บทที่220 เธอแต่งงานกับคุณชายสามเย่แล้ว（1）
“แล้วยังไงเหรอ？”เวินลัวฉิงเงยหน้ามองเฉียวหยูหนานที่ยืนขวางทางอยู่ตรงหน้า มุมปากยกขึ้นราวกับจะยิ้มไม่ยิ้มเป็นรูปเรเดียน เฉียวหยูหนานคิดอะไรอยู่เธอรู้ดีแก่ใจ
“ดังนั้นพี่ซือเฉินไม่ได้ชอบคุณเลย ไม่ชอบแม้แต่เล็กเดียว”เฉียวหยูหนานหยุดชะงัก คิดว่าเวินลั่วฉิงสมองตื้นไม่เข้าใจความหมายของเธอ มุมปากของเธอจึงแฝงความดูถูกเยาะเย้ยไว้ “ออ”เวินลั่วฉิงตอบเบาๆ ตอบได้อย่างเป็นธรรมชาติ เธอรู้ดีกว่าใครว่าเย่ซือเฉินไม่ได้ชอบเธอ เธอกับเย่ซือเฉินแค่แต่งงานกันในนามเท่านั้น ไม่ได้มีความรักต่อกัน หากตอนนี้เฉียวหยูหนานบอกว่าเย่ซือเฉินชอบเธอ เธออาจจะรู้สึกตกใจก็เป็นได้
“แต่ว่าความจริงก็คือเขาเป็นสามีของฉันที่ไม่มีใครมาเปลี่ยนแปลงได้ และคุณก็ได้แต่อิจฉาริษยาเท่านั้น”เวินลั่วฉิงจ้องมองเฉียวหยูหนานแล้วพูดเสริมอีกหนึ่งประโยคอย่างช้าๆ เมื่อเผชิญหน้ากับคนอย่างเฉียวหยูหนานก็ต้องตีงูให้หลังหัก จี้ให้ตรงจุด จี้ให้ตรงจุดอ่อนของเธอ
เวินลั่วฉิงพูดจบก็ไม่ได้มองเฉียวหยูหนานแม้แต่แวบเดียวก็เดินออกไป
“คุณ？คุณ……”เฉียวหยูหนานโมโหจนกระโดดขึ้น “เวินลั่วฉิง คุณอย่าได้ใจไปหน่อยเลย ไม่ช้าก็เร็วซือเฉินต้องขับไล่คุณออกจากบ้านแน่ๆ”
เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ เวินลั่วฉิงก็ยกมุมปากขึ้น ขับไล่ออกจากบ้าน？เธอหวังเป็นอย่างยิ่งที่เย่ซือเฉินจะไล่เธอออกจากบ้าน ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอจะได้พาเด็กทั้งสองกลับไปที่ประเทศ M ไม่ต้องหวาดระแวงอยู่ที่นี่ทุกๆวัน
หลังจากที่เวินลั่วฉิงเดินออกไปได้ไม่นานก็ได้รับสายจากคุณปู่เวิน “ฉิงฉิง พรุ่งนี้ปู่จะพาคุณย่าเหอไปเที่ยวที่ทะเล หนูจะไปเป็นเพื่อนปู่ด้วยกันไหม？”
“ไปทะเล？ไปฮันนีมูน？คุณปู่ค่ะ ปู่กับคุณย่าเหอไปฮันนีมูนกัน หนูไปจะเป็นก้านขวางคอเปล่าๆ จะดีเหรอค่ะ？”มุมปากเวินลั่วฉิงยกขึ้น คิดไม่ถึงว่าคุณปู่จะยังคงโรแมนติกและอบอุ่นอย่างนี้อยู่
“ไอ้เด็กบ้า กล้าเอาปู่มาล้อเล่นเหรอ”คุณปู่เวินหัวเราะออกมา “ตระกูลเวินของเรามีโรงแรมอยู่ที่ชายหาดแห่งหนึ่งใช่ไหม？วันก่อนปู่สั่งให้ผู้จัดการที่โรงแรมหยุดเปิดโรงแรมสองสามวัน คุณปู่กับคุณย่าเหออายุมากแล้ว ร่างกายปู่ก็ไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ ปู่เลยอยากให้หนูไปเป็นเพื่อนหน่อยนะ”
