บทที่ 194 คุณชายเย่สามพบเข้าแล้ว(4)
เห็นได้ชัดว่าเห่อถงถงใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จุงมือของจื่อซีไว้ เดินค่อนข้างช้า
ตอนที่ถังจื่อโม่เงยหน้าขึ้นนั้น ก็ได้เห็นเวินลั่วฉิงแล้ว แววตาเปล่งประกายทันที
เพียงแต่ วินาทีถัดมา สีหน้าเขาก็จมลงทันที
เพราะว่า ขณะที่ถังจื่อโม่เห็นเวินลั่วฉิงนั้น ในเวลาเดียวกันก็สังเกตเห็นด้านหลังของเวินลั่วฉิงก็คือเย่ซือเฉินที่อยู่ห่างกันไม่ไกลนัก
“แม่จ๋า แม่ถูกคนสะกดรอย” ถังจื่อโม่หยิบมือถือขึ้นมา รีบส่งข้อความให้เวินลั่วฉิง ทำได้ว่องไวมาก มากสุดไม่เกินสามวินาที
โทรศัพท์ของเวินลั่วฉิงตอนนี้ถูกกำไว้ในมือ ได้ยินเสียงข้อความเตือน ก้มหน้ามองดู เห็นข้อความที่โชว์อยู่หน้าจอพอดี
“ด้านซ้าย ประมาณสี่ห้าองศา” ถังจื่อโม่ก็ได้ส่งมาอีกหนึ่งข้อความ
เวินลั่วฉิงตกใจเล็กน้อย แต่ปฏิกิริยาแรกของเธอไม่ได้หันกลับไปมอง แต่ได้หยิบมือขึ้นมาตั้งค่าเซลล์ฟี่ แล้วให้มือถือหันไปทิศทางที่จื่อโม่บอก จากนั้นสังเกตการณ์สถานการณ์ด้านหลังจากหน้าจอโทรศัพท์
งานของเธอมีความเสี่ยงอยู่ไม่น้อย ดังนั้นการตอบสนองขึ้นพื้นฐานแบบนี้ปฏิกิริยาเช่นนี้จึงเป็นการป้องกันขั้นพื้นฐาน
เพียงแต่ตอนที่เวินลั่วฉิงมองเห็นเย่ซือเฉินที่อยู่ด้านหลังของเธอจากหน้าจอโทรศัพท์ ก็ตกตะลึงเป็นอย่างมาก
ทำไมถึงเป็นเขา?
เขาสะกดรอยตามเธอ? เพื่ออะไร?
สองสามวันนี้เธอก็อยู่บ้านโดยตลอด ไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง น่าจะไม่มีอะไรทำให้เขาสงสัยได้
อีกอย่างสองสามมานี้ก็ไม่ได้เห็นว่ามีคนตามเธอ ดังนั้น เธอมาสนามบินเย่ซือเฉินน่าจะไม่รู้เรื่อง
เธอรู้สึกว่าคนอย่างเย่ซือเฉินที่หยิ่งผยองและทระนงตนคงไม่ทำเรื่องสะกดรอยแบบนี้
เวินลั่วฉิงจู่ๆก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนที่เย่ซือเฉินออกไปทำงานได้บอกกับเธอว่า เขาจะไปทำงานสามวัน นับดูเวลาแล้ว น่าจะกลับมาวันนี้พอดี
งั้นคงจะเป็นเรื่องบังเอิญ พอดีกับที่เธอมารับลูกที่สนามบิน และเขาก็เพิ่งลงเครื่อง พอดีเห็นเธอเข้า ก็เลยเดินตามมา
เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าแบบนี้น่าจะเป็นไปได้มากที่สุด
หากเป็นเช่นนี้ งั้นทุกอย่างก็บังเอิญ เย่ซือเฉินแค่บังเอิญเจอเธอ ดังนั้นจึงได้เดินตามมา
แต่ว่าตอนนี้เธอมารับลูกน้อยสองคนนะ?
เธอไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าเธอมีลูกน้อยสองคน เพราะสถานะของเด็กสองคนนี้ค่อนข้างที่จะบอบบางมาก ถึงตอนนี้เธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อของลูกน้อยทั้งสองเป็นใคร เธอจะไม่สามารถปล่อยให้ลูกน้อยทั้งสองได้รับความเจ็บปวดจากคำนินทาใดๆ
ตอนนี้เธอได้จดทะเบียนสมรสกับเย่ซือเฉินแล้ว ถึงแม้จะเป็นการแต่งงานด้วยสัญญา หากให้คนอื่นรู้ว่าเธอมีลูกสองคน ไม่รู้ว่าจะทำให้เกิดปัญหาอะไรบ้าง
หากถูกเย่ซืเฉินพบเข้า………..
