บทที่ 218 เขาเป็นผู้ชายใน 5 ปีก่อน（2）
เขาไม่เข้าใจจริงๆ ตอนแรกเขาเป็นคนคุมเกมส์อยู่แท้ๆ ทำไมเพิ่งจะเริ่มปะทะเขาก็เป็นรองเสียแล้ว？
ในเมื่อเย่อหยู่เฟิงพูดถึงเรื่องนี้ก็คิดจะบอกเธออยู่แล้ว แต่เขายิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกหดหู่ใจ ทำไมทุกครั้งที่พบเธอก็รู้สึกจ่อยก่อน เขาเป็นลูกผู้ชายจะเป็นแบบนี้ไม่ได้
“คุณคิดจะคุยกันตรงนี้หรือ？”เย่อหยู่เฟิงเปลี่ยนคำพูด เขาบอกเธอแน่ แต่ไม่ใช่สภาพที่หดหู่ใจเช่นนี้
“แล้วคุณคิดจะไปคุยที่ไหนกัน？”เวินลั่วฉิงขมวดคิ้ว เธอดูความคิดของเย่อหยู่เฟิงออก จึงไม่แปลกใจที่เย่อหยู่เฟิงเปลี่ยนใจกะทันหัน ถ้าเขาตอบอย่างเชื่อฟังคงไม่ใช่เย่อหยู่เฟิงแล้ว
เย่อหยู่เฟิงไม่ใช่ไป๋ยี่รุ่ย เธอตัดขาดกับไป๋ยี่รุ่ยแล้ว ถึงแม้ไป๋ยี่รุ่ยจะกวาดซื้อหุ้นของบริษัทเวินซื่อกรุ้ปไปร้อยละ 56 ก็ตาม เธอจะไม่มีทางตอบตกลงไปคุยกับไป๋ยี่รุ่ยตามลำพังเด็ดขาด
ถึงแม้ว่าเย่อหยู่เฟิงจะเป็นคนที่อันตราย แต่เขาเคยช่วยเธอถึงสองครั้ง เธอจึงต้องคิดถึงบุญคุณนี้เข้าไว้
ถึงแม้จะผ่านไปนาน 5 ปี แต่เย่อหยู่เฟิงในสายตาของเธอก็ยังคงเป็นผู้ชายที่หยิ่งผยองเหมือนเดิม
แน่นอน เธอรู้ดีว่าหากวันนี้เธอไม่คุยกับเย่อหยู่เฟิงดีๆ ด้วยนิสัยของเย่อหยู่เฟิงคงต้องทำเรื่องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นแน่ๆ
ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ปฏิเสธเย่อหยู่เฟิง
“ยังไงซะก็ต้องหาสถานที่ที่โรแมนติก ปูด้วยพรมสีแดง โรยด้วยกุหลาบที่สวยงาม และมีดนตรีที่ไพเราะ……”เย่อหยู่เฟิงเริ่มบรรยายด้วยสีหน้าที่เคลิบเคลิ้ม
เวินลั่วฉิง：“……”
ทำไมเธอรู้สึกว่ายิ่งพูดยิ่งเหมือนบรรยากาศในงานแต่งงาน？คนนี้ช่างเป็นเพ้อฝันจริงๆ
เวินลั่วฉิงเงยหน้าขึ้นมองเย่อหยู่เฟิง มือค่อยๆกำหมัดไว้ แล้วขยับไปมาอย่างสบายๆ“เย่อหยู่เฟิง อันที่จริงฉันไม่ถือสาที่จะคุยด้วยวิธีอื่นนะ คุณว่าไงล่ะ？”
เย่อหยู่เฟิงเป็นคนฉลาด ถึงแม้ว่าเธอจะไม่พูดอย่างชัดเจน แต่เขาก็เข้าใจความหมายของเธอทันที คืนนั้นเขาได้เห็นความร้ายกาจของเธอมาก่อนแล้ว
เย่อหยู่เฟิงถอนหายใจแรงๆหนึ่งครั้ง บิดมุมปากอย่างไม่ค่อยจะยินดีสักเท่าไหร่“ข้างหน้ามีร้านกาแฟอยู่ร้านหนึ่ง พวกเราไปนั่งกัน”
ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงไม่โรแมนติกสักเลย！！！
เวินลั่วฉิงมองดูร้านกาแฟด้านหน้าที่อยู่ไม่ค่อยไกลนัก แล้วไม่ได้พูดอะไรต่อก็ไปกับเขาที่ร้านกาแฟ