คุณปู่เวินรู้ว่าเวินลั่วฉิงเป็นคนใจอ่อน ให้ความสำคัญกับความรู้สึกของคนอื่น ดังนั้นคุณปู่จึงรู้ว่าควรพูดอย่างไรไม่ได้เวินลั่วฉิงปฏิเสธ ซึ่งผู้ใหญ่ก็เหมือนขิงแก่ที่เผ็ดกว่า มีประสบการณ์มากว่าคนรุ่นหลัง！！
“ค่ะ พรุ่งนี้หนูไปเป็นเพื่อนค่ะ”เวินลั่วฉิงได้ยินคุณปู่เวินพูดเช่นนี้ก็ตอบอย่างไม่คิดอะไร อันที่จริงเธอควรจะหาเวลาอยู่เป็นเพื่อนคุณปู่ให้เยอะๆอยู่แล้ว
เช้าวันรุ่งขึ้น เวินลั่วฉิงไปที่บ้านตระกูลเวินก่อน จากนั้นก็ไปทะเลกับคุณปู่เวินและคุณย่าเหอพร้อมกันเพียงสามคนเท่านั้น คนในบ้านเวินจีหยันไม่ได้ไปด้วย
เมือง Aอยู่ติดกับทะเลอยู่แล้ว โรงแรมก็อยู่ไม่ไกลนัก แต่เพราะมีเรื่องให้เสียเวลา พวกเขาจึงไปถึงตอนบ่ายสองกว่า
“ฉิงฉิง ปู่กับคุณย่าเหอพักผ่อนที่ห้องสักครู่ หนูไปเล่นก่อน ปู่ได้สั่งให้พนักงานเตรียมอุปกรณ์ให้หนูแล้ว”หลังจากที่ถึงโรมแรม เห็นคุณปู่เวินมีความเหนื่อยล้าเล็กน้อย
“ค่ะ”เวินลั่วฉิงเห็นใบหน้าที่เหนื่อยล้าของคุณปู่เวินก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
หลังจากที่เวินลั่วฉิงเดินลงมาชั้นล่าง ผู้จัดการโรงแรมก็เอาของที่เตรียมไว้มาให้เธอ อุปกรณ์ที่ใช้เล่นทะเลคุณปู่เวินเตรียมไว้ครบทุกอย่างเลย
เวินลั่วฉิงนึกได้ว่าคุณปู่เวินไม่ค่อยสบาย จึงไม่ได้ออกไปเล่น
โรงแรมมีสระว่ายน้ำกลางแจ้งขนาดใหญ่ เพราะโรงแรมหยุดกิจการจึงไม่มีคน เวินลั่วฉิงจึงอยากจะไปว่ายน้ำสักพักหนึ่ง
อุปกรณ์ที่คุณปู่เวินเตรียมไว้ให้อย่างชุดว่ายน้ำ เมื่อเวินลั่วฉิงเอาออกมาก็ต้องอมยิ้ม ชุดว่ายน้ำที่คุณปู่เตรียมไว้มันเซ็กซี่มากเลย
แต่เป็นเพราะโรงแรมหยุดกิจการ ไม่มีคนมา เวินลั่วฉิงจึงเปลี่ยนชุดว่ายน้ำไปที่สระว่ายน้ำ
สระว่ายน้ำใหญ่มาก เวินลั่วฉิงเพิ่งว่ายแค่ไม่กี่รอบก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว เธอจึงขึ้นมาจากสระแล้วนอนอาบแดดที่เก้าอี้ เพราะชุดว่ายน้ำเซ็กซี่เกินไป เธอจึงได้เอาผ้าขนหนูมาบังตัวไว้
เวินลั่วฉิงเพิ่งนอนอาบแดดได้ไม่นาน ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าแสงแดดที่ส่องอยู่ด้านหน้าถูกบางอย่างปิดบังไว้ เวินลั่วฉิงจึงรีบลืมตาขึ้น
“คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน？”เวินลั่วฉิงมองเย่อหยู่เฟิงที่โผล่มาอย่างกะทันหันด้วยความงุนงง คุณปู่ไม่ใช่บอกว่าโรงแรมหยุดกิจการแล้ว ทำไมที่โรงแรมยังมีคนนอกมาได้อีก？
แล้วเย่อหยู่เฟิงหมายความว่าอย่างไรกัน？
“เวินลั่วฉิง ผมชอบคุณ？”เย่อหยู่เฟิงไม่ได้ตอบคำถามเวินลั่วฉิง แต่กลับสารภาพรักกับเธออย่างกะทันหัน
