บทที่180 คุณชายสามเย่หึง ใครบางคนแย่แล้ว (1)
“นี่เธอรู้แล้วใช่ไหม?” คุณชายห้าฉิงเห็นปฏิกิริยาต่อมาของเวินลั่วฉิงแล้ว จึงรู้สึกอึ้งไปอยู่บ้าง แต่ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา : “ในเมื่อเธอรู้แล้ว ต่อไปจะทำอย่างไรต่อ? จะเอาโค้กแก้วนั้นกรอกปากเวินหรวนหรวนเลยหรือเปล่าครับ”
“ไม่หรอก” ครั้งนี้ ไม่คิดว่าเย่ซือเฉินจะตอบคำถามที่อยากรู้อยากเห็นนี้ของคุณชายห้าฉิง
“ไม่หรอกหรือครับ? พี่สามรู้ได้ยังไงว่าเธอจะไม่ทำ?” คุณชายห้าฉิงไม่มั่นใจ : “แล้วพี่สามรู้ว่าเธอจะทำอะไรไหมครับ?”
ครั้งนี้เย่ซือเฉินไม่ได้ตอบคำถาม เพียงแต่แววตาของเขานั้นยิ้มออกมามากขึ้นกว่าเดิม
ในห้องโถงงานเลี้ยงมีแท่นวางเครื่องดื่มเอาไว้โดยเฉพาะ ผู้จัดการลี่กำลังออกคำสั่งอะไรบางอย่างอยู่
เวินลั่วฉิงถือโค้กแล้วเดินเข้าไป
ดวงตาของเวินหรวนหรวนดูตกใจ เธอไม่รู้ว่าเวินลั่วฉิงจะทำอะไร เวินลั่วฉิงไม่ได้ดื่มโค้กแก้วนั้นทำให้ในใจของเธอนั้นรู้สึกกระวนกระวายอยู่บ้าง
เวินลั่วฉิงเดินไปตรงหน้าผู้จัดการลี่ ในมือของเธอยังคงถือโค้กแก้วนั้นเอาไว้อยู่ ไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรกับผู้จัดการลี่ แล้วทันใดนั้นเองผู้จัดการลี่ก็หันมามองยังทิศทางของเวินหรวนหรวน
แววตาที่มองมานั้น ทำให้เวินหรวนหรวนรู้สึกตกใจขึ้นมาในทันที!!
และเวลานี้ เวินลั่วฉิงเองก็มองมาทางเวินหรวนหรวนด้วยแวบหนึ่ง ดวงตาของเวินลั่วฉิงนั้นมีรอยยิ้มปรากฏขึ้น ร่างกายของเวินหรวนหรวนนั้นแข็งทื่อขึ้นมา รู้สึกเพียงความเยือกเย็นที่แทรกเข้ามาตั้งแต่หัวจรดเท้าเพียงเท่านั้น
หลังจากนั้น แก้วโค้กที่อยู่ในมือของเวินลั่วฉิงนั้นก็วงลงตรงแท่นวางเครื่องดื่ม แล้วก็พูดกับผู้จัดการลี่อีกสองสามประโยค หลังจากนั้นก็หยิบปากกาขึ้นมาแล้วก็เขียนอะไรบางอย่างบนโต๊ะ
และเวินลั่วฉิงก็ตั้งใจมองมาทางเวินหรวนหรวนอีกครั้ง ด้วยความระมัดระวัง หรือแม้กระทั่งยังมีความโมโหอยู่อีกด้วย สีหน้าท่าทางที่เปลี่ยนไปนั้นดูมีความหลากหลายและซับซ้อนมากด้วยเช่นกัน
ส่วนผู้จัดการลี่เองก็มองตามมาทางเวินหรวนหรวนด้วย
เวินหรวนหรวนคอยสังเกตเวินลั่วฉิงอยู่ตลอด ดังนั้นทุกๆการเคลื่อนไหวของเวินลั่วฉิงนั้นจึงอยู่ในสายตาของเธอ
เธออดที่จะรู้สึกกลัวขึ้นมาไม่ได้ หรือว่าจะถูกเวินลั่วฉิงจับได้แล้วอย่างนั้นหรือ? ตอนนี้เวินลั่วฉิงบอกกับผู้จัดการลี่ไปแล้ว?
