บทที่164 ในยามดึก กับการสอบสวนของคุณชายสามเย่ (1)
ประโยคนี้ของเธอเป็นการให้การที่มีประโยชน์เป็นอย่างมาก เพียงแต่คำให้การนี้เย่ซือเฉินคิดได้มาก่อนหน้านี้แล้ว
คุณชายห้าฉิงยังอยากเอ่ยพูดอะไร แต่เห็นสายตาให้สัญญาณของเย่ซือเฉินแล้ว คุณชายห้าฉิงจึงชะงักครู่หนึ่ง ต่อมาก็พูดกับเฉียวหยูหนาน ” โอเค คุณออกไปก่อนได้เลยครับ”
“แกให้คนเชิญเย่อหยู่เฟิงไปที่โรงพักหน่อย”หลังจากเฉียวหยูหนานออกไป เย่ซือเฉินก็เอ่ยประโยคนี้ขึ้นมาทันที
“เชิญเย่อหยู่เฟิงไปที่โรงพักเหรอ จากที่ผมรู้มา เย่อหยู่เฟิงนั้นเจ้าเล่ห์มาก และปากแข็งจะตาย หากเขาไม่พูด ไม่มีใครกล้างัดเปิดปากเขาเหรอ เรื่องนี้จะสอบสวนอย่างทารุณก็ยิ่งไม่ได้อีกด้วย”คุณชายห้าฉิงยังไม่เข้าใจในความหมายของเขาภายในทันที
“พูดไม่พูดไม่สำคัญ”เมื่อเฉียวหยูหนานออกไปเย่ซือเฉินจึงค่อยๆถอดหน้ากากลง หน้าคมสันไร้ที่ติ ตอนนี้ ใบหน้าของเขาก็กลับมาเป็นเย็นชาตามปกติ และนัยน์ตาคู่นั้นเยือกเย็นสุขุมอย่างน้ำนิ่ง
“เข้าใจแล้ว เดี๋ยวผมไปจัดการเอง”คุณชายห้าฉิงเข้าใจความหมายของเขาแล้ว
ห้องสอบสวนสถานีตำรวจสถานีตำรวจ
“คุณชายเย่อครับ วันนี้ที่เชิญคุณมานั้นเพราะอยากถามเรื่องราวสักนิด ขอคุณชายเย่อให้ความร่วมมือด้วยนะครับ “หัวหน้าลู่แสดงท่าทีเกรงใจ
“ได้ครับ ผมจะบอกทุกอย่างที่ผมรู้ และบอกอย่างหมดเปลือกด้วย จะให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่”เย่อหยู่เฟิงยิ้มแย้ม ไม่มีท่าทีน่าสงสัยเลยสักนิด เหมือนราวกับมาเป็นแขก ไม่รอเจ้าหน้าที่ตำรวจเอ่ยพูด เขาก็นั่งลงด้วยตัวเองอย่างไม่แคร์ใคร
นี่คือครั้งที่สองที่เขามาสถานีตำรวจแล้ว สองครั้งก็เพราะเวินลั่วฉิงทั้งนั้น
ครั้งแรกเขาให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ครั้งที่สองเขาก็จะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีเหมือนกัน
“เมื่อกี้ผู้หญิงที่ออกไปจากโรงแรมกับคุณชายเย่อด้วย คุณชายเย่อรู้จักไหมครับ”
“ไม่รู้จัก”เย่อหยู่เฟิงไม่รอช้าแม้แต่น้อย ก็ตอบอย่างรวดเร็ว
ภายในอีกห้องหนึ่งนั้น เย่ซือเฉิงจ้องมองภาพในคลิป สายตาเย็นชาหรี่ลงเล็กน้อย
“รู้อยู่แล้วว่าเย่อหยู่เฟิงต้องไม่พูด”คุณชายห้าฉิงฮึอย่างเย็นชา
“แต่ว่าคุณชายเย่อกลับช่วยเธอหลบหนีออกจากโรงแรมนะครับ”
“หลบหนีเหรอ”เย่อหยู่เฟิงแกล้งตกใจ “ทำไมเหรอครับ เธอฆ่าคนเหรอ หากเธอฆ่าคนจริง พวกคุณก็ควรออกหมายจับไม่ใช่เหรอครับ งั้นผมก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดใช่ไหมครับ”
“ไม่ร้ายแรงขนาดนั้นเหรอครับ”หัวหน้าลู่แอบถอนหายใจ นี่ไม่ใช่ภารกิจที่ง่ายเลยจริงๆ
