ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน – ตอนที่ 223 ความลับของเทพธิดาเวินถูกเปิดเผยจนหมด (1)

บทที่223 ความลับของเทพธิดาเวินถูกเปิดเผยจนหมด (1)

“ไปบริษัททำไม เรื่องในบริษัทฉันก็ไม่เข้าใจด้วย ฉันไม่อยากไปหรอก”ปฏิกิริยาแรกของเวินลั่วฉิงคือปฏิเสธ และปฏิเสธอย่างหนักแน่น”และตอนนี้ฉันก็เป็นท่านประธานบริษัทเวินซื่อกรุ้ปอีกด้วย ไปทำงานบริษัทคุณมันจะไม่เหมาะสม”

จะเหมาะหรือไม่เหมาะสมนั้นไม่สำคัญ สำคัญที่ว่าหากหลังจากนี้เธอจะเข้าบริษัทกับเขาทุกวัน แล้วเธอยังจะไปดูเด็กสองคนนั้นได้ยังไง เพราะฉะนั้น เธอจึงไม่เห็นด้วยอย่างเด็ดขาด

“เธอคิดว่าฉันกำลังหารือกับเธองั้นเหรอ”เย่ซือเฉินจ้องมองเธอแวบหนึ่ง น้ำเสียงอ่อนลงเล็กน้อยกลับเต็มไปด้วยคำข่มขู่

เวินลั่วฉิง”……”

เห็นได้อย่างชัดเจน ว่าเขาไม่ได้หารือกับเธอ แต่เป็นการคิดบัญชีกับเธอต่อภายหลัง

ถือว่าเขาร้ายกาจ เขากินของๆเธอแล้วยังไม่รู้จักพูดดีๆอีกเหรอ

กับข้าวเมื่อกี้เอาไปเทให้หมากินยังจะดีกว่า

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปย้ายเข้าไปนอนที่ห้องฉัน”จู่ๆเย่ซือเฉินก็นึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องสำคัญอีกเรื่อง พวกเขาแต่งงานกันมาระยะหนึ่งแล้ว เขาคิดว่าต้องยุติการนอนแยกห้องกันซะที

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ต้องนอนด้วยกันเท่านั้น

เวินลั่วฉิงกำลังคิดว่าจะใช้วิธีไหนพูดให้เย่ซือเฉินยอมเข้าใจ ให้เขาเห็นด้วยว่าเธอไม่ต้องไปที่บริษัท หลังจากนั้นจู่ๆก็ได้ยินเย่ซือเฉินบอกว่าจะนอนด้วยกันกับเธอ

เวินลั่วฉิงนิ่งอึ้งไปทันที นัยน์ตากลมโตเบิกกว้าง หลังจากได้สติก็รีบแสดงเจตนาออกมา”พรุ่งนี้ฉันจะไปที่บริษัท”

เธอไปที่บริษัท พรุ่งนี้เธอก็จะไปที่บริษัท ไปบริษัทยังดีกว่าการนอนด้วยกันอีก

เย่ซือเฉินชะงัก เงยหน้าขึ้นมา มองดูเธอ ด้วยท่าทีแปลกเล็กน้อย

เมื่อกี้เขาให้ข้อเลือกกับเธองั้นเหรอ

เขาบอกสองเรื่องนี้กับเธอ เพราะต้องการให้เธอปฏิบัติตาม ไม่ใช่ให้เธอเลือก

แต่ว่า ความหมายของเธอคือสามารถไปที่บริษัทได้ แต่จะไม่นอนกับเขาเด็ดขาด

สีหน้าเย่ซือเฉินขุ่นหมองลง ผู้หญิงคนนี้นี่มันทำเขาโมโหยังไงก็ทำอย่างงั้น

“เวินลั่วฉิง ฉันไม่ได้ให้เธอเลือก……”

“พรุ่งนี้ฉันจะเข้าบริษัทไปทำงาน สรุปกันตามนี้แล้วกัน ฉันจะไปนอนแล้วนะ จะได้พักผ่อนเพียงพอ พรุ่งนี้จะได้มีแรงทำงาน””เวินลั่วฉิงได้ยินคำพูดโมโหของเขาก็รู้เลยว่าต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ ดังนั้นรีบหนีอย่างรวดเร็ว

เวินลั่วฉิงขึ้นชั้นบนแล้ว ก็วิ่งเข้าห้องตัวเอง จากนี้ก็รีบล็อคประตูทันที การเคลื่อนไหวทั้งหมดทำเสร็จเพียงเวลาอันสั้น

แววตาเย่ซือเฉินประกายเล็กน้อย ตะลึงนิ่งงันไปชั่วขณะ เรื่องความรู้สึกเขายังให้เธอหาเหตุผลได้หลบหนีอีกเหรอ

