ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน – ตอนที่ 247 ถังจื่อโม่คือลูกชายของฉัน（1）

บทที่ 247 ถังจื่อโม่คือลูกชายของฉัน（1）

ดังนั้น เธอจึงเอื้อมมือออกไปจับไหล่ของเขาโดยสัญชาตญาณ จับแน่นมาก แน่นมากจริงๆ

เย่ซือเฉินสังเกตถึงว่าเธอเริ่มหายใจไม่ออก จึงคลายเธอออก แต่ทว่า เวลานี้เธอกำลังจับไหล่ของเขาแน่น ดังนั้น เขาจึงไม่ได้ขยับ จ้องมองเธออยู่อย่างนั้น

ขณะนี้ หน้าของเธอและเขาเว้นระยะห่างกันเพียงเล็กน้อย แต่ว่าก็ไม่ห่างกันเท่าไหร่นัก

ดวงตาของเวินลั่วฉิงตอนนี้ไม่ได้ดำใสเหมือนก่อนหน้านี้ แต่เต็มไปด้วยความสลัวและสับสน เธอมองเขาในระยะใกล้ขนาดนี้ ยังเห็นไม่ชัดอีก เธอรู้สึกว่าเธอมองอะไรไม่ชัดเจนเลย และขณะนี้เธอก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอยู่ที่ไหน

แต่ว่า ขณะนี้เธอรู้สึกกระหายน้ำเป็นพิเศษ ลำคอเหมือนจะลุกเป็นไฟ และปากก็แห้งมาก

น่าจะมาจากสาเหตุของการเมาเหล้านั่นเอง

เวินลั่วฉิงเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น

สายตาของเย่ซือเฉินหรี่ลง แล้วก้มลงไปจูบเธอต่อ

เขาเพิ่งรู้ว่า ผู้หญิงคนนี้คือปีศาจน้อยที่เย้ายวนคนเก่งมากคนหนึ่งเลย

ในตอนนี้เวินลั่วฉิงเหมือนกระต่ายน้อยที่ไร้เดียงสา ไม่มีแรงขัดขืนใดๆ และบางครั้งก็เซ่อๆซ่าๆพาตัวเองไปข้างหน้า เพื่อไปยั่วยวน การทำแบบนี้ของเธอ สามารถหนีเข้าปากหมาป่าไปได้ ฟ้าดินก็คงไม่ทนเหมือนกัน

เวินลั่วฉิงรู้สึกว่ายิ่งอยู่ยิ่งร้อน ไม่รู้สาเหตุเป็นเพราะดื่มเหล้า หรือเป็นเพราะสาเหตุอื่นกันแน่

เสมือนอุณหภูมิของห้องสูงขึ้นมาทันที……

วันที่สอง เมื่อเย่ซือเฉินลืมตาขึ้น เห็นเธอยังนอนหลับฝันดีอยู่ในอ้อมกอดของเขาอยู่

ช่วงเวลานี้ ริมฝีปากของเขายิ้มออกมาโดนปริยาย ความรู้สึกนี้ถึงความจริงใจ

สายตาของเขาค่อยๆมองลงมา หยุดอยู่ที่ผิวขาวละมุนของเธอ บนร่างกายนั้นมีรอยมากมายที่เขาได้ฝากไว้เมื่อคืน

เขารู้ว่าเมื่อคืนเธอเมา และเขาอยากจะหักห้ามใจ แต่ก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ทุกครั้ง

เขาพบว่า เวลาอยู่ต่อหน้าเธอ การควบคุมตนเองของเขาช่างเปราะบางเหลือเกิน

เย่ซือเฉินมองดูเวลา มันสิบโมงแล้ว เขารู้ว่าเมื่อคืนเธอเหนื่อยเกินไปแล้ว ดังนั้น จึงไม่ได้เรียกเธอ เขาก็ไม่ได้รีบร้อนลุกขึ้น จึงหยิบมือถือมา แล้วส่งข้อความไปให้เลขาหลิว เพื่อให้เลขาหลิวส่งเสื้อผ้าและอาหารเช้ามาให้

เมื่อคืนเธอเมาเหล้า วันนี้ถ้าตื่นขึ้นมา เมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์แบบนี้ ไม่รู้จะมีปฏิกิริยาอะไรบ้าง？