“อ๋อ งั้นก็ดีครับ เธอแค่บังเอิญขึ้นรถผมก็เท่านั้น ออกจากโรงแรม เธอก็ลงจากรถไปทันที ส่วนเรื่องอื่นนั้นผมไม่รู้อะไรเลยครับ”เย่อหยู่เฟิงตอนนี้มีท่าทีเอ้อระเหยลอยชายอย่างเต็มที่
“คุณชายเย่อไม่รู้เหรอครับว่าเธอเป็นใคร”
“ไม่ทราบครับ ใส่หน้ากากไว้ ผมเลยไม่เห็นหน้าตาของเธอ”เย่อหยู่เฟิงตอบอย่างไม่ค่อยสนใจ
“เย่อหยู่เฟิงเป็นสุนัขจิ้งจอกตัวน้อยโดยแท้เลย “ในอีกห้องหนึ่งนั้น คุณชายห้าฉิงบ่นว่าเป็นประโยค “จากนิสัยของเย่อหยู่เฟิง หากเขาไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้น ก็คงไม่ช่วยเธอยังเอาเป็นเอาตายเด็ดขาด”
เย่ซื่อเฉินชำเลืองมองเขาชั่วแวบหนึ่ง แม้ไม่พูดอะไร แต่ก็รับรู้เข้าใจ
“พี่สาม เข้าใจแล้ว”ใบหน้าคุณชายห้าฉิงแสดงความดีใจออกมา เขาหยิบมือถือออกมา แล้วกดโทรออกไป
ภายในห้องสอบสวน เสียงโทรศัพท์หัวหน้าลู่ดังขึ้น
หัวหน้าลู่มองเย่อหยู่เฟิงครู่หนึ่ง จากนั้นจึงรับโทรศัพท์ แล้วไม่พูดอะไร ได้แต่รับฟังอย่างเงียบๆ
เย่อหยู่เฟิงแสดงสีหน้าสบายๆ เหมือนไม่สนใจเลยสักนิด
“คุณบอกว่าผู้หญิงคนนั้นคือเวินลั่วฉิงคุณหนูใหญ่ตระกูลเวิน”หัวหน้าลู่ที่นั่งตรงหน้าเย่อหยู่เฟิงเอ่ยด้วยเสียงตกใจ
และตอนนี้ ในอีกห้องหนึ่งนั้น เย่ซือเฉินจ้องมองเย่อหยู่เฟิงที่อยู่ในภาพวีดีโอ สังเกตมองความเปลี่ยนแปลงบนหน้าเขา
ขณะนี้ เย่อหยู่เฟิงเผยพิรุธออกมาเพียงเล็กน้อย แต่ก็ไม่สามารถรอดพ้นจากสายตาเขาได้
ไม่ว่าจะเล็กละเอียดแค่ไหนก็ตาม……
เพียงแต่ ณ ตอนนี้ เสียงโทรศัพท์เย่อหยู่เฟิงได้ดังขึ้น
เย่อหยู่เฟิงตะลึงเล็กน้อย เหมือนตกใจตื่นขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจเช่นนั้น สีหน้ายังคงงุนงงไม่ไม่ได้สติ
“เหี้ย โทรศัพท์นี้โทรมาไม่ดูเวลาจริงๆ”ณ อีกห้องหนึ่งนั้น คุณชายห้าฉิงว่าด้วยความรุนแรง” ทำแผนทั้งหมดพวกเราพังไม่เป็นท่า”
เย่ซือเฉินเลิกคิ้วเล็กน้อย โทรศัพท์เย่อหยู่เฟิงนั้นมาไม่เป็นเวลาจริงๆด้วย แต่ว่า เมื่อกี้บนหน้าเย่อหยู่เฟิงยังเผยอารมณ์เล็กน้อยออกมา แค่นี้ก็มากพอสำหรับเขาแล้ว
และ ในมือเขายังมีของอยู่อีกชิ้นหนึ่ง เขาคิดว่า เพียงแค่ของชิ้นนี้ยังอยู่ในมือเขา เธอจะต้องเคลื่อนไหวอีกแน่นอน
เขาจะรอเธอ รอให้เธอมาติดกับด้วยตัวเอง
หลังจากเวินลั่วฉิงเข้าปั๊มน้ำมันส่งเมสเสจให้มู่หรงดัวหยาง ในมือเธอมีโทรศัพท์ที่ใช้ส่วนตัว ข้างในได้บันทึกเบอร์โทรมู่หรงดัวหยางไว้ ทีแรกเธอกังวลว่าปั๊มน้ำมันจะมีกล้องวงจรปิด แต่คาดไม่ถึงว่ามู่หรงดัวหยางกลับสังเกตเห็นกล้องวงจรปิดในบริเวณอื่นแทน
เพราะแบบนี้ มู่หรงดัวหยางถึงลงมือจัดการกับมัน
