สีหน้าชายวัยกลางคนเปลี่ยนอย่างไว：“เรื่องนี้จะพูดไร้สาระไม่ได้นะ จะเป็นไปได้อย่างไร？มีเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร？”
“ผมแค่ฟังคนอื่นเขาคุยกัน เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผมไม่รู้หรอก ผมแค่พูดไปงั้นๆ คุณอย่าไปจริงจังมาก”ประธานหลิวคิดไม่ถึงว่าชายวัยกลางคนจะตอบสนองหนักขนาดนี้ จึงงงเล็กน้อย
“เย่โป๋เหวินเป็นถึงลูกชายแท้ๆของคุณปู่เย่ ข่าวลือประเภทนี้ไร้สาระเกินไป”อารมณ์ของชายวัยกลางคนยังไม่ทันนิ่ง ใบหน้าประหลาดใจเล็กน้อย：“ถึงคุณปู่เย่จะให้คุณชายเย่กลับมา ก็ไม่มีทางทำถึงจุดนี้ได้”
“ใช่ ใช่ ผมก็ว่าข่าวนี้ไม่น่าเชื่อถือ แต่ไม่รู้ว่าคุณชายเย่จะกลับมาหรือไม่？”ประธานหลิวยังคงเบี่ยงเบนประเด็น ความจริงแล้วข่าวลือพวกนั้น ในใจของประธานหลิวยังคงเชื่อข่าวลือเหล่านั้น
“ยังไงเย่โป๋เหวินก็เป็นพ่อของคุณชายเย่ พ่อเสียชีวิต คุณชายเย่ต้องกลับมาสิ？”ชายวัยกลางคนไม่ได้พูดหัวข้อที่แล้วต่อ ตอนเขาพูดประโยคนี้ ตาคู่นั้นก็มองไปด้านนอกโดยไม่รู้ตัว ตอนนี้แขกมากันเยอะมาก แต่ยังไม่เห็นคุณชายเย่เลย
“ใครจะไปรู้ คนอย่างคุณชายเย่คุณก็รู้นี่”ประธานหลิวเบะปาก
ตอนนี้ในห้อง สีหน้าคุณปู่เย่หม่นลงจนน่ากลัว：“ทำไมเย่ซือเฉินยังไม่กลับมา แขกมากันเยอะแล้ว เขาเป็นลูกชายยังไม่ปรากฏตัวอีก นี่มันใช้ได้เหรอ？”
“รอก่อนสิ ซือเฉินจะไม่สนใจพ่อตัวเองได้ไง เรื่องใหญ่ขนาดนี้ เขามาแน่”คุณย่าเย่โน้มน้าวเสียงเบา เห็นได้ชัดว่าเธอไม่มีความมั่นใจมากนัก และชัดเจนว่าไม่แน่ใจด้วยว่าเย่ซือเฉินจะมาไหม
“สารเลวเอ๊ย นี่เขาจะทำให้ผมโกรธเจียนตาย เขาแก่แล้วตายแล้ว เขายังไม่มา เขาอยากทำอะไรกันแน่？”คุณปู่เย่ไม่รู้สึกปลอบประโลมใดๆ กลับกันยิ่งหงุดหงิด
“นิสัยของซือเฉินคุณก็รู้ดี อย่าเพิ่งรีบร้อนสิ รอก่อน”คุณย่าเย่ไม่มีทางอื่น พวกเขาไม่โทรหาเย่ซือเฉินเลย แค่กระจายเรื่องนี้ผ่านช่องทางต่างๆ ที่ทำให้ใหญ่โตแบบนี้ ก็เพื่อให้ซือเฉินกลับมา
แต่ตอนนี้แขกมากันเยอะแล้ว ไม่เห็นแม้แต่เงาของเย่ซือเฉิน ในใจของคุณย่าเย่ก็ร้อนใจ
พวกเขาวางแผนทั้งหมดนี้ ก็เพื่อให้ซือเฉินกลับมา แม้แต่ลูกชายเธอยังยอมเสียสละ เธอไม่อยากให้สุดท้ายแล้วสูญเปล่า
“ใช่ ผมรู้อารมณ์ของเขาดีที่สุด ดังนั้น คุณคิดว่ารออีกนิดเขาจะมาเหรอ？”สีหน้าคุณปู่เย่ดูแย่มากขึ้น น้ำเสียงก็อดไม่ได้ที่จะขึ้นสูงขึ้นเล็กน้อย：“เราทำทั้งหมดนั้นก็เพื่อให้เขากลับมาได้ แต่เขายังไม่ปรากฏตัว คุณว่าไงล่ะ？”
