บทที่ 181 คุณชายสามเย่หึงแล้ว คนบางคนต้องแย่แน่ (2)
เวินลั่วฉิงค่อย ๆ ยิ้มออกมาอย่างสดใสและไร้เดียงสา : “อ๋อ เมื่อกี้ฉันลืมเตือนคุณชายเย่ ก่อนหน้านี้ฉันไม่ทันระวังเลยทำกาวอเนกประสงค์เลอะบนเก้าอี้ แถมยังทำหกเยอะอีกต่างหาก ตั้งสองกระปุกแหนะ โชคร้ายที่คุณชายเย่มานั่งที่เก้าอี้ตัวนี้พอดี ก็เลยเป็นอย่างที่คุณชายเย่เห็น…”
ไม่ระวัง แต่ทำหกเลอะเทอะตั้งสองกระปุกเนี่ยนะ? ไปพูดให้ใครฟังก็ไม่มีใครเชื่อหรอก
เย่อหยู่นานหน้าถอดสี แล้วเริ่มขยับตัว ปรากฏว่าขยับไม่ได้
กางเกงติดแนบแน่นอยู่กับเก้าอี้ แม้แต่ผิวหนังก็เหมือนจะติดแน่นไปด้วย เขาไม่สามารถขยับตัวได้เลย นอกเสียจากจะถอดกางเกงออกซะ
แต่ว่า เขาไม่สามารถถอดกางเกงออกในที่สาธารณะแบบนี้ได้แน่นอน
“เวิน ลั่ว ฉิง…” เย่อหยู่นานโกรธจนหน้าเขียวปี๊ด จ้องไปที่เวินลั่วฉิงด้วยสายตาอาฆาต
“ชู่…” เวินลั่วฉิงทำมือปิดปากบอกเขาให้เบาเสียงหน่อย : “ฉันแนะนำว่าคุณชายเย่พูดเบาหน่อยจะดีกว่า ไม่เช่นนั้นจะกลายเป็นที่สนใจของคนอื่น เกรงว่าจะ…”
เวินลั่วฉิงแกล้งพูดเตือนแล้วหยุดพูดไป แต่สื่อความหมายได้อย่างชัดเจน
สภาพของเย่อหยู่นานในตอนนี้ ถ้าหากมีคนมาเห็นเข้า คงอายน่าดู ดังนั้นเย่อหยู่นานจึงจำใจอดกลั้นเอาไว้
“พี่สาม เกิดอะไรขึ้นเหรอ หรือว่าเวินลั่วฉิงยังชอบเย่อหยู่นานอยู่ สองคนนั้นดูพูดคุยกันสนุกเชียว” บนตึกนั้น คุณชายห้าฉิงค่อนข้างสับสน เพราะภาพที่เขาเห็นนั้นค่อนข้างเหนือความคาดหมาย
ถ้ามองจากมุมของเขาและเย่ซือเฉินลงมานั้น จะมองไม่เห็นสีหน้าของเย่อหยู่นาน อีกทั้งยังไม่ได้ยินที่พวกเขาทั้งสองคุยกัน แต่ที่พวกเขาเห็นได้ชัดเจนคือใบหน้าด้านข้างของเวินลั่วฉิงที่ดูยังไงก็มองออกว่าเธอกำลังยิ้มอยู่ รอยยิ้มสดใสนั้นชัดเจนมาก แกล้งทำเป็นไม่เห็นยังยากที่จะละสายตาเลย
สีหน้าของเย่ซือเฉินในขณะนี้ดูเย็นชามาก ถ้าหากจ้องมองอย่างละเอียด ก็ดูออกว่าภายใต้ใบหน้าที่ดูเย็นชานั้นแฝงไปด้วยอารมณ์โกรธที่อันตราย
คุณชายห้าฉิงถอนหายใจอยู่เงียบ ๆ ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก
สถานการณ์ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ค่อยดีนัก
ด้านล่างตึก เย่อหยู่นานทั้งโมโหทั้งร้อนใจ แต่เมื่อได้เห็นรอยยิ้มของเวินลั่วฉิง เขาก็นิ่งอึ้งไป : “เวินลั่วฉิง เธอตั้งใจทำมัน”
ตอนแรกเย่อหยู่นานก็คิดว่าเวินลั่วฉิงคงไม่ได้ระวังจริง ๆ เพราะเขาไม่คิดว่าเวินลั่วฉิงจะเป็นคนที่มีแผนร้ายแบบนั้น
แต่ตอนนี้ เมื่อพิจารณาดูแล้ว เธอดูไม่เหมือนว่าไม่ระมัดระวัง แต่ดูเหมือนจะตั้งใจทำมากกว่า
“ใช่ ฉันตั้งใจทำ” เวินลั่วฉิงตอบอย่างเปิดเผย เรื่องที่เธอทำ เธอต้องยอมรับแน่นอน อีกทั้งยังกล้ายอมรับอย่างตรงไปตรงมาด้วย
“เธอ?” เย่อหยู่นานคิดไม่ถึงว่าเวินลั่วฉิงจะยอมรับดื้อ ๆ แบบนี้ สีหน้าเธอไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย เย่อหยู่นานรู้สึกเหมือนตัวเองใกล้จะกระอักเลือดออกมา ทันใดนั้นเขาก็คิดขึ้นมาได้เรื่องหนึ่ง : “เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันจะมาที่นี่ แล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันจะนั่งที่เก้าอี้ตัวนี้”
เวินลั่วฉิงกรอกตา มองไปที่เขาอย่างนิ่งเฉย : “นายไม่ใช่กำลังนั่งอยู่เหรอ?”
