บทที่ 246 เบบี๋ของเธอคือใคร？（2）
“เบบี๋คือใคร？”เย่ซือเฉินกัดฟันตัวเองอย่างเงียบๆ แล้วถามขึ้นอีกครั้ง เขาอยากรู้ เบบี๋ที่เธอพูดถึงในเวลานี้คือใคร？
“เบบี๋ก็คือนายไง？” เวินลั่วฉิงหยิกที่เก้มเขาเบาๆ หัวเราะออกมาร่างเริงเป็นพิเศษ：“ นายก็คือเบบี๋ไง ”
เบบี๋คือเขา？เย่ซือเฉินตะลึงเล็กน้อย ปฏิกิริยาแรกของเขาคือสงสัย แต่เวลานี้สภาพของเธอคือกำลังเมา คนที่เมามากขนาดนี้ไม่สามารถพูดโกหกได้！！
เวลานี้เธอก็พูดออกมาอย่างตั้งใจ เย่ซือเฉินก็อยากให้ตัวเองเชื่อในคำพูดของเธอเหมือนกัน
แต่ว่า ไม่รู้เป็นเพราะอะไร เขากลับรู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ
“เบบี๋ ดึกมากแล้ว ควรนอนได้แล้ว” เย่ซือเฉินกำลังครุ่นคิดอยู่ จู่ๆเวินลั่วฉิงก็พูดคำนี้ออกมา น้ำเสียงนั้นเบาและอ่อนโยนมาก เบาและโอนโยนจนทำให้ใจของเย่ซือเฉินหวั่นไหว
ขณะนี้ เวินลั่วฉิงคิดว่าคนอื่นเป็นเด็กโม่ไปแล้ว ดังนั้น เรื่องที่เธอทำ คำพูดที่เธอพูด ล้วนเป็นรูปแบบที่เธอทำกับเด็กโม่
สายตาของเย่ซือเฉินกะพริบเล็กน้อย มองไปที่เธอ อยากรู้ว่าเวลานี้คำพูดที่เธอพูดออกมานั้น รู้หรือเปล่าว่ามันหมายความว่าอะไร？
เขาเป็นผู้ชายปรกติคนหนึ่ง พวกเขาเป็นสามีภรรยาที่แท้จริง เวลานอนด้วยกันเป็นไปไม่ได้ว่าจะทำแค่ห่มผ้าห่มแล้วนอนกันเฉยๆ
แต่ว่า เวลานี้เธอเมาแล้ว ความจริงตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ ในสถานการณ์แบบนี้ เขาทำอะไรได้？
“ไปอาบน้ำก่อน” เย่ซือเฉินยื่นมืออุ้มเธอขึ้นมา อยากพาเธอไปอาบน้ำก่อน เขาไม่ได้คาดหวังว่าคนที่เมาเหล้าจะสามารถอาบน้ำให้ตัวเองได้
“ดี ดี ไปอาบน้ำก่อน” เวินลั่วฉิงเห็นด้วยไม่มีปัญหาอะไร พยักหน้าเห็นด้วยอย่างเดียว
เย่ซือเฉินเห็นเธอทำตัวดีมากในตอนนี้ ริมฝีปากยกขึ้น และอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา มันหายากจริงๆที่เธอเชื่อฟังดีๆแบบนี้
แต่ว่า เวลาต่อมา เวินลั่วฉิงกระโดดออกจากอ้อมกอดของเขา จากนั้นดึงเขาให้มาอยู่ตรงหน้าเธอ：“เบบี๋ เวลาอาบน้ำต้องถอดเสื้อผ้าก่อน นายมานี่ ฉันช่วยนายถอดออกเอง
เวลานี้ เวินลั่วฉิงได้คิดว่าเย่ซือเฉินก็คือเด็กโม่ของบ้านเธอไปแล้วจริงๆ
เย่ซือเฉินตะลึง ตะลึงจริงๆ ถึงแม้จะรู้ว่าเธออยู่ในสภาพที่เมาเหล้า แต่ว่าเธอกระตือรือร้นขนาดนี้ทำให้เขา……
เวลาที่เวินลั่วฉิงเมาเหล้ามีความซุ่มซ่ามเล็กน้อย！