“รออีกเดี๋ยว รออีกครึ่งชั่วโมง ถ้าครึ่งชั่วโมงแล้วเขาไม่มา พวกเราค่อยหาทางอื่น”สายตาของคุณย่าเย่สั่นคลอนเล็กน้อย สีหน้านั้นซับซ้อนหน่อยๆ
“วิธีอื่น？ยังมีวิธีอื่นด้วยเหรอ？สถานการณ์แบบนี้ยังมีวิธีไหนได้อีก？”คุณปู่เย่มองไปที่คุณย่าเย่ กลับใจเย็นเล็กน้อย
“วิธีทำน่ะมีอยู่แล้ว”คุณย่าเย่แอบถอนหายใจ：“จุดประสงค์ของพวกเราก็เพื่อให้ซือเฉินกลับมา ทั้งหมดเพื่อซือเฉิน ดังนั้นแค่สุดท้ายเขากลับมาได้ก็พอแล้ว พวกเราทำเพื่อเขา”
“ใช่ คุณพูดถูก คุณมีวิธีไหนอีก？”คุณปู่เย่ไม่สงสัยวิธีพูดของคุณย่าเย่เลย พยักหน้าอย่างรวดเร็ว
“ก่อนเรื่องมาถึงจุดนี้ บังคับครั้งเดียวคือบังคับ บังคับสองครั้งก็คือบังคับ”สายตาคุณย่าเย่หม่นลงไป เหมือนว่าในที่สุดก็ตัดสินใจ
“ตอนนี้โป๋เหวินเสียสละเพื่อเรื่องนี้ พวกเราจะยอมแพ้ไม่ได้”คุณย่าเย่พยายามหาข้ออ้างให้ตัวเองสุดๆ
“แล้วสรุปจะทำอย่างไรกันแน่？”คุณปู่เย่อดถามไม่ได้
“ตอนนี้โป๋เหวินเสียแล้ว ซือเฉินที่เป็นลูกชายกลับไม่ปรากฏตัว ถ้าเรื่องนี้รายงานออกไป พวกเราค่อยให้คนไปเสริมแต่งอีกครั้ง ถึงตอนนั้นต้องทำให้เขากลับมาแน่”สายตาของคุณย่าเย่หรี่ลงเล็กน้อย แอบร้ายกาจหน่อยๆ
คุณปู่เย่งง ไม่รู้ว่าไม่ได้สติคืนมาแป๊บหนึ่ง หรือว่าตกใจกับวิธีของคุณย่าเย่ จึงไม่ได้พูดอยู่แป๊บหนึ่ง
“ทำแบบนี้ ต่อซือเฉิน……”สักพัก คุณปู่เย่จึงพูดอีกครั้ง เสียงหม่นลงหน่อยๆ
คุณปู่เย่อยู่ในโลกธุรกิจมามากกว่าครึ่งชีวิต เขารู้ดีว่าวิธีที่คุณย่าเย่พูดนี้ถึงตอนนั้นแล้วจะมีผลอย่างไร
ตอนนี้ถึงแม้ซือเฉินยังไม่กลับมา แขกที่มาตระกูลเย่ก็รู้เรื่องนี้ แต่คนพวกนั้นไม่กล้าพูดมั่วๆ ถึงพูด ก็จะแอบพูดเบาๆ พอพูดถึงก็ลืมมัน
แต่ถ้าเรื่องนี้ถูกรายงานโดยตั้งใจ และตั้งใจเสริมแต่งอีก ถ้าเป็นแบบนั้น ซือเฉินจะถูกด่าอย่างรุนแรงแน่ กลัวว่าจะแย่เพราะน้ำลายคนอื่น
เรื่องครั้งที่แล้ว คุณปู่เย่น่าจะรู้ถึงอันตรายของอินเทอร์เน็ต
“คุณจะบอกว่าแบบนี้ไม่ดีต่อซือเฉิน？”คุณย่าเย่ตัดบทเขา：“ฉันรู้ว่านี่ไม่ดีต่อซือเฉิน แต่ตอนนี้พวกเราไม่มีทางอื่นแล้ว ถ้าเรื่องครั้งนี้ให้เขากลับมาไม่ได้ งั้นต่อไปพวกเราก็ยิ่งไม่มีทางให้เขากลับมาได้”
สีหน้าคุณปู่เย่เปลี่ยนไปเล็กน้อย ใช่ ถ้าเรื่องนี้ให้เย่ซือเฉินกลับมาไม่ได้ งั้นเรื่องอื่นๆก็เป็นไปไม่ได้
“ตอนนี้คุณอายุมากแล้ว โป๋เหวินไม่อยู่แล้ว ซือฉุนก็ไม่เอาการเอางาน ถ้าซือเฉินไม่กลับมา พวกเราตระกูลเย่จะทำไง？บริษัทตระกูลเย่กรุ๊ปจะทำไง？และอุตสาหกรรมด้านนอกเหล่านั้นของซือเฉินล่ะ นั้นก็เป็นของพวกเราตระกูลเย่ ดังนั้น ซือเฉินต้องกลับมา”คุณย่าเย่ใช้ชีวิตกับคุณปู่เย่มาหลายปี เธอเข้าใจคุณปู่เย่ดีที่สุด ดังนั้นเธอเข้าใจดีว่าจะโน้มน้าวคุณปู่เย่อย่างไร
