บทที่ 188 คุณชายสามเย่เอาคืนอย่างสาสม แก้แค้นแทนภรรยา (4)
คราวก่อนเวินหรวนหรวนใส่ร้ายเวินลั่วฉิงว่าขโมยของจนโดนนำตัวไปสถานีตำรวจ แต่ครั้งนั้นไม่ใช่ความผิดร้ายแรงอะไร เวินจีหยันจึงหาทางช่วยเวินหรวนหรวนออกไปได้ แต่ครั้งนี้ เวินหรวนหรวนถูกนำตัวไปสถานีตำรวจอีกครั้ง คงไม่สามารถช่วยออกมาได้ง่าย ๆ เหมือนคราวก่อน
“ไม่นะ ไม่นะ ฉันไม่ไปสถานีตำรวจ ฉันไม่ไป” เวินหรวนหรวนร้อนใจ ดิ้นไปมาสุดชีวิต ร้องตะโกนเสียงดัง : “ช่วยด้วย แม่ช่วยหนูด้วย พ่อช่วยหนูด้วย”
เวินหรวนหรวนลืมไปว่าเวินจีหยันและหลี่หยุนไม่ได้มาร่วมงานเลี้ยงด้วย
“นี่มันอะไรกัน เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ” ทันใดนั้น คุณปู่เวินก็เดินเข้ามาพอดี เมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าก็นิ่งอึ้งไป
งานเลี้ยงที่เขาจัดขึ้นให้ฉิงฉิงทำไมกลายเป็นอย่างนี้ไปได้ล่ะ
แล้วเย่ซือเฉินทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ สำหรับฉิงถิงนั้นได้รับการเชิญ แต่เขาไม่ได้เชิญเย่ซือเฉินนี่
“คุณปู่เวิน คุณหนูสองตระกูลเวินวางยาในโค้กของคุณหนูใหญ่ตระกูลเวิน โชคดีที่คุณชายสามเย่รีบเตือนฉันให้เรียกคนมาตรวจสอบ และตรวจสอบเรื่องนี้อย่างละเอียดแล้ว” ผู้จัดการอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฟัง พูดอย่างกระชับได้ใจความ ไม่ขาดตกบกพร่องจุดสำคัญไปเลย
“วางยาเหรอ แกวางยาใส่ในโค้กของฉิงฉิงงั้นเหรอ” คุณปู่เวินสีหน้าท่าทางเปลี่ยนไปทันที จ้องเขม่นไปที่เวินหรวนหรวน แววตาแฝงไปด้วยความเสียใจ ผิดหวัง และโมโห
“คุณปู่ ปู่ต้องช่วยหนูนะ หนูไม่อยากติดคุก หนูไม่อยากติดคุก” เวินหรวนหรวนรู้ดีกว่าตอนนี้ไม่มีทางปฏิเสธอะไรได้แล้ว เธอทำได้เพียงขอร้องคุณปู่เวิน คาดหวังว่าคุณปู่เวินจะช่วยเธอได้
“วางยาอะไรไป” คุณปู่เวินเห็นปฏิกิริยาของเวินหรวนหรวน แววตาขึงขังขึ้นอย่างเห็นได้ชัด น้ำเสียงก็เย็นชาขึ้น
เวินหรวนหรวนสบตากับคุณปู่เวิน นิ่งอึ้งไป เธอไม่กล้าบอกคุณปู่เวินว่าเป็นยาอะไร
“เป็นยาชนิดหนึ่งที่ทำให้คนมึนเมา กลายเป็นบ้า ควบคุมตัวเองไม่ได้ ทำเรื่องน่าเกลียดที่คนอื่นทนดูไม่ได้” นักเคมีอธิบายอย่างรวดเร็ว
คุณปู่เวินหรี่ตาคู่นั้นลง ใจเต้นตึกตัก หายใจเข้าออกถี่ ๆ เวินหรวนหรวนวางยาแบบนั้นกับฉิงฉิง นี่ต้องการจะทำลายฉิงฉิงเลยนี่
ทำไมเธอโหดเหี้ยมอย่างนี้ ร้ายกาจจริง ๆ
“คุณปู่ อย่าตื่นตระหนก อย่าโกรธนะคะ” เวินลั่วฉิงรู้ดีว่าคุณปู่เวินเป็นโรคหัวใจ กลัวว่าปู่จะเป็นอะไรขึ้นมา จึงได้ไปปลอบคุณปู่
