ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน – ตอนที่ 159 แผนการของคุณชายสามเย่ ช็อตเด็ดนั้นอยู่ตอนท้าย (1)

บทที่ 159 แผนการของคุณชายสามเย่ ช็อคเด็ดนั้นอยู่ตอนท้าย (1)

ลิฟต์ได้ปิดอีกครั้งแล้วตรงไปชั้นที่ 48 และเธอกลับเดินออกจากลิฟต์มา

เธอจำได้ว่าชั้น 3 มีงานเต้นรำที่สวมหน้ากาก ได้ยินว่าคุณชายเล้งเป็นผู้จัดงานนี้ขึ้น

นี่อาจจะเป็นโอกาสเดียวของเธอ

ขณะที่เดินมาขึ้นบันได เวินลั่วฉิงเอามือถือที่บางเฉียบจากกระเป๋าเสื้อกันหนาวออกมา ในมือถือได้บันทึกผู้ติดต่อไว้เพียงไม่กี่คน เวินลั่วฉิงเขียนคำไม่กี่คำแล้วส่งออกไปอย่างรวดเร็ว

ประตูลิฟต์ชั้นหนึ่งได้เปิดออก ดวงตาที่เยือกเย็นของเย่ซือเฉินได้แผ่กระจายไปอยู่ทั่วแห่งหนจนอุณหภูมิในชั้นนี้ได้ลงหลายองศา

“ท่านประธานครับ ในลิฟต์ไม่มีคนครับ แต่เมื่อสักครู่นี้ลิฟต์ส่วนตัวได้มาหยุดอยู่ที่ชั้น 2 จากนั้นลิฟต์หมายเลข 2ขึ้นไปที่ชั้น 2 คนที่ท่านประธานหาอาจจะขึ้นตึกไปแล้วหรือเปล่าครับ……”ผู้จัดการลี่ที่อยู่เวรได้รวบรวมความกล้าแล้วรายงานขึ้น

เย่ซือเฉินไม่รู้สึกประหลาดใจเลยที่ผลมันเป็นเช่นนี้ เมื่อเขากวาดสายตามองลิฟต์หมายเลข 2 ก็เห็นตัวเลขได้เพิ่มขั้นทีละน้อย ดวงตาที่ลุ่มลึกยิ่งเป็นความคิดที่ยากจะหยั่งถึง “ไปย้ายกล้องวงจรปิดออกมา”

เกือบทุกมุมของโรงแรมจะมีกล้องวงจรปิดติดตั้งไว้ เขาจะดูสิว่าเธอจะหนีไปไหนได้？

ผู้จัดการลี่รีบโทรไปที่ห้องตรวจสอบกล้องวงจรปิด แต่ว่าสีหน้ากลับไม่น่าดูขึ้นมาทันที

“ท่านประธานครับ ระบบกล้องวงจรปิดได้ถูกแฮ็กเกอร์จู่โจมครับ ตั้งแต่เมื่อคืนถึงตอนนี้ได้ถูกลบบันทึกหมดแล้วครับ และจอคอมพิวเตอร์ในขณะนี้เป็นแต่ภาพสีดำ กล้องวงจรทั้งหมดของโรงแรมใช้ไม่ได้หมดเลยครับ”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่？”เย่ซือเฉินทึ่งไปหนึ่งวินาที จากนั้นกวาดสายตามองผู้คน ทำให้กลิ่นอายความอันตรายได้ปกคลุมโดยรอบ ทำให้ผู้คนข้างกันกลัวจนไม่กล้าหายใจแรงๆเลย

“เมื่อกี้ครับ ก่อนที่ผมจะโทรไป 5 นาทีครับ……”ผู้จัดการลี่อยากจะให้พื้นมีรอยแยกมาก เขาจะได้มุดหลบเข้าไปอยู่ในนั้น เพราะท่าทีของท่านประธานในขณะนี้มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน

สีหน้าเย่ซือเฉินเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน มีน้ำแข็งและเปลวไฟ ทำให้เหมือนมีสัญญาณเตือนว่าจะมีอันตรายจากพายุฝนฟ้าคะนองเกิดขึ้น

ดี ดีมาก！มันเป็นกลของเธอจริงๆ！

เขาหรี่ตาขึ้น เป็นแววตาที่เยือกเย็นคมกริบราวกับเป็นน้ำแข็งที่สามารถทำให้ตัวแข็งทื่อได้ แต่มุมปากของเขากลับยกโค้งขึ้นเล็กน้อย

เมื่อเป็นเช่นนี้ เขาก็ยิ่งแน่ใจว่าต้องเป็นเธอ

เพียงแต่ครั้งนี้ ไม่มีทางเป็นไปได้ที่เธออยากจะหนีไปอีก！！

ผู้จัดการลี่เงยหน้าขึ้นมองสีหน้าของประธานของตัวเองในขณะนี้ มีชั่วแวบหนึ่งที่สงสัยว่าหัวใจของเขาได้หยุดเต้นไปแล้ว เขารู้สึกว่าท่านประธานก่อนหน้านี้อ่อนโยนน่าเข้าใกล้เป็นอย่างมาก ซึ่งต่างจากตอนนี้ที่น่ากลัวมาก สามารถพูดได้ว่าคนเห็นคนกลัว ผีเห็นผีร้องไห้เลยทีเดียว