อยากหนีเหรอ เธอคิดว่าเธอจะหนีพ้นงั้นเหรอ

ต้องมีสักวัน เขาจะให้เธออยากมานอนบนเตียงเขาด้วยความเต็มใจ

เย่ซือเฉินตอนนี้ทำได้เพียงแค่คิดเท่านั้น

แต่เขาคิดไม่ถึงมาก่อนเลย ว่าวันนั้นจะมาไวขนาดนี้

วันรุ่งขึ้น หลังเย่ซือเฉินลุกจากเตียงก็ไม่รีบจากไปก่อน แต่ยังคงรอเวินลั่วฉิงตลอดไม่ไปไหน

เวินลั่วฉิงแม้จะไม่เต็มใจ ไม่สมัครใจสักแค่ไหน แต่ก็ไม่มีวิธีทำอะไรได้ เมื่อคืนเธอรับปากด้วยตัวเอง ตอนนี้จะเปลี่ยนใจก็ไม่ได้ซะแล้ว

และหากตอนนี้เธอเปลี่ยนใจไม่ไปบริษัท ตอนกลางคืนก็ต้องไปนอนด้วยแน่นอน

เพราะฉะนั้น เธอจึงไม่มีทางให้เลือก

“ฉันอยากไปแผนกธุรกิจ”เมื่อถึงใต้ล่างบริษัทตระกูลเย่กรุ้ป เวินลั่วฉิงก็เริ่มเอ่ยออกมา

มาบริษัทเพราะโดนบังคับจนหมดหนทาง แต่เธอก็ต้องเรียกร้องอิสระให้ตัวเองบ้างสิ

เย่ซือเฉินพาเธอมาที่บริษัท ก็เพราะต้องการจับตามองเธอไม่ให้คลาดสายตา ไม่ให้เธอไปเถลไถลที่ไหน เธอคิดว่าเย่ซือเฉินต้องให้เธอเข้ามาบริษัทในนามของการร่วมทำงานบริษัทเวินซื่อกรุ้ปกับบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปอย่างแน่นอน หากเป็นเช่นนี้เย่ซือเฉินต้องให้เธออยู่ใกล้เขาทุกๆเวลาอย่างแน่นอน

งั้นฆ่าเธอให้ตายเลยจะดีกว่า

“ทำไมต้องไปแผนกธุรกิจล่ะ”เย่ซือเฉินขมวดเล็กน้อย ที่จริงแล้วที่เขาพาเธอเข้าบริษัท เพราะอยากให้เธออยู่ข้างๆกายเขา อยู่ในที่ตรงที่เขาสามารถมองเห็นได้ทุกที่ทุกเวลา

“แผนกธุรกิจเป็นที่ฝึกคนได้ดีที่สุด และสามารถเรียนรู้อะไรได้เยอะที่สุด “เวินลั่วฉิงพูดไร้สาระไปเรื่อยอย่างจริงจัง

ที่จริงแล้วเวินลั่วฉิงรู้สึกแผนกธุรกิจมีโอกาสจะออกไปอิสระข้างนอกเยอะ บริษัทตระกูลเย่กรุ้ปอยู่ใกล้ที่อยู่เห่อถงถงพอดี เธอก็จะมีโอกาสไปหาเด็กสองคนได้

แน่นอน ที่เธอทำแบบนี้เพราะต้องการรักษาระยะห่างกับเย่ซือเฉิน

เย่ซือเฉินมองเธอด้วยสายตาเย็นชาแวบหนึ่ง พูดราวกับว่าเธอมาบริษัทเพื่อจะตั้งใจมาทำงานจริงๆ

แผนตื้นๆแค่นี้ของเธอ เขาจะดูไม่ออกเชียวหรือ

“คุณสามี ได้ไหมคะ”เวินลั่วฉิงมองเขา ด้วยสายตาระพริบปริๆ เป็นความคาดหวังเต็มที่ไม่เก็บซ่อนไว้เลย

เมื่อจ้องมองความคาดหวังที่ล้นออกมาจากดวงตาเธอ แม้จะรู้ว่าเธอนั้นแกล้งทำออกมา แต่เขาก็พยักหน้ารับปากอย่างมึนๆงงๆ

หลังจากพยักหน้ารับปาก เย่ซือเฉินก็ได้สติกลับมา ก็รู้สึกเสียใจที่หลัง

“คุณสามี คุณดีที่สุดค่ะ”เวินลั่วฉิงจ้องมองเขา ใบหน้านั้นกลับยิ้มเบิกบานดั่งดอกไม้ น้ำเสียงก็เต็มไปด้วยยิ้มดีใจเช่นกัน

เห็นเธอเบิกบานไปทั้งหน้า ยิ้มเบาๆอย่างสดใส ใบคิ้วเขาก็ค่อยไปคลี่คลายออก

ช่างเถอะ เธอดีใจก็ดีแล้ว แค่เธออยู่ในบริษัท ไม่ว่าจะอยู่แผนกไหน ยังไงก็ต้องทำตามเขาอยู่ดี

