บทที่ 199 ความจริงถูกเปิดเผย
“พี่คะ พี่บอกว่าหม่ามี๊จะพาพ่อกลับมาให้เราหนึ่งคนไง? แต่ว่าทำไมหนูรู้สึกว่าหม่ามี๊ของเราต่างหากที่ถูกคนอื่นพาตัวไป?” เวินลั่วฉิงจากไป ถังจื่อซีไม่ได้ร้องไห้ แต่ใบหน้าก็มีความรู้สึกที่ไม่พอใจเล็กน้อย จากนั้นก็เอาปัญหาที่สงสัยนี้ถามไปยังพี่ชาย
“เธอต้องเข้าใจว่า อันนี้เรียกว่าการลงทุนล่วงหน้า มีการลงทุนล่วงหน้า ถึงจะมีผลตอบแทนตามมา” ถังจื่อโม่พูดมีเหตุผลทุกอย่าง
เห่อถงถงฟังแล้ว มุมปากกระตุกอย่างแรง เด็กคนนี้อายุยังน้อย แต่กลับรู้เรื่องไม่น้อย พูดได้มีเหตุผลจริงๆ
พี่แน่ใจว่าจะมีผลตอบแทน? เห็นได้ชัดว่าถังจื่อซีไม่เชื่อ
“แน่นอนสิ ขอเพียงหม่ามี๊อยากได้ ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้” ถึงแม้ปกติถังจื่อซีจะทำเหมือนรังเกียจเวินลั่วฉิง แต่แท้จริงแล้วในใจของเขาบูชาเวินลั่วฉิงเป็นอย่างมาก
แต่ว่าฉันรู้สึกว่าหม่ามี๊ไม่ได้คิดแบบนี้เลย คำพูดของถังจื่อซีนี้ พูดตรงประเด็นมากที่สุด
เห่อถงถงตกใจเล็กน้อย เขานึกว่าถังจื่อโม่ฉลาดมาโดยตลอด และถังจื่อซีน่ารักใสซื่อ เป็นเพียงเด็กน้อยที่กินเก่ง
แต่ตอนนี้เธอมองไปที่ถังจื่อซี จู่ๆเธอก็มีความรู้สึกว่า— —แสร้งทำเป็นอ่อนกำลังเพื่อจะหลอกลวงฝ่ายตรงข้าม
เหมือนกับเวินลั่วฉิงไม่มีผิดเพี้ยน
ถูกแล้วที่เป็นลูกที่เวินลั่วฉิง ไม่ธรรมดาเลยสักคน
ถังจื่อโม่ก็อึ้งไปชั่วขณะ มองน้องสาวอย่างตกใจเล็กน้อย ทันใดนั้นรู้สึกว่าเมื่อก่อนตัวเองประเมินน้องน้องสาวคนนี้ต่ำเกินไปหรือไม่?
“วางใจเถอะ ยังมีพี่อยู่อีกทั้งคน? พี่รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ไม่เลว พี่จะช่วยหม่ามี๊ให้สำเร็จโดยพาตัวเขากลับมาหาน้องในฐานะแด๊ดดี๊” เพียงแต่เขาจะขาดมาดของพี่ชายไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
“ลูกจ๋า ลูกจะทำอะไร? เห่อถงถงที่ฟังอยู่ ตาเป็นประกายทันที พูดตามตรง เธอก็มีความคิดแบบเดียวกันกับถังจื่อโม่ มา มา พวกเรามาวางแผนกันหน่อย”
เวลานี้เวินลั่วฉิงที่เพิ่งจะลงบันไดไปไม่รู้เลยว่าเธอถูกลูกชายตัวเองและเพื่อนรักกำลังวางแผนให้เธอ
หลังจากที่เวินลั่วฉิงเดินออกจากบันไดไม่ไกลนัก ก็ได้รับโทรศัพท์ของเย่ซือเฉิน
เย่ซือเฉินที่เพิ่งโทรหาเวินลั่วฉิงนั้นเพราะมัวแต่ตรวจสอบข้อมูลของหมายเลขของถังจื่อโม่ เลยทำให้เสียเวลาไปเล็กน้อย
เรื่องบางเรื่องตรวจสอบถึงจะรู้ มีคำพูดอยู่ประโยคที่พูดได้ดีทีเดียว ในโลกนี้ไม่มีกำแพงที่ลมไม่สามารถทะลุได้ ถึงแม้จะวางแผนได้รัดกุมแค่ไหนก็ต้องมีจุดบอด ของปลอมไม่มีวันกลายเป็นของจริงได้
คุณอยู่ไหน? เสียงของเย่ซือเฉินฟังแล้วจะต่ำกว่าปกติเล็กน้อย ส่งผ่านมาจากโทรศัพท์ยังรู้สึกได้ถึงความเย็นชา
“ก็อยู่ใต้ตึก ตรงถนนคนเดิน” เสียงของเวินลั่วฉิงยังคงเหมือนตอนที่ปกติ: “สามีจ๋า คุณยุ่งเสร็จแล้วเหรอคะ ?”