และขณะนี้ เห่อถงถงได้พาลูกน้อยสองคนออกมาแล้ว ได้เดินมาถึงทางออกแล้ว
เวินลั่วฉิงเห็นลูกน้อยทั้งสองใกล้เข้ามาทีละนิดๆ เดิมทีควรจะดีใจ แต่ตอนนี้กลับร้อนใจอย่างเงียบๆ
เวินลั่วฉิงรู้ว่าเย่ซือเฉินฉลาดมาก อันตรายมาก ไม่ใช่คนที่จะหลอกได้ง่ายๆ หากจัดการไม่ดี เธออาจจะตายโดยไม่มีที่ฝัง
ดังนั้น เธอจะไม่สามารถให้เขาเห็นถึงความผิดปกติใดๆ
เวินลั่วฉิงถอนหายใจอย่างเงียบๆ จากนั้นก็หาเบอร์ของเย่ซือเฉิน แล้วโทรออก
ก็ยืนอยู่ด้านหลังของเธอที่ไม่ไกลจากกันมากเย่ซือเฉินเห็นเธอโทรมา นัยน์ตาหลี่ลงชั่วขณะ ไม่ได้รับสายทันที รอจนกว่าโทรศัพท์ดังขึ้นครั้งที่สาม เขาถึงได้รับสาย
“ฮาโหล” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยพลัง เสียงเพราะเป็นพิเศษ เหมือนกับปกติทั่วไป ฟังไม่ออกถึงอารมณ์อื่นๆ
จากน้ำเสียงของเขาฟังไม่ออกว่าถึงความปกติใดๆ มุมปากของเวินลั่วฉิงกระตุกเล็กน้อย ช่างแสดงเก่งเหรอเกิน ทั้งๆที่ยืนอยู่ด้านหลังของเธอ ยังแกล้งทำเป็นเหมือนไม่มีอะไร
“สามีจ๋า คุณบอกว่ากลับมาวันนี้ไม่ใช่เหรอ? ถึงหรือยัง?” เสียงของเวินลั่วฉิงเบาและมีความสุข ยังแฝงไว้ด้วยความกระตือรือร้นและรอคอย
“อืม?” ชั่วขณะนั้นเย่ซือเฉินรู้สึกว่ายังปรับอารมณ์กลับมาไม่ทัน
ไม่ใช่เพียงเพราะคำพูดของเธอเท่านั้น แต่เป็นเสียงในอารมณ์ของเธอที่ส่งออกมา มันคือความรู้สึกที่ควรมีของภรรยาที่มารับสามี ยังไงอย่างนั้นเลย
อารมณ์ที่ก้าวกระโดดกะทันหันแบบนี้มันค่อนข้างใหญ่
“ฉันมาสนามบินแต่เช้าเลย มารับคุณ อยากจะเซอร์ไพรส์คุณ แต่ทำไมไม่เห็นคุณ?” เวินลั่วฉิงจงใจมองไปข้างหน้า แต่เธอก็หลบเลี่ยงสายตาของเห่อถงถงและจื่อซีได้อย่างชาญฉลาด
หากตอนนี้จื่อซีเห็นเธอ คงต้องเรียกหม่ามี๊อย่างเสียงดังแล้วกรูเข้ามาหาเธอ ถึงเวลานั้นอะไรๆก็จะถูกเปิดเผย
แต่ทุกอย่างอยู่ในสายตาของถังจื่อโม่ทั้งหมด สายตาของเขาเพ่งมองไปที่เย่ซือเฉิน พิจารณาเล็กน้อย ราวกับเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง
คนนี้ก็คือสามีของแม่ แม่เหมือนจะกลัวเขาเล็กน้อย?
เย่ซือเฉินมองดูหลังของเวินลั่วฉิง เห็นเธอกังวลเล็กน้อย แววตาที่คมกริบสับสนเล็กน้อย
มารับเขา? อยากจะเซอร์ไพรส์เขา?
