บทที่ 249 ถังจื่อโม่คือลูกชายของฉัน（3）
ห้าปีก่อน ที่เขาปล่อยให้เธอหนีไป นั่นเป็นเพราะว่าเขาไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร ตอนนี้ เธอคิดว่าเธอจะหนีพ้นอีกเหรอ？
แต่ว่า เย่ซือเฉินเห็นเสื้อผ้าที่เขาเตรียมไว้ให้ไม่อยู่แล้ว อาหารเช้าที่เขาเตรียมไว้ให้ เธอก็ได้กินเรียบร้อยแล้ว ถ้าเธอคิดหนี คงเป็นไปไม่ได้ที่ยังจมีเวลากินอาหารเช้าอีก
สีหน้าของเขาค่อยๆอ่อนลง จากนั้นเปิดดูกล้องวงจรปิดภายในห้อง
หลังจากที่เคยเกิดเรื่องเมื่อห้าปีก่อน จี้หซีก็ได้ติดตั้งกล้องวงจรปิดไว้ในห้องเขาด้วย โดยบอกว่าป้องกันไว้ก่อน แต่หลังจากนั้น เขาก็ไม่เคยมาที่นี่อีกเลย เป็นเพราะเมื่อคืนเธอสร้างปัญหาในรถ และมันอยู่ใกล้ที่นี่พอดี อีกอย่างเขาก็อยากทดสอบปฏิกิริยาของเธอเหมือนกัน ดังนั้นจึงพาเธอมาที่นี่
สำหรับเรื่องกล้องวงจรปิด เขาไม่เคยใช้มันเลย แต่ว่า ครั้งนี้มันจะน่าจะใช้ประโยชน์ได้
เขาอยากรู้ว่าเมื่อเธอตื่นขึ้นมานั้นจะมีปฏิกิริยาอะไรบ้าง？แล้วไปไหนแล้ว？
ขณะนี้ เวินลั่วฉิงอยู่ระหว่างทางไปทำงาน โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นรัวๆอีกครั้ง
เมื่อเห็นเบอร์โทรที่โชว์ขึ้น เวินลั่วฉิงยิ้มเย็นชาเล็กน้อยออกมา แม่มดคนนี้ก็โหดเหี้ยมเกินไปล่ะ เมื่อคืนหลิวฉินวางแผนทำร้ายเธอ เช้านี้ก็เร่งเธอให้รีบไปทำงานต้องมีเรื่องไม่ดีแน่
ความจริงแล้ว วันนี้เธอเหนื่ยมาก เหนื่อยจริงๆ ปวดเมื่อยไปทั้งตัว เธอไม่อยากไปทำงานจริงๆ แต่ว่าเย่ซือเฉินได้ไปทำงานแล้ว และ เธอจำได้ว่าเย่ซือเฉินมีทางเลือกให้เธอเลือก ทางเลือกหนึ่งคือไปทำงาน อีกทางเลือกคือนอนต่อกับเขาที่ห้อง
ถึงแม้ว่าเมื่อคืนพวกเขาจะได้นอนด้วยกันแล้ว แต่หลังจากนี้เธอไม่อยากนอนกับเขาทุกคืน ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะไปทำงาน
ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องที่เธอถูกคนวางแผนทำร้ายเมื่อคืนเย่ซือเฉินน่าจะไม่รู้ เรื่องบางเรื่องเธอไม่อยากให้เย่ซือเฉินรู้ เพราะเธอสามารถจัดการเองได้
เวินลั่วฉิงไม่ได้รับโทรศัพท์ ให้มันดังอยู่อย่างนั้น จนโทรศัพท์แบตหมด ปิดเครื่องเองโดยอัตโนมัติ เหมือนโลกทั้งใบสงบไปโดยปริยายเลย
เวินลั่วฉิงนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเธอเมาเหล้า ดังนั้นมือถือจึงไม่ได้ชาร์จแบตไว้ ได้แต่รอให้ไปถึงบริษัทถึงจะชาร์จแบตได้
เย่ซือเฉินมองไปที่กล้องวงจรปิด เห็นเวินลั่วฉิงตื่นเพราะโดนเสียงโทรศัพท์รบกวน เธอรับโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วถึงออกจากห้องไป
สายตาของเย่ซือเฉินหรี่ลงเล็กน้อย โทรศัพท์ของใคร？เธอได้รับโทรศัพท์ของใครถึงต้องรีบร้อนออกไป？
