สมน้ำหน้า ให้เขาเอาแต่รังแกเธออยู่ได้ ครั้งนี้ ก็จะให้ถังหลินลิ้มรสความรู้สึกที่พูดไม่ออกนี้！！
มุมปากของหลินเป้ยยกขึ้นมา รอยยิ้มนั้นปิดไว้ไม่อยู่ ตอนนี้เธอกลับอยากรู้มากว่า ต่อไป ถังหลินจะตอบเจ้าชายใหญ่อย่างไร！！
ได้ยินเสียงของหลินเป้ยแล้ว สีหน้าของถังหลินก็ยิ่งดูแย่
“ไสหัวไป”ตอนที่ถังหลินเงยตาขึ้นมา เห็นเจ้าชายใหญ่มองมาที่เขาอย่างคาดหวัง ในใจก็อดไม่ได้ที่จะโมโห
“ไม่ใช่ ถังหลิน คุณลองคิดดูอีกที คิดดูอีกทีสิ เรื่องนี้บังคับไม่ได้นะ ยังไงเรื่องความชอบนี้ก็ไม่อาจเปลี่ยนได้”เจ้าชายใหญ่ถูกด่าจนงง แต่เขาก็ยังไม่ยอมเท่าไหร่ แน่นอนว่าที่สำคัญคือทนไม่ได้ที่จะเอาหลินเป้ยส่งต่อให้ถังหลินแบบนี้
แน่นอนว่า ตอนนี้มีคนอื่นๆอยู่ในห้อง ดังนั้น เจ้าชายใหญ่จึงพูดเสียงเบา และก็มีแค่ถังหลินกับหลินเป้ยสองคนที่เข้าใจ
สายตาอันเย็นชาของถังหลินมองมา เหมือนว่าจะหยุดชีวิตคนไว้
เจ้าชายใหญ่เริ่มกลัวหน่อยๆ ไม่กล้าพูดแล้ว
เจ้าชายใหญ่มองไปที่หลินเป้ย พูดไม่ออก
ถังหลินดึงแขนของหลินเป้ยไว้ เร่งฝีเท้าเดินออกไปด้านนอก เขากลัวว่าถ้ายังดึงเวลาต่อไป จะทนไม่ไหวชกเจ้าชายใหญ่ไปทีหนึ่ง
“หลินเป้ย มีเรื่องอะไรก็โทรหาผมนะ”เจ้าชายใหญ่เห็นการกระทำของถังหลิน มุมปากก็กระตุกแรงๆ ในใจก็ยิ่งกังวล ดูเหมือนว่า ที่เขาเดา จะไม่ผิดเลย ดูเหมือนว่าถังหลินจะชอบหลินเป้ยจริงๆ
หลินเป้ยตัวเล็กแบบนี้ ถ้าถังหลินใช้ความรุนแรงใส่จริงๆ หลินเป้ยหนีไม่พ้นแน่ ตอนนี้ที่จริงเจ้าชายใหญ่อยากจะดึงหลินเป้ยกลับมาจากมือของถังหลิน
แต่เขานึกถึงสายตาของถังหลินนั้นแล้ว ก็นึกถึงเรื่องที่ถังหลินบุกถิ่นขององค์กรโกสต์ซิตี้แล้วฆ่าคารูทิ้ง มือข้างนั้นของเจ้าชายใหญ่ขยับ ไม่กล้ายื่นออกไป
สุดท้ายก็ได้แต่พูดประโยคนั้นออกไป คำพูดของเจ้าชายใหญ่นั้นมีความหมายชัดเจน ถ้าถังหลินบังคับหลินเป้ยจริงๆ หลินเป้ยบอกเขา เขาจะต้องเชื่อแล้วหาทางช่วยหลินเป้ย
หลินเป้ยได้ยินคำพูดของเจ้าชายใหญ่ก็งงเล็กน้อย จากนั้นมุมปากก็ยกขึ้นเบาๆ
ถังหลินดึงหลินเป้ยออกมาจากห้องแล้ว
หลินเป้ยไม่พูด ครั้งนี้ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ปล่อยให้ถังหลินดึงเธอไว้
ก็แค่ตอนที่ใกล้จะออกไปจากโรงแรมนั้น หลินเป้ยหยุดฝีเท้าลง：“ฉันจะไปห้องน้ำหน่อย”
ถังหลินหันกลับ มองไปที่เธอ น่าจะเพราะว่าคำพูดเมื่อกี๊ของเจ้าชายใหญ่ สีหน้าของถังหลินดูเหมือนจะดูแย่เล็กน้อย：“เมื่อกี๊อยู่ในห้องทำไมไม่ไป？”
มือของถังหลินยังคงดึงแขนของหลินเป้ยไว้ ไม่ปล่อย
ชัดเจนมากว่า ถังหลินไม่ค่อยเชื่อคำพูดของเธอ
“เมื่อกี๊ในห้องเกิดเรื่องตั้งมากมาย ฉันยังไม่ได้สติคืนมา ลืมน่ะ”หลินเป้ยตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน ใบหน้าไม่ปรากฏสิ่งผิดปกติใดๆ：“ไม่ใช่ว่าคุณจะยุ่งแม้แต่เรื่องที่ฉันจะเข้าห้องน้ำหรอกนะ？”