เย่อหยู่นานหมดคำที่จะพูด ได้แต่มองไปยังแววตาเธอที่เต็มไปด้วยความซับซ้อน ดูเหมือนว่าเธอจะตั้งใจทำแบบนี้ เพื่อเรียกเขาเข้ามา…
ไม่ ไม่ใช่สิ ที่จริงแล้วเธอตั้งใจจะเรียกเวินหรวนหรวนมาต่างหาก แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะมาแทนเวินหรวนหรวน
เขานึกขึ้นได้ทันที ก่อนหน้านั้นเวินลั่วฉิงเอาโค้กแก้วนั้นให้เขาดื่ม ตอนนั้นเธอน่าจะทดสอบว่าเขารู้เรื่องหรือเปล่า
เขาคิดว่าถ้าหากเขาไม่รู้เรื่องอะไร เธอน่าจะเตือนเขา ไม่ปล่อยให้เขานั่งลงไปแบบนั้น แต่ที่จริงเขารู้ดีอยู่แล้วต่างหาก
ฉะนั้น เขาหาเรื่องใส่ตัวเอง สมควรแล้วล่ะ เขารู้อยู่แก่ใจว่าเวินหรวนหรวนวางยาเธอ ถึงขนาดรู้ว่าเวินหรวนหรวนวางยาอะไร แต่เขากลับเลือกที่จะเข้าข้างเวินหรวนหรวน
เขารู้ว่าเวินลั่วฉิงป่วยหายดีแล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเธอจะกลายเป็นคนฉลาดขนาดนี้ เธอรู้ทันแผนการทั้งหมดของเวินหรวนหรวนนานแล้ว และตั้งใจวางแผนเรื่องนี้อย่างรอบคอบ
ในที่สุดเขาก็ตกหลุมพรางของเธอ
“พี่เย่ที่แท้พี่ก็มาอยู่นี่นี่เอง เจียหาวมาแล้ว พี่จะไปหาหรือเปล่า” ทันใดนั้น เสียงของเวินหรวนหรวนก็ดังขึ้น ขัดจังหวะความคิดของเย่อหยู่นานทันที
เวินหรวนหรวนทำทีเข้ามาดูลาดเลา เธอเห็นเวินลั่วฉิงกับเย่อหยู่นานพูดคุยกันสักพัก เลยรู้สึกกังวลใจ
เธอกังวลใจเรื่องวางยาในน้ำโค้ก และกลัวว่าเวินลั่วฉิงจะยั่วยวนเย่อหยู่นาน
“ฉันไม่ไปแล้วล่ะ ฉันอยากนั่งตรงนี้สักพัก” เย่อหยู่นานในตอนนี้ไม่สามารถขยับตัวได้ แต่เขาก็พูดอะไรไม่ได้ ใจเขาร้อนรนมาก แต่ก็คิดไม่ออกว่าต้องทำยังไง
“พี่เย่?” เวินหรวนหรวนอึ้งไป คิดไม่ถึงว่าเย่อหยู่นานจะปฏิเสธเธอ ห้าปีที่ผ่านมา ถึงแม้ว่าเย่อหยู่นานจะไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องขอเธอแต่งงาน แต่เขาก็ตามใจเธอแทบทุกเรื่องมาโดยตลอด
อีกทั้งความสัมพันธ์ระหว่างเจียหาวกับเย่อหยู่นานก็ไม่ธรรมดา
เย่อหยู่นานกลับปฏิเสธไม่ไปพบเขา เพื่ออยากจะอยู่ตรงนี้เหรอ
เวินลั่วฉิงปรายตามองไปยังเวินหรวนหรวน แล้วมองไปที่เย่หนานกง แล้วตั้งใจพูดขึ้นมาว่า : “คุณชายเย่ ที่จริงแล้วนายไม่ต้องจงใจอยู่ที่นี่หรอกนะ”
เวินลั่วฉิงพูดเน้นเสียงที่คำว่า จงใจ
เวินลั่วฉิงพูดน้ำเสียงค่อนข้างสูง อีกทั้งในห้องโถงก็เงียบมาก ดังนั้นทุกคนต่างพากันจ้องมองมาที่พวกเขา
คุณชายสามเย่ที่อยู่บนตึกหรี่ตามอง แววตาเต็มไปด้วยความเยือกเย็นที่ซ่อนอยู่
