอยากให้คนไปปกป้องถังหลิน เขาคอยเตรียมรับมือที่ยู่ต๋าจะลงมือกับถังหลินตลอดเวลา คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเช่นนี้……
ท่านตูก็ตะลึงงันโดยสิ้นเชิง แป๊บหนึ่งก็ยืนนิ่งๆอย่างนั้น งงสุดๆ เวลานี้เขาไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง ไม่อยากจะเชื่อทั้งหมดที่ตัวเองเห็น เขาคิดว่าตาตัวเองมีปัญหาแน่
“อือ”ถังหลินเหลือบมองยู่ต๋านิ่งๆ ตอบรับเสียงเบา ไม่พูดอะไรมาก
ถังหลินก็ไม่ได้ถามยู่ต๋าด้วยว่ามาให้คำตอบที่พอใจแก่เขาไหม
ถังหลินไม่ถาม ยู่ต๋าก็ยิ่งรู้สึกกดดันมาก เขารู้ว่ายิ่งถังหลินเป็นแบบนี้ พวกเราก็ต้องยิ่งเอาความจริงใจออกมาให้เยอะ ทำการประนีประนอมให้มากขึ้น
ยู่ต๋าแอบคิดในใจ ไม่พูดแป๊บหนึ่ง เขาคิดว่าจะคุยกับถังหลินอย่างไรดี！！