“เบบี๋ มีเรื่องอยากหารือด้วยหน่อย อีกหน่อยอย่าใส่เสื้อเชิ้ตได้ไหม กระดุมเกาะออกยาก มันน่าโมโหจริงๆ ” เวินลั่วฉิงเงยหน้าขึ้น มองไปที่เขา ริมฝีปากยกขึ้น มีอาการไม่พอใจเล็กน้อย
“ดี” ริมฝีปากของเย่ซือเฉินโค้งขึ้นเล็กน้อย อืม น่าโมโหจริงๆ！！
เวินลั่วฉิงแกะกระดุมต่อ ส่วนเย่ซือเฉินก็ให้ความร่วมมือ ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีด้วย
เขาแค่รู้สึกว่าตอนที่เธอเมาเหล้า เขาไม่สมควรฉวยโอกาส แต่เขาก็ไม่รังเกียจถ้าเธอจะทำอะไรเขา
“เบบี๋ เสื้อผ้าที่นายใส่วันนี้ถอดยากจริงๆ” คิ้วของเวินลั่วฉิงขมวดเข้าหากันเล็กน้อย วันนี้เด็กโม่ของบ้านเธอทำไมใส่เสื้อที่มันถอดยากขนาดนี้？
ริมฝีปากของเย่ซือเฉินยิ้มออกมาเล็กน้อย ถ้ารู้แต่แรกว่าเป็นแบบนี้……
พูดตามจริง ขั้นตอนพวกนี้สำหรับเขามันช่างทรมาน แต่ว่า เขาอดทนมันไว้ตลอด……
เวินลั่วฉิงลุกขึ้นยืนเล็กน้อย ตอนแรกเย่ซือเฉินนึกว่าเธอจะเดินออกไป กำลังจะใช้มือดึงเธอไว้ แต่ว่า ในเวลาต่อมา……
เธอน้ำแก้มของเธอมาแนบชิดกับแก้มของเขา จูบแล้วจูบอีก จากนั้นก็หอมไปที่เก้มอีกหลายครั้ง จูบนั้นทำให้เย่ซือเฉินตะลึงไม่น้อย และทำให้ร่างกายร้อนเป็นระยะๆ แต่ว่า เธอจูบแค่หน้าผากและแก้มของเย่ซือเฉินเท่านั้น ไม่ได้จูบปาก
เย่ซือเฉินรอยคอยอย่างใจจดใจจ่อที่จะให้เธอทำต่อไปอีก
แต่ว่า จู่ๆเธอก็นอนลงข้างๆเขา มือข้างหนึ่งวางอยู่บนร่างกายของเขา ตบลงไปเบาๆ จากนั้นพูดเสียงอ่อนโยน：“เบบี๋ นอนดีกว่า”
มีอยู่ครู่หนึ่ง ทำให้เย่ซือเฉินมึนงงไปเลย เธอยั่วยวนเขามาเวลานาน มาตอนนี้กลับพูดกับเขาอย่างเป็นทางการว่า……นอนดีกว่า？
นอน？ก็แค่นอนเหรอ？
เธอช่างกล้าคิดเหลือเกิน？！
เป็นไปได้เหรอ？เธอรู้สึกว่ามันเป็นไปได้เหรอ？
เย่ซือเฉินจูบเธอลงไปทันที
ทันใดนั้นดวงตาของเวินลั่วฉิงเบิกกว้างขึ้น มีความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาของเธอเบิกกล้าง ยิ่งอยู่ยิ่งเบิกกว้าง แต่กลับพบว่าดูอะไรก็ดูไม่ชัดเจนเลย แล้วเธอก็กะพริบตาแรงๆ แต่ก็ดูไม่ชัดเจนเช่นเคย
เขาจูบเธอยิ่งอยู่ยิ่งดูดด่ำ เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเองแทบจะหายใจไม่ออก และดูเหมือนจะจมลงไปที่ก้นบึ้งใต้น้ำ เธอรู้สึกว่าลมหายใจบนอกราวกับจะโดนดูดไปทีละนิดๆดูดจนแห้ง ทำให้เธอแทบขาดอากาศหายใจตาย
เธออยากพลักเขาออก แต่ตัวเขาหนักมาก เธอรู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงอะไร พลักเขาไม่ออกเลย แล้วเธอก็รู้สึกยิ่งอยู่ยิ่งหายใจลำบากมากขึ้น