อยู่ในบริษัท เธอยังสามารถรอดพ้นจากน้ำมือเขาได้อีกเหรอ

เย่ซือเฉินไม่พูดะไรอีก เห็นได้ชัดว่าได้ตกลงแล้ว เวินลั่วฉิงแอบดีใจ ภารกิจขั้นแรกสำเร็จ

“คุณไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวให้เลขาหลิวไปส่งฉันที่แผนกธุรกิจก็พอ”ภายในลิฟต์ส่วนตัว เมื่อเวินลั่วฉิงเห็นลิฟต์หยุดที่ชั้น11 เย่ซือเฉินก็เดินออกไปทันที เวินลั่วฉิงห้ามแล้วหลายต่อหลายครั้ง

นี่เย่ซือเฉินจะส่งเธอไปที่แผนกธุรกิจด้วยตัวเองเหรอ เขาเป็นถึงท่านประทานจะส่งพนักงานใหม่อย่างเธอไปที่แผนกธุรกิจด้วยตัวเองมันจะดูเหมาะสมเหรอ

เห็นได้ชัดเจนว่าไม่เหมาะสมเลยสักนิด

“ทำไม ฉันมาด้วยมันน่าอายมากหรือไง”สีหน้าเย่ซือเฉินขุ่นหมองและมืดหมองลงมา ให้เลขาหลิวไปส่งเธอ แต่ไม่ให้เขาไปส่ง พาเขาไปด้วยมันน่าอายมากหรือไง

“ไม่ใช่ค่ะ คือคุณสามีหล่อมากเกินไป ในบริษัทต้องมีสาวเล็ก สาวใหญ่มากมายตกหลุมรักคุณแน่นอน ถ้าคุณไปส่งฉันด้วยตัวเอง ฉันก็จะกลายเป็นศัตรูของพวกเธอทันที”

เย่ซือเฉินขมวดคิ้ว อะไรสาวเล็ก สาวใหญ่ บ้าบอสิ้นดี

“คุณคงไม่อยากให้ฉันถูกคนรังแกในบริษัท ใช่ไหม”ตอนนี้ท่าทีที่เวินลั่วฉิงแสดงออกทั้งคือความอ่อนโยน น้ำเสียงก็อ่อนโยนไปด้วย ทำให้คนไม่สามารถปฏิเสธได้

เธอรู้ว่าการจะเข้าหาเย่ซือเฉินนั้น มาไม้แข็งไม่ได้เด็ดขาด เธอสังเกตเห็นว่าเขาชอบไม้อ่อนไม่ใช่ไม่ไม้ ดังนั้น มีบางชั่วบางคราวก็ควรที่จะใช่ไม้อ่อนดู

เย่ซือเฉินเอ่ยอืออย่างเสียงเบา มีเขาอยู่ ใครจะกล้ารังแกเธอ

ถึงจะไม่มีเขา แล้วยังมีใครกล้ารังแกเธออีกเหรอ

แต่เห็นท่าทางเธอในตอนนี้แล้ว สุดท้ายเขาก็ไม่พูดอะไรออกมาอีก ไม่รู้เป็นเพราะเหตุผลเพี้ยนๆของเธอทำเขาเห็นด้วย หรือโดนท่าทางของเธอทำใจละลาย

“เลขาหลิว คุณเคยสังเกตไม่ว่าท่านประธานของคุณขี้เก๊กชะมัด”เมื่อออกจากลิฟต์ เวินลั่วฉิงก็คิดนึกท่าทางเมื่อกี้ของเย่ซือเฉิน ก็อดไม่ได้ที่จะอยากหัวเราะ

เลขาหลิวจ้องมองเธอ แล้วเอ่ยอย่างวางมาดขรึม “คุณหญิง……คำพูดนี้คุณพูดผิดแล้วครับ”

เวินลั่วฉิงชะงักเล็กน้อย เธอพูดผิดแล้วเหรอ เธอคิดว่ามันถูกต้อง ไม่ผิดเลยสักนิด เย่ซือเฉินไม่ขี้เก๊กเหรอ

หลังจากนั้น เลขาหลิวก็ค่อยๆพูดเติมคำหนึ่งออกมา “ท่านประธานไม่ใช่ของผมครับ แต่เป็นของคุณ”

“..….”เวินลั่งฉิงยกกระตุกมุมปาก นี่คือเรื่องสำคัญเหรอ นี่คือเรื่องสำคัญเหรอ

เย่ซือเฉินของเธอ มีความรู้สึกตะลึงมาก ใช่ไหมล่ะ

ตอนเลขาหลิวพาเวินลั่วฉิงไปที่แผนกธุรกิจ ทุกคนในแผนกธุรกิจก็มาครบกันแล้ว