ถังหลินมองไปที่เธอ มุมปากยกขึ้นมา：“ไปด้วยกัน”
ตอนถังหลินพูดคำนี้ น้ำเสียงมีความขำเล็กน้อย หลินเป้ยในตอนนี้แต่งตัวเป็นผู้ชาย ในสถานที่สาธารณะเช่นนี้ เธอต้องไปห้องน้ำชายอยู่แล้ว
หลินเป้ยตลกหน่อยๆ นิ่งไปแป๊บหนึ่ง เธอคิดอะไรเนี่ยเมื่อกี๊？
เมื่อกี๊ทำไมเธอถึงคิดได้ว่าไปห้องน้ำเพื่อสลัดออกจากถังหลิน？
ทั้งๆที่ตอนนี้เธอเป็น‘ผู้ชาย’！！
เมื่อก่อน เธอไม่ลืมเลยว่าตัวเองเป็น‘ผู้ชาย’คนหนึ่งตลอดเวลา
ทำไมเมื่อกี๊ถึงลืมไป？！
เธอคิดว่าสมองของเธออาจจะมีปัญหา
เพราะเรื่องที่เธอปลอมตัวเป็นชาย ปกติแล้วเธอเลยไม่เข้าห้องน้ำข้างนอก หลินเป้ยคิดว่าสมองของเธอน่าจะผิดปกติ
“ไม่ไปแล้ว”ที่จริงหลินเป้ยจะหาข้ออ้าง ถึงเธอปลอมตัวเป็นผู้ชาย แต่ในใจของเธอที่จริงปฏิเสธจะไปห้องน้ำชายอย่างมาก เธอกลัวเห็นของที่ไม่ควรจะเห็น
ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ถังหลินยังบอกว่าไปด้วยกัน เธอก็ยิ่งไม่อยากไป！！
ถังหลินมองเธอเหมือนจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม：“ผมแนะนำให้คุณอย่ามาเจ้าเล่ห์คิดหาวิธีเลย ไม่มีประโยชน์”
เธออยากหนีไปจากเงื้อมมือของเขา ซึ่งเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย
ในใจของหลินเป้ยโมโห ไม่อยากสนเขา ดังนั้นจึงไม่พูด แค่ใช้แรงสะบัดมือที่ถังหลินจับแขนเธอไว้ จากนั้นก้มหน้าลงก้าวไปด้านนอก
มุมปากของถังหลินยกขึ้น แววตาแฝงไปด้วยรอยยิ้ม สภาพที่เธอเจ้าอารมณ์งอนไปมาแบบนี้ที่จริงแล้วน่ารักมาก
ดีกว่าสภาพที่เย็นชาไล่เขาออกไปไกลๆก่อนหน้านี้เยอะเลย！！
ที่จริงในใจหลินเป้ยรู้ความสุดยอดของถังหลิน ถังหลินเพิ่งมาถึงประเทศR ก็ฆ่าคารูเลย เธอจึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของถังหลิน เธออยากจะหนีให้พ้นจากเงื้อมมือของถังหลิน นี่มันยากจริงๆ
แต่เธอไม่เต็มใจ แน่นอนว่า ในใจเธอก็กลัว เธอกลัวยิ่งสัมผัสกับถังหลินมากขึ้น เธอก็จะยิ่งหมกมุ่น หมกมุ่นกับความอ่อนโยนของเขา หมกมุ่นกับความพิเศษที่เขามีต่อเธอ
แต่ในใจของเธอรู้ดีกว่าใคร เธอกับถังหลินเป็นไปไม่ได้เลย ตอนนี้เธอคือเจ้าชายน้อยแห่งประเทศR ถ้าตัวตนเธอเปิดเผย เธอกับแม่ของเธอตายอย่างไม่ต้องสงสัยแน่
เธอรู้มาตลอดว่ากษัตริย์ที่เป็นพ่อเธอไม่ใช่คนที่ใจกว้าง！！
เธอรู้มาตลอดว่ากษัตริย์คนนั้นของเธอดูถูกเธอมาตลอด สำหรับกษัตริย์แล้ว มีเธอหรือไม่มีไม่สำคัญ
นึกถึงตรงนี้แล้ว สีหน้าของหลินเป้ยหม่นลงเล็กน้อย ในใจนั้นเยือกเย็น แอบเจ็บหน่อยๆ หลายปีมานี้ เธอทนมาตั้งหลายปี แต่สุดท้ายแล้ว เธอได้อะไรกันแน่？
นอกจากได้ทำให้แม่ได้ชีวิตที่พอใจแล้ว เธอไม่มีอะไรเลย อีกทั้ง เพื่อเรื่องนี้แล้วเธอต้องเสียสละอย่างมาก เช่น เธอมีความรักอย่างผู้หญิงคนอื่นไม่ได้ ชอบใครไม่ได้เลย และยิ่งไปกว่านั้นก็ยังแต่งงานไม่ได้
เมื่อก่อนเธอไม่เคยคิดเรื่องพวกนี้เลย เธอแค่ทำตามที่แม่ขอ พยายามทำให้แม่พอใจที่สุด