เวินลั่วฉิงคิดไว้แล้วว่ายังไงเวินหรวนหรวนก็ต้องมา แต่คิดไม่ถึงว่าเวินหรวนหรวนจะเก็บอาการไม่อยู่ ถึงขั้นรีบมาขนาดนี้
ในเมื่อมาถึงแล้ว งั้นก็จะได้เริ่มเกมสนุก ๆ สักที
เธอคนนี้ที่ผ่านมาไม่เคยคิดแค้นใคร เพราะเวลามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเธอก็จะเอาคืนทันที ดังนั้นเรื่องระหว่างเธอกับเวินหรวนหรวน วันนี้ต้องเอาคืนให้สาสม
เย่อหยู่นานถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ จ้องไปที่เวินลั่วฉิง เขาจงใจจะอยู่ที่นี่งั้นเหรอ เธอช่างกล้าพูดออกมาได้
เขาเต็มใจเหรอ เขาเต็มใจที่ไหนกัน เขาไม่ได้เต็มใจสักนิด
แต่เขาก็โต้ตอบอะไรไม่ได้ เพราะการโต้ตอบที่ดีที่สุดคือการไปจากที่นี่ แต่เขากลับไม่สามารถไปไหนได้
“พี่เย่พี่เจียหาวเหมือนจะมีธุระคุยกับพี่นะ น่าจะเป็นเรื่องธุรกิจ” ในใจเวินหรวนหรวนเกลียดจะเป็นจะตาย แต่ไม่กล้าแสดงออกทางสีหน้า ทำได้เพียงยิ้มออกมา พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“จริงด้วย ธุรกิจสำคัญมาก คุณชายเย่รีบไปธุระเรื่องธุรกิจเถอะ อย่าอยู่ที่นี่เลย” ไม่รอให้เย่อหยู่นานเอ่ยปากพูด เวินลั่วฉิงก็รีบชิงพูดขึ้นมาก่อน
เวินหรวนหรวนคิดว่าเย่อหยู่นานไม่อยากไป เลยเอาเรื่องธุรกิจมาอ้างเพื่อกระตุ้นเขา แต่เวินหรวนหรวนไม่มีทางคิดได้หรอกว่าเย่อหยู่นานขยับตัวไม่ได้ วันนี้ไม่ว่าเวินหรวนหรวนจะพูดยังไง เย่อหยู่นานก็ไม่ยอมไปกับเธอ
เย่อหยู่นานจ้องไปที่เวินลั่วฉิงอย่างดุดัน เมื่อเห็นเธอยิ้มอย่างสดใส เขาก็นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ไม่รู้ทำไม เมื่อสักครู่เขาถึงได้รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้เวลายิ้มแล้วไม่น่าเกลียด ค่อนข้างจะดูดีเลยด้วยซ้ำ ไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ
ไม่รู้เป็นบ้าอะไร ไม่รู้จะพูดยังไงจริง ๆ เย่อหยู่นานอยู่ ๆ ก็นิ่งเงียบไป
ขณะนั้นเอง ทุกคนก็ให้ความสนใจกับเสียงที่อยู่ตรงนี้ ในห้องโถงยิ่งเงียบเข้าไปอีก ทุกคนต่างพากันมองมาที่ด้านนี้
“อะไรกัน เมื่อห้าปีก่อน งานหมั้นระหว่างเย่อหยู่นานกับเวินลั่วฉิงล้มเลิกไป ตอนนี้เย่อหยู่นานคิดจะกลับมากินน้ำพริกถ้วยเก่าหรือยังไง”
“พี่สาม พี่ว่าถ้าหากเย่อหยู่นานอยากกลับมากินน้ำพริกถ้วยเก่า เวินลั่วฉิงจะยินดีไหม” บนตึกนั้น คุณชายห้าฉิงมองไปที่เย่ซือเฉิน จงใจเอ่ยถามเขา
เย่ซือเฉินไม่ตอบคำถามเขา แต่รีบลงไปยังด้านล่างทันที
คุณชายห้าฉิงเบิกตาโพลง พี่สามลงไปด้านล่างแล้ว มีเรื่องสนุกแล้วล่ะสิ
