ตอนที่ 16 ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร
และในตอนนี้ที่ได้ยินน้ำเสียงของเธอที่พูดออกมานั้น ทำให้ตกใจจนไม่สามารถบรรยายได้
“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?” หลังจากที่ตกใจอึ้งไปชั่วขณะเย่อหยู่เฟิงก็ได้สติ แล้วถามเธออีกต่อ
“ไม่รู้เหมือนกัน ไม่อะไรเหรอ?”น้ำเสียงของเวินลั่วฉิงนุ่มนวลดังเมฆลอย
ทำให้เย่อหยู่นานยิ่งอึ้งมากกว่าเดิม เรื่องแบบนี้จะไม่รู้ได้ยังไงกัน?
เธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นคน และผู้ชายคนนั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอเป็นใคร ถ้าอย่างนั้นเรื่องของพวกเขาทั้งสองที่เกิดขึ้นเมื่อคืนคือหลับตาแล้วนอนด้วยกันเหรอ?
เย่อหยู่เฟิงถลึงตามองเธอ ต้องการที่จะจับผิดเธอ แต่กลับไม่พบเงื่อนงำอะไรในแววตาเธอเลย แต่ทันใดนั้นก็พบว่าในแววตาของเธอคู่นั้นมีเสนห์ที่ทำให้คนหลงใหลได้เลย
“ดังนั้นเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นวันนี้ก็เป็นเพราะเธอ!” เย่อหยู่เฟิงยิ้มมุมปาก ตั้งใจที่จะเยาะเย้ยเธอ “จะช่วยตามหาตัวผู้ชายคนนั้นให้นะ เตรียมรับมือไว้ด้วยละ”
เขาดูออกว่าเวินลั่วฉิงไม่อยากให้หาตัวผู้ชายคนนั้นเจอ ครั้งนี้เขาไม่ได้เห็นแค่เป็นเรื่องสนุก แต่เขาอยากจะช่วยเธอจริงๆ
“มีคนอยู่ประเภทหนึ่ง แค่คุณขยับแค่ก้าวหนึ่ง เขาสามารถมองเห็นทุกอย่าง คุณคิดว่าถ้าคุณขยับแค่ก้าวเดียว เขาจะไม่ทำลายคุณเหรอ?” เวินลั่วฉิงมองหน้าเขาแล้วพูดต่อ “อย่าลืมนะ ว่าวันนี้คนที่โดนเรียกไปสอบปากคำคือคุณ”
เธอย้อนกลับไปนึกถึงความเอิกเกริกยิ่งใหญ่ที่ผู้ชายคนนั้นทำในวันนี้ เขาสามารถใช้กำลังตำรวจได้
เธอรับรู้ได้ถึงความสามารถของผู้ชายคนนั้น หากพลาดแค่นิดเดียว เขาก็ตามหาตัวเธอเจอแน่ดังนั้นเธอไม่สามารถลงมือทำอะไรได้ และไม่กล้าที่จะให้เย่อหยู่เฟิงเข้ามายุ่งเรื่องนี้
“…..” เย่อหยู่เฟิงชะงักไปครู่หนึ่ง เธอพูดตรงแบบนี้เลยเหรอ? ทำใจจิตใจคนชัดๆ !
แต่สิ่งที่ทำให้กลัดกลุ้มใจก็คือ เขารู้ว่าเขาไม่สามารถโต้แย้งได้
เขา! เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผู้ชายคนนั้น!
เขามองไปที่เวินลั่วฉิงด้วยแววตาแปลกๆ ใครบอกว่าเธอโง่? ใครบอกว่าเธอเขลา? ผู้หญิงคนนี้ที่ดูเงียบๆ แต่ความจริงแล้วรู้ดีทุกอย่าง
แต่ผู้ชายคนนั้นก็สามารถหาเขาที่ผ่านไปแถวนั้นเจอ ไม่รู้ว่าจะตรวจสอบเจอเธอหรือเปล่า?
ต่อไปในงานหมั้นจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกไหม?
ตอนนี้ก็ใกล้ถึงเวลาเริ่มงานแล้ว แต่เจ้าบ่าว—พี่ชายของเขายังไม่โผล่ออกมาเลย!
เขารู้สึกขึ้นมาทันใดว่าในลำดับต่อไปงานหมั้นนี้จะเกิดเรื่องมหัศจรรย์ขึ้น!
แต่สิ่งที่เขารอคอยก็คือ เวินลั่วฉิงจะเผชิญหน้ากับมันยังไง?
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ จนตอนนี้ก็ถึงเวลางานเริ่มแล้ว เย่อหยู่นานผู้ที่เป็นเจ้าบ่าวก็ยังคงไม่โผล่มา
ใบหน้าของคุณปู่เวินตอนนี้คร่ำเครียดมาก คนในตระกูลเย่อก็แสดงท่าทีเป็นกังวล คนอื่นๆ ในตระกูลเวินก็มีท่าทางยินดียินร้ายไปกับความโชคร้ายของผู้อื่น
เวินลั่วฉิงที่ถูกคุณปู่เวินนำตัวมานั้นก็ได้แต่ก้มหน้ายืนอยู่นิ่งๆ ดูเหมือนว่าเหตุการณ์นี้ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดหรือเป็นกังวลเลย
“ปฏิกิริยาของคุณเวินคนนี้ปัญญาอ่อนจริงๆ ถึงเวลานี้แล้วดูเหมือนว่ายังไม่เข้าใจในสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอีก เจ้าบ่าวมาถึงแล้วก็ยังไม่ออกมา เธอไม่รู้จักคำว่ากังวลหรือยังไง?” บนชั้นสามของโรงแรม คุณชายห้าฉิงขมวดคิ้วขึ้น สายตาเลิ่กลั่ก เดินไปยืนข้างๆ เย่ซือเฉินด้วยความสงสัย ไม่รู้จริงๆ ว่าเขาต้องการจะดูอะไร?
“หรือว่าเธอจะไม่เป็นกังวลจริง” เย่ซือเฉินยิ้มมุมปาก ดูเหมือนว่าเวลานี้ การที่เธอไม่เป็นกังวลมันทำให้เขาพึงพอใจมาก
หากผู้หญิงเมื่อคืนคือเธอคนนี้จริงๆ เธอก็คงจะไม่เป็นกังวลแบบนี้นี่แหละ