เมื่อเข้ามาในร้านกาแฟ เย่อหยู่เฟิงอยากจะสั่งห้องส่วนตัวหนึ่งห้อง แต่เวินลั่วฉิงก็ไปนั่งตำแหน่งที่ใกล้หน้าต่างในห้องโถง
เย่อหยู่เฟิงมองเธอด้วยสีหน้าที่จะพอใจ แต่เห็นเธอไม่ได้สนใจอะไร จึงไปนั่งตรงหน้าเธอ
เวินลั่วฉิงไม่ได้สนใจเขา สั่งกาแฟให้ตัวเองหนึ่งแก้วแล้วเอานิตยสารบนโต๊ะขึ้นมาอ่าน ไม่ได้เอ่ยถามถึงผู้ชายใน 5 ก่อนเลย
เวินลั่วฉิงรู้ดีว่า หากเธอรีบถาม เย่อหยู่เฟิงคงจะเล่นตัวไม่ตอบเธออย่างรวดเร็วแน่ๆ
เธอรู้ดีว่าเย่อหยู่เฟิงเป็นคนขี้สงสัยขนาดไหน ดังนั้นเมื่อเธอทำเช่นนี้ เย่อหยู่เฟิงก็จะยิ่งทนไม่ไหว
เย่อหยู่เฟิงรู้ว่าเธอจงใจทำ เขาตัดสินใจอดทนไว้ หากเธอไม่ถาม เขาจะไม่พูดเป็นอันขาด
แต่เขาเห็นเวินลั่วฉิงตั้งใจดูนิตยสารมาก ไม่ได้เงยหน้าสักครั้งเลย จึงรู้สึกหดหู่ใจยิ่งนัก ไม่เข้าใจว่านิตยสารเล่มนั้นจะน่าดูกว่าเขาเหรอ？
เย่อหยู่เฟิงเป็นผู้ชายที่น่ามองมาก ดวงตาดั่งดอกท้อชวนหลงใหลยิ่งนัก และบวกกับความเปิดเผย อ่อนเยาว์ กระปรี้กระเปร่า ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็มีแต่คนสนใจมอง
ผู้หญิงที่ชอบเขานับไม่ถ้วนเลย แต่เขาไม่เข้าใจว่า เมื่อมาอยู่ตรงหน้าเธอ ทำไมเธอถึงไม่มองแม้แต่แวบเดียวล่ะ？
เธอเด็กกว่าเขาหลายเดือนแท้ๆ ยังทำตัวอย่างกับเป็นผู้ใหญ่！
เย่อหยู่เฟิงยิ่งคิดก็ยิ่งหดหู่ใจ จึงเอานิตยสารขึ้นมาดูด้วย
มุมปากเวินลั่วฉิงยกขึ้น ไม่เลวนี่ พัฒนาขึ้นเยอะเลย ยังหุบปากได้อยู่？
“นางจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ คุณกล้ามายั่วคู่หมั้นของฉันเหรอ”แต่ว่า ขณะนี้มีผู้หญิงคนนี้โผล่เข้ามาจ้องมองเวินลั่วฉิงด้วยสายตาที่โกรธเคือง
เวินลั่วฉิงเงยหน้าขึ้นมองเย่อหยู่เฟิงแวบหนึ่งไม่ได้พูดอะไร จากนั้นก็ก้มหน้าดูนิตยสารต่อ
“ใครเป็นคู่หมั้นของคุณ”ดวงตาของเย่อหยู่เฟิงลุ่มลึก มองผู้หญิงคนนั้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังทีละคำอย่างชัดเจนว่า
“ซุนหรูถง คุณฟังให้ดีๆนะ ผมไม่มีความเกี่ยวพันอะไรกับคุณทั้งนั้น ผมไม่มีวันแต่งงานกับคุณหรอก”
“คุณดุฉันเพราะยัยคนนี้เหรอ？”ฝ่ายหญิงหยุดชะงักร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ แต่การรับรู้ของผู้หญิงคนนี้จะไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าฟังไม่เข้าใจในสิ่งที่เย่อหยู่เฟิงพูด？หรือแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจกันแน่？