“สามีจ๋า หรือคุณไม่ได้นั่งไฟลท์นี้เหรอ?” เห็นได้ชัดว่าเสียงของเวินลั่วฉิงแฝงด้วยความผิดหวัง ไม่ได้มองหาต่อไป แต่ก้มหน้าลงเล็กน้อย ท่าทางเหมือนผิดหวังมาก
เวินลั่วฉิงรู้ว่าเย่ซือเฉิงอยู่ด้านหลังของเธอ คงต้องสังเกตการณ์กระทำของเธออย่างแน่นอน ดังนั้นเธอจริงเล่นละครให้ดูสมจริง
คลื่นในดวงตาที่คมกริบขยับเล็กน้อย ค่อยๆพูดขึ้น: “หมุนตัว ด้านหลัง”
เวินลั่วฉิงถึงได้หมุนตัวกลับไปอย่างสมเหตุผล เธอกวาดสายตาไปหนึ่งรอบ จากนั้นไปหยุดอยู่ตรงร่างของเย่ซือเฉิน จากนั้นก็วิ่งไปหาเย่ซือเฉินอย่างมีความสุข
“สามีจ๋า ที่แท้คุณก็ถึงแล้ว ทำไมเมื่อกี้ฉันถึงไม่เห็นคุณละ” เวินลั่วฉิงวิ่งมาถึงข้างหน้าของเขา เงยหน้าขึ้นมองเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มสดใส
เย่ซือเฉินมองดูเธอ พยายามหาความผิดปกติบนใบหน้าของเธอ แต่รอยยิ้มของเธอธรรมชาติและจริงใจ มองไม่เห็นความผิดปกติแม้แต่น้อย
“เอาโทรศัพท์ให้ผม” สายตาของเย่ซือเฉินถอนออกจากใบหน้าที่ยิ้มสดใสของเธอ ย้ายมาอยู่ตรงโทรศัพท์ของเธอ
เขาจำได้ว่า เมื่อกี้ก่อนที่จะเข้าไปในสนามบินเธอได้โทรออกไปหนึ่งสาย และได้รับสายอีกหนึ่งสาย หมายเลขนี้จึงเป็นประเด็นสำคัญ
เขาคิดว่าเขาสามารถหาอะไรบางอย่างผ่านโทรศัพท์เครื่องนี้ได้
เวินลั่วฉิงตกใจเล็กน้อย ใจเต้นตุ๊บตั๊บ เธอรู้อยู่แล้วว่าผู้ชายคนนี้หลอกไม่ได้ง่ายๆ เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการตรวจสอบโทรศัพท์ของเธอ
“สามีจ๋าคุณจะเอาโทรศัพทของฉันทำไม?” เวินลั่วฉิงมองเขา กะพริบตาสองสามที ยังคงกำโทรศัพท์ไว้ในมือ ไม่ได้ให้เขา
แต่ไหนแต่ไรเย่ซือเฉินเป็นคนที่ไม่ชอบเสียเวลา เขาไปจับนิ้วมือเธอโดยตรง กดลงตรงหน้าจอโทรศัพท์ ปลดล็อกทันที
เย่ซือเฉินได้เอาโทรศัพท์ที่ปลดล็อกแล้วขึ้นมา
เวินลั่วฉิงมุมปากกระตุกเล็กน้อย คนคนนี้จะเผด็จการกว่านี้อีกไหม?
ในโทรศัพท์ยังมีสายที่เธอคุยกับเห่อถงถงเมื่อกี้ เธอไม่ได้ลบออก ไม่ใช่ว่าไม่ทันลบ แต่ไม่กล้าลบ เพราะเธอไม่แน่ใจว่าเย่ซือเฉินตามเธอนานแค่ไหนแล้ว เธอก็กลัวว่าเย่ซือเฉินจะเห็นเธอคุยโทรศัพท์ หากเธอลบออก ยิ่งจะทำให้เขาสงสัย
เวินลั่วฉิงเห็นเขากดเข้าไปที่บันทึกรายการโทรเข้าโทรออก ในใจลุกเป็นไฟ เขาได้เห็นแล้วจริงๆ โชคดีที่เธอไม่ได้ลบบันทึกการใช้สายออก
เธอนึกขึ้นได้ว่าโทรศัพท์ของเธอได้บันทึกเบอร์ของเห่อถงถงไว้ว่า— —แม่ของลูก มันเป็นชื่อที่เห่อถงถงแก้ไขเอง
อันนี้จะจุดประกายความสงสัยของเขามั้ย?
