บทที่ 248 ถังจื่อโม่คือลูกชายของฉัน（2）
เธอจำได้ว่าตอนนั้น เธอหมดสติอยู่ในอ้อมกอดของเย่ซือเฉิน เธออยู่ด้วยกันกับเย่ซือเฉิน ดังนั้น เวินลั่วฉิงไม่ต้องสงสัย คนที่เธออยู่ด้วยเมื่อคืนก็คือเย่ซือเฉิน
ถึงแม้ว่าพวกเขาแต่งงานกันเพราะสัญญา ไม่เกี่ยวข้องกับความรัก เธอคิดว่าเย่ซือเฉินคงไม่ปล่อยเธอที่อยู่ในสภาพนั้นให้กับผู้ชายคนอื่นหรอก ดังนั้น สิ่งเดียวที่เป็นไปได้ก็คือเย่ซือเฉิน
แต่ว่า ระหว่างเธอกับเย่ซือเฉินแต่งงานกันมีสัญญา คนที่เย่ซือเฉินรักไม่ใช่เธอ ดังนั้นเมื่ออยู่ในสถานการณ์ปรกติแล้วเย่ซือเฉินน่าจะไม่ทำอะไรเธอ？
จู่ๆเธอก็จำได้ว่าเหอถงถงเคยบอกว่าเธอจะกลายเป็นอันทพาลตอนที่เธอเมา ดังนั้นตอนนี้เธอรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว นั่นคือโศกนาฏกรรมเมื่อห้าปีก่อนได้เกิดขึ้นอีกครั้ง
เมื่อห้าปีก่อน เธอน่าจะโดนคนวางยาทำให้เธอขืนใจโม่เหยียน มาวันนี้ เมื่อเธอดื่มเหล้าเมาอีกเธอก็ได้ขืนใจ เย่ซือเฉิน
โอ้พระเจ้า ให้ฟ้าผ่าเธอให้ตายเสียดีกว่า！！
แน่นอน เมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่ปรกตินั้น ผู้หญิงปรกติไม่สามารถขืนใจ ผู้ชายหนึ่งคนได้หรอก
แต่ว่า เธอไม่ใช่ผู้หญิงทั่วไป ไม่ใช่ผู้หญิงปรกติ！！
ดูจากฝีมือของเธอแล้ว ผู้ชายทั่วไปไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอ ดังนั้นเรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นได้……
จู่ๆเวินลั่วฉิงก็มีความรู้สึกอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก！！
ครั้งที่แล้ว เธอยังสามารถหลบหนีไปได้โดยที่ไม่มีใครรู้ แต่ว่าครั้งนี้หล่ะ？
เย่ซือเฉินรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ และพวกเขาก็จดทะเบียนสมรสกัน ถึงแม้ว่าเธออยากหนีก็หนีไม่พ้น
“เวินลั่วฉิง เธอได้ยินที่ฉันพูดไหม กี่โมงแล้ว ยังไม่รีบมาทำงานอีก？”หัวหน้าซุนเมื่อไม่ได้ยินเสียงของเวินลั่วฉิง จึงตะโกนออมาอีกครั้ง
เวินลั่วฉิงรีบเรียกสติตัวเองกลับมา จากนั้นตอบรับด้วยเสียงต่ำ แล้ววางสายทิ้ง
เมื่อวางสายทิ้งแล้ว เวินลั่วฉิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ขณะนี้ห้องนอนมีเธอแค่คนเดียว เห็นได้ชัดว่าเย่ซือเฉินได้ออกไปแล้ว ตอนนี้สิบโมงกว่าแล้ว เย่ซือเฉินน่าจะไปทำงานแล้ว
เวินลั่วฉิงคิดเข้าข้างตัวเองในใจ เธอคิดว่าทุกคนเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว แม้ว่าเรื่องเมื่อคืนเป็นเพราะว่าเธอเมา แล้วทำการขืนใจเขา เขาก็ไม่ได้เสียเปรียบมาก หรืออีกอย่าง เขาคงไม่ถือสาอะไรกับเธอ เรื่องนี้ก็ให้มันผ่านไปแบบนี้ ถือว่ามันเป็นอุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ก็ผ่านไปได้
เมื่อคิดแบบนี้ จึงทำให้เวินลั่วฉิงสบายใจขึ้นเยอะ เธอทดลองขยับร่างกายดู แค่ขยับเล็กน้อย ก็ปวดไปทั้งตัว
