บทที่167 เธอเผยความพิรุธออกมา (1)
แสงแวววาวที่ประกายแววตาเธอนั้น มันทั้งรวดเร็ว ละเอียดอ่อนมาก และตอนนี้สายตาเธอมองต่ำลงเล็กน้อย ดังนั้นเย่ซือเฉินจึงไม่ทันได้สังเกตเห็น
เย่ซือเฉินได้เสียบเอสซี การ์ดไว้ในการ์ดรีดเดอร์แล้ว จากนั้นก็เอาการ์ดรีดเดอร์มาเสียบที่โน๊ตบุ๊ค ตอนนี้แค่คลิกเบาๆ ก็สามารถเปิดข้อมูลได้แล้ว
เวินลั่วฉิงยังคงไม่ขยับเช่นเดิม และไม่ได้ทำการขัดขวางอะไร พร้อมกับไม่เอ่ยพูดอะไรทั้งนั้น
เย่ซือเฉินอึ้งเบาๆ แล้วหรี่ตามองเธอนั้นเล็กน้อย เธอไม่ทำอะไรหน่อยเหรอ
ไม่ควรเป็นแบบนี้สิ
ข้อมูลข้างในนี้เป็นความลับสุดยอดเลยทีเดียว หน้าที่เธอคือไปเอาข้อมูลนี้ และก็ต้องรู้ว่ามันมีความสำคัญ แล้วทำไมถึงปล่อยให้เขาเปิดง่ายๆแบบนี้ล่ะ
เย่ซือเฉินมองดูเธอ แล้วเห็นการคาดหวังเล็กน้อยบนใบหน้าเธอ เหมือนกำลังรอให้เขาเปิดอยู่…….
เย่ซือเฉินกำลังคิดทบทวน จึงได้หยุดการเคลื่อนไหวไว้
“คุณสามี เป็นอะไรไปคะ คุณทำไมไม่เปิดแล้วล่ะ”เวินลั่วฉิงจ้องมองเขา กระพริบตา และเริ่มเร่งเขาแทน
“คุณสามี ข้างในคืออะไรเหรอ”ตอนนี้เวินลั่วฉิงไม่ซ่อนสีหน้าคาดหวังไว้เลยสักนิด แถมยังมีความตื่นเต้นอีก
เย่ซือเฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วกระตุกมุมปาก เขารู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้เป็นพวกเห็นโลงศพแล้วก็ไม่หลั่งน้ำตา
ในข้างในเอสซี การ์ดมีไฟล์งานอันหนึ่ง จากนั้น เย่ซือเฉินก็คลิกเปิดทันที แต่ไฟล์งานนี้ได้มีการตั้งรหัสเอาไว้ ต้องป้อนรหัสถึงจะเปิดไฟล์งานได้
เย่ซือเฉินมองดูเธอ แล้วยิ้ม เขาคิดว่าที่เธอไม่กังวลเป็นเพราะรู้ว่าไฟล์งานนี้ได้มีการตั้งรหัสเอาไว้แล้ว เธอคิดว่าเขาไม่สามารถปลดล็อคได้แน่
แต่ว่า เธอคงต้องเสียใจแล้วล่ะ
เย่ซือเฉินรีบป้อนพวกตัวเลขกับเครื่องหมายอย่างรวดเร็ว ต่อมาไฟล์ก็ถูกปลดล็อคออก
แต่ว่า ใบหน้าเวินลั่วฉิงยังไม่มีความเปลี่ยนแปลงเช่นเดิม ไม่ทำการขัดขวางอะไรทั้งนั้น และเธอยังคงเบิกตากว้างมองดูด้วยความคาดหวัง
เมื่อเห็นว่าในตอนนี้เธอยังมีการตอบสนองเช่นเดิม
เย่ซือเฉินถึงกับขมวดคิ้ว
หรือว่าเขาเดาอะไรผิดไปหรือเปล่านะ
ที่จริงแล้วไม่ใช่เวินลั่วฉิงไม่กลัว และไม่ใช่ไม่กังวลด้วย แต่เพราะเธอรู้ว่ากังวลกลัวไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะเมื่อกี้เธอสังเกตเห็นแล้ว ว่าเย่ซือเฉินได้เปิดดูเอสซี การ์ดนี้มาก่อนแล้ว
เดิมเอสซี การ์ดนี้ซ่งหยุนได้ทำเครื่องหมายสัญลักษณ์เอาไว้ ถ้าเปิดเอสซี การ์ดแล้ว เครื่องหมายสัญลักษณ์ที่ทำเอาไว้ก็จะถูกทำลายไป
