บทที่174คุณชายสามเย่ไว้หน้า(2)
“ฉิงฉิง เธออึ้งอะไรอยู่น่ะ? มู่หรงดัวหยางบอกว่าแผนของเธอสำเร็จแล้ว ได้ข้อมูลมาแล้ว ฉันจะดูซิว่าคนไม่ดีอย่างจงเยว่นั่นจะยังอวดเก่งได้อย่างไร” หลังจากที่ฉู่หลิงเอ๋อวางสายไปแล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและดีใจ
ได้ยินคำพูดของฉู่หลิงเอ๋อแล้ว ดวงตาของเวินลั่วฉิงเป็นประกายขึ้นมา แผนของเธอสำเร็จแล้วอย่างนั้นหรือ?
ในใจของเธอรู้ดีว่าแผนของเธอล้มเหลวไม่เป็นท่าไปแล้ว
แต่…….
มู่หรงดัวหยางเอาข้อมูลมาจัดการแล้วบันทึกลงในการ์ดความจำนั้นใหม่อีกครั้ง ซ่งหยุนทำสัญลักษณ์เหมือนกับอันก่อนเอาไว้ หลังจากนั้นฉู่หลิงเอ๋อจึงเอ่ยพูดถึงสถานที่หนึ่งขึ้นมาเพื่อให้จงเยว่มาเอาข้อมูลไป
สถานที่ฉู่หลิงเอ๋อเป็นคนเลือก คือบ้านของเพื่อนเธอ ซึ่งเป็นที่ที่อยู่ในตำแหน่งซ่อนอยู่ค่อนข้างลึกพอสมควร
หลังจากจงเยว่รีบมาแล้วนั้น เธอถือการ์ดความจำนั้นอย่างตั้งใจ เธอมองดูอย่างละเอียดสักพักหนึ่ง ก็ไม่เห็นว่ามีปัญหาอะไร แต่เธอก็ยังคงไม่ล้มเลิกความตั้งใจ ยังคงพยายามหาเรื่องมาตำหนิอยู่เช่นเดิม : “เวินลั่วฉิง การ์ดความจำนี้ถูกเย่ซือเฉินแย่งเอาไปเมื่อคืนวานนี้ คุณแน่ใจหรือว่าเย่ซือเฉินจะไม่ได้ดูแล้ว คุณรับประกันได้ใช่ไหมว่าจะไม่เกิดเรื่องขึ้น?”
ได้ยินคำพูดของจงเยว่แล้ว ฉู่หลิงเอ๋อและซ่งหยุนรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เนื่องจากว่าพวกเธอรู้ว่าข้อมูลในการ์ดความจำนี้ เย่ซือเฉินเห็นมันแล้ว อีกทั้งตอนนี้ข้อมูลที่เป็นต้นฉบับก็ยังอยู่ในมือของเขาอีกด้วย
จริงๆแล้วปัญหานี้พวกเธอเองก็รู้สึกเป็นกังวลอยู่เช่นกัน
ถ้าหากเกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆ ฉิงฉิงจะต้องเป็นคนแรกที่ต้องถูกดึงให้มารับผิดชอบอย่างแน่นอน
ดวงตาของมู่หรงดัวหยางหมองลงเล็กน้อย
“ฉันรับประกันค่ะ” เวินลั่วฉิงกวาดตามองไปยังจงเยว่อย่างนิ่งๆ เสียงของเธอไม่ได้สูง แต่กลับดูมีพลังอย่างที่ทำให้ไม่อาจมีข้อสงสัยได้
เธอเชื่อเย่ซือเฉิน เชื่อว่าต่อให้การ์ดความจำจะยังอยู่ในมือของเย่ซือเฉิน ก็จะไม่มีทางเกิดปัญหาขึ้นมาได้อย่างแน่นอน
ฉู่หลิงเอ๋อรู้สึกอึ้งไป ดวงตาทั้งสองข้างที่มองมายังเวินลั่วฉิงกระพริบลงอย่างรวดเร็ว ฉิงฉิงของเธอดูเหมือนกับว่าจะเชื่อใจเย่ซือเฉินมากขนาดนี้เชียวหรือ?
ฉิงฉิงของเธอทำไมถึงได้เชื่อใจเย่ซือเฉินขนาดนี้กัน ทำไม?
ดูแล้วมีความหวังอยู่จริงๆสินะ!!
ซ่งหยุนยิ่งรู้สึกตื่นตะลึงมากขึ้นไปอีก ถ้าหากเย่ซือเฉินไม่ได้ดูข้อมูล ฉิงฉิงจะรับประกันแบบนี้ก็ว่าไปอย่าง แต่ทั้งๆที่เย่ซือเฉินดูข้อมูลแล้ว อีกทั้งข้อมูลเดิมนั้นก็ยังอยู่ในมือของเย่ซือเฉินอีกด้วย! ทำไมฉิงฉิง……
มู่หรงดัวหยางยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ตำแหน่งอาชีพของฉิงฉิงนั้นตัดสินได้ว่าเธอไม่สามารถเชื่อใครได้ง่ายๆ แต่ตอนนี้เธอกลับรับประกันยืนยันออกมาเพื่อเย่ซือฉินอย่างนั้นหรือ?
