บทที่ 190 คุณชายสามเย่แสดงอำนาจแล้ว (2)
“เวินลั่วฉิง ฉันให้เวลาเธอหนึ่งนาที ถ้าหลังจากหนึ่งนาทีฉันยังไม่เห็นเธอล่ะก็ ฉันจะเข้าไปจับเธอออกมาเอง” เมื่อรับสาย เสียงที่เย็นชาและกดดันของเย่ซือเฉินก็ดังออกมาทันที
อีกทั้งประโยคเมื่อสักครู่ของเขานั้น ยิ่งทำให้ใจที่ตื่นตระหนกของเวินลั่วฉิงแทบจะหยุดเต้น ตอนนี้เธอไม่สนว่าคุณปู่เวินจะสงสัยอะไรแล้ว เธอจับโทรศัพท์แน่นแล้วรีบออกไปด้านนอกทันที
เธอรู้ดีว่าเย่ซือเฉินเป็นคนพูดจริงทำจริง
คุณปู่เวินนิ่งอึ้งไป จากนั้นก็ยิ้มออกมา รอยยิ้มนั้นช่างเหมือนจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์เสียจริง
เวินลั่วฉิงรีบร้อนออกจากโรงแรม จากนั้นก็เห็นรถของเย่ซือเฉินจอดอยู่ด้านนอกประตูโรงแรม
เวินลั่วฉิงรีบวิ่งเข้าไป เปิดตูรถ และขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว
“ที่รัก ยังไม่ไปอีกเหรอ” เวินลั่วฉิงเมื่อขึ้นรถแล้วก็มองไปยังเย่ซือเฉินที่ทำหน้าเคร่งขรึมอยู่ เธอทำเป็นยิ้มทักทาย เพราะเธอดูออกว่าเย่ซือเฉินอารมณ์ไม่ดี ฉะนั้นเธอจึงไม่ยั่วแหย่อะไรเขา ได้แต่ตามน้ำไป
แต่ไหนแต่ไรมาเธอเป็นคนไม่กลัวอะไรทั้งนั้น แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้กลัวเย่ซือเฉินทุกครั้ง
เธอรู้ดีอยู่แก่ใจว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วทำไมต้องกลัวเขาด้วยล่ะ เธอรู้สึกว่าตัวเองยิ่งอยู่ก็ยิ่งไม่ได้เรื่อง
“ทีหลังไม่ต้องมายิ้มแบบนี้อีก” เย่ซือเฉินหรี่ตาลง อยู่ ๆ เขาก็นึกถึงตอนที่เธอยิ้มแบบนี้ต่อหน้าเย่อหยู่นาน เธอไม่รู้หรือไงว่าเวลาที่เธอยิ้มแบบนี้มันดูสดใส เย้ายวนตาเย้ายวนใจมากแค่ไหน
“ทำไมล่ะ” เวินลั่วฉิงขมวดคิ้วสงสัย ไม่ใช่ว่าถ้ายอมรับผิดแล้วจะไม่โดนตีหรอกเหรอ เธอยิ้มให้เขาก็ผิดเหรอ
“รำคาญตา” แน่นอนว่าคุณชายสามเย่ไม่ยอมรับหรอกว่าตัวเองหึง เลยหาข้ออ้างพูดไปเรื่อย แต่ทว่าตอนนั้นที่เขาเห็นเธอยิ้มแบบนั้นให้เย่อหยู่นาน เขารู้สึกรำคาญตาจริง ๆ ฉะนั้นเหตุผลที่เขาอ้างมานี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องจริง
เวินลั่วฉิงกระพริบตาเล็กน้อย รำคาญตาเหรอ รอยยิ้มของเธอมันน่ารำคาญสายตามากเหรอ
ถ้าเขารู้สึกรำคาญตาก็ไม่ต้องมองสิ
เวินลั่วฉิงนึกถึงเหตุผลในตอนแรกที่เขาขอเธอแต่งงาน ตอนนั้นเขาบอกว่าที่เขาเลือกเธอ เพราะเธอหน้าตาน่าเกลียด
เวินลั่วฉิงยกมุมปากขึ้น ฉีกยิ้มไม่หยุด อีกทั้งยิ่งยิ้มอย่างสดใสมากขึ้น แถมเธอยังจงใจยื่นหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มนั้นยื่นเข้าไปใกล้เขาอีกด้วย
รำคาญตาใช่ไหม งั้นเธอก็ยิ้มจนเขาตาบอดไปเลย