แต่จู่ๆตอนนี้หลินเป้ยก็รู้สึกว่าทุกข์เล็กน้อย รู้สึกทุกข์กับตัวเอง ที่หลายปีนี้ เธอไม่เคยมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเองจริงๆ！！
“ทำไม？โกรธเหรอ？”ถังหลินเห็นเธอก้มหน้า ถึงแม้ถังหลินมองสีหน้าเธอไม่ออก แต่เขากลับรู้สึกถึงความหดหู่ในอารมณ์เธอตอนนี้อย่างชัดเจน
ถังหลินกำลังคิดว่าเมื่อกี๊เขาทำมากไปหรือเปล่า？
ท่าทีของเขาเมื่อกี๊ไม่ค่อยดีหรือเปล่า？
หลินเป้ยยังก้มหน้าเดินไปข้างหน้า ไม่สนใจเขา ไม่พูดจา ก็แค่ในตอนนี้หัวใจที่เยือกเย็นของเธอกลับดูเหมือนเจ็บปวด เธอยังรู้สึกว่าจมูกของตัวเองร้อนผ่าว ดวงตาก็บวมเล็กน้อย
เมื่อก่อนเธอเข้มแข็งมาก ไม่เคยแสดงด้านอ่อนแอเลย แน่นอนว่าความจริงก็ไม่ทำให้เธออ่อนแอได้ แต่หลังจากถังหลินเข้ามา เธอก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้อยู่หลายครั้ง
เธอรู้สึกว่าจู่ๆตัวเองก็กลายเป็นคนดัดจริตอย่างมาก！！
เธอไม่ได้โกรธถังหลิน เธอแค่……แค่โกรธตัวเอง！！
“โกรธจริงๆเหรอ？”ถังหลินไม่อยากเห็นเธอในสภาพนี้ เขายื่นมืออยากจะจับเธอไว้ แต่ที่นี่คือห้องโถงใหญ่ จะถูกคนเข้าใจผิดได้ง่าย ตอนที่มือของถังหลินยื่นออกไปครึ่งหนึ่ง ก็ทนไม่ไหว
“อย่าโกรธสิ คุณวางใจเถอะ ผมไม่บังคับคุณหรอก……”ในใจถังหลินแอบถอนหายใจ เขาถังหลินที่ไม่กลัวอะไร แต่เขากลัวเธอโกรธ กลัวเธอเสียใจ
“งั้นคุณให้ฉันกลับบ้านสิ”ทันใดนั้นหลินเป้ยก็หยุดฝีเท้าลง ตาคู่นั้นมองไปที่ถังหลิน เสียงไม่สูงมาก แต่กลับมีการตัดสินใจที่แข็งกร้าว แต่ว่า มีแต่หลินเป้ยเองที่รู้ว่า ภายใต้ความเด็ดเดี่ยวนั้นเธออดไม่ได้ที่จะสั่นหน่อยๆ
เธอกลัวแล้วจริงๆ เธอไม่กลัวว่าถังหลินจะแย่กับเธอ เธอกลัวว่าถังหลินจะดีกับเธอมากไป อย่างเช่นตอนนี้
เธอกลัวว่าตัวเองจะควบคุมตัวเองไม่ได้！！
ถังหลินมองไปที่เธอ นิ่งไปสองวินาที จากนั้นมุมปากยกขึ้นเล็กน้อย：“โอเค”
หลินเป้ยงง ที่เธอเพิ่งพูดไปแบบนั้นไม่มีความหวังใดๆ ยังไงถังหลินก็มีท่าทีแข็งกร้าวมาเสมอในเรื่องนี้ เธอคิดไม่ถึงว่าถังหลินจะตกลงเธอ
ดังนั้นได้ยินคำตอบของถังหลินตอนนี้แล้ว เธอแปลกใจ หลังจากแปลกใจแล้ว อารมณ์ของเธอก็ซับซ้อนหน่อยๆ พูดไม่ออกว่าเป็นอารมณ์แบบไหน
หลินเป้ยได้สติคืนมาแล้ว ก็ทำท่าโล่งอกอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นหันกลับออกไป ใช่ ถังหลินยอมให้เธอไป เธอก็จะได้โล่งอกแล้ว
นี่คือเรื่องดี ใช่ นี่คือเรื่องดี เธอแอบบอกตัวเองในใจ！！
“แต่ว่า คุณจะไปไหนผมก็จะไปที่นั่น ผมจะกลับบ้านไปกับคุณ”ก็แค่ ฝีเท้าของหลินเป้ยยังไม่ทันก้าวออก เสียงของถังหลินก็เข้ามาอีกครั้ง ในเสียงของเขาเหมือนจะขำหน่อยๆ แต่กลับทำให้คนรู้สึกไม่ตลกเลยสักนิด
ฝีเท้าของหลินเป้ยหยุดลง หันไปจ้องเขาเขม็ง ก็แค่ เธอไม่รู้สึกว่า ตอนที่เธอจ้องเขา มุมปากอดไม่ได้ที่จะยกขึ้น