เย่ซือเฉินนึกถึงนิสัยของเธอ ริมฝีปากค่อยๆโค้งขึ้น คิดว่าน่าจะมีสีสันน่าดู！

เลขาหลิงทำงานรวดเร็วมาก ไม่นานนัก ก็นำเสื้อผ้าและอาหารเช้าส่งมาถึงที่

เย่ซือเฉินค่อยๆดันเวินลั่วฉิงออกเล็กน้อย จากนั้นค่อยๆลงมาจากเตียง

ท่าทางของเขาเบามาก แทบจะไม่มีเสียงอะไรเลย ดังนั้นจึงไม่ได้ทำให้เวินลั่วฉิงที่ยังอยู่บนเตียงตื่นมา

เลขาหลิวอยู่ห้องด้านนอก นำของทั้งหมดส่งให้เย่ซือเฉิน คิดดูแล้วสักครู่ จึงพูดเสริมออกมาว่า：“คุณจูก็อยู่ โรงแรมหวนหยูเหมือนกัน เขาหวังว่าก่อนจะไปจากเมืองAจะได้เจอกับท่านก่อน”

เย่ซือเฉินตะลึงเล็กน้อย คุณจูเป็นเพื่อนของแม่ ตอนแรกเขาได้นัดกับคุณจูเพื่อเจอหน้ากันวันนี้อยู่แล้ว เพียงแต่ว่า เขาลืมมันไปเอง

ในเมื่อคุณจูอยู่โรงแรมนี้พอดี แล้วยังพูดขึ้นก่อนว่าอย่านัดเจอกันที่โรงแรมนี้ เขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้

เย่ซือเฉินนำเสื้อผ้าและอาหารที่เตรียมไว้เข้าไปในห้องให้เวินลั่วฉิง ยังคงเห็นเธอนอนหลับสบายอยู่ คิดว่าน่าจะเป็นเพราะเมื่อคืนเธอเหนื่อยเกินไป คงจะไม่ตื่นในเวลาอันสั้นนี้แน่นอน

เย่ซือเฉินค่อยๆปิดประตูลง แล้วออกไปจากห้อง

เวินลั่วฉิงเหนื่อยจริงๆ เป็นไปไม่ได้ว่าจะตื่นง่ายขนาดนี้ แต่ว่า เย่ซือเฉินออกไปได้ไม่นาน โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมาทันที

เวินลั่วฉิงได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แต่เธอรู้สึกว่าขณะนี้หนังตาของเธอหนักมาก ลืมตาไม่ขึ้น เธอไม่อยากรับ แต่โทรศัพท์กลับดังตลอดเวลา ไม่ยอมหยุด。

เธอจึงคลำหาโทรศัพท์ แล้วรับมันขึ้นมา

“เวินลั่วฉิง กี่โมงแล้ว ทำไมเธอยังไม่มาทำงานอีก？” เมื่อรับโทรศัพท์ขึ้นมา เสียงคำรามที่น่ากลัวดังสิงโตปลุกเวินลั่วฉิงให้ตกใจตื่น

เวินลั่วฉิงลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว ปฏิกิริยาแรกคืออยากลุกขึ้น แต่ว่า ร่างกายยังไม่ทันได้ลุกขึ้นนั่ง เธอก็รู้สึกเหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ทั้งเจ็บทั้งอ่อนและไม่มีแรง

ในขณะนั้น เวินลั่วฉิงรู้สึกตกใจ ตกใจมากจริงๆ

นี่มันสถานการณ์อะไรกัน？

ความรู้สึกนี้เขาเคยผ่านมาแล้วครั้งหนึ่ง ซึ่งนั้นก็คือห้าปีที่แล้วครั้งนั้น……

เวินลั่วฉิงไม่แม้แต่จะกล้าคิดในใจว่าเธอจะโชคดี ถึงแม้ประสบการณ์ด้านนั้นของเธอจะน้อยมาก แต่เธอก็รู้ว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น

เธอจำได้ เมื่อคืนตอนที่เย่ซือเฉินจูบเธอ แล้วเธอก็ดื่มเหล้าจากปากของเขา จากนั้นเธอก็เป็นลมหมดสติไปเลย

ส่วนเรื่องหลังจากนั้น เธอจำอะไรไม่ได้เลย

แต่ว่า เธอจำไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เห็นได้ชัดว่าเธอทำอะไรบางอย่าง … หลังจากเมา ……