บัดนี้ลิฟต์หมายเลข 2 ได้หยุดอยู่ชั้นที่ 48

“งานเต้นรำที่สวมหน้ากากของคุณชายเล้งเลิกหรือยัง？” ดวงตาเย่ซือเฉินกะพริบ เหมือนถามแบบสบายๆไม่กังวลอะไร

“ยังไม่เลิกครับ” ผู้จัดการลี่ไม่เข้าใจแต่กลับตอบอย่างเต็มสปีด

“อืม”มุมปากเย่ซือเฉินยกขึ้น ดวงตาที่ลุ่มลึกเหมือนขุนน้ำแข็งเหมือนมีรอยยิ้มจางๆ ท่าทางชั่วร้ายที่เซ็กซี่ชวนให้ขนหัวลุกยิ่งนัก

“ปิดทางออกทุกที่ของโรงแรม อย่าให้ใครออกไปได้ ถ้าคุณชายห้าฉิงรู้แล้วก็ให้ช่วยติดต่อฉันด้วย” ตอนนี้สีหน้าของเย่ซือเฉินก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง

เวลานี้ผู้จัดการลี่มีความสงสัยอยู่เต็มท้อง แต่ไม่กล้าถามสักคำ ได้แต่พยักหน้าตอบรับด้วยความสั่นเกรง

เย่ซือเฉินไปที่ชั้นที่ 3 ถ้าหากเขาทายไม่ผิด ผู้หญิงคนนั้นต้องไปที่งานเต้นรำที่สวมหน้ากากแน่ๆ

เวินลั่วฉิงไปที่ชั้น 3 ที่มีงานเต้นรำสวมหน้ากากจริง เวลานี้เธอได้เปลี่ยนเสื้อผ้าและสวมหน้ากากสุนัขจิ้งจอกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ด้วยสถานการณ์ตรงหน้า เห็นได้ชัดว่าเธอไม่สามารถออกจากโรงแรมได้ด้วยตัวคนเดียว ดังนั้นเธอจึงต้องการคนช่วยเหลือ

สายตาของเธอได้ค้นหาในฝูงผู้คนมากมาย ตอนนี้แสงของห้องโถงก็มืดเล็กน้อยและทุกคนต่างก็ได้อำพรางตนด้วยการสวมหน้ากากไว้อีกด้วย อยากจะหาคนหนึ่งคนในสถานที่เช่นนี้มันไม่ง่ายเสียเลย

“ท่านสุภาพบุรุษครับ นี่เป็นงานเต้นรำที่สวมหน้ากาก รบกวนคุณให้ความร่วมมือด้วยครับ อย่างน้อยๆก็สวมหน้ากากก็ยังดีครับ”เวลานี้เย่ซือเฉินถูกรั้งไว้ที่หน้าประตูงาน

ไม่อยากจะเสียเวลา เย่ซือเฉินจึงไม่ได้พูดอะไรพลางเอาหน้ากากมาสวม จากนั้นก็รีบเดินเข้าไป

ในที่สุดเวินลั่วฉิงก็หาคนเจอแล้วหนึ่งคน พูดอย่างถูกต้องก็คือเธอจำคนออกได้หนึ่งคน เธอจึงแอบถอนหายใจหนึ่งครั้ง อยากจะก้าวเท้าเดินไปยังคนผู้นั้น แต่เอวของเธอกลับถูกดึงเอาไว้อย่างกะทันหัน เธอยังไม่ทันได้ตกใจก็ถูกผู้ชายคนนั้นดึงไปอยู่ในอ้อนกอดเสียแล้ว

เวินลั่วฉิงเงยหน้าสบตาเขา ชั่วขณะนั้นเหมือนตัวเองได้ตกลงไปที่หุบเหวที่ลึกจนไม่เห็นพื้น ความเยือกเย็นที่แทรกเข้ากระดูกกลับแฝงเพลิงไฟแห่งความโกรธเกรี้ยวที่เหมือนจะเผาไหม้ให้สิ้นซาก เหมือนตกอยู่ในภาวะขาดอากาศหายใจที่แสนจะอันตราย

แสงไฟมืดเล็กน้อย เขาได้สวมหน้ากากไว้ ทำให้เวินลั่วฉิงมองหน้าเขาไม่ชัด แต่เธอรู้ว่าเขาคือเย่ซือเฉิน

เพียงแต่เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเย่ซือเฉินจะขึ้นมาเร็วขนาดนี้ และทำไมเขามองแค่แวบเดียวก็ดูเธอออกแล้ว？