หลังจากมู่หรงดัวหยางจัดการเสร็จ เวินลั่วฉิงถึงออกจากปั๊มน้ำมัน ถือว่าเธอโชคดีมากทีเดียว ยังเดินไปได้ไม่ไกลมาก ก็เจอรถแท็กซี่คันหนึ่ง เพราะครั้งนี้มู่หรงดัวหยางได้จัดการกับกล้องวงจรปิดทุกตัวแล้ว เพราะฉะนั้นเวินลั่วฉิงจึงไม่กลัวว่าจะโดนสังเกตเห็นแล้ว
หลังจากเวินลั่วฉิงกลับเข้ามาในเมือง เมื่อคิดว่าเย่ซือเฉินยังอยู่ในโรงแรม เธอก็รีบกลับคฤหาสน์ไปทันที
ข้อแรกคฤหาสน์ของเย่ซือเฉินนั้นเป็นที่ปลอดภัยที่สุด ข้อสองเย่ซือเฉินต้องกลับไปแน่ๆ หากเย่ซือเฉินกลับมาแล้วเธอไม่อยู่บ้าน เย่ซือเฉินต้องโทรไปถามว่าเธออยู่ที่ไหนกันแน่ ถึงตอนนั้นเธอคงตอบไม่ง่ายเลยทีเดียว
เพราะแบบนี้ เธอจึงควรกลับไปก่อนที่เย่ซือเฉินจะกลับบ้าน ทำเช่นนี้ ก็สามารถเคลียร์ปัญหาออกไปได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
หากไม่พบเย่ซือเฉินที่โรงแรม คืนนี้เธอคงไม่กลับไปอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้สถานการณ์มันไม่เหมือนเดิมแล้ว……
แน่นอน เวินลั่วฉิงไปที่โรงแรมที่จองก่อน เธอเช็ดเครื่องสำอางบนใบหน้าออก แล้วทำตัวเองเหมือนปกติ จากนั้นก็เปลี่ยนกลับมาใส่ชุดเสื้อผ้าที่เคยใส่ในวันนี้
ตอนเวินลั่วฉิงกลับไปถึงคฤหาสน์ ในคฤหาสน์มืดมัวไปหมด เงียบกริบอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าเย่ซือเฉินยังไม่ได้กลับมา
ช่วงนี้เป็นเพราะเธอไปทำงานที่บริษัทเวินซื่อกรุ้ปทุกวัน อยู่บ้านน้อยมาก คุณป้าหลิวเลยไม่ได้เตรียมอาหารให้พวกเขา เพราะฉะนั้นทุกวันที่คุณป้าหลิวทำความสะอาดเสร็จก็กลับไปเลย
เวินลั่วฉิงเข้ามาในคฤหาสน์ แล้วไม่ได้เปิดไฟ เพราะเธอกลัวว่าเย่ซือเฉินอาจจะกลับมาในเวลานี้พอดี งั้นเป็นเช่นนั้นเธอก็คงโดนเขาจับได้แน่
ยังดีที่แสงสว่างข้างนอกส่องเข้ามา จึงไม่ได้มืดไปหมด เวินลั่วฉิงขึ้นไปชั้นบน ก็เข้าไปห้องตัวเองทันที
หลังจากเข้ามาในห้องแล้ว เธอก็รีบถอดเสื้อผ้าในตัวออกอย่างรวดเร็ว เริ่มจากเสื้อคลุมก่อน จากนั้นก็เสื้อเชิ้ต สุดท้ายคือชุดชั้นในที่อยู่ข้างใน
หลังจากเวินลั่วฉิงถอดชุดชั้นในออก ก็จะเอาเอสซี การ์ดที่อยู่ข้างในออกมา แต่พอเธอพลิกชุดชั้นในเข้ามานั้น เธอถึงกับแข็งทื่อไปชั่วขณะ ลมหายใจก็เกือบหยุดเพราะตกใจ เลือดทั่วร่างก็เกือบหยุดทื่อเอาไว้
เอสซี การ์ดที่เธอซ่อนไว้ในชุดชั้นในตั้งแต่แรกได้หายไปแล้วเหรอ
เมื่อกี้เธอไปโรงแรมได้เปลี่ยนเพียงเสื้อที่อยู่ข้างนอก ชุดชั้นในไม่ได้เปลี่ยน ตอนนั้นเธอไม่ได้แตะชุดชั้นในเลย เพราะฉะนั้น จึงไม่ตกหายที่โรงแรมแน่นอน ตอนนั้นเป็นเพราะเธอไม่คิดจะพักที่โรงแรม ดังนั้นจึงไม่ได้เอาเอสซี การ์ดจากชุดชั้นในออกมา
เธอเชื่อมาตลอด ว่าการนำของมาไว้กับตัวนั้นปลอดภัยที่สุด
หากไม่ได้ตกหายที่โรงแรม งั้นหายตอนไหนกันนะ