“ใช่ คุณพูดถูก ซือเฉินต้องกลับมา”คุณปู่เย่แอบถอนหายใจ สายตานั้นเด็ดเดี่ยว：“ต้องกลับมา”
“วิธีของพวกเราน่าจะไม่ดี แต่เราปรารถนาดี”คุณย่าเย่พยายามหาข้ออ้างให้ตัวเองต่อไป：“จุดประสงค์ของพวกเราสุดท้ายแล้วก็เพื่อเขา ตระกูลเย่เป็นของเขา บริษัทตระกูลเย่กรุ๊ปก็เป็นของเขา พวกนี้เราทิ้งไว้ให้เขา พวกเราสองคนอายุมากแล้ว อยู่ได้อีกไม่กี่ปีแล้ว”
คุณปู่เย่พยักหน้า：“ใช่ พวกเราทำเพื่อเขาทั้งนั้น บริษัทตระกูลเย่กรุ๊ปก็ทิ้งให้เขาหมด”
“งั้นฉันให้คนไปเตรียมนะ”คุณย่าเย่เห็นคุณปู่เย่ตกลงก็ถอนหายใจเงียบๆ：“ถ้าครึ่งชั่วโมงแล้วซือเฉินยังไม่กลับมา ฉันก็จะให้นักข่าวส่งข่าวไป”
“วันนี้เชิญนักข่าวมาเหรอ？”คุณปู่เย่ตะลึงเล็กน้อย แล้วจึงถาม
“ไม่ได้ตั้งใจเชิญ แต่นักข่าวที่ได้ข่าวก็มาแล้ว มีสองแห่งที่ร่วมมือกับเราบ่อยๆ ให้พวกเราทำเรื่องนี้เหมาะที่สุดแล้ว”
“อือ ระวังหน่อย อย่าให้ใครจับจุดอ่อนได้”มุมปากของคุณปู่เย่เม้มลง：“เกี่ยวกับเรื่องที่โป๋เหวินตาย ตอนนี้ข้างนอกมีข่าวลือไม่ดีเลย ดังนั้นทำอย่างอื่นวุ่นวายอีกไม่ได้แล้ว”
สายตาคุณปู่เย่หม่นลง ดูหงอยเหงาเล็กน้อย
“ฉันรู้ว่าควรทำอย่างไร”คุณย่าเย่เข้าใจความกังวลของคุณปู่เย่ แต่เรื่องแบบนี้คุณย่าเย่ทำบ่อย ประสบการณ์มาก ไม่ทิ้งจุดอ่อนอะไรไว้แน่
คุณปู่เย่เชื่อความสามารถของคุณย่าเย่ เลยไม่พูดอะไร ก็แค่จู่ๆเขาก็คิดถึงอีกเรื่อง：“ใช่สิ เจ้าหญิงองค์กรโกสต์ซิตี้คนนั้น คุณพูดกับเธอแล้วนี่ เธอบอกจะมาไหม？”
“อือ เจ้าหญิงขององค์กรโกสต์ซิตี้บอกจะมา สำหรับเธอฉันไม่ห่วงเลย เธอบอกว่าจะมาก็ต้องมาแน่ เธออยากแต่งกับซือเฉินของเรา พวกเราก็ให้โอกาสเธอ เธอต้องรับไว้อย่างดีแน่”พูดถึงตรงนี้คุณย่าเย่เชื่ออย่างเห็นได้ชัด ที่จริงคุณย่าเย่ไม่พอใจเฉิงโหรวโหรวเท่าไหร่ เฉิงโหรวโหรวตระหนี่เกินไป และโง่มาก แต่เฉิงโหรวโหรวเป็นเจ้าหญิงขององค์กรโกสต์ซิตี้ แค่ตัวตนเฉิงโหรวโหรวอย่างเดียวปัญหาอื่นก็เพิกเฉยได้แล้ว！！
ที่สำคัญในตอนนี้คือให้ซือเฉินกลับมา แค่ซือเฉินกลับมา แผนการพวกเราถึงจะดำเนินต่อไปได้ ไม่งั้นถึงเจ้าหญิงขององค์กรโกสต์ซิตี้ก็ไม่มีประโยชน์”คุณย่าเย่วางแผนการของเรื่องราวหมดแล้ว อย่างอื่นเธอมั่นใจมาก รอเย่ซือเฉินมา
“อือ”คุณปู่เย่ก็รู้แผนการของคุณย่าเย่ ดังนั้นตอนนี้เขาเลยไม่พูดอะไร ได้แต่ตอบรับเบาๆ
พวกเขาวางแผนเรื่องทุกอย่างหมดแล้ว แค่เย่ซือเฉินกลับมา……