ถ้าหากเวินลั่วฉิงบอกผู้จัดการลี่ไปแล้ว ผู้จัดการลี่จะต้องบอกกับคุณปู่อย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นแล้ว……
“เธอต้องการจะบอกกับผู้จัดการลี่โดยตรงเลยหรือ?” ทางด้านบน คุณชายห้าฉิงขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย : “ถ้าจะบอกว่า วิธีนี้ดูจะค่อนข้างเหมาะสมก็ตาม เพียงแต่สถานการณ์แบบนี้ ผู้จัดการเองก็คงจะทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ถึงอย่างไรคุณหนูสองตระกูลเวินกับพนักงานคนนั้นก็คงจะไม่ยอมรับออกมาอย่างโง่ๆหรอก วิธีนี้ดูจะไม่ราบรื่นอยู่บ้างนะครับ”
ไม่ราบรื่น? เย่ซือเฉินยิ้มออกมา มุมปากของเขายกขึ้นอย่างที่ไม่อาจคาดเดาได้ จากความเข้าใจที่เขามีต่อเธอนั้น เธอจะไม่ทำอะไรให้ตัวเองไม่ราบรื่นอย่างเด็ดขาด ดังนั้น เธอจะไม่ยอมปล่อยเวินหรวนหรวนไปง่ายๆแน่
เวลานี้เองเขารู้สึกรอคอยที่จะดูเรื่องสนุกๆต่อหลังจากนี้แล้วสิ
เวินหรวนหรวนไม่อยากจะเชื่อว่าเวินลั่วฉิงจะรู้แผนการของเธอแล้ว แต่เวินลั่วฉิงเพียงแค่เอาแก้วโค้กนั้นเข้าใกล้ปากแล้วก็หยุดไปโดยที่ยังไม่ทันได้ดื่ม
ยานั้นใส่เข้าไปในโค้กแล้วไม่สามารถเห็นถึงความผิดปกติอะไรได้เลยด้วยซ้ำ แต่ การกระทำของเวินลั่วฉิงทำให้เวินหรวนหรวนรู้สึกตกใจมากจริงๆ
“พี่เย่อ ไม่รู้ว่าพี่สาวกำลังคุยอะไรกับผู้จัดการอยู่? ไม่รู้ว่าเจอปัญหาอะไรรึเปล่า? พอดีว่าฉันมีเรื่องที่จะต้องจัดการ พี่เย่อพอจะไปช่วยดูให้หน่อยได้ไหมคะ ว่ามีอะไรที่พอจะช่วยพี่สาวได้บ้างหรือเปล่า ถึงอย่างไรอาการของพี่ก็เพิ่งจะหาย ฉันเป็นห่วงพี่เขามากๆเลยค่ะ” เวินหรวนหรวนเดินมาข้างๆเย่อหยู่นาน ตอนที่เธอมองมายังเย่อหยู่นานนั้น ใบหน้าของเธอแสดงถึงความเป็นห่วงออกมาอย่างชัดเจนมาก เป็นเหมือนความอ่อนโยนจอมปลอมเวลาปกติสำหรับเธอ
ถ้าไม่ทำให้ชัดเจน เวินหรวนหรวนก็ไม่วางใจ อีกทั้งตอนนี้เธอก็ไม่กล้าไปเอง กลัวว่าเวินลั่วฉิงรู้ตัวขึ้นมาแล้วจริงๆ แล้วจะทำอะไรเธอ ดังนั้น เธอจึงคิดที่จะให้เย่อหยู่นานไปแทนเธอ
ถึงแม้ว่าห้าปีมานี้เย่อหยู่นานจะไม่ได้เอ่ยพูดถึงเรื่องที่จะแต่งงานกับเธอ แต่ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาก็ยังไม่ได้ตัดขาดจากกัน
“ได้สิ” เย่อหยู่นานมองเวินหรวนหรวน แต่ในที่สุดก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขารู้เรื่องที่เวินหรวนหรวนทำ แต่สุดท้ายก็ยังคงเข้าข้างเวินหรวนหรวนอยู่ดี
จริงๆแล้วเขาเองก็เห็นทุกความเคลื่อนไหวของเวินลั่วฉิง ไม่รู้ว่าเป็นความตั้งใจหรือความบังเอิญ ตอนที่เย่อหยู่นานเดินเข้ามานั้น ผู้จัดการลี่ก็เดินออกไปพอดี
“คุณกำลังทำอะไรครับ?” เย่อหยู่นานที่ยืนอยู่ทางด้านหลังเวินลั่วฉิง จู่ๆก็ส่งเสียงออกมา
เวินลั่วฉิงหันมา แล้วแสร้งทำเป็นเพิ่งจะเห็นเขา สีหน้าเปลี่ยนไปในทันที มีทั้งความรู้สึกตกใจและกลัว มือที่ปิดอยู่ด้านบนโต๊ะราวกับกำลังปกปิดอะไรบางอย่างอยู่
เมื่อเห็นท่าทางของเธอแล้ว ดวงตาของเย่อหยู่นานจ้องมา ยิ่งเธอเป็นเช่นนี้ เขาก็ยิ่งรู้สึกสงสัย เขาเดินเข้ามา ต้องการดูว่าเธอปิดบังอะไรเอาไว้
