บทที่ 152 หย่าก่อนกำหนด (1)
เมื่อกี้เกิดเรื่องอะไรที่เธอไม่รู้กันแน่？
มือถือของเขายังคงดังอยู่
“มือถือของคุณ……”เวินลั่วฉิงเตือนเขาและอยากจะเปลี่ยนแปลงความสนใจด้วย
เย่ซือเฉินถอนหายใจออกหนึ่งครั้ง เอามือถือขึ้นมาด้วยดวงตาที่ยิบหยี แต่สุดท้ายก็รับสาย
ทว่ามือของเขายังคงกอดเธอไว้ไม่ปล่อยมือ แถมยังกอดเธอให้เข้าใกล้เขามากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ
“ผู้หญิงคนนั้นมาอีกแล้วใช่ไหม มาอยู่ที่คฤหาสน์นายอีกแล้วใช่ไหม？”เมื่อรับสายก็มีเสียงอันกึกก้องของคุณปู่เย่ส่งผ่านมา
เสียงของคุณปู่เย่นั้นดังมาก ทำให้เวินลั่วฉิงที่อยู่ข้างกายเย่ซือเฉินได้ยินอย่างชัดเจน
เวินลั่วฉิงได้ยินเสียงของคุณปู่เย่ก็ยิ่งทำให้ได้สติกลับคืนมา
สีหน้าเย่ซือเฉินเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด
“นายบ้าไปแล้วใช่ไหมที่ให้หล่อนมาอยู่ที่คฤหาสน์ของนาย นายไม่กลัวภรรยาของนายจะรู้เข้าหรือ？ถึงแม้ภรรยาของนายจะโง่เขลาสิ้นดี แต่ก็ประกันไม่ได้ว่าจะไม่รู้ ท่าที่ดีนายรีบให้หล่อนออกไปดีกว่า”
เวินลั่วฉิงกระพริบตา เวลานี้ถึงเธอจะหายเมาเล็กน้อย แต่ก็ยังคงเวียนหัวอยู่ ชั่วขณะนั้นจึงรู้สึกว่าคำพูดของคุณปู่เย่นั้นน่าขำเหลือเกิน เย่ซือเฉินกับเมิ่งโร่ถิงเป็นเช่นนี้ ถึงเธอจะโง่ขนาดไหนก็คงจะดูออกอยู่แหละ
คุณปู่คิดว่าเธอโง่ปัญญาอ่อนงั้นหรือ？
บังเอิญกับที่เมิ่งโร่ถิงเดินมาพอดี เพราะเสียงของคุณปู่เย่นั้นดังมาก แม้แต่เมิ่งโร่ถิงก็ได้ยิน เมิ่งโร่ถิงจึงจงใจตะโกนพูดเสียงดังว่า
“ฉันไม่ไปคุณจะทำอะไรฉัน？”
เมิ่งโร่ถิงเกลียดชังคุณปู่เย่ ดังนั้นจึงไม่ได้ใส่ใจกับความรู้สึกของคุณปู่เย่เลย
“นี่หล่อน……” ตอนแรกคุณปู่เย่ก็โมโหอยู่แล้ว ตอนนี้ได้ยินเสียงของเมิ่งโร่ถิงก็เกิดความโมโหถึงขีดสุด “เย่ซือเฉินฉันขอบอกนายว่าให้นายไล่ผู้หญิงคนนี้ออกไปซัก ฉันจะยกบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปให้กับน้องชายนาย นายจะไม่ได้แม้แต่บาทเดียว”
ตอนแรกเวินลั่วฉิงไม่ได้เห็นเมิ่งโร่ถิง เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของเธอก็สะดุ้งตกใจ จึงเกือบจะได้สติคืนมาทั้งหมด หลังจากที่ได้สติ ปฏิกิริยาการตอบสนองแรกคือดิ้นออกจากอ้อนกอดของเย่ซือเฉิน
“คุณปู่อยากจะให้ใครก็ให้ไปเถอะ” แต่ว่า จู่ๆเย่ซือเฉินก็พูดกับปลายสายขึ้นมาหนึ่งประโยค
เวินลั่วฉิงหยุดชะงัก จะให้ใครก็ให้ไปเถอะ？เขาหมายถึงไม่อยากจะได้หุ้นส่วนของบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปแล้วหรือ？
