บทที่161 คุณชายสามเย่แสดงอำนาจ (1)
“แต่เมื่อกี้ตอนที่ฉันเข้ามา ก็ไม่มีใครขวางเอาไว้……”เย่อหยู่เฟิงขมวดคิ้ว พร้อมกับสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ” แต่ว่า ตอนนั้นสถานการณ์ข้างนอกเหมือนจะไม่ค่อยปกติ”
“งั้นพวกเราจะออกจากประตูทางไหน”เย่อหยู่เฟิงเริ่มมีท่าทีจริงจังมากขึ้น คนที่เย่อหยิ่งอย่างเขา กลับถามความคิดเห็นจากเวินลั่วฉิง
“ที่ใกล้สุด”เมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่แน่นอนไม่ได้นั้น เธอจึงเลือกได้เพียงอันที่ใกล้ที่สุด เพราะสถานการณ์ตอนนี้ออกไปได้ยิ่งเร็วยิ่งดีที่สุด
เย่ซือเฉินมองดูรถที่ขับออกมาอย่างรวดเร็วแล้ว ก็ไม่คิดตามไป แต่กลับหยิบโทรศัพท์ต่อสายออกไป
เดิมทีแววตาที่ลึกลับของเขานั้น ตอนนี้ยิ่งเดาไม่ได้ไปอีก
เธอคิดหนีงั้นเหรอ มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก
“พี่สาม พี่อยู่ที่ไหน ผมมาถึงโรงแรมแล้วนะ แล้วเกิดเรื่องอะไรกันเหรอ” เมื่อรับสายโทรศัพท์ เขายังไม่พูดอะไร เสียงพูดไม่หยุดของฉิงถิงก็ลอยเข้ามา
“แกสั่งคนไปเฝ้าประตูทางออกลานจอดรถใต้ดินประมาณกี่คน”เสียงที่ทุ้มต่ำของเย่ซือเฉินนั้น ฟังไม่ออกว่าอยู่ในอารมณ์ไหน แต่ก็ทำให้คนกลัวอย่างประหลาด
“ไม่น้อยครับ ทุกประตูทางออกมีประมาณหกเจ็ดคนครับ”คุณชายห้าฉิงรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามีใครบางคนกำลังกดเสียงให้ต่ำ จนน้ำเสียงเล็กลงอย่างชัดเจน “พี่สาม ยังตามจับคนไม่ได้เหรอ”
“เบนท์ลีย์ เลขป้ายทะเบียน 666 ไม่ว่าจะใช้วิธีไหน ก็สกัดเอาไว้ให้ฉัน “แม้เย่ซือเฉินจะไม่ได้ตอบตรงๆ แต่ความหมายนั้นก็ชัดเจนอยู่แล้ว
“พี่สามวางใจได้เลยครับ ขอรับประกันว่าภารกิจจะสำเร็จอย่างแน่นอน” นายหัวหน้าตำรวจอย่างคุณชายห้าฉิง สำหรับเรื่องแค่นี้นั้นรู้สึกมั่นใจเป็นอย่างมาก
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมคนเยอะแยะอย่างนี้”เย่อหยู่เฟิงขับรถอย่างเร็วมาถึงทางออกที่ใกล้ที่สุด แต่เห็นสถานการณ์ตรงหน้าถึงกับมึนไปเลยทีเดียว เจ็ดคนที่อยู่ข้างหน้านั้นยืนเรียงกันแถวตรง ใช้ร่างกายเป็นกำแพง เพื่อกั้นตายทางออกไว้
ในสถานการณ์แบบนี้ จะขับพุ่งตรงไปเลยไม่ได้เด็ดขาด ถ้าหากรถขับพุ่งไปแล้ว คนพวกนั้นไม่ถอยจริงๆ ผลที่ตามมานั้นไม่กล้าคิดเลยจริงๆ
ไม่มีใครกล้าเสี่ยงอันตรายนี้หรอกนะ
เย่อหยู่เฟิงจึงได้ลดความเร็วลง
เวินลั่วฉิงเม้มปากเล็กน้อย ตอนนี้ข้างหน้าก็ไปไม่ได้ ข้างหลังก็ถอยไม่ได้อีก เธอเชื่อว่าจากความเร็วของเย่ซือเฉินนั้น ใช้เวลาไม่นาน ก็สามารถตามมาได้แล้ว
หากไปไม่ได้ และไม่ออกไปอย่างรวดเร็ว ผลที่ตามมานั้นเธอไม่กล้าคิดเลยจริงๆ