เขาอยากจะมองให้ชัดเจนตรงตำแหน่งที่เวินลั่วฉิงเอามือปิดเอาไว้ เพียงแต่มายืนอยู่ตรงด้านขวามือของเธอแล้วนั้น แต่ทางด้านหลังของเขานั้นมีเก้าอี้สูงตัวหนึ่งอยู่พอดี
ความสูงและระยะห่างของเก้าอี้ ไม่ว่าจะเป็นใคร ยืนอยู่ตรงนี้ก็จะนั่งลงบนนั้น และนี่เวินลั่วฉิงคงจะจัดวางเอาไว้แล้วนั่นเอง
เมื่อเห็นเย่อหยู่นานจะนั่งลงแล้วนั้น ดวงตาของเวินลั่วฉิงจึงเป็นประกายออกมา
“คุณชายเย่อ เชิญดื่มโค้กนะคะ” เวินลั่วฉิงเลื่อนโค้กแก้วนั้นมาตรงหน้าของเย่อหยู่นาน มุมปากยกขึ้นมาอย่างมีความหมาย
“คุณรู้ว่าโค้กแก้วนี้มีปัญหา?” เห็นท่าทางของเธอในตอนนี้แล้ว แม้ว่าเย่อหยู่นานรู้สึกว่ายากที่จะเชื่อยู่บ้าง แต่จะไม่ยอมรับก็ไม่ได้ถึงความจริงในเรื่องนี้
เห็นได้ชัดว่าเธอรู้แล้วว่าโค้กแก้วนี้มีปัญหา หรือบางทีอาจจะเป็นผู้จัดการลี่ที่เป็นคนค้นพบแล้วมาบอกเธอ
เย่อหยู่นานยังคงไม่เชื่อว่าคนโง่ๆอย่างเวินลั่วฉิงจะค้นพบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง
“พูดมาแบบนี้แล้ว แสดงว่าคุณชายเย่อรู้มาตั้งแต่แรกแล้วสินะคะ ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ถูกหลอกแล้วสินะคะ” เวินลั่วฉิงไม่ได้ตอบคำถามเขา เพียงแต่มุมปากของเธอยกขึ้นปรากฏรอยยิ้มที่ดูเย็นชาออกมา
จริงๆแล้วเธอเองก็พบความผิดปกติของเย่อหยู่นานก่อนหน้านี้เช่นกัน คาดเดาเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเขาจะต้องรู้เรื่องนี้ เพิ่งจะลองทดสอบหยั่งเชิงดูแต่กลับเป็นจริงอย่างที่เธอคาดเดาเอาไว้เสียอย่างนั้น
ทั้งๆที่เย่อหยู่นานรู้ว่าเวินหรวนหรวนวางยาเธอ แต่กลับยังช่วยเวินหรวนหรวน เฮ้อ เป็นพวกเดียวกันจริงๆสินะ
เวินลั่วฉิงไม่ได้ขัดขวางเขา และปล่อยให้เย่อหยู่นานนั่งลงตรงเก้าอี้สูงตัวนั้น
เดิมทีเธอต้องการให้เวินหรวนหรวนมาติดกับ ไม่คิดว่าคนที่มาจะเป็นเย่อหยู่นาน
ในเมื่อเย่อหยู่นานส่งตัวเองมาแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็อย่าโทษเธอก็แล้วกัน เขายอมที่จะมาเป็นตัวตายตัวแทนเอง จริงๆแล้วก็ไม่ได้หลอกเขาเลยเสียด้วยซ้ำ ในเมื่อเขารู้มาตั้งแต่แรกว่าเวินหรวนหรวนวางยาเธอแต่กลับไม่พูดอะไรออกมา และตอนนี้เขาก็มาเพื่อต้องการจะสืบความจริงแทนเวินหรวนหรวนอีกด้วย
ดังนั้น เรื่องนี้จะโทษคนอื่นก็ไม่ได้
เย่อหยู่นานไม่เข้าใจความหมายของเธอ หลังจากที่นั่งลงแล้วก็ผลักมือของเธอออกจากโต๊ะ กลับเห็นว่าบนโต๊ะนั้นไม่มีอะไรเลย เย่อหยู่นานขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย แล้วกวาดตามองไปยังเวินลั่วฉิง และเตรียมที่จะลุกขึ้น
เพียงแต่เวินลั่วฉิงหันกลับไปมองเขา แล้วจู่ๆก็หัวเราะขึ้นมา : “คุณชายเย่อ ฉันขอเตือนคุณด้วยความหวังดีเสียหน่อยนะคะ ทางที่ดีที่สุดคือคุณอย่าขยับอีกเลยจะดีกว่าค่ะ ถ้าไม่อย่างนั้น ผลที่จะตามมาอาจจะรุนแรงก็ได้นะคะ”
“หมายความว่าอะไร?” เย่อหนู่นานขมวดคิ้วขึ้น มองหน้าเธออย่างไม่เข้าใจ ทำไมนั่งลงแล้วจะไม่สามารถขยับได้กัน? แต่เขาจะขยับตัวเพื่อลุกขึ้นนั้นกลับต้องหยุดลงจริงๆ