นี่ไม่เพียงแค่เป็นความเชื่อใจที่เธอมีต่อเย่ซือเฉินเพียงเท่านั้น เกรงว่านี่เพื่อเป็นการปกป้องเย่ซือเฉินอีกด้วย ความคิดเล็กๆของเธอนี้เขามองออก
“คุณรับประกัน คุณมีสิทธิ์อะไรจะมารับประกันได้ ถ้าหากเกิดเรื่องขึ้น พวกเราต่างก็จะได้รับความเดือดร้อนด้วย ไม่แน่ว่าพอถึงตอนนั้นแล้วอาจจะมีอันตรายต่อชีวิตด้วยก็ได้” จงเยว่กลับยังคงไม่ยอมเลิกรา เธอรู้สึกว่านี่เป็นโอกาสดีๆที่เธอจะสามารถล้มเวินลั่วฉิงได้ โอกาสดีๆแบบนี้ก็ไม่อยากให้พลาดอยู่แล้ว
“คุณวางใจเถอะค่ะ แม้ว่าจะเกิดเรื่องขึ้น ก็ไม่เดือดร้อนไปถึงคุณหรอกค่ะ” เวินลั่วฉิงค่อยๆกลอกตามองไปยังจงเยว่ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ด้วยความเย้ยหยัน : “เพราะว่าคุณไม่มีคุณสมบัติพอ”
ประโยคข้างหน้าของเวินลั่วฉิงฟังดูแล้วเหมือนกับไม่มีอะไร แต่ประโยคสุดท้ายที่เสริมขึ้นมานั้นช่างร้ายกาจมากเสียจริงๆ
ฉู่หลิงเอ๋อหัวเราะออกมา ส่วนซ่งหยุนกับมู่หรงดัวหยางนั้นไม่ได้หัวเราะมีเสียง แต่ใบหน้านั้นกลับมีรอยยิ้มปรากฏขึ้น เป็นรอยยิ้มแห่งความเยาะเย้ย
ทันใดนั้นเองจงเยว่ก็หน้าเปลี่ยนสีขึ้นมา เวลานี้เธอแทบอยากจะฉีกเวินลั่วฉิงออกให้แหลกละเอียดไปเสีย แต่เธอก็พยายามกดความโมโหเป็นฟืนเป็นไฟนี้เอาไว้ในใจ ดวงตาทั้งสองข้างเป็นประกาย : “ถึงแม้ฉันจะไม่เป็นอะไร แล้วพวกเขาล่ะ คุณจะเอาชีวิตพวกเขามาล้อเล่นแบบนี้อย่างนั้นหรือ?”
คำพูดนี้ของเธอเห็นได้ชัดว่าต้องการจะยั่วยุ
“ฉันยอมตายเพื่อฉิงฉิงของฉัน!” ฉู่หลิงเอ๋อเลิกคิ้วขึ้น จู่ๆก็เอ่ยขึ้นมาเสียงดัง
บ้าจริง จะยุเสี้ยมความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขานั้น จงเยว่ตาบอดไปแล้วหรือไงกัน?
“ฉันก็ยอม!” ซ่งหยุนก็เอ่ยขึ้นตามมาอย่างรวดเร็ว
“ผมก็ยอมตายเหมือนกัน!” มู่หรงดัวหยางก็ไม่ยอมช้ากว่าคนอื่นเช่นกัน
จงเยว่ไม่คิดว่าพวกเขาจะมีปฏิกิริยาเช่นนี้ จึงโมโหเสียจนแทบจะกระอักเลือดออกมา
“ยังมีปัญหาอะไรอีกไหมคะ?” ฉู่หลิงเอ๋อเหลือบมองไปยังจงเยว่ : “ถ้าไม่มีปัญหาอะไรแล้ว คุณก็ไสหัวออกไปได้แล้วนะ”
ในใจของจงเยว่นั้นไม่เต็มใจ แต่ก็รู้ว่าตอนนี้คงจะไม่มีประโยชน์แล้ว จึงทำได้เพียงกลับออกไปด้วยความคับแค้นใจ
“ฉิงฉิง การ์ดความจำอันนั้นยังอยู่ในมือของเย่ซือเฉิน จะไม่มีปัญหาอะไรจริงๆใช่ไหม?” หลังจากที่จงเยว่ออกไปแล้ว ซ่งหยุนอดที่จะเอ่ยถามออกมาไม่ได้
“วางใจเถอะ ไม่เป็นไรหรอก” เวินลั่วฉิงมองเธอ แล้วยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มนิ่งๆเท่านั้น กลับทำให้รู้สึกสบายใจขึ้นมาได้ในทันที
ซ่งหยุนรู้สึกวางใจแล้ว ในเมื่อฉิงฉิงบอกว่าจะไม่เป็นไร ก็จะต้องไม่เป็นไรอย่างแน่นอน
“นั่นแน่ นี่มันยังไงกันแน่? ทำไมเธอถึงได้เชื่อเขาขนาดนั้นล่ะ?” ฉู่หลิงเอ๋อยิ้มออกมาด้วยใบหน้าที่อบอุ่น และตื่นเต้น : “ฉิงฉิง เธอหวั่นไหวกับเขาแล้วใช่ไหม?”