“ผู้กำกับฉิน นายพาเธอไปเถอะ ความผิดที่เธอทำ เธอต้องชดใช้มัน” คุณปู่เวินถอนหายใจแรง ๆ เพื่อให้ตัวเองสงบนิ่งขึ้น เขามองไปที่เวินหรวนหรวนอีกครั้ง ท่าทีผิดหวังในตัวเธออย่างมาก
เวินหรวนหรวนกล้าทำเรื่องอย่างนี้ ให้อภัยไม่ได้เด็ดขาด ยอมให้เรื่องนี้ผ่านไปง่าย ๆ ไม่ได้
เวินหรวนหรวนทำผิดก็สมควรที่จะต้องได้รับโทษในสิ่งที่ทำ ไม่อย่างนั้นก็จะไม่ยุติธรรมกับฉิงฉิง
เมื่อทุกคนได้ยินในสิ่งที่คุณปู่เวินพูด ต่างก็พากันตกตะลึง คิดไม่ถึงว่านอกจากคุณปู่เวินจะไม่ขอร้องให้ช่วยเวินหรวนหรวนแล้ว ยังให้คุณชายห้าฉิงนำตัวเธอไปอีกต่างหาก
“คุณปู่ ทำกับหนูแบบนี้ได้ยังไงกัน หนูก็เป็นหลานแท้ ๆ ของปู่นะ แต่ปู่กลับสนใจแต่ยัยโง่อัปลักษณ์ที่ไม่มีดีอะไรสักอย่างนั่นคนเดียว เอาแต่ปกป้องมัน ไม่สนใจหนูเลยใช่ไหม” เวินหรวนหรวนตั้งสติได้ ก็ตะโกนด่าออกมาด้วยความโกรธ
“แกทำร้ายฉิงฉิงครั้งแล้วครั้งเล่า จนถึงตอนนี้ยังไม่คิดจะกลับใจ…” คุณปู่เวินได้แต่ถอนหายใจ ส่ายหน้าด้วยความผิดหวัง
ตำรวจสองคนได้นำตัวเวินหรวนหรวนออกไป
“ถามอะไรหน่อยสิ ประธานเย่ที่แต่ไหนแต่ไรมานิ่งดูดายกับเรื่องของคนอื่นเสมอ ไม่เคยสนใจใยดีอะไร ทำไมวันนี้ถึงได้เข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องของฉิงฉิงหลานฉันได้ล่ะ” ทันใดนั้น คุณปู่เวินก็หันไปถามเย่ซือเฉิน
คำถามนี้ ทุกคนต่างก็แปลกใจเช่นกัน คุณชายสามเย่ที่ไม่ยุ่งเรื่องของคนอื่น วันนี้ดูผิดปกติมาก เหมือนจะสนใจเรื่องนี้มากเป็นพิเศษ
เย่ซือเฉินมองไปที่เวินลั่วฉิง อ้าปากขึ้นเล็กน้อย เหมือนกำลังจะตอบคำถามของคุณปู่เวิน ถ้าหากเขาพูดออกมา เขาจะพูดความจริงแน่นอน
ทุกคนจับจ้องไปที่เย่ซือเฉินที่กำลังจะตอบคำถามนั้น หูตั้ง คอยืดคอยาว มองกันตาโตด้วยความอยากรู้อยากเห็น ราวกับกลัวว่าจะพลาดรายละเอียดสำคัญอะไรไป
เวินลั่วฉิงนิ่งอึ้งไปทันที เย่ซือเฉินคิดจะทำไรกัน เขาคงไม่พูดอะไรมั่ว ๆ ใช่ไหม
เวินลั่วฉิงนึกถึงคำพูดของคุณปู่เวินที่เคยพูดไว้ว่าต่อให้ต้องแลกด้วยทุกสิ่งทุกอย่างที่มีก็ต้องยกเธอให้กับเย่ซือเฉินให้ได้ ฉะนั้นเรื่องระหว่างเธอกับเย่ซือเฉินจะให้คุณปู่รู้ไม่ได้เด็ดขาด
ถ้าหากคุณปู่รู้เรื่องนี้ขึ้นมา ทุกอย่างจะต้องวุ่นวายไปหมดแน่
แต่เวินลั่วฉิงก็นึกถึงเหตุผลที่เย่ซือเฉินขอเธอแต่งงานขึ้นมา นึกถึงท่าทีที่คุณปู่เย่ปฏิบัติต่อเธอ นึกถึงเรื่องระหว่างเย่ซือเฉินกับเมิ่งโร่ถิง ดังนั้นเย่ซือเฉินไม่มีทางพูดเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาออกมาแน่นอน