ริมฝีปากของเวินลั่วฉิงกระตุกเล็กน้อย เมื่อคืนมันรุนแรงเร่าร้อนแค่ไหนกัน？หลังจากเมาแล้วเธอบ้าคลั่งแค่ไหน？
จู่ๆเวินลั่วฉิงก็นึกได้อีกปัญหาหนึ่งขึ้นมา เนื่องจากขนาดเธอยังอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ แล้วเย่ซือเฉินหล่ะ？ไม่รู้ว่าจะแย่กว่านี้ไหม？
เวินลั่วฉิงหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ มันยากที่จะพูดอะไรจริงๆ！！！
ถึงแม้ว่าจะเจ็บระบมไปทั้งตัว แต่เวินลั่วฉิงก็ฝืนตัวเองให้ลุกขึ้น ร่างกายของเธอสะอาดมาก น่าจะอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว
แต่ที่ไม่รู้คือเธออาบเองหลังทำเรื่องนั้นเสร็จ หรือเย่ซือเฉินเป็นคนช่วยเธออาบน้ำกันแน่？
เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าตัวเองจะคิดฟุ้งซ่านไม่ได้แล้ว เพราะถ้าคิดต่ออาจทำให้เธอเป็นบ้าได้
เมื่อมองไปที่เตียงเธอเห็นมัวางเสื้อผ้าใหม่อยู่ น่าจะเป็นเย่ซือเฉินเตรียมไว้ให้เธอ แถมยังมีอาหารเช้าที่พิถีพิถันวางไว้ด้วย คิดว่าถึงว่าเย่ซือเฉินจะเป็นคนละเอียดขนาดนี้
ขนาดเธอได้ขืนใจเขาไป แล้ว เขาก็ยังดีต่อเธอขนาดนี้ ถือว่าดีมากแล้ว！
เวินลั่วฉิงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เสร็จ กินอาหาร เล็กน้อย จากนั้นเปิดประตูห้องแล้วเดินออกไป
แต่ว่า เมื่อก้าวออกไปถึงหน้าห้อง เวินลั่วฉิงหยุดชะงักสักครู่ สายตาคู่นั้นเบิกกว้าง ที่นี่ทำไมมันช่างคุ้นเคยขนาดนี้？
เวินลั่วฉิงรีบหันกลับไป แล้วมองเห็นป้ายห้องด้านหลัง เห็นได้ชัดว่าร่างกายมีความเกร็งเล็กน้อย
ไม่ใช่มั้ง？คงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอก？
2201？ห้องเดิมเมื่อห้าปีที่แล้ว？
ทางเดินระหว่างห้องเหมือนกันกับห้าปีที่แล้วทุกอย่าง
ความจริงแล้วการตกแต่งภายในห้องเหมือนเมื่อห้าปีก่อนทุกอย่าง ห้าปีที่ผ่านมา เย่ซือเฉินไม่เคยให้คนเปลี่ยนแปลง เพียงแต่ว่าห้าปีก่อนเวินลั่วฉิงไม่ได้มองห้องให้ชัดเจน ดังนั้นเมื่อกี้ตอนที่อยู่ในห้องจึงไม่ได้สังเกตว่ามีปัญหาอะไร
เวลานี้เมื่อเธอเดินออกไปจากห้อง มองดูสภาพแวดล้อมด้านนอก จึงพบว่ามันมีจุดนี้ที่คล้ายกัน
มีชั่วขณะ ที่เวินลั่วฉิงรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่า
แม่งเอ้ย ทำไมมันบังเอิญขนาดนี้？
แต่ว่า ทำไมมันบังเอิญแบบนี้？
ห้าปีที่แล้วมันคืออุบัติเหตุ เพราะเธอกระโดดมาจากห้องข้างๆ กระโดดข้ามห้อง2201พอดี และเวลานั้นผู้ชายคนนั้นอยู่ที่ห้องพอดี จากนั้นจึงเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดข้างหลังเกิดขึ้น
แต่ว่าครั้งนี้หล่ะ？
ครั้งนี้คนที่พาเธอมาคือเย่ซือเฉินไม่ใช่เหรอ？ถ้าเป็นเย่ซือเฉินพาเธอมา ทำไมมันช่างบังเอิญขนาดนี้ แล้วยังเป็นโรงแรมเดียวกัน ？อีกทั้งยังเป็นห้องเดียวกันอีกด้วย？
หรือว่าเธอเมาเหมือนโดนผีเข้าทำให้จำเหตุการณ์เมื่อห้าปีก่อนได้ แล้วเธอก็เป็นคนบอกเย่ซือเฉินเองว่าให้พามาที่ห้องนี้?
เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าไม่แน่อาจเป็นไปได้
แต่ว่า ในใจของเธอนั้นก็ยังมีความสงสัยอยู่หลายอย่าง แน่นอนข้อสงสัยพวกนี้ก็มีแต่เย่ซือเฉินเท่านั้นที่จะให้คำตอบเธอได้ หรือเธอควรจะหาเวลาไปถามเย่ซือเฉินถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
เพราะว่า การที่เย่ซือเฉินเป็นคนพาเธอมากับเธอเป็นคนพาเย่ซือเฉินมานั้นมันไม่เหมือนกัน！！
จู่ๆเวินลั่วฉิงก็รู้สึกว่าเรื่องต่าง ๆ มันซับซ้อนขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้เย่ซือเฉินน่าจะไปทำงานแล้ว เวินลั่วฉิงแอบหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นรีบออกไปอย่างรวดเร็ว
ขณะนี้ ในห้องรับแขก เย่ซือเฉินนั่งไม่ถึงสิบห้านาที แต่เขาดูเวลาแล้วอย่างน้อยห้าครั้ง
ใจเขาตอนนี้ ไม่ได้อยู่ในเรื่องที่กำลังคุยกันอยู่เลย เขากำลังคิด ว่าเธอตื่นนอนแล้วหรือยัง？ถ้าตื่นขึ้นมาแล้ว จะมีปฏิกิริยาอะไรนะ？ความจริงแล้ว เขาอยากดูตอนที่เธอตื่นขึ้นมา อยากดูว่าเธอจะมีปฏิกิริยาอะไรตอนตื่น
เขาคิดว่ามันต้องสนุกมากแน่เลย！
“ทำไมเหรอ？มีเรื่องด่วน？”คุณจูเห็นเขาใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ยิ้มออกมาเบาๆ：“นี่เป็นครั้งแรกที่คุณแสดงออกว่ามีเรื่องด่วนอย่างเห็นได้ชัดเลย
“อืม มีเรื่องด่วนจริง” เย่ซือเฉินยอมรับอย่างเปิดเผย
“ไม่เป็นไร ผมไม่รบกวนเวลาคุณล่ะ ผมต้องรีบไปขึ้นเครื่องเหมือนกัน ไปก่อนนะ” คุณจูเป็นคนรู้กาลเทศะ เรื่องสำคัญเมื่อกี้ก็ได้พูดเรียบร้อยแล้ว เขาก็ควรที่จะกลับได้แล้ว
“ได้ ผมให้เลขาหลิวไปส่งท่าน” เย่ซือเฉินลุกขึ้นส่งแขก ด้วยท่าทีที่อ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน ต้องส่งแขกให้กลับก่อน ถึงจะกลับไปหาภรรยาได้อย่างรวดเร็ว
คุณจูเหลือบมองไปที่เขา คิ้วของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อย ไม่ได้เห็นเขามาระยะหนึ่งแล้ว เขาเกลายเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนและมีสัมมาคารวะไปตั้งแต่เมื่อไหร่?
และใน เวลาต่อมา เย่ซือเฉินก็ได้เดินออกไปอย่างรวดเร็ว
คุณจูตกใจเล็กน้อย ถือ ว่าคำพูดเมื่อกี้เขาไม่ได้พูดมันออกมาก็แล้วกัน
เย่ซือเฉินรีบกลับไปถึงห้อง ตอนแรกคิดว่าเธอคงยังไม่ตื่น แต่ว่าเมื่อเข้าไปในห้องพบว่าบนเตียงนอนว่างเปล่า ไม่มีแม้เงาของเธอ
เย่ซือเฉินตกละลึงเล็กน้อย คนหล่ะ？
ตื่นนอนแล้วเหรอ？
เย่ซือเฉินรีบค้นดูที่ห้องให้ทั่วรอบหนึ่ง แต่ก็ยังไร้เงาของเธอ สีหน้าของเขาดิ่งลงเล็กน้อย เธอไปไหนเหรอ？
คงไม่เหมือนเมื่อห้าปีก่อน หลบหนีไปอีกนะ？
