บทที่148 ผลจากความโกรธเกรี้ยวของคุณชายสามเย่ (2)
เย่ซือเฉินกลับถึงคฤหาสน์ในตอนกลางคืน ตอนแรกคิดว่าเวินลั่วฉิงน่าจะกลับมาแล้ว แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอ
ดวงตาของเย่ซือเฉินหรี่ขึ้นเล็กน้อย กำลังอยากจะโทรหา แต่จู่ๆก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น
ดวงตาของเย่ซือเฉินเป็นประกายวิบวับ ยกมุมปากขึ้น ไม่เลวนิ เธอยังรู้ที่จะกลับมา
เย่ซือเฉินเห็นคนที่เดินเข้ามาเป็นเมิ่งโร่ถิงไม่ใช่เวินลั่วฉิง ดวงตาทั้งสองข้างจึงได้ลุ่มลึกขึ้นมา“ทำไมกลับมาอีกแล้ว？ไม่ใช่ให้น้องกลับไปแล้วหรือ？”
“พี่สะใภ้ให้ฉันมา？”เมิ่งโร่ถิงไม่เกรงกลัวเลยสักนิด เธอมาเพราะได้รับพระบัญชามา
“？”เย่ซือเฉินขมวดคิ้ว ดวงตาหรี่ขึ้น เวินลั่วฉิงให้เธอกลับมาหรือ？
“พี่สะใภ้บอกว่าพี่อารมณ์ไม่ดี ให้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อน ดูเหมือนพี่สะใภ้เป็นห่วงพี่มากเลยนะ”เมิ่งโร่ถิงอธิบายอย่างตั้งใจ
เย่ซือเฉินหัวเราะด้วยความโมโห แน่นอนว่าเป็นการหัวเราะที่ชวนให้ขนลุกมาก เป็นห่วงเขา？เธอเป็นห่วงเขาเสียจริงๆ เป็นห่วงจนให้ผู้หญิงคนอื่นมาอยู่กับเขา！
เขาว่าแล้ว ดึกดื่นจนป่านนี้แล้วยังไม่กลับมาก็ไม่บอกเขาสักคำ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง
ให้ผู้หญิงคนอื่นมาอยู่กับเขา จากนั้นเธอก็หายไป！
เย่ซือเฉินรีบเอามือถือถึงมาโทร ครั้งนี้มีคนรับสายแล้ว
“คุณอยู่ที่ไหน？”เมื่อรับสายโทรศัพท์ เสียงของเขาที่กัดฟันพูดก็ได้ส่งเข้ามา
“ฉัน？”ฟังเสียงของเขาก็รู้ว่าไม่เข้าปกติ เวินลั่วฉิงสะดุ้งตกใจเล็กน้อย ตอนแรกเธอคิดว่าถึงเวลานี้แล้ว คิดว่าคุณเมิ่งต้องอยู่ข้างกายเขา เย่ซือเฉินน่าจะหายโกรธแล้ว ดังนั้นเธอจึงได้รับสาย
แต่ฟังดูแล้วความโกรธเกรี้ยวของเขาไม่ได้ลดน้อยลงไปเลย เหมือนจะยิ่งทวีคูณขึ้นด้วยซ้ำ
เธอรู้ตัวจึงได้หลบออกมาแล้ว สร้างโอกาสให้เขากับคุณเมิ่งอยู่ด้วยกันโดยลำพัง ทำไมเขายังโกรธมากขนาดนี้？
หรือเป็นเพราะคุณเมิ่งไม่ได้กลับไป？
“ผมไม่สนว่าคุณอยู่ไหน ให้กลับมาภายในเวลาหนึ่งชั่วโมง”เย่ซือเฉินไม่รอให้เธอพูดจบก็สั่งด้วยความดุดัน ตอนนี้เขาไม่อยากจะฟังเธอพูดอะไร ยิ่งฟังก็ยิ่งทำให้เขาโกรธมากขึ้น
เวินลั่วฉิงมองมือถือที่ถูกเขาวางสายทิ้งไปแวบหนึ่ง จากนั้นก็มองจื่อซีที่กอดเธอไว้แน่นราวกับจะซุดเข้าไปในท้องของเธอยังไงอย่างนั้น
“หม่ามี้สัญญากับหนูแล้วว่าคืนนี้จะอยู่กับหนู”จื่อซีเหมือนได้ลางสังหรณ์ว่าคนคนนั้นจะมาแย่งหม่ามี้ไปจากเธอ ดังนั้นมือทั้งสองข้างกอดหม่ามี้ไว้แน่นเชียว กลัวหม่ามี้จะไปอีก