เมิ่งโร่ถิงตกตะลึงตาค้าง มองเย่ซือเฉินด้วยสายตาสงสัย เธอรู้ว่าความจริงแล้วพี่ชายไม่ได้หวงแหนหุ้นส่วนของบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปหรอก แต่ตลอดที่ผ่านมาพี่ชายไม่เคยคิดที่จะวางมือก็เป็นเพราะคุณแม่ก็มีส่วนในการสร้างบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปด้วย พี่ชายไม่อยากจะให้ไปอยู่ในมือคนอื่น
ทว่าตอนนี้พี่ชายกลับพูดเช่นนี้กับคุณปู่
เมิ่งโร่ถิงจ้องมองเวินลั่วฉิงพลางคิดว่าพี่ชายที่เธอรู้จักไม่ได้เป็นคนใจร้อนอย่างนี้
“ได้ๆ นายเป็นคนพูดเอง แล้วนายอย่าได้เสียใจภายหลังเป็นอันขาด” อีกฝั่งหนึ่งของสาย หลังจากที่คุณปู่เย่ตกตะลึงเสร็จแล้วก็ยิ่งโกรธขึ้นไปอีก
และครั้งนี้เย่ซือเฉินไม่ได้พูดอะไรก็วางสายทิ้งไปเลย ซึ่งหมายความว่าเขาไม่เอาบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปแล้วอย่างเห็นได้ชัด
“พี่ไม่เอาบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปจริงๆหรือ ถ้างั้นผลประโยชน์ก็จะตกเป็นของ……” เมิ่งโร่ถิงก็ไม่ได้อยากได้ทรัพย์สมบัติของบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปเหมือนกัน แต่ถ้าเป็นเช่นนี้ก็จะเข้าทางคนพวกนั้น เธอรู้สึกไม่พอใจ
เย่ซือเฉินไม่ได้ตอบ เพียงแต่ดวงตาที่เฉยชาแฝงความแตกแยกสิ้นหวังไว้ด้วย
เวินลั่วฉิงจ้องมองเมิ่งโร่ถิงเสร็จแล้วก็จ้องมองเย่ซือเฉินต่อ จากนั้นก็ครุ่นคิดสักพักแล้วเอ่ยปากพูดขึ้นอย่างกะทันหันว่า “ในเมื่อคุณไม่เอาหุ้นส่วนของบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปแล้ว ถ้าเช่นนั้นพวกเราก็สิ้นสุดการแต่งงานได้ก่อนกำหนดใช่ไหม？”
เขาขอเธอแต่งงานก็เพราะคุณปู่เย่บีบบังคับ และเพื่อให้ได้บริษัทตระกูลเย่กรุ้ปมา ตอนนี้เขาไม่อยากได้บริษัทตระกูลเย่กรุ้ปแล้ว ถ้าเช่นนั้นการแต่งงานของเธอกับเขาก็ไม่มีความหมายอะไรอีกต่อไป สามารถสิ้นสุดการแต่งงานได้ก่อนกำหนดแล้ว
เมื่อเป็นเช่นนี้เธอก็จะได้ให้เขากับเมิ่งโร่ถิงสมหวังกันด้วย
“คุณว่าอะไรนะ？” เย่ซือเฉินได้ยินเธอพูดก็รีบละสายตามามองเธอ
ชั่วขณะนั้นเขาคิดว่าหูของเขามีปัญหา ได้ยินผิดไป
เธอพูดอะไรนะ？จบสิ้นการแต่งงานของเขาสองคนก่อนกำหนด
เมื่อสักครู่นี้เขากับเธอเกือบจะมี……
ถ้าเมื่อกี้ไม่มีสายของคุณปู่เย่เข้ามา เขาต้องได้เธอไปแล้ว และตอนนั้นเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรด้วย
ทว่าตอนนี้เธอกลับบอกว่าให้ยุติการแต่งงานของพวกเขาก่อนกำหนด？
เขาอยากจะเห็นสีหน้าการหยอกล้อของเธอในขณะนี้
แต่ว่าไม่มีเลยแม้แต่สักนิดเดียว เธอตั้งใจมาก ยังมีแววตาที่ตั้งตารอคอยด้วยความหวังอีกด้วย
ตั้งตารอคอยอะไร？ตั้งตารอคอยการยุติการแต่งงานกับเขาหรือ？
ผู้หญิงคนนี้โหดจริงๆ
“ตอนแรกที่เราตกลงแต่งงานกันในนาม วัตถุประสงค์หลักของคุณก็คือเพื่อจะได้บริษัทตระกูลเย่กรุ้ป ในเมื่อตอนนี้คุณไม่ได้ต้องการบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปอีก
