ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน – ตอนที่ 193 คุณชายเย่สามพบเข้าแล้ว(3)

บทที่ 193 คุณชายเย่สามพบเข้าแล้ว(3)

ไม่ว่ายังไง ไม่ควรให้เด็กอั้นฉี่ อีกอย่างเห่อถงถงกลัวว่าเด็กตัวแค่นี้หากอั้นไม่ไหวก็จะฉี่ราดกางเกง

ถังจื่อซีอายุเพียงแค่สี่ขวบเท่านั้น เห่อถงถงไม่ไว้ใจจะให้เธอไปคนเดียว แต่ก็ไม่ไว้ใจให้ถังจื่อโม่อยู่ข้างนอกคนเดียว

ถังจื่อโม่เป็นเด็กผู้ชาย รู้ความแต่เด็ก คงไม่ยอมเข้าห้องน้ำผู้หญิงอย่างแน่นอน

ผมก็จะไปฉี่ ถังจื่อโม่คงดูออกว่าเห่อถงถงคงลำบากใจ ไม่รอให้เห่อถงถงเอ่ยปากก็วิ่งเข้าไปในห้องน้ำชาย

เห่อถงถงคิดจะขวางก็ขวางไม่ทัน

เห่อถงถงจึงได้พาถังจื่อซีเข้าไปในห้องน้ำหญิง เห่อถงถงจัดการถังจื่อซีเรียบร้อยแล้วออกมา แต่กลับไม่เห็นถังจื่อโม่ เห่อถงถงรู้ว่าถังจื่อโม่เป็นเด็กดีมาแต่เด็ก หากออกมาแล้ว ต้องรอเธออยู่ตรงนี้แน่นอน ไม่วิ่งมั่วไปไหน

ดังนั้น จื่อโม่น่าจะยังไม่เสร็จธุระ จึงยังไม่ได้ออกมา

แต่แล้วห้านาทีผ่านไป ก็ยังคงไม่เห็นถังจื่อโม่ออกมา

“คุณผู้ชายท่านนี้ คุณสามารถช่วยดูหน่อยได้ไหมว่าข้างในมีเด็กอายุสี่ขวบกว่าหรือเปล่า?” เห่อถงถงร้อนใจ เห็นผู้ชายคนหนึ่งออกมาจากห้องน้ำ ก็เลยไปขวางไว้ เพื่อขอความช่วยเหลือจากเขา

เริ่มแรกเห่อถงถงไม่ได้มองหน้าชายคนนั้น พูดจบจึงเงยหน้าขึ้น ถึงได้เห็นหน้าของชายคนนั้น เธอตกตะลึงไปชั่วขณะ

ทำไมถึงเป็นเขา? ทำไมจึงบังเอิญเพียงนี้?

ปฏิกิริยาแรกของเห่อถงถงคือก้มหน้าลง เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอจะก้มหน้าทำไม ครั้งก่อนจี้หซีก็จำเธอไม่ได้

“ได้ครับ” เนื่องจากเห่อถงถงก้มหน้าลง จี้หซีจึงไม่อาจเห็นหน้ที่ชัดเจนของเห่อถงถง และไม่ได้สังเกตถึงความผิดปกติของเห่อถงถง แต่เขากลับตอบรับความช่วยเหลืออย่างเต็มใจ แล้วก็เดินเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง

เห่อถงถงอึ้งอยู่ตรงจุดเดิม รู้สึกว่าร่างกายสั่นสะท้านเล็กน้อย เธอนึกว่าชาตินี้คงจะไม่ได้เห็นหน้าเขาอีก

แต่ไม่คิดว่าช่วงเวลานี้ได้เจอเขาโดยบังเอิญถึงสองครั้ง และก็เจอกันที่สนามบินอีกแล้ว

จี้หซี ชื่อนี้ เดิมทีเธอนึกว่าคงจะได้แค่สลักไว้ในความทรงจำของเธอตลอดกาล

แต่ไม่เคยคิดว่า สองปีผ่านไปก็บังเอิญได้มาเจอกันอีก สองปีแล้ว เรื่องราวนั้นได้ผ่านไปสองปีแล้ว