ดวงตาเวินลั่วฉิงกะพริบ หรือคุณเมิ่งไปแล้วจริงๆ？เขาถึงได้โกรธขนาดนี้？
ถ้าเกิดว่าเมิ่งโร่ถิงไปแล้วจริงๆ ถ้าเธอกลับไปตอนนี้ก็ไม่เท่ากับรนหาที่ตายเองเหรอ？
และที่สำคัญจื่อซีกำลังติดเธองอมแงม เธอจึงไปไม่ได้
เธอรับปากจื่อซีว่าคืนนี้จะอยู่กับเธอ ถ้าเธอไปแล้วจื่อซีต้องเสียใจแน่ๆ
เวินลั่วฉิงไตร่ตรองดีแล้วรู้สึกว่าควรจะโทรไปหาเมิ่งโร่ถิงเพื่อความแน่ใจเสียก่อน
“ลูกรัก แม่คุยโทรศัพท์ก่อนนะ”เวินลั่วฉิงมองจื่อซีแล้วเจรจาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
“หม่ามี้ไปไม่ได้นะ หม่ามี้รับปากแล้วว่าคืนนี้จะอยู่กับหนู”มือของถังจื่อซีกอดแน่นกว่าเดิม ริมฝีปากโค้งงอจะร้องไห้แล้ว
“หม่ามี้ไม่ไปค่ะ หม่ามี้แค่ไปคุยโทรศัพท์เอง”เวินลั่วฉิงยิ่งรู้สึกสงสารเข้าไปอีก น้ำเสียงจึงได้อ่อนโยนเพิ่มขึ้น
“โอเคค่ะ”ในที่สุดถังจื่อซีก็ยอมปล่อยมืออย่างเชื่อฟัง
เวินลั่วฉิงเอามือถือเดินไปที่ระเบียงแล้วถึงจะโทรหาเมิ่งโร่ถิง
เมิ่งโร่ถิงเห็นเบอร์ของเวินลั่วฉิง ดวงตาก็ยิ้มจนจะเป็นรูปตะเข็บเสียแล้ว เธอไม่ได้รีบร้องที่จะรับสาย แต่มองเย่ซือเฉิน“พี่สะใภ้โทรหาฉัน พี่ว่าพี่สะใภ้จะพูดยังไงล่ะ？”
ดวงตาของเย่ซือเฉินได้ปรากฏแสงที่เยือกเย็นขึ้น ทันใดนั้นสีหน้าก็กลายเป็นเคร่งขรึมอย่างน่ากลัว
เขาโทรหาผู้หญิงคนนั้นให้กลับมา แต่ผลปรากฏว่าเธอโทรมาหาโร่ถิง เธอคิดจะทำอะไรกันแน่？
เมิ่งโร่ถิงเห็นสีหน้าของพี่ชายตนที่เคร่งขรึมจนจะหยดเม็ดฝนลงมาแล้ว ก็ยิ้มอย่างสดใสชื่นมื่นจากนั้นก็กดปุ่มรับสายแล้วจงใจเปิดลำโพงไว้ฟังอีกด้วย
“คุณเมิ่ง คุณอยู่ไหนค่ะ？ไม่ได้กลับคฤหาสน์กู้จิ่งหรือค่ะ？”เมื่อรับสายเวินลั่วฉิงก็ไม่อ้อมค้อมไม่ชักแม่น้ำทั้งห้ามาคุย ถามประเด็นสำคัญเลยทีเดียว
“ฉันอยู่ค่ะ”เมิ่งโร่ถิงมองเย่ซือเฉินที่ยืนอยู่ด้านข้างแล้วยกมุมปากขึ้นอย่างทนไม่ไหว
“แล้วทำไมเมื่อกี้คุณชายเย่โทรหาฉันแล้วยังโมโหอยู่ล่ะค่ะ？”เวินลั่วฉิงตกตะลึง ในเมื่อคุณเมิ่งอยู่ที่คฤหาสน์ไม่ได้ไปไหน แล้วเย่ซือเฉินเป็นบ้าอะไรกัน？
คุณชายเย่？ได้ยินเวินลั่วฉิงเรียกขาน ดวงตาเย่ซือเฉินยิ่งลุ่มลึกขึ้นไปอีก
คุณชายเย่？เมื่อคืนยังเรียกเขาว่าสามีอยู่เลย วันนี้โทรหาโร่ถิงก็กลายเป็นคุณชายเย่เสียแล้ว？
เธอรีบร้อนจะตัดสายสัมพันธ์กับเขามากเลยใช่ไหม？
“เพราะฉันไม่สามารถลดน้ำโหของเขาลงได้”เมิ่งโร่ถิงจงใจพูดในความหมายที่กำกวม