อีกฝั่งหนึ่งของผู้โทร เงียบไปชั่วขณะ จู่ๆเสียงเหมือนจะต่ำลงอีกเล็กน้อย: “แชร์ตำแหน่งมาให้ผม ผมจะไปหาคุณ”
เวินลั่วฉิงถอนหายใจ เธอรู้อยู่แล้ว เขาให้เธอแชร์ตำแหน่งไม่ใช่เพียงเพราะหาเธออย่างเดียว ประเด็นสำคัญคืออยากรู้ตำแหน่งปัจจุบันของเธอ เพื่อยืนยันว่าเธอไม่ได้โกหก
โชคดีที่เธอลงมาแล้ว โชคดีที่เธออยู่ที่ถนนคนเดินจริงๆ ยังไงก็แล้วแต่ ฟังจากน้ำเสียงเมื่อกี้แล้ว ลึกๆในใจเธอก็ยังรู้สึกขนลุกซู่
เวินลั่วฉิงไม่มีความลังเลใดๆ รีบแชร์ตำแหน่งของตัวเองให้เขาทันที
เย่ซือเฉินได้รับการแชร์ตำแหน่งจากเธอแล้ว นัยน์ตาหรี่ลงทันที ขมวดคิ้วเล็กน้อย เธออยู่ถนนคนเดินที่ข้างตึกบริษัทจริงๆ
เธอไปเดินช็อปปิ้งจริงเหรอ?
หากไปถนนคนเดิน ทำไมเธอต้องหลอกเลขาหลิว?
เขาไม่เชื่อว่าทุกอย่างมันจะบังเอิญ!!
ดังนั้น เขารู้ว่าเรื่องนี้ต้องมีอะไรซ่อนอยู่อย่างแน่นอน เขาคิดว่าเขาควรที่จะตรวจสอบอย่างจริงจังเสียที
ครึ่งชั่วโมงให้หลัง เย่ซือเฉินก็ไปปรากฏที่ถนนคนเดิน สายตาคู่นั้นจ้องมองไปที่เวินลั่วฉิงโดยตรง
สบกับตาคู่นั้นของเธอ ในใจของเวินลั่วฉิงสั่นเล็กน้อย รู้สึกว่าแผ่นหลังเย็นวาบ รู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที
เวลานี้ ขอเพียงคนที่มีตาต่างมองออกว่า ใครบางคนโกรธอย่างเห็นได้ชัด และผลจากการโกรธของเขา………
เขา เขาไปรู้อะไรมาหรือเปล่า? มองท่าทางของเขา เหมือนกับว่ารู้เรื่องแล้ว ในใจของเวินลั่วฉิงสั่นเล็กน้อย
“สามีจ๋า คุณยุ่งขนาดนี้ ยังอุตส่าห์มาจนได้” เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจ รีบเดินไปหาเขา ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม น้ำเสียงเหมือนปกติ มองไม่เห็นความผิดปกติใดๆ
“ทำไม? คุณไม่อยากให้ผมมาเหรอ?” เย่ซือเฉินหรี่ตาลงอย่างเย็นชา คำพูดนี้แฝงไว้ด้วยความหมายอื่น?