ไม่นานนักจี้หซีก็ได้พาถังจื่อโม่ออกมา ใบหน้าของจี้หซีเต็มไปด้วยรอยยิ้ม: “พวกเราช่างมีวาสนาต่อกันเสียจริง บังเอิญเจอกันที่สนามบินอีกแล้ว ครั้งก่อนก็เป็นผมที่พาเด็กสองคนนี้กลับมาจากต่างประเทศ ไม่คิดว่าเจ้าหนูน้อยคนนี้พอข้ามสะพานก็รื้อสะพานทิ้งทันทีเลย กลับมาถึงก็………”

ตอนที่จี้หซีมองเห่อถงถงนั้น ดูแล้วเห่อถงถงเหมือนจะตื่นเต้นเล็กน้อย เขาคิดว่าเธอคงเป็นห่วงเด็ก แล้วก็เปลี่ยนคำพูด: “วางใจเถอะ เจ้าหนูน้อยคนนี้ฉลาดหลักแหลม ไม่เป็นอะไรหรอก”

“ขอบคุณค่ะ” เห่อถงถงแอบถอนหายใจ เพื่อให้ตัวเองสงบลง พยายามไม่ให้ตัวเองแสดงอาการที่แปลกประหลาดออกมา แต่เธอพบว่าเวลานี้มือของเธอสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

ตอนนี้เธอตื่นเต้นมาก ตื่นเต้นมาก!

เวลานี้เธอเงยหน้าขึ้น มองไปที่จี้หซี

“ไม่เป็นไรครับ” จี้หซีมองเธอ แล้วยิ้มๆ: “ลูกน้อยทั้งสองของคุณน่ารักมาก ทำให้ใครเห็นใครก็ชอบ”

แววตาของจี้หซีธรรมชาติมาก ยิ้มได้อ่อนโยนมาก แววตาที่มองดูเห่อถงถงไม่ได้มีความผิดปกติใดๆ

เห่อถงถงเห็นใบหน้าที่มีรอยยิ้มของเขาไม่มีความผิดปกติแม้แต่น้อย แววตาสั่นไหว ก้มหน้าลงเล็กน้อย เม้มริมฝีปากอย่างแน่ เขาคงไม่รู้จักเธอแล้วจริงๆ

เขาไม่เพียงแต่ไม่รู้จักเธอ และได้ลืมเรื่องราวทั้งหมดของเราไปหมดแล้ว

เพียงแค่เวลาสองปีเอง เขาถึงกับจำอะไรไม่ได้แม้แต่นิดเดียวเลยเหรอ?

เห่อถงถงรู้สึกว่าตรงหัวใจเหมือนมีอะไรที่หนักๆทุบเข้าหนึ่งที เจ็บมาก และทรมานมากด้วย

“พี่คะ ทำไมพี่ช้าจังเลย ฉันและแม่รอพี่ตั้งนานแล้ว” ถังจื่อซีวิ่งเข้ามา ดึงมือของถังจื่อโม่ไว้ อ้อนด้วยบ่นด้วย

“ลูกน้อยของคุณช่างน่ารักมากจริง” ขณะที่จี้หซีเห็นถังจื่อซี ใบหน้าที่อ่อนโยนหัวเราะขึ้นเบาๆ เด็กน้อยสองคนนี้ช่างน่ารักน่าเอ็นดูเสียจริง ผมยิ่งดูยิ่งชอบ

เห่อถงถงมองไปทางเขา อยากมองหาความผิดปกติจากใบหน้าของเขา แต่สิ่งที่เห็นกลับเป็นความอ่อนโยนและเสียงหัวเราะที่เบาๆของเขา

เพียงแต่ เวลานี้ความอ่อนโยนและรอยยิ้มของเขาทำให้เธอรู้สึกหนาวมาก กายหนาว ใจยิ่งหนาว

“งั้นไม่รบกวนเวลาของคุณแล้ว ลาก่อน” ตอนนี้เห่อถงถงต้องการที่จะจากไปอย่างเร็วที่สุด เขากลัวว่าหากเขาอยู่ต่อไป อาจจะหยุดหายใจได้

เขานึกว่าเธอมีลูกสองคนเหรอ?