เธอได้อำพรางอย่างแนบเนียนไว้แล้วแท้ๆ！

เป็นเพราะบังเอิญ？หรือเขาจำเธอได้แล้วจริงๆ？

เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่จ้องมองเธอไว้เท่านั้น ดวงตาของเขาลุ่มลึกยากที่จะหยั่งถึงทำให้รู้สึกหวาดผวามาก

เวินลั่วฉิงรู้สึกตกใจ เธอรู้ว่าไม่ควรนัวเนียกับเขาเป็นเวลานาน อยากจะหนีออกไป ตอนนี้ก็เหลืออยู่วิธีเดียวนั้นก็คือการชิงลงมือก่อน

ยังโชคดีที่เธอได้เตรียมการไว้แล้ว

“โอ้ มีคนถูกฆ่า โอ้ เลือดเต็มไปหมดเลย เลือด”เวลาต่อมา เวินลั่วฉิงได้บีบอุปกรณ์ประกอบฉากพลาสม่าเลือดที่อยู่ด้านในเสื้อให้แตกทะลุออกมา จากนั้นก็ตะโกนกรีดร้องเสียงดัง ซึ่งในขณะนั้นเธอได้หลุดออกจากอ้อนกอดของเย่ซือเฉินแล้ว

ชั่วขณะนั้น เสียงกรีดร้องที่คมแหลมและแสบแก้วหูมากๆของเธอ สามารถกลบกลืนเสียงดนตรีและเสียงผู้คนที่คุยกันอย่างถึงพริกถึงขิง

ไม่มีใครเห็นในขณะที่เธอกรีดร้องอยู่นั้นได้เอาลูกกลมๆเหมือนลูกบอลขนาดเล็กโยนไปที่ข้างเท้าของเย่ซือเฉิน ลูกบอลขนาดเล็กได้กลิ้งไปแตกกระจายที่พื้น

มีของเหลวที่เหนียวๆบางอย่างได้ไปติดอยู่ที่ใต้รองเท้าของเย่ซือเฉิน

ของพวกนี้เธอเอามาจากห้องแต่งตัว ไม่ชมไม่ได้แล้วว่างานเต้นรำนี้ได้เตรียมอุปกรณ์ไว้อย่างครบครันจริงๆ อุปกรณ์ในงานเต้นรำครั้งนี้มีเพียงสิ่งที่คุณคิดไม่ถึง ไม่มีของที่คุณหาไม่เจอ ไม่เสียทีที่คุณชายเล้งเป็นผู้จัดงานนี้ขึ้น

อันที่จริงเวลาตั้งแต่ตอนที่เธอถูกเขาโอบกอดไว้ ไปจนถึงตอนที่เธอกรีดร้องแล้วสามารถหลุดออกจากตัวเขาได้มันใช้เวลาเพียงชั่ววูบเดียวเท่านั้น ซึ่งมากสุดก็ไม่เกิน 3 วินาที ปฏิกิริยาการตอบสนองและความรวดเร็วของเธอเร็วจนน่าทึ้ง ทำให้คนอื่นตั้งหลักไม่ทันควัน

เสียงกรีดร้องที่หวาดกลัวอย่างทำตัวไม่ถูกและคราบเลือดสีแดงสดที่น่าสะพรึงกลัว คนเงียบสุขุมอย่างคุณชายสามเย่ยังมีตกใจเล็กน้อย

“ไป”　ในขณะที่เขาตกตะลึงอยู่นั้น เวินลั่วฉิงไม่ได้ชักช้าให้เสียเวลา เหมือนรีบไปลากคนคนหนึ่งอย่างไม่เจาะจงแล้ววิ่งออกไป

เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานต่อชีวิตอย่างนี้ต้องใช้ทุกวินาทีให้มีค่า เธอจะให้เย่ซือเฉินจับได้ในเวลานี้ไม่ได้

เย่ซือเฉินอมยิ้ม ตอนแรกไม่สามารถมั่นใจได้เต็มร้อย แต่บัดนี้เขามั่นใจว่าเป็นเธออย่างไม่ต้องสงสัยเลย

ถึงแม้ว่าขณะนี้เธอได้สวมใส่เสื้อคลุมมายากลสีขาวบริสุทธิ์และมีเครื่องประดับที่เวอร์วังอลังการอยู่ที่ศีรษะ ซึ่งสามารถปกปิดรูปร่างและทรงผมของเธอไม่ใครจำเธอได้อย่างน่าอัศจรรย์ แต่เขาก็ยังคงดูเธอออก！！

มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย เห็นได้ชัดเจนว่าไม่ได้รีบร้อนกระวนกระวายแต่อย่างใด ตอนนี้อยู่ในถิ่นของเขา เขาได้กระจายกำลังล้อมรอบไว้หมดแล้ว！บัดนี้เขาได้มีเป้าหมายที่แน่วแน่แล้ว มีหรือที่จะให้เธอหลุดหนีไปได้อีก？

เขาให้เธอได้ใจไปสักพักก่อน แล้วให้สีสันของฉากละครอยู่ตอนท้ายก็แล้วกัน！