ตอนที่ 23 การพิสูจน์ที่ดีที่สุด
ทันใดนั้น คุณหนูใหญ่ตระกูลเวินก็เป็นลมล้มลงไป
“ฉิงฉิง ฉิงฉิง เป็นอะไรไปลูก อย่าทำให้ปู่ตกใจแบบนี้สิ” คุณปู่เวินตกใจจนหน้าซีด “เร็วเข้า ต้องรีบส่งเธอไปโรงพยาบาล” ทุกอย่างดูวุ่นวายไปหมด งานหมั้นที่จัดอยู่ก็สิ้นสุดลง
เมื่อตกดึก ณ ห้องพัก VIP ของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
คุณชายสามเย่เดินเข้ามาในห้องพักอย่างง่ายดาย ในขณะที่เวินลั่วฉิงกำลังนอนนิ่งอยู่บนเตียง
ถึงเธอไม่ได้สวมใส่แว่นดำสีดำแสนเชยเอาไว้ แต่กระบนใบหน้าของเธอก็ยังคงเห็นชัดเจน
คุณชายสามเย่ยืนอยู่ที่ขอบเตียง จ้องมองใบหน้าของเธอ ราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไร
เรื่องบ้าคลั่งที่เกิดขึ้นตลอดเมื่อคืนนั้น เขารู้ว่า เขาได้ฝากรอยแผลให้กับเธอไม่น้อย เธอมีงานหมั้นในวันนี้ ผิวของเธอที่ถูกแป้งทาบดบังเอาไว้ ทำให้มองไม่เห็นรอยใดใด
เพียงแต่ เขาคิดว่าคงต้องมีรอยแผลบางส่วนที่ไม่สามารถปกปิดไว้ได้
ตัวอย่างเช่น จุดบางจุดนั้นค่อนข้างบอบบางเป็นพิเศษ
สายตาของเขามองเลื่อนต่ำลงมา จากใบหน้าเลื่อนไปยังคอ เลื่อนลงไปที่กระดูกไหปลาร้า เลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆจนหยุดอยู่จุดจุดหนึ่งที่สูงนูน
พอนึกถึงเรื่องบ้าคลั่งเมื่อคืนแล้ว แววตาของเขาแลดูหดหู่ เขานึกไม่ถึงว่า เมื่อคืนตัวเขานั้นจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ขนาดนี้
นี่คงเป็นครั้งแรกในรอบ24ปีของเขา ในตอนแรกเป็นเพราะเธอถูกวางยา แต่ต่อมาในทุกๆครั้ง เขานั้นเป็นตัวการควบคุมแต่เขากลับหยุดทำมันไม่ได้
ความรู้สึกลุ่มหลงแบบนั้น มันทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่อยู่
เขาถอนหายใจเบาๆ เขาละสายตาออกจากตรงหน้า
ถึงแม้ว่า เขาจะสงสัยในตัวเธอ แต่เขาก็ไม่สามารถถอดเสื้อของเธอออกจริงๆเพื่อเช็กดู
“ไม่ อย่านะ อย่า” เวินลั่วฉิงที่นอนอยู่นั้น เธอดูนอนหลับอย่างไม่สงบ หัวคิ้วของเธอทั้งสองชนกัน ความรู้สึกที่ถ่ายทอดออกมานั้นแลดูแสนจะเจ็บปวดและดิ้นรน
เย่ซือเฉินสะดุ้ง แต่พบว่าเธอกำลังนอนละเมอแล้วพูดออกมา เขาเริ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย
ความเจ็บปวดของเธอนั้นดูแล้วไม่ได้หลอกกันอย่างแน่นอน
อย่า? อย่าอะไรกัน?
“ อย่า อย่าทิ้งฉันไป อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว” ในชั่วขณะนั้น เวินลั่วฉิงได้หลุดเข้าไปในห้วงแห่งความฝัน คิ้วของเธอขมวดแน่น สีหน้าของเธอดูทรมานมากยิ่งขึ้น
ผ่านมา 5 ปีแล้ว แม่ของเธอจากเธอไปแล้วแล้วตั้ง 5 ปี แต่เธอก็ยังคงฝันถึงแม่ของเธอเป็นระยะ เธอฝันเห็นภาพแม่ของเธอตอนที่กำลังจะจากไปในวันนั้น
ตั้งแต่เธอยังไม่เกิด พ่อของเธอก็โชคร้ายตายจากไป ในตอนนั้น ตระกูลเวินไม่ยอมรับแม่ของเธอ และไม่มีใครรู้ถึงตัวตนของเธอ ดังนั้น ตั้งแต่เธอเกิดจนถึงอายุ15ปี เธอเติบโตและผูกพันกับแม่ของเธอมาก เธอไม่อาจเข้าใจได้ว่า ทำไมอยู่ๆแม่ของเธอถึงต้องมาด่วนจากเธอไปอีกคน
ทำไมแม่ถึงทิ้งเธอไว้ตัวคนเดียวได้ลงคอ
อย่าทิ้งเธอไป? เธอหมายถึงหยู่นานรึเปล่า? วันนี้หยู่นานไม่ได้มา มันทำให้เธอเจ็บปวดขนาดนี้เชียวหรือ? เขานึกถึงเรื่องของเช้าวันนี้ ที่ผู้หญิงคนนั้นเดินจากไปอย่างไม่แยแส บวกกับความหยิ่งยโสและความได้ใจของเธอ เย่ซือเฉินหรี่ตาครุ่นคิด
“อย่า อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว” ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเรื่องราวมันแสนจะเจ็บปวด หรือเป็นเพราะความกลัว ร่างกายของเธอนั้นค่อยๆห่อตัวลง เสื้อผ้าของโรงพยาบาลที่เธอสวมใส่เลยพลอยหดลงตาม
เย่ซือเฉินกะพริบตาแล้วนึก เมื่อคืนที่แสนจะบ้าคลั่งนั้น เขาเคยสัมผัสลูบจับผิวกายทั้งตัวของเธอ เขาจำได้อย่างชัดเจนว่า บริเวณรอบเอวด้านซ้ายของเธอมีรอยสักอยู่จุดหนึ่ง
ความรู้สึกนั้นมันช่างชัดเจน ไม่ผิดอย่างแน่นอน
รอยแผลจากเมื่อคืนนั้นอาจจะปกปิดมันไว้ได้ แต่รอยสักที่ชัดเจนขนาดนั้นคงไม่อาจปกปิดมันได้ทั้งหมด ถึงแม้ว่าเธอจะสามารถปกปิดมันได้ไว้มิด แต่เวลาสัมผัสโดนก็จะสามารถรู้ได้ทันที
นี่คือการพิสูจน์ที่ดีที่สุด
เขาโน้มเอวลงมา ยื่นนิ้วมืออันเรียวยาวของเขาไปตรงบริเวณรอบเอวของเธอ