“หรือว่า เราจะเปลี่ยนทางออก เวลาค่ำมืดแบบนี้ พวกเขาคงไม่สั่งคนมากมายมาสกัดกั้นทุกทางออกเหรอมั้ง หรือว่าพวกเราจะซวยกันไปหน่อย ” เย่อหยู่เฟิงมีความคิดสับสนไปมาเล็กน้อย
” ไม่ต้อง ชุดที่พวกเขาใส่นั้นเป็นของสมาคมตำรวจ ซึ่งไม่ใช่คนของโรงแรม สมาคมตำรวจนั้นออกตรวจได้ทุกที่ทุกเวลายี่สิบสี่ชั่วโมง” เวินลั่วฉิงรู้ชัดเจนเกี่ยวกับเหตุการณ์ทุกอย่าง เพราะแบบนี้เธอถึงรู้ว่า ถ้ามีกำลังคนมากพอ เปลี่ยนเป็นทางออกไหนผลที่ได้ก็เหมือนเดิม
“เหี้ย นี่มันโกรธแค้นอะไรเนี่ย ถึงขนาดต้องตามฆ่าเธออย่างโหดเหี้ยมแบบนี้เลยเหรอ”ตอนนี้เย่อหยู่เฟิงเพิ่งรับรู้ถึงความร้ายแรงของเหตุการณ์อย่างแท้จริง หากไม่เจอกับตัว เขาจะไม่เชื่อเด็ดขาดว่าแค่ออกจากโรงแรมมันจะยากถึงเพียงนี้
โหดเหี้ยมอย่างนั้นเหรอ เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าเย่อหยู่เฟิงใช้คำนี้อย่างเหมาะสมจริงๆ
“หรือว่า จะถอยกลับไปก่อน” ข้างหน้าทางมีกำแพงเนื้อคนสกัดกั้นอยู่ จึงไปไม่ได้ ถ้าไม่ถอยก็เท่ากับรอให้เขามาจับ ในใจเย่อหยู่เฟิงกำลังคิดแผนรับมืออยู่
“ไม่ได้”เวินลั่วฉิงรู้ดี ว่าถ้าถอยตอนนี้ก็เท่ากับตัวเองต้องกลับไปรับโทษ
เย่อหยู่เฟิงหันสายตา มาจ้องมองเธอ เหมือนคาดหวัง และเหมือนสงสัย ” เธอมีวิธีเหรอ”
“คุณขับไปข้างหน้าต่อเลย”เวินลั่วฉิงจ้องมองกำแพงเนื้อคนข้างหน้า แล้วเลิกคิ้วเล็กน้อย
“จะไม่มีคนตายใช่ไหม” แม้เย่อหยู่เฟิงจะถามแบบนี้ แต่ก็เหยียบคันเร่ง ปรับระดับความเร็ว
“ไม่หรอก” เวินลั่วฉิงเอ่ยเสียงเบา แต่ก็ไม่ทำให้สงสัย
ตัวรถพุ่งไปอย่างรวดเร็ว ห่างจากทางออกเข้ามาเรื่อยๆ จนแถวกั้นประตูสีหน้าก็ถึงกับเปลี่ยนไปทันที แต่ก็ไม่มีใครถอยเลยสักคนเดียว
เย่อหยู่เฟิงหรี่ตาลง แต่ครั้งนี้กลับไม่ลดความเร็ว เธอบอกไม่เป็นไร เขาก็เชื่อเธอ แต่ไม่รู้เพราะอะไร เพราะ ณ ตอนนี้เขาเชื่อเธอยังไร้ข้อสงสัยแล้ว
ขณะนี้รถห่างจากทางออกเพียงแค่ 10กว่าเมตรเท่านั้น
จู่ๆเวินลั่วฉิงก็เปิดหลังคารถแล้วลุกขึ้นยืน แล้วรีบขว้างของในมือให้กับแถวกั้นกำแพงคนอย่างรวดเร็ว” ระเบิดมือM—DN31สไตล์เยอรมัน พวกนายลองอนุภาคพลังงานมันหน่อยจะเป็นไง ”
ระเบิดตกอยู่ตรงหน้าทั้ง7ที่เรียงแถวกันอย่างพอดี และควันเริ่มออกกระจายออก ไม่พูดไม่ได้เลยว่าอุปกรณ์จากงานปาร์ตี้นี้มันเจ๋งจริงๆ
“ระเบิด คือระเบิด รีบหนีเร็ว”เมื่อมองระเบิดที่ออกควันอยู่ตรงหน้า คนทั้งแถวก็เริ่มตกอกตกใจ จนแตกแยกไปทันที
รถมีคนขับ พวกเขายังกล้าเสี่ยง เสี่ยงที่พวกเขายืนอยู่ตรงนี้ แล้วคนที่ขับรถจะไม่กล้าพุ่งชนเข้าไป
แต่ตอนนี้ลูกระเบิดที่ออกควันได้ขว้างมาอยู่ตรงหน้าพวกเขา ใครจะกล้าเอาชีวิตตัวเองมาปะทะกับระเบิดล่ะ