เย่ซือเฉินตะลึงไปนิดหน่อย กระพริบตาเล็กน้อย เขาเป็นคนฉลาดมาก มีเหรอที่จะดูไม่ออกว่าใจเธอคิดอะไรอยู่ เขาเอ่ยปากพูดว่า : “อยู่ต่อหน้าฉันเธอมีสิทธิ์ยิ้มได้” เมื่อพูดประโยคนั้นจบเขาก็หยุดไปครู่หนึ่ง แล้วพูดต่อว่า : “เพราะฉันชอบ…”
รอยยิ้มบนใบหน้าเวินลั่วฉิงนิ่งค้างไป ดวงตาคู่นั้นของเธอกลมโตจ้องมองไปที่เขา เหม่อมองไปที่เขาอยู่ครู่หนึ่ง
เขาชอบเหรอ เขาชอบอะไร ชอบดูเธอยิ้มแบบนี้เหรอ
เมื่อกี้เขายังพูดอยู่เลยว่ารอยยิ้มเธอมันน่ารำคาญตานัก แล้วทำไมถึงชอบ
เขาต้องไม่อยากเห็นเธอยิ้มแน่ ๆ เลยจงใจพูดออกมาแบบนี้
เขาจงใจพูดในสิ่งที่ตรงกันข้าม
อืม ต้องเป็นแบบนี้แน่นอน
ที่จริงแล้ว เขาเป็นคนที่ร้ายลึก ร้ายกาจที่สุด
“งั้นเหรอ ถ้านายชอบ ฉันก็จะยิ้มแบบนี้ให้นายทุกวันเลย” เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าตัวเองไม่น่าจะคิดผิด ดังนั้นเธอจึงฉีกยิ้มสดใสให้เขาอีกครั้ง
ขณะที่เธอพูดอยู่นั้น ก็จงใจที่จะเอียงตัวไปที่ด้านหน้าเขา
เย่ซือเฉินเห็นท่าทางของเธอ ในใจก็อดที่จะขำไม่ได้ เขารู้สึกว่าบางครั้งเธอก็ช่างน่ารักจริง ๆ ไร้เดียงสา ใสซื่อบริสุทธิ์
สีหน้าท่าทางของเขาดูอบอุ่นขึ้นเป็นกองเลย แต่ในขณะที่เธอโน้มตัวมาที่ด้านหน้าเขานั้น ชุดที่เธอสวมใส่มันทำให้เห็นเรือนร่างของเธอชัดเจนยิ่งขึ้น รูปร่างเธอนั้นช่างเย้ายวนซะจริงเชียว ถึงขั้นที่สามารถยั่วยวนให้คนทำผิดได้เลยทีเดียว
สีหน้าของเย่ซือเฉินเคร่งขรึมขึ้นมาทันที ดวงตาคู่นี้หรี่ลง : “ใครใช้ให้เธอแต่งตัวแบบนี้ไปร่วมงานเลี้ยง”
เวินลั่วฉิงขมวดคิ้ว เอ๊ะ อยู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนเรื่อง จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย หรือเขารู้สึกว่าเธอยิ้มจนน่ารำคาญมากเกินไปแล้ว ทนดูต่อไปไม่ได้แล้วเหรอ แล้วจงใจเปลี่ยนเรื่องคุย
“ชุดราตรีที่คุณปู่เตรียมให้ฉันถูกเวินหรวนหรวนทำเสียหายจนหมด” ในเมื่อเย่ซือเฉินถามขึ้นมา เวินลั่วฉิงก็ตอบเขาไปตามความจริง
“ดังนั้น เธอก็เลยเลือกชุดนี้เหรอ เอามาจากไหน” เย่ซือเฉินไม่พอใจกับคำตอบของเธอนัก ถึงแม้ชุดเดิมจะโดนทำลาย แต่เธอก็ไม่ควรจะเลือกใส่ชุดนี้
เย่ซือเฉินแอบคิด ถ้าหากเขารู้ว่าใครขายชุดนี้ให้เธอล่ะก็ เขาจะสั่งปิดร้านนั้นซะ
เวินลั่วฉิงฟังเสียงเขาที่กัดฟันถามออกมาอย่างสงสัย เธอกระพริบตา ได้ยินมาว่าผู้ชายเป็นเพศที่หวงของมากที่สุด จะไม่เต็มใจให้ภรรยาตัวเองสวมชุดเซ็กซี่ยั่วยวนต่อหน้าผู้ชายคนอื่นเด็ดขาด เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับความรู้สึกอะไรหรอก แต่เป็นเรื่องของผู้ชายที่มีความคิดว่าผู้ชายต้องเป็นใหญ่
ฉะนั้น เย่ซือเฉินจึงไม่พอใจในชุดราตรีที่เธอสวมใส