“คุณ？คุณอย่า คุณอย่าวู่วาม”เวินลั่วฉิงตกตะลึง เย่อหยู่เฟิงชอบเธอ？เล่นตลกอะไรกัน？
เธอคิดมาโดยตลอดว่าเย่อหยู่เฟิงแค่อยากรู้อยากเห็น ไม่เคยคิดว่าจะเป็นอย่างนี้มาก่อน ดังนั้นเวินลั่วฉิงจึงตกตะลึงจริงๆ
ในสายตาของเธอ เย่อหยู่เฟิงก็เป็นผู้ชายที่ไม่รู้จักโตคนหนึ่ง
“วู่วาม ถ้าไม่เคยเปลี่ยนแปลงในการตัดสินตลอด 5 ปีที่ผ่านมันนั้นเรียกว่า วู่วาม งั้นวันนี้ผมก็ขอวู่วามสักครั้งหนึ่ง”เย่อหยู่เฟิงพูดด้วยความตั้งใจและจริงจังมากเขารู้ดีว่าเขาไม่ได้วู่วาม ตั้งแต่ 5ปีก่อนเขาก็เริ่มชอบเธอแล้ว
เพียงแต่เธอแกล้งทำเป็นป่วยแล้วจากไป ไม่มีข่าวคราวอะไรเลย 5 ปีมานี่เขาจึงไม่ได้ติดต่อกับเธอเลย
เวินลั่วฉิง“……”
คำพูดของเขาทำให้เธอรับไม่ได้ไปชั่วขณะ
“เวินลั่วฉิง ผมจริงจังนะ” เย่อหยู่เฟิงมองเธอด้วยสายตาที่จริงจังและแน่วแน่
“ทำไมคุณถึงชอบฉัน？”เวินลั่วฉิงถอนหายใจหนึ่งครั้ง เธอรู้สึกว่าเรื่องนี้น่าทึ่งมากเลยทีเดียว
“ชอบใครสักคนจำเป็นต้องมีเหตุผลต้องเหรอ？”ดวงตาเย่อหยู่เฟิงเป็นประกาย เขาชอบเธอแบบไม่มีเหตุผลใดๆทั้งสิ้น
“แน่นอน คุณบอกสิว่าคุณชอบฉันตรงไหน？”เวินลัวฉิงพูดต่ออย่างรวดเร็ว จากนั้นก็รีบเสริมอีกหนึ่งประโยค “คุณชอบฉันตรงไหน ฉันจะได้เปลี่ยน？”
เย่อหยู่เฟิงถอนหายใจ “ผมชอบดวงตาของคุณ จมูกของคุณ ปากของคุณ ทั้งตัวของคุณ ทุกสิ่งทุกอย่างของคุณ คุณจะเปลี่ยน？คุณเปลี่ยนให้ผมดูสิ”
“ไม่ต้องดุขนาดนี้ก็ได้มั้ง？”เวินลั่วฉิงขยิบปาก ไอ้เด็กกะโปโลจำเป็นต้องดุขนาดนี้ไหม？
“ผมก็รู้ว่าพูดแรงไป แล้วตอนคุณพูดออกมารู้หรือเปล่าว่ามันแรงเกินไปสำหรับผม？” เย่อหยู่เฟิงจ้องมองเธอพลางกัดฟันพูด
“เย่อหยู่เฟิง ที่จริงฉันแต่งงานแล้ว” เวินลั่วฉิงคิดไปคิดมา จากนั้นก็พูดขึ้นกะทันหัน
เธอกับเย่อหยู่เฟิงไม่มีทางเป็นไปได้ เธอไม่อยากหลอกเขา ในเมื่อเป็นไปไม่ได้แล้วก็ควรจะทำให้เขาตายใจตั้งแต่แรก
หากเย่อหยู่เฟิงแค่พูดเล่นๆ เธอคงจะไม่สนใจ แต่เธอดูออกว่าตอนนี้เย่อหยู่เฟิงจริงจังมาก
เย่อหยู่เฟิงหยุดชะงักจ้องมองเธอตาค้าง จากนั้นไม่นานก็หัวเราะขึ้นมากะทันหัน “คุณแน่มากเลย กล้าอ้างด้วยเหตุผลอย่างนี้ด้วย”
“ฉันแต่งงานแล้วจริงๆ”เวินลั่วฉิงเห็นเขาไม่เชื่อ จึงพูดเน้นย้ำอีกหนึ่งครั้งด้วยสีหน้าที่ตั้งใจและจริงจัง
เธอพูดความจริงทั้งหมด จริงแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์ ไม่ได้หลอกลวงแม้แต่นิดเดียว