เขาและเธอจากกันไปแค่เพียงสองปี จะมีลูกอายุสี่ขวบกว่าได้อย่างไร? เธอไม่เพียงแต่ปวดใจ ยังรู้สึกเหมือนถูกประชดประชัน

เห่อถงถงจุงมือของลูกน้อยทั้งสอง หันหลังจากไป

เดี๋ยวก่อน ในขณะที่เห่อถงถงจุงมือลูกน้อยสองคนผ่านตัวเขานั้น เขาได้เรียกเธอไว้

ปฏิกิริยาตอบสนองของสมองและการเคลื่อนไหวของเห่อถงถง หลังจากที่ได้ยินเสียงของเขา หยุดชะงักทันที แต่ไม่ได้หันหลังกลับไปมองเขา เพียงแต่ลมหายใจแปรปรวนเล็กน้อย การเต้นของหัวใจสูญเสียการควบคุม

เขาจำเธอได้แล้วเหรอ ในที่สุดก็จำได้แล้วใช่ไหม?

“สัมภาระของคุณไม่เอาแล้วเหรอ?” จี้หซีมองไปที่เธอ รอยยิ้มบนใบหน้าบานขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “รีบขนาดนั้นเลยเหรอ? สัมภาระไม่เอาแล้วเหรอ

ขณะที่เขาพูด พลางได้ช่วยเธอเข็นสัมภาระมาด้วย

“ขอบคุณ” ขณะนี้ข้างในใจของเห่อถงถงมีความสูญเสียที่พูดไม่ออก ตัวแข็งเล็กน้อยยื่นมือไปรับสัมภาระจากมือของเขา

เธอรู้ทั้งรู้ว่าเขาจำเธอไม่ได้แล้ว เมื่อกี้เธอยังไปคาดหวังอะไรอีก?

เห่อถงถงได้รับสัมภาระแล้ว ก็หันหลังจากไปอย่างรวดเร็ว คราวนี้ได้เดินไปอย่างแน่วแน่

สิ้นสุดแล้ว ทั้งหมดทั้งมวลได้สิ้นสุดไปเมื่อสองปีที่แล้ว ดังนั้นเธอควรตัดใจได้แล้ว เพียงแค่ได้พบเจอกันโดยที่ไม่รู้จักกันทำให้เธออดไม่ได้ที่จะปวดใจ

จี้หซีที่มองเธอจากไปไกล ทันใดนั้นรู้สึกว่าตัวเองเหมือนโดนอะไรบางอย่างทิ่มแทงที่ใจ รู้สึกเจ็บเล็กน้อย และมีความรู้สึกที่แปลกประหลาด

และเขารู้สึกว่าร่างกายของเธอมีความรู้สึกที่คุ้นเคย ไม่เพียงแต่จะคุ้นเคยต่อใบหน้าของเขา แต่เป็นความรู้สึกชนิดหนึ่ง ความรู้สึกลึกๆภายในใจ

ครั้งที่แล้ว ตอนที่เข้าเห็นเธอก็มีความรู้สึกแบบเดียวกัน!

ดังนั้น เขาจึงรู้สึกว่าน่าจะเคยพบเห็นเธอที่ไหนมาก่อน ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มีความรู้สึกที่คุ้นเคยแบบนั้น

เขารู้สึกว่าจำเป็นที่จะต้องไปตรวจสอบเรื่องนี้!

เวินลั่วฉิงรออยู่ตรงที่รับผู้โดยสาร ตาคู่นั้นของเธอจ้องมองไปด้านในโดยตลอด ใบหน้าแฝงไว้ด้วยความรอคอย เขาไม่ได้สังเกตสถานการณ์รอบๆตัวเลย แน่นอนเธอก็ยังไม่เห็นเย่ซือเฉิน

ใบหน้าของเย่ซือเฉินยิ่งอยู่ยิ่งมืดมน!

ในที่สุดเวินลั่วฉิงก็เห็นเห่อถงถงและลูกน้อยทั้งสอง ใบหน้าเธอค่อยๆหัวเราะอย่างเบาๆ ก้าวเท้าไปทิศทางของลูกน้อยทั้งสองอย่างรวดเร็ว ในที่สุดก็ได้เจอลูกของตัวเองแล้ว!

ขณะนี้เวินลั่วฉิงเดินได้เร็วมาก!

และขณะนี้ เย่ซือเฉินที่ยืนอยู่ด้านหลังไกลๆ กำลังมองดูทุกอย่าง มองดูเธอ………

ขณะนี้ จุดโฟกัสเวินลั่วฉิงทั้งหมดอยู่ที่ลูกน้อยทั้งสอง ไม่ได้สังเกตถึงความผิดปกติอื่นๆ