“ฉันให้มู่หรงดัวหยางเป็นคนออกแบบให้ แต่ฉันก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะออกแบบเป็นอย่างนี้” เวินลั่วฉิงคิดว่า ไหน ๆ เย่ซือเฉินก็ถามแล้ว เธอก็ตอบ ๆ ตามความจริงไปจะได้จบ ๆ เธอเป็นเด็กที่ซื่อสัตย์คนหนึ่ง อีกอย่าง เธอไม่กล้าโกหกเย่ซือเฉินด้วย
“มู่หรงดัวหยางเหรอ ได้ ดีมาก” เย่ซือเฉินกัดฟันแน่น เสียงเย็นยะเยือกนั่นรู้สึกเหมือนจะฆ่าคนได้เลยทีเดียว
มู่หรงดัวหยางออกแบบชุดราตรีอย่างนี้ให้ภรรยาเขางั้นเหรอ ได้ เดี๋ยวเห็นดีกัน
เขากล้ารับประกันว่ามู่หรงดัวหยางจงใจทำ
เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ดูสถานการณ์แล้ว ปัญหาหลังจากนี้คงจะหนักน่าดู คงเป็นเรื่องใหญ่แน่ เธอรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิต
เธอได้แต่แอบอธิษฐานในใจให้แก่มู่หรงดัวหยาง อธิษฐานให้มู่หรงดัวหยางขอพรให้ตัวเองสำเร็จด้วยเถอะ
ทันใดนั้น อีกฟากหนึ่ง มู่หรงดัวหยางอยู่ ๆ ก็รู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว
“ไม่ได้การแล้ว ไม่ได้การแล้ว ฉันรู้สึกว่าฉันต้องหลบหนีแล้ว รอให้ผ่านพ้นช่วงนี้ไปก่อนสักพัก เรื่องนี้เงียบไปแล้ว ฉันค่อยกลับมา” มู่หรงดัวหยางลุกขึ้นทันที จากนั้นก็รีบเก็บข้าวของของตัวเองอย่างรวดเร็ว
ฉิงฉิงของเขาแต่ไหนแต่ไรมาเป็นคนขี้ใจอ่อน รอให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อนก็คงหายโกรธเขาไปเองแหละ เดี๋ยวเรื่องนี้ก็ผ่านพ้นไป
ใช่ เขาสามารถหลบเวินลั่วฉิงได้ แต่ถ้าหากเป็นคุณชายสามเย่ล่ะ เขาจะหลบได้เหรอ
“ที่รัก ธุระที่ประเทศ R นายจัดการเรียบร้อยแล้วเหรอ” เวินลั่วฉิงไม่ได้ตั้งใจจะอยากรู้เรื่องของเขา แต่เธอรู้สึกว่าตอนนี้บรรยากาศตรึงเครียดเกินไป เลยอยากเปลี่ยนเรื่องคุยสักหน่อย
เย่ซือเฉินจ้องหน้าเธอ เธอยังกล้าถามเรื่องนี้ออกมาอีกเหรอ เป็นเพราะเธอไปร่วมงานเลี้ยงหาคู่นั่นไง เขาเลยต้องทิ้งงานที่นั่นแล้วรีบกลับมา
แต่โชคดี ที่เขากลับมาทันเวลาพอดี
เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจ ค่ำวันนี้รอบ ๆ ตัวเขากลายเป็นเขตที่มีแต่ทุ่นระเบิด เหยียบไปตรงไหนตรงนั้นก็ระเบิดออกมา งั้นเธออยู่อย่างเงียบ ๆ จะดีกว่า
เย่ซือเฉินเห็นเธอเงียบไม่พูดอะไรต่อ เลยทำเสียง เหอะ ออกมาคำหนึ่ง แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ตั้งหน้าตั้งตาขับรถออกไป
เมื่อกลับถึงคฤหาสน์ เย่ซือเฉินขับรถไปจอด เวินลั่วฉิงจึงลงจากรถก่อน ขณะที่เวินลั่วฉิงกำลังจะเอ่ยปากขอตัวเข้าไปด้านในก่อนนั้น เสียงโทรศัพท์เธอก็แจ้งเตือนว่ามีข้อความเข้า
เวินลั่วฉิงตาเป็นประกายเล็กน้อย นี่เป็นเสียงที่เธอจงใจตั้งขึ้น เป็นเสียงแจ้งเตือนที่ไว้ใช้เฉพาะกับ…