เขายุ่ง ตามเหตุแล้วไม่น่าจะมาหาเธอไง? ดังนั้นการมาหาเธอนั้นไม่ค่อยสมเหตุผลเท่าที่ควร
เลขาหลิวที่ตามอยู่ด้านหลังอกสั่นขวางแขวน เขาติดตามท่านประธานมานาน เป็นครั้งแรกที่เห็นท่านประธานน่ากลัวขนาดนี้ ท่าทางที่น่ากลัวนี้ทำให้เลขาหลิวอยากจะหาข้ออ้างจากไป แต่เขาก็ไม่กล้าเอ่ยปาก
ตอนนี้คุณหญิงยังสามารถยิ้มต่อหน้าท่านประธานได้ กล้าหาญชาญชัยเสียจริง ที่ประธานโกรธเหตุก็มาจากคุณหญิง ตอนนี้เขาปาดเหงื่อยแทนคุณหญิง
“ไม่ใช่อย่างแน่นอน ฉันแค่กลัวว่าจะเสียเวลางานของคุณ ที่แท้คุณเสร็จงานแล้ว โทรบอกฉันก็ได้ ฉันไปหาคุณเอง”
เย่ซือเฉินครั้งนี้ไม่พูดแม้แต่คำเดียว เพียงแต่ใช้ตาคู่นั้นจ้องมองเธอ ราวกับว่ามองเธอจนทะลุปรุโปร่งไปทั้งร่าง
“สามีจ๋า อันนี้เป็นกระเป๋าสตางค์ที่ฉันซื้อให้คุณเมื่อกี้ คุณดูก่อนว่าชอบมั้ย?” เวินลั่วฉิงทำเป็นไม่สนใจสายตาพิฆาตของเขา หยิบกระเป๋าสตางค์ที่ซื้อเมื่อกี้ออกมายื่นให้กับเขา
มุมปากของเลขาหลิวกระตุกอย่างแรง ท่าท่างของประธานตอนนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน ทั้งหมดเป็นเพราะคุณหญิง
หรือว่าคุณหญิงคิดว่าแค่กระเป๋าสตางค์ใบเดียวก็สามารถง้อท่านประธาน? คุณหญิงไร้เดียงสาเกินไปไหม?
สายตาของเย่ซือเฉินไปหยุดอยู่ตรงกระเป๋าสตางค์ ตกใจเล็กน้อย กระเป๋าสตางค์ในมือเธอ ไม่ว่าจะสี วัสดุ สไตล์หรือแบบ ล้วนเป็นสิ่งที่เขาชอบทั้งนั้น
อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้ ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่ สิ่งที่ชัดเจนก็คือ ตอนที่เธอซื้อของขวัญให้เขา ใช้ใจในการเลือกมากพอสมควร
วินาทีต่อมา สีหน้าของเย่ซือเฉินเห็นได้ชัดว่าดีขึ้นเล็กน้อย ถึงแม้จะยังเยือกเย็นจนทำให้คนแข็งตัวได้ แต่อย่างน้อยก็ไม่ได้น่ากลัวเหมือนเมื่อกี้แล้ว
เลขาหลิวทำไมจะมองไม่ออกถึงสีหน้าที่เปลี่ยนไปของท่านประธานของเขา ทั้นใดนั้นอึ้งไปชั่วขณะ ไม่ใช่มั้ง ท่านประธานของเขาที่เย็นชาไร้หัวใจก็ถูกกระเป๋าสตางค์ใบเดียวทำให้ ให้…….
เวลานี้ จู่ๆเลขาหลิวไม่รู้จะสรรหาคำใดมาเปรียบเทียบอารมร์ของเขา
“สามีจ๋า ตอนนี้เราจะไปไหนกันคะ?” การสังเกตสีหน้าปฏิกิริยาของเวินลั่วฉิงไม่ได้ด้อยไปกว่าเลขาหลิว ก็ต้องสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของเย่ซือเฉิน แอบถอนหายใจเบาๆ ดูท่า กระเป๋าสตางค์ที่เธอตั้งใจซื้อเมื่อมีประโยชน์มากทีเดียว
แน่นอน เวินลั่วฉิงก็รู้จักรักษาโอกาส ได้ทีขี่แพะไล่
ทำไมเย่ซือเฉินจะไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ เพียงแต่เวลานี้จู่ๆก็ไม่โกรธไม่ลงซะงั้น และถึงตอนนี้ เขาก็ไม่ได้พบเจออะไร ถึงแม้อยากคิดบัญชีกับเธอ ก็ไม่มีเหตุผลที่เพียงพอ
เคยบอกแล้วว่าจะต้มกบในน้ำอุ่น(ความหมายคือทำให้เธอตายใจก่อน) ในเมื่อคนก็แต่งเข้าบ้านมาแล้ว ยังต้องรีบร้อนไปทำไม?
เขาไม่เชื่อ หางจิ้งจอกของเธอที่สามารถซ่อนไว้ชั่วคราว จะไม่สามารถซ่อนได้ทั้งชีวิต
เขาคิด ในไม่ช้าความจริงก็คงจะกระจ่าง