เย่ซือเฉินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หาเบอร์โทรของเธอ แล้วโทรออก
“ขอโทษค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียกได้ปิดเครื่องลงแล้ว” แต่ว่า สิ่งที่เย่ซือเฉินคาดคิดไม่ถึงคือ สิ่งที่เขาได้รับจะเป็นประโยคที่เย็นชาเช่นนี้
ปิดเครื่อง？เธอปิดโทรศัพท์？
เธอคงไม่หนีไปเหมือนเมื่อห้าปีก่อนอีกนะ？
มือที่กำมือถืออยู่กำแน่นขึ้น เธอได้รับโทรศัพท์แล้วออกไป หรือว่าคนที่โทรหาเธอคือถังไป๋เชียนโทรศัพท์？
เขานึกขึ้นได้เมื่อคืนอยู่ที่หมิงเจ๋เธอคุยโทรศัทพ์กับถังไป๋เชียนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน รักกันไม่อยากห่างไกลกัน เมื่อนึกถึงคำพูดของเธอที่ว่าอีกหนึ่งปีหลังจะไปหาถังไป๋เชียน！！
ถ้าวันนี้ถังไป๋เชียนโทรหาเธออีก เธอจะไปหาถังไป๋เชียนไหม……
มีอยู่ชั่วขณะ ที่สายตาของเย่ซือเฉินหรี่ลงอย่างรวดเร็ว และอันตรายมาก แล้วเขาก็หยิบมือถือและโทรออกอีกครั้ง：“มีความคืบหน้าของถังไป๋เชียนไหม？”
“เมื่อคืนนายมีคำสั่งให้ยกเลิกภารกิจทั้งหมดไม่ใช่เหรอ？ฉันได้ออกคำสั่งให้ทุกคนถอยออกไปแล้ว แต่ว่า มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ฉันมั่นใจคือ ถังไป๋เชียนยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ แต่ก็ต้องยอมรับว่าเขาเป็นผู้ที่มีฝีมือจริงๆ……” คนที่พูดสายอยู่อีกด้านหนึ่งเหมือนจะมีความชื่นชม ถังไป๋เชียนอยู่ไม่น้อย
“ตรวจสอบให้หน่อยว่าเวินลั่วฉิงมีการซื้อตั๋วหรือบันทึกการเดินทางออกหรือไม่ รวมถึงวิธีการขนส่งและทุกช่อง” สีหน้าของเย่ซือเฉินมืดลงไปอีก และพูดขัดจังหว่ะเขาขึ้นมาทันที
“ออ” คนที่อยู่อีกด้านตะลึงเล็กน้อย และเหมือนจะเรียกสติตัวเองกลับมายังไม่ได้ในเวลาอันสั้น เพราะเหตุการณ์ก่อนและหลังต่างกันมากเกินไป คือจะให้ตรวจสอบใครกันแน่？ฟังดูแล้วเหมือนผู้หญิงของนายใหญ่จะหลบหนี？
“ไม่มี ตรวจสอบแล้วไม่มีประวัติการซื้อตั๋วใดๆของเธอเลย และไม่พบเจอว่าเธอเคยปรากฏทุกช่องทางที่สามารถออกไปจากเมืองAได้” เวลาผ่านไปไม่นานนัก คนอีกด้านหนึ่งก็ส่งข้อมูลกลับมา
เย่ซือเฉินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เธอไม่ได้รีบร้อนออกไปจากเมือง A！หรือว่าเขาคิดมากเกินไป
ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เธอไปไหนแล้ว เป็นไปได้ไหมว่ากลับบ้านไปเองแล้ว？
เมื่อนึกถึงจุดนี้ เย่ซือเฉินรีบออกไปจากห้อง เพื่อจะกลับไปที่คฤหาสน์
เมื่อกลับไปถึงคฤหาสน์ เห็นคุณป้าหลิวที่ห้องรับแขก เย่ซือเฉินจึงรีบถามออกมาว่า：คุณผู้หญิงกลับมาแล้วหรือยัง？”
“ไม่มี” คุณป้าหลิวส่ายหัว เมื่อเห็นอาการของเย่ซือเฉินในเวลานี้ทำให้มีเกิดความเล็กน้อย จึงหดตัวโดยปริยาย