เย่อหยู่เฟิงได้สติหลุดไปชั่วขณะ แต่ว่า ไม่มีผลกับการขับรถแต่อย่างไร เพราะเขาคือสมาชิกทางโรงแรม จึงทำให้ไม้กั้นรถยนต์ตอบสนองอย่างรวดเร็ว โดยการเลื่อนขึ้นอัตโนมัติ
ในขณะที่ทุกคนกำลังแตกตื่นนั้น รถของเขาก็ขับพุ่งไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อทุกคนได้สติ ก็จ้องเพียงควันที่ออกมาและไม่เคลื่อนไหวใดๆของลูกระเบิด แล้วมองดูรถที่หนีหายไปอย่างไรมีวี่แวว ก็ถึงกับอึ้งไปทันที
“คุณชายฉินครับ พวกเราสกัดเอาไว้ไม่สำเร็จ ให้พวกเขาหนีไปแล้วครับ”
“อะไรนะ ให้พวกเขาหนีไปแล้ว” คุณชายห้าฉิงพูดอย่างตกใจ และยากจะเชื่อ “เกิดอะไรขึ้น”
ทางออกเดียวมีถึงเจ็ดคนยืนเรียงแถวกัน รถนั้นกล้าพุ่งชนเข้าไปจริงเหรอเนี่ย
เย่ซือเฉินที่มาถึงข้างกายเขาพอดีได้หยุดก้าวเท้าไว้
แล้วหรี่ตาลงเล็กน้อย
“ผู้หญิงคนนั้นขว้างระเบิดมือออกไปลูกหนึ่งครับ”
“ระเบิดมืองั้นเหรอ เธอมีระเบิดมือได้ยังไง มีคนได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า”คุณชายห้าฉิงหายใจติดขาดเล็กน้อย สีหน้าเคร่งเครียด แม้แต่น้ำเสียงก็เปลี่ยนไป ไม่ว่าจะยังไง คนปลอดภัยนั้นสำคัญสุด
แต่คุณชายห้าฉิงรู้สึกว่าเธอไม่ใช่คนที่จะทำร้ายชีวิตคนบริสุทธิ์ได้ลงคอ
เย่ซือเฉินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เหมือนคิดอะไรออก
ในสายตาที่หรี่ลงนั้นเหมือนมีแผนอะไรซ่อนอยู่ ความอันตรายได้กระจายหายไปทันที
“ไม่มีครับ…….”คนที่โทรมานั้นได้มองลูกระเบิดที่ยังออกควันอยู่ชั่วครู่หนึ่ง แล้วกลืนน้ำลายทันทีเมื่อเข้าใจ “ระเบิดมือคือของปลอมครับ”
“เหี้ย แค่ลูกระเบิดมืออันเดียวกลับหลอกพวกแกนี้ได้ทั้งหมดเลย” คุณชายห้าฉิงเอ่ยด่าออกมา เขาถึงว่าไง จากตัวตนของเธอจะทำร้ายคนบริสุทธิ์ได้ไง
“ตอนที่ระเบิดมือออกควันนั้น ผู้หญิงคนนั้นได้พูดอย่างชำนาญ เหมือนเป็นคนวงในเลยครับ…….”คนที่โดนว่านั้นแสดงความอัดอั้นตันใจ
“เรื่องนี้โทษพวกแกไม่ได้”คุณชายห้าฉิงนึกถึงตัวตนที่แท้จริงของเธอแล้ว ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ ฉะนั้นจึงโทษสมาคมตำรวจพวกนั้นไม่ได้
เย่ซือเฉินค่อยๆหรี่ตาลง เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ท้ายที่สุดแล้วเธอก็หนีออกจากโรงแรมได้อีกจนได้
แต่ว่า ถึงหนีจากโรงแรมได้ ก็ไม่แปลว่าเธอจะหนีพ้นไปได้จริงๆ
“เบนท์ลีย์ เลขป้ายทะเบียน 666 สองนาทีก่อนออกไปทางประตูทิศตะวันตกของลานจอดรถใต้ดินของโรงแรมจินหลิง ฉันต้องการตัวผู้หญิงอยู่ในรถคันนั้น”เย่ซือเฉินกดโทรไปยังโทรศัพท์หนึ่ง ตลอดการคุยไม่มีสักคำที่เสียเวลาแม้แต่น้อย
“พี่สาม พี่ถึงกับใช้……”คุณชายห้าฉิงอึ้ง จนเอ่ยคำพูดไม่ออก เสียงหายไป และสีหน้าได้เปลี่ยนไปทันนี้