ซ่งหยุนทำเครื่องหมายสัญลักษณ์ไว้บนเอสซี การ์ดกับมือตัวเอง คนทั่วไปจะสังเกตไม่เห็นอย่างแน่นอน ซ่งหยุนนั้นเป็นนักปลอมแปลงและคือสภาพข้อมูล เพราะสังเกตเห็นจากสิ่งนี้แล้วเวินลั่วฉิงถึงรู้ว่าเย่ซือเฉินได้เปิดดูข้อมูลข้างในเอสซี การ์ด
ในเมื่อเขาก็เปิดดูตั้งนานแล้ว งั้นเธอก็ไม่จำเป็นต้องห้ามเขาอีก รู้เลยว่าตอนนี้เขาตั้งใจจะจับโกหกจากเธอ ถ้าเธอกระวนกระวายปุ๊บก็จะเผยพิรุธปั๊บ
เย่ซือเฉินเป็นสุนัขจิ้งจอกตาเฒ่าจริงๆ ทั้งหน้าเนื้อใจเสือ และเจ้าเล่ห์เพทุบาย
ตอนแรกเวินลั่วฉิงคิดว่าตั้งรหัสไว้ที่ไฟล์งานแล้ว เย่ซือเฉินคงจะไม่เปิดได้ง่ายๆ แต่เธอคิดไม่ถึงว่าเย่ซือเฉินจะปลดล็อคไฟล์งานได้อย่างง่ายดายเช่นนี้
จากเธอออกจากโรงแรมจนถึงตอนนี้เป็นเวลาไม่นานมากนัก และยิ่งไปกว่านั้นเย่ซือเฉินยังเสียเวลาตามไล่เธออีกด้วย
ดูเหมือน เธอจะประเมินความสามารถเย่ซือเฉินต่ำไปแล้วจริงๆ ขอถามหน่อยยังมีอะไรที่เขาไม่สามารถทำได้อีก
เวินลั่วฉิงตอนนี้ลึกๆรู้สึกว่าก่อนหน้าที่เธอหนีออกมาจากโรงแรมพ้นนั้นเป็นความโชคดีมากๆจริงๆ
เธอคิดว่าถ้าหากเธอรู้สึกตัวช้ากว่านี้อีกนิดเดียว เธอคงถูกจับได้แน่นอน
แน่นอน เวินลั่วฉิงรู้ที่เธอหนีออกมาได้นั้นเพราะได้เปรียบการควบคุมทางด้านจิตวิทยา
เวินลั่วฉิงกำลังคิดอะไรอยู่ ก็ปลดล็อคเสร็จ เปิดไฟล์งาน หน้าแรกมีตัวหนังสือและตัวเลขแปลกๆมากมายเต็มไปหมด
เวินลั่วฉิงรู้ว่ามันคือรหัสลับตัวเลขชนิดหนึ่ง
เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจ นี่คือรหัสลับตัวเลขพิเศษชนิดหนึ่ง คนทั่วไปดูไม่ออกแน่นอน เพราะฉะนั้นให้เย่ซือเฉินดูแล้วก็ไม่เสียหายอะไร
“คุณสามี นี่คืออะไรอ่ะ คุณให้ฉันดูพวกนี้ทำไม ฉันคิดว่าเป็นหนังดีๆอะไรสักอีก” เวินลั่วฉิงโล่งใจเบาๆ น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นเบาสบายกว่าปกติ
“นี่คือรหัสลับตัวเลขพิเศษชนิดหนึ่ง แต่ว่าฉันบังเอิญรู้มาบ้าง “เย่ซือเฉินจ้องมองเธอ แล้วยกมุมปากลึกเข้าไปกว่าเดิม เธอคิดว่าเขาไม่รู้รหัสลับตัวเลขพวกนี้ เพราะแบบนี้จึงไม่รู้สึกเป็นอะไรใช่ไหม
แต่ว่า น่าเสียดายด้วยที่ทำให้เธอผิดหวังอีกแล้ว
เมื่อได้ฟังที่เขาพูด เวินลั่วฉิงรู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้นไปเพราะความตกใจในชั่วขณะ
เขารู้ เขารู้งั้นเหรอ
แม้แต่รหัสลับตัวเลขพวกนี้เขาก็ยังรู้อีกเหรอ