“เป็นไปไม่ได้มั้งค่ะ？ถ้าคุณลดความโมโหของเขาไม่ได้ก็ไม่มีใครทำได้แล้วล่ะค่ะ คุณต้องทำได้แน่นอนค่ะ”เวินลั่วฉิงหยุดชะงัก ราวกับฟังความนัยที่เมิ่งโร่ถิงพูดแฝงไว้ได้เข้าใจ คงไม่พูดไม่ได้แล้วเวินลั่วฉิงมีความเฉื่อยชาในด้านความรักจริงๆ
“ฉันพยายามแล้วค่ะ คุณว่าฉันต้องพยายามยังไงอีกล่ะค่ะ？”เมิ่งโร่ถิงมองพี่ชายของตนอีกครั้งแล้วจงใจพูดเช่นนี้ต่อ
“เพียงแค่คุณอยู่ก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้วค่ะ”เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าเมิ่งโร่ถิงพูดได้เปิดเผยมากเกินไป เพราะยังไงเสียก็เป็นเรื่องระหว่างคนสองคน เธอไม่สามารถเข้าไปแทรกได้
วันนี้เธอไม่กลับไปก็เพื่อหลีกเลี่ยงความอึดอัดอย่างเช่นเมื่อเช้านี้
เพราะในสถานการณ์เช่นนั้นเธออยู่ก็คงจะไม่เหมาะสมสักเท่าไหร่
เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเธอได้เอาใจเขามาใส่ใจเราขนาดนี้แล้ว ก็ไม่รู้ว่าเย่ซือเฉินยังจะบ้าคลั่งอะไรอยู่อีก？
อีกฝั่งหนึ่ง เย่ซือเฉินฟังแล้วใบหน้าก็เขียวขึ้นมาทันที หากเวลานี้เขาอยู่ใกล้เวินลั่วฉิงก็จะหยิกเธอให้ตายอย่างไม่ลังเลเลย
เมิ่งโร่ถิงกะพริบตารั่วๆ ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าพี่สะใภ้น่านักอะไรขนาดนี้ เธอยิ่งชอบพี่สะใภ้คนนี้เข้าเสียแล้ว
เวินลั่วฉิงกดวางสายโดยตรง เธอรู้สึกว่าเมิ่งโร่ถิงอยู่ที่คฤหาสน์ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาใหญ่หลวงอะไร ถ้าเช่นนี้เธอก็ไม่ต้องกลับแล้วและกลับไปไม่ได้ด้วย
ยิ่งทั้งจื่อซีของเธอนั่งรอที่เตียงด้วยสายตามีความหวัง
เธอยังจะต้องนอนกับจื่อซีของเธอด้วย
“ฮ่าฮ่าฮ่า……”เห็นโดนเวินลั่วฉิงกดสายทิ้งอีกครั้ง เมิ่งโร่ถิงทนไม่ไหวหัวเราะจนเสียงดังสนั่น
และในเวลานี้สีหน้าของใครบางคนนั้นมืดมนจนไม่สามารถหาช่องโหว่ให้แสงสามารถทะลุผ่านเข้าไปได้อีกแล้ว
ผู้หญิงคนนั้นโยนเขาให้กับผู้หญิงคนอื่นอย่างง่ายดาย？
ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้ทำความเข้าใจให้กระจ่าง เธอต่างหากที่เป็นภรรยาของเขา เป็นภรรยาที่จดทะเบียนสมรสตามกฎหมาย！
“พี่ชาย พี่มีน้ำโหขนาดนี้ น่าจะไปหาพี่สะใภ้มาบรรเทาน้ำโหลงบ้างนะ”เมิ่งโร่ถิงจงใจแกล้งหยอกล้อเย่ซือเฉินด้วยใบหน้าที่ยิ้มระรื่น
เหตุที่เธอยังไม่ไปนั้นก็เพราะอยากจะช่วยพี่ชาย อย่างพวกเขาที่แต่งงานแล้วยังแยกห้องกันนอน ถ้าพี่ชายไม่เผด็จการหน่อย ยังยึดหลักรอให้พี่สะใภ้เกิดความเข้าใจ ก็คงต้องรอต่อไปอย่างไม่มีกำหนดการแน่นอน