“หวั่นไหวอะไรกันล่ะ? พวกเราแต่งงานกันเพราะข้อตกลงนะ”เวินลั่วฉิงมองบนใส่ฉู่หลิงเอ๋อ เธอกับเย่ซือเฉินแต่งงานกันเพราะข้อตกลง มีระยะเวลาเพียงแค่หนึ่งปีเท่านั้น ตรงจุดนี้เธอจำมันได้ดี
“ไม่หวั่นไหวจริงๆหรือ?” ฉู่หลิงเอ๋อยอมรามือง่ายๆเสียที่ไหนกัน รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอชัดขึ้นมากกว่าเดิม : “ถ้าหากเธอไม่หวั่นไหว ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปจีบเย่ซือเฉินแล้วนะ ฉันรู้สึกพอใจเขาอยู่เหมือนกัน”
เวลานี้ฉู่หลิงเอ๋อเพียงแค่ต้องการพูดกระตุ้นเวินลั่วฉิงเพียงเท่านั้น เรื่องของความรู้สึก ในตอนที่เจ้าตัวไม่ยอมรับความรู้สึกตัวเอง มีการกระตุ้นของบุคคลที่สามเข้ามาด้วยนั้นจะยิ่งทำให้เห็นผลได้ดียิ่งขึ้น
ใบหน้าของมู่หรงดัวหยางเดิมทีที่ดูคึกคักมีชีวิตชีวาอยู่นั้นจู่ๆก็แข็งทื่อขึ้นมาทันที เขายื่นมือออกมาผลักที่ศีรษะของฉู่หลิงเอ๋อ : “เธอคิดอะไรน่ะ?”
“มู่หรงดัวหยาง นายตีหัวฉันอีกแล้วนะ ฉันบอกนายแล้วว่าที่ฉันไม่ฉลาดเท่าฉิงฉิงเนี่ยก็เพราะนายตีฉันอยู่แบบนี้นี่ไง” ฉู่หลิงเอ๋อหันมาทางมู่หรงดัวหยางอย่างรวดเร็ว แล้วแยกเขี้ยวตวาดขึ้นมา
“ตอนที่เธอยังไม่มารู้จักฉันโง่กว่าตอนนี้อีกนะ” มู่หรงดัวหยางมองท่าทางที่กำลังแยกเขี้ยวของเธอแล้วนั้นอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
“มู่หรงดัวหยาง ฝากไว้ก่อนเถอะ สักวันนึงฉันจะเอาระเบิดไปปานาย” ฉู่หลิงเอ๋อพ่นลมหายใจออกมา โมโหจนหน้าแดง เธอเกลียดที่สุดคือการที่คนอื่นบอกว่าเธอโง่
บ้าจริง! ฝากไว้ก่อนเถอะ
“ได้ ฉันจะรอนะ” ตอนที่มู่หรงดัวหยางเอ่ยพูดออกมานั้น ใบหน้ายังคงปรากฏรอยยิ้มอยู่ แต่น้ำเสียงนั้นราวกับว่าดูจริงจังผิดปกติ
“ได้ นายรอได้เลย รอฉันก่อนเถอะ” เวลานี้ฉู่หลิงเอ๋อกำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ไม่ทันได้สังเกตเห็นท่าทางที่แปลกไปของมู่หรงดัวหยาง
เวินลั่วฉิงเดิมทีได้ยินคำพูดของฉู่หลิงเอ๋อแล้วรู้สึกอึ้งไปนั้น ในใจราวกับมีความรู้สึกแปลกๆ เพียงแต่ตอนนี้เห็นฉู่หลิงเอ๋อและมู่หรงดัวหยางกำลังทะเลาะกันอยู่นั้น จึงเพิกเฉยกับความรู้สึกแปลกๆนี้ไป โดยไม่ได้เก็บมาคิดมากอีก
“ฉันกลับก่อนนะ” เวินลั่วฉิงลุกขึ้น เตรียมจะกลับ เธอรู้ว่าคืนนี้เย่ซือเฉินมีนัด อาจจะไม่ได้กลับมาเร็วขนาดนั้น แต่วันนี้เธออยากจะกลับไปเร็วหน่อย
เดิมทีเวินลั่วฉิงคิดว่าเย่ซือเฉินคงไม่กลับมาบ้านเร็วขนาดนั้น แต่ตอนที่เธอกลับมาถึงคฤหาสน์แล้วนั้น กลับพบว่าไฟในคฤหาสน์กำลังเปิดสว่างอยู่
ทำไมเย่ซือเฉินถึงได้กลับมาเร็วขนาดนี้กัน? ทำไม…..