รหัสลับตัวเลขแบบนี้เธอแค่เคยเห็นมาก่อน ซึ่งก็ไม่ได้รู้อะไรมาก เธอรู้เพียงเครื่องหมายบางส่วน เพราะคนทั่วไปจะเข้าไม่ถึงรหัสลับตัวเลขพวกนี้ เธอเเค่บังเอิญได้เรียนรู้เครื่องหมายพวกที่ง่ายๆเท่านั้น
เขารู้ได้ไง
และมีอะไรที่เขาไม่รู้อีกไหม
ตอนนี้ เวินลั่วฉิงแม้จะนิ่งแค่ไหนก็ไม่สามารถปกปิดความตะลึงไว้ได้
เพราะเธอตกตะลึงมากจริงๆ
“ทำไม กังวลเหรอ”สายตาเย่ซือเฉินจ้องมองเหมือนเดิม มุมปากกระตุกยิ้มขึ้นมา ในที่สุดเธอก็ไม่สามารถแสดงต่อไปได้อีก
เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจ เธอรู้ว่าเมื่อกี้ใบหน้าเธอแสดงความอึ้งออกมา ก็เท่ากับเผยพิรุธออกมาแล้วบ้าง เพราะฉะนั้นเธอต้องรีบหาวิธีมาแก้ตัว
“คุณสามี คุณเก่งจังค่ะ”เวินลั่วฉิงมองดูเขาด้วยความยกย่องและตะลึง ที่ทำแบบนี้เพราะต้องการซ่อนความอึ้งเมื่อกี้ของเธอไว้
เย่ซือเฉินรู้เยอะเกินไป กลับยิ่งทำให้เธอกลวังมากไปอีก……
คนปกติทั่วไปไม่รู้เรื่องพวกนี้เด็ดขาด
เธอรู้ตั้งนานแล้วว่าเขาไม่ใช่คนปกติทั่วไป แต่ตัวตนเขานั้นเหมือนพิเศษมาที่เดียว
“รหัสลับตัวเลขพวกนี้ฉันเคยเห็นมาจากที่ถังหลินน่ะ”เย่ซือเฉินมองดูเธอ ในตาที่แคบลงนั้นซ่อนความแสงริบหรี่ไว้ ถึงตอนนี้แล้วเธอยังจะแสดงอีกเหรอ
ทำไมน่ะ เธอคิดว่าเขาไม่รู้จริงเกี่ยวกับรหัสลับตัวเลขพวกนี้ ที่ทำไปเพียงเพราะต้องการหลอกเธอเท่านั้นหรือไง
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เขาก็ไม่ถือสาที่จะพูดมากกว่านี้
ตอนเย่ซือเฉินพูดคำพูดพวกนั้น แววตาคู่นั้นก็จ้องมองเธอไม่วาง ไม่พลาดความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยบนหน้าเธอ
เขาสงสัยมาตลอดว่าเธอคือคนของพี่ใหญ่ เพราะฉะนั้น เขาถึงรู้สึกว่าเมื่อเธอได้ฟังเขาเอ่ยชื่อถังหลิน เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้สึกเลยสักนิด
เวินลั่วฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ประณีตละเอียดมากๆ แต่หลังจากนั้นเธอก็ไม่แสดงท่าทีอย่างอื่นที่น่าสงสัยอีก
เย่ซือเฉินมองการตอบสนองของเธอ แววตาประกายเล็กน้อย การตอบสนองเช่นนี้ของเธอคือการซ่อนตัวที่ดีมากเลยทีเดียว แต่ว่า……
“คุณสามี ดึกมากแล้ว ฉันง่วงจัง ถ้าคุณไม่มีเรื่องอย่างอื่นแล้ว ฉันจะนอนแล้วนะ”เวินลั่วฉิงมองเขา แล้วเบะปาก อย่างไม่พอใจเล็กน้อย
ตอนนี้เวินลั่วฉิงทำเหมือนเธอไม่สนใจในสิ่งที่เขาพูดมาทั้งหมดกับในสิ่งที่เขาถืออยู่ในมือเลยสักนิด และทำเหมือนเรื่องทั้งหมดไม่เกี่ยวข้องกับเธอเลยสักนิด
เย่ซือเฉินแอบถอนหายใจ เธอเห็นโลงศพก็ไม่หลั่งน้ำตาจริงๆด้วย