“เป็นผมเองครับ ผมเป็นถึงผู้กำกับการสถานีตำรวจ พบเจอเรื่องเช่นนี้ก็ต้องจัดการเป็นธรรมดา ผมแค่ดึงพี่สามเข้ามาเป็นพยานบุคคลก็เท่านั้น” ในตอนนี้ คุณชายห้าฉิงก็เอ่ยปากพูดออกมา ตัดบทเย่ซือเฉินที่กำลังจะเอ่ยพูด
คุณชายห้าฉิงนึกถึงสาเหตุที่พี่สามขอเวินลั่วฉิงแต่งงานเพราะมีจุดประสงค์บางอย่าง พี่สามจะหย่ากับเวินลั่วฉิงเมื่อไหร่ก็ได้ ฉะนั้น เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างพี่สามและเวินลั่วฉิงไม่ควรแพร่งพรายให้ใครรู้จะดีที่สุด
เวินลั่วฉิงได้ยินสิ่งที่คุณชายห้าฉิงพูดก็รู้สึกเหนือความคาดหมาย แต่ก็รู้สึกโล่งใจขึ้น
เย่ซือเฉินขมวดคิ้ว ดวงตาคู่นั้นยังคงมองไปที่เวินลั่วฉิง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ทว่า สีหน้าของเขากลับเปลี่ยนไป ดูไม่อบอุ่นอย่างเมื่อสักครู่แล้ว ดูเย็นชาขึ้นเป็นกองเลย
เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าเรื่องราวทั้งหมดคลี่คลายไปได้ด้วยดี ดังนั้นตอนนี้เธอจึงอารมณ์ดีไม่น้อย เธอมองไปที่เย่ซือเฉิน ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ที่จริงแล้ว เธอควรจะขอบคุณเย่ซือเฉินด้วยซ้ำ
เย่ซือเฉินเห็นเธอยิ้มออกมา เขาก็หรี่ตาลง ทำไมกัน ฉิงถิงพูดตัดบทเขา ช่วยเธอแก้ปัญหา เธอเลยดีใจมากงั้นเหรอ
เธอกลัวคนอื่นรู้เรื่องของเรามากขนาดนี้เชียวเหรอ
เขามันน่าอับอายตรงไหน เขาขอเธอแต่งงาน เพื่อให้เธอมายั่วโมโหเขางั้นเหรอ
ทำไมเขาถึงอยากบีบคอเธอให้ตายนักนะ
เวินลั่วฉิงมองเขา ดวงตาเป็นประกายเล็กน้อย เอ๊ะ เมื่อกี้เขายังดี ๆ อยู่เลยนี่ ทำไมตอนนี้หน้าเปลี่ยนสีแล้วล่ะ เรื่องก็จบลงด้วยดีแล้ว ทำไมเขาถึงไม่ดีใจล่ะ
สีหน้าของคุณชายสามเย่ช่างเหมือนฝนแปดแดดสี่ นึกจะเปลี่ยนก็เปลี่ยน
“คุณปู่เวิน ผมยังมีธุระที่ต้องจัดการ ขอตัวกลับก่อนนะครับ” เย่ซือเฉินมองไปยังเวินลั่วฉิงที่ดูงงและไร้เดียงสา เขารู้สึกอึดอัดในใจ หายใจไม่ทั่วท้อง เขาแต่งงานกับเธอก็เพื่อให้เธอมาทำให้เขาโกรธแบบนี้เหรอ
เขาคิดว่าถ้าตอนนี้เขาไม่ไปจากที่นี่ เขาคงทนไม่ไหวที่จะไปบีบคอเธอแน่ ๆ
“ได้ ได้” คุณปู่เวินอึ้งไปเล็กน้อย เมื่อได้สติก็รีบตอบรับทันที
ตอนที่เย่ซือเฉินกำลังจะไปก็หันไปมองเวินลั่วฉิงอีกครั้ง สายตาคู่นั้นดูแหลมคมราวกับคมมีดที่เย็นยะเยือก ดูน่าตกตะลึงมากจริง ๆ
เขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขาต้องคิดบัญชีกับเธอแน่ ๆ เขาไม่ยอมปล่อยเธอไว้แน่นอน…
เวินลั่วฉิงตัวแข็งทื่อ ใจสั่นไปหมด เธอรู้สึกว่าจะต้อง…