เวินลั่วฉิงดูนิตยสารของเธอต่อไปอย่างเงียบๆ
เห็นได้ชัดว่าซุนหรูถงไม่กล้าใส่อารมณ์กับเย่อหยู่เฟิง จึงคิดจะมาใส่อารมณ์กับเวินลั่วฉิง เธอเห็นเวินลั่วฉิงมีท่าทางที่เหมือนไม่เกี่ยวกับตัวเอง จึงยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ เธอจ้องมองเวินลั่วฉิงแล้วตะคอกพูดว่า “นางจิ้งจอกที่ไม่มียางอาย ฉันจะไม่ปล่อยคุณแน่ๆ”
บังเอิญที่เวลานี้พนักงานได้ยกกาแฟมาเสิร์ฟ ผู้หญิงคนนี้ใจร้อนจนเอาแก้วกาแฟขึ้นมาจะสาดใส่เวินลั่วฉิง
มุมที่เธอสาดมันพอดีกับใบหน้าของเวินลั่วฉิงเลย หากสาดลงมาเช่นนี้ น้ำกาแฟเกือบทั้งหมดคงต้องโดนที่หน้าของเวินลั่วฉิงแน่ๆ
ถึงแม้เวินลั่วฉิงไม่ได้เงยหน้า แต่ก็รับรู้ได้ถึงภัยอันตรายที่จะมาเยือน ดวงตาของเธอลุ่มลึกคิดจะที่หลบไปข้างๆ และในขณะนั้นจู่ๆเย่อหยู่เฟิงก็ลุกขึ้นใช้ท่อนร่างของเขาเกือบทั้งหมดมาบังตรงหน้าเธอ
จากนั้นกาแฟร้อนๆทั้งแก้วจึงสาดเข้าตัวของเย่อหยู่เฟิง
เย่อหยู่เฟิงขมวดคิ้ว เจ็บ โอ้ เจ็บจังเลย！
เวินลั่วฉิงตกตะลึงเล็กน้อย ดวงตากะพริบแล้วตอบสนองด้วยสัญชาตญาณ เธอรีบใช้แรงดึงเสื้อของเย่อหยู่เฟิงออก
การกระทำเช่นนี้ของเวินลั่วฉิงคือการได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีในสถานการณ์ที่เจอกับอันตรายทั้งปวง เมื่อกี้กาแฟที่สาดออกมามีอุณหภูมิประมาณ 90 องศา
สามารถคิดออกว่าเมื่อน้ำกาแฟทั้งแก้วเทใส่ตัวของเย่อหยู่เฟิงจะเป็นอย่างไร
ขณะนี้เย่อหยู่เฟิงใส่เสื้อเพียงหนึ่งตัวเท่านั้น การถอดเสื้อของเย่หยู่เฟิงออกเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะลดการถูกทำร้ายลงไปได้บ้าง
หลังจากที่เวินลั่วฉิงถอดเสื้อของเย่อหยู่เฟิงออกก็สังเกตดูบาดแผลของเขา เพราะเมื่อกี้เธอมีไหวพริบที่ดีและตอบสนองเร็ว ดังนั้นแผลของเย่อหยู่เฟิงจึงมีเพียงรอยแดงๆเท่านั้น ไม่ได้สาหัสแต่อย่างใด
เฉียวหยูหนานที่ยืนอยู่ตรงมุมห้องเห็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ทั้งหมด ตอนแรกเธอแค่ดู แต่ตอนที่เวินลั่วฉิงตรวจดูบาดแผลของเย่อหยู่เฟิงอยู่นั้น เธอก็รีบถ่ายรูปเก็บไว้หลายใบ
รูปภาพทั้งหมดที่เฉียวหยูหนานถ่ายมันช่าง……
เวินลั่วฉิงเป็นคนมีความระมัดระวังตัวสูงอยู่ตลอดเวลา จึงรู้ว่ามีคนกำลังแอบถ่ายอยู่ มุมปากของเธอจึงยกยิ้มขึ้น
พี่ซือเฉินค่ะ วันนี้ฉันออกจากบ้านเห็นพี่สะใภ้ด้วยค่ะ เฉียวหยูหนานพิมพ์ข้อความพร้อมรูปที่เพิ่งถ่ายเมื่อกี้ส่งให้เย่ซือเฉิน