เย่ซือเฉินมีความผิดหวังเล็กน้อย และเขาก็ได้ให้คนไปตรวจสอบที่ตระกูลเวินดู ปรากฏว่าเวินลั่วฉิงก็ไม่ได้กลับตระกูลเวินเหมือนกัน
เขาได้ไปดูกล้องวงจรปิดรอบๆโรงแรม หลังจากที่เวินลั่วฉิงเดินออกจากโรงแรมเล้ว ก็เดินเข้าไปที่สถานีรถไฟใต้ดินข้างๆเลย
เห็นได้ชัดว่าเธอนั่งรถไฟใต้ดินออกไป เขาตรวจเจอ เธอนั่งไปถึงสถานีซีหลิงอีลู่แล้วก็ออกจากสถานีไป หลังจากนั้น เขาก็ตรวจหาไม่เจอร่องรอยของเธออีกเลย
สถานีที่เวินลั่วฉิงเดินออกไปยังห่างจากบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปไกลอยู่ ดังนั้นเย่ซือเฉินจึงนึกไม่ถึงว่าเธอจะไปบริษัท หรือจะพูดอีกอย่างคือเขาแทบจะไม่ได้มีความคิดไปในทิศทางด้านนั้นเลย
เวินลั่วฉิงก็นึกไม่ถึงเหมือนกัน เธอเพิ่งมาถึงบริษัท ยังไม่ถึงออฟฟิศทำงานเลย ก็ถูกหัวหน้าซุนสั่งให้ไปคุมงานก่อสร้างที่หน้างาน แน่นอน ว่าเวินลั่วฉิงไปด้วยกันกับเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ
สถานที่ก่อสร้างที่หัวหน้าซุนสั่งให้ไปแม่งเอ๊ยมันลำบากจริงๆ ทั้งไกลทั้งบ้านนอก ถนนก็เดินยาก และภารกิจก็หนักหน่วงมาก
เวินลั่วฉิงเห็นคนอื่นเดินอยู่บริเวณสถานที่ก่อสร้างเดินแล้ว เดินอีก เนื่องจากเมื่อคืนเธอเมาเหล้า และบวกกับเรื่องที่เกิดขึ้นภายหลัง ร่างกายของเธอเดิมทีก็ปวดเมื่อยระบมไปทั้งตัว ไม่มีเรี่ยวแรงอะไร หลังจากที่ต้องเดินตามในช่วงเช้าแล้ว เธอรู้สึกว่าขาเริ่มจะอ่อนแรง
แต่ เห็นได้ชัดว่างานของพวกเขายังไม่เสร็จ มื้อเที่ยงมีคนเตรียมข้างกล่องให้ ไม่อร่อยเลย สถานที่ก่อสร้างไม่มีแม้แต่พื้นที่ให้ชาร์จแบต
แม่งเอ๊ยหัวหน้าซุนหาสถานที่ได้ดีจริงๆ หาสถานที่ที่สามารถทรมานเธอได้ขนาดนี้เลย？
ส่วนเย่ซือเฉินเมื่อตามหาในช่วงเช้าแล้ว ก็ยังหาเธอไม่เจอ ตัวเขาเหมือนอยู่ในอาการบ้าคลั่ง
เขาโทรหาเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่โทรศัพท์ของเธอยังคงปิดเครื่องอยู่ เขาค้นหาทุกสถานที่ที่หาได้ แต่ไม่มีข่าวคราวเลยแม้แต่น้อย
ในตอนนี้ เขาค้นพบปัญหาจุดหนึ่ง ไม่ว่าตอนแรกจะเพราะสาเหตุอะไรแต่งงานกับเธอ ไม่ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงเมื่อห้าปีก่อนหรือไม่ สำหรับเธอ เขาไม่มีวันปล่อยมือเธอไปเด็ดขาด
ทั้งชีวิตนี้ ก็คือเธอคนเดียว
ดังนั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะไม่ยอมให้เธอจากไปเด็ดขาด
“ไม่ว่าจะใช้วิธีอะไร หาถังไป๋เชียนออกมาให้ได้”ในตอนนี้ สายตาของเย่ซือเฉินเย็นเยือกสุดขีด เขาหาแล้วทุกที่ที่หาได้ แต่ก็ยังหาเธอไม่เจอ ดังนั้นเขาจึงต้องลงมือตามหาตัวของถังไป๋เชียนก่อน
แต่ว่า ถ้าเขาเจอถังไป๋เชียนแล้วพบว่าเธออยู่ตรงนั้นหล่ะ……