ต่อไป ฉะนั้นการแต่งงานของพวกเราก็ไม่มีความหมายอะไรอีก” เวินลั่วฉิงสบตาที่ดุดันของเขาก็ต้องหยุดชะงัก แต่สุดท้ายก็เอ่ยปากอธิบาย
อันที่จริงเธอนับถือเขามากที่ตัดสินใจเลือกที่จะอยู่กับเมิ่งโร่ถิง โดยที่สละบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปทิ้ง คงจะมีน้อยคนที่สามารถละทิ้งความมั่งคั่งที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมเพื่อที่จะอยู่กับคนรัก
เมื่อได้ยินเธอพูดก็ไม่รู้จะโต้ตอบอย่างไรดี เย่ซือเฉินถึงขั้นเป็นใบ้ไปเลย แม้กระทั่งความโกรธก็ถูกคำพูดของเธอขวางกั้นเอาไว้เรียบร้อย
ใช่อยู่ว่าตอนแรกเขาใช้ข้ออ้างนี้บีบบังคับให้เธอแต่งงานด้วย ซึ่งมันเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น แต่เธอกลับคิดว่าเป็นจริงเสมอมา
ถ้าไม่คิดว่าเป็นจริง เกรงว่าเธอจะไม่ยอมแต่งงานด้วยตั้งแต่แรกเริ่มแล้ว
ดังนั้น เวลานี้ไม่มีเหตุผลดังกล่าวแล้ว เธอเอ่ยปากสิ้นสุดการแต่งงานก็สมเหตุสมผลดี
ทว่าเมื่อกี้เธอถูกเขาจูบจนได้อารมณ์อย่างมิอาจห้ามใจได้ บัดนี้กลับพูดเรื่องหย่าร้างกับเขาอย่างตรงไปตรงมา？
มันทำให้เย่ซือเฉินรู้สึกหดหู่และยากที่จะหยั่งถึง
เขารู้สึกราวกับมีคนได้สับเปลี่ยนภรรยาจอมปลอมมาให้เขา
แน่นอน เขาไม่มีทางยอมรับคนที่ถูกเขาจูบจนเกิดอารมณ์ว่าเป็นคนปลอม
เมิ่งโร่ถิงก็หยุดชะงักไปตามๆกัน จ้องมองเวินลั่วฉิงแล้วกระพริบตาไปมา พี่สะใภ้กำลังพูดอะไรอยู่？พี่ชายไม่เอาบริษัทตระกูลเย่กรุ้ป ดังนั้นพี่สะใภ้จึงหย่ากับพี่ชายก่อนกำหนด？
ถ้าเป็นเช่นนี้ก็แสดงว่าพี่ชายกับพี่สะใภ้แต่งงานกันเป็นการลวงตาคนอื่นเฉยๆ เพื่อที่จะได้หุ้นส่วนของบริษัทตระกุลเย่กรุ้ปมา？ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าพี่ชายบังคับพี่สะใภ้ให้มาแต่งงานด้วย？
ดังนั้น ความจริงแล้วพี่สะใภ้ไม่ได้รักพี่ชายเลย ไม่ได้มีใจทางด้านนี้แม้แต่น้อย พี่สะใภ้จึงได้พยายามสุดความสามารถที่จะจับคู่เธอกับพี่ชายตลอด
ดังนั้นพี่ชายกับพี่สะใภ้แค่ตกลงแต่งงานกันด้วยผลประโยชน์ มิได้มีความรักแก่กัน อย่างน้อยๆก็มีพี่สะใภ้ที่ยึดหลักการนี้เสมอมา
เธออยู่ต่อเพื่อจะกระตุ้นให้พี่ชายสารภาพรักกับพี่สะใภ้ แต่เมื่อดูสถานการณ์ปัจจุบันแล้ว ถ้าพี่ชายสารภาพรักกับพี่สะใภ้ขึ้นมา พี่สะใภ้อาจจะตกใจหนีไปเลยก็เป็นได้
คิดไม่ถึงว่ายังมีเรื่องที่พี่ชายไม่สามารถทำได้อีกด้วย
เมิ่งโร่ถิงยิ้มอย่างไร้คุณธรรม
เวินลั่วฉิงเห็นเมิ่งโร่ถิงยิ้ม ก็คิดว่าเมิ่งโร่ถิงดีใจที่เธอจะหย่ากับเย่ซือเฉินแล้ว
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เวินลั่วฉิงตัดสินใจว่าจะทำดีให้ถึงที่สุด “ถ้างั้นพวกเราไปหย่ากันวันนี้เลยดีไหม？”
