บทที่ 251 ถังจื่อโม่คือลูกชายของฉัน（5）
คุณผู้ชายน่าจะกลับมาแล้ว
แต่วันนี้ทั้งวันไม่รู้คุณผู้หญิงไปไหนกันแน่ ？คุณผู้หญิงบอกว่าไปทำงาน ถ้าคุณผู้หญิงไปทำงานแล้วทำไมคุณผู้ชายถึงตามหาคุณผู้หญิงไม่เจอหล่ะ？
“คุณผู้หญิง วันนี้คุณผู้ชายตามหาคุณทั้งวันเลย”คุณป้าหลิวคิดว่าน่าจะต้องเตือนคุณผู้หญิงก่อน เพื่อให้คุณผู้หญิงได้เตรียมใจ
เวินลั่วฉิงหยุดเคลื่อนไหวกะทันหัน เย่ซือเฉินตามหาเธอทั้งวัน？มันหมายความว่ายังไงเหรอ？
เขาตามหาเธอ และตามหาทั้งวัน？
เขาตามหาเธอเพราะอะไรเหรอ？ต้องการคิดบัญชีกับเธออย่างนั้นเหรอ？
เช้าวันนี้เมื่อเธอตื่นขึ้นมา เย่ซือเฉินได้ออกไปจากห้องแล้ว ตอนแรกเธอนึกว่าเรื่องนี้มันจะผ่านไป แต่เย่ซือเฉินตามหาเธอทั้งวันมันเพราะอะไรเหรอ？
“ป้ารู้ได้ยังไงว่าเขาตามหาฉันมาทั้งวัน？”เวินลั่วฉิงรู้สึกคำพูดของคุณป้าหลิวมีปัญหา เย่ซือเฉินตามหาเธอ คุณป้าหลิวรู้มันเป็นเรื่องปรกติอยู่แล้ว แต่คุณป้าหลิวรู้ได้ยังไงว่าเย่ซือเฉินตามหาเธอมาทั้งวัน？
เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าคำพูดนี้ของคุณป้าหลิวพูดเกินจริงเกินไป！！
“ตอนเช้าคุณผู้ชายได้กลับมาที่บ้านแล้วครั้งหนึ่ง พอตอนเที่ยงก็กลับมาอีกครั้ง เมื่อช่วงเย็นก็โทรศัพท์กลับมาหลายครั้ง ถามว่าคุณผู้หญิงกลับมาแล้วหรือยัง？”คุณป้าหลิวเป็นคนซื่อ เมื่อถูกเวินลั่วฉิงถาม ก็ตอบตามความจริงออกมาทุกอย่าง
เมื่อเวินลั่วฉิงได้ยินคำพูดเหล่านี้ของเธอ สีหน้าเปลี่ยนไปทันที ดูแล้ว คำพูดของคุณป้าหลิวเมื่อกี้ไม่ได้พูดเกินจริงอะไรเลย
ต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ？ออกตามหาเธอทั้งวัน？วันนี้ทั้งวันเขาไม่มีอะไรทำเลยเหรอ？
จะว่าไปแล้ว เธอก็แค่ไปทำงาน กลางคืนก็กลับมา เขาจำเป็นต้องรีบตามหาเธอขนาดนั้นเลยเหรอ？
แน่นอนว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เวินลั่วฉิงรู้สึกผิด รู้สึกผิดมากเป็นพิเศษด้วย
เนื่องจากเมื่อคืนเธอเมาเหล้า และเธออาจทำอะไรเขา……
“คุณป้าหลิว ป้าดูแล้วคุณผู้ชายอารมณ์เป็นยังไงบ้าง？”เวินลั่วฉิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วลองถามออกมา
“ตอนที่คุณผู้ชายกลับมาครั้งแรก สีหน้าดูน่ากลัวมาก……”คุณป้าหลิวกำลังอธิบายสถานการณ์ตอนที่เย่ซือเฉินกลับมา
สายตาของเวินลั่วฉิงกะพริบเล็กน้อย ตอนที่กลับมาครั้งแรกน่ากลัว ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าหลังจากนั้นก็ดีขึ้น……
เวินลั่วฉิงนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่เธอทำกับเย่ซือเฉิน ถ้าเย่ซือเฉินโกรธมากในตอนแรกก็เป็นเรื่องปรกติ แต่เมื่อเขาค่อยๆสงบลง ก็คงจะไม่ค่อยโกรธแล้วมั้ง
“ตอนที่คุณผู้ชายกลับมาครั้งที่สอง……”คำพูดของคุณป้าหลิวชะงักไปสักครู่ เสมือนกำลังคิดหาคำศัพท์ที่จะมาอธิบายให้ฟัง
เวินลั่วฉิงมองไปที่เธอ สายตานั้นเต็มไปด้วยความหวังและคาดหวังไม่น้อยอย่างเห็นได้ชัด
จากนั้น คุณป้าหลิวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มีอาการสั่นเล็กน้อยแล้วพูดขึ้นว่า：“มันน่ากลัวมาก！”
เวินลั่วฉิง：“……”
เรื่องนี้ยิ่งอยู่ยิ่งร้ายแรง？สถานการณ์เหมือนไม่ค่อยดีเท่าไหร่！
“หลังจากนั้นคุณผู้ชายโทรศัพท์กลับมา ฟังน้ำเสียงนั้นแล้วทำให้รู้สึกขนลุกและน่ากลัวมาก ความรู้สึกนั้นเหมือนตอนเด็กเดินกลับบ้านคนเดียวตอนกลางคืนแล้วต้องเดินผ่านสุสานขนาดใหญ่อย่างนั้นเลย ไม่ น่ากลัวยิ่งกว่านั้นอีก” คุณป้าหลิวไม่รู้ถึงความรู้สึกของเวินลั่วฉิงในเวลานี้ จึงอธิบายต่อไปอีก
เวินลั่วฉิงมองไปที่คุณป้าหลิว อืม คุณป้าหลิวอธิบายได้ดีมาก พูดให้เห็นภาพ พูดดีจนเธอรู้สึกว่าอยู่ในเหตุการณ์ด้วยเลย
“ฉันกินอิ่มแล้ว ขอตัวขึ้นไปนอนก่อน”เวินลั่วฉิงวางตะเกียบและถ้วยในมือลง แล้วลุกขึ้นอย่างอ่อนโยน เตรียมเข้าไปในห้อง
“คุณผู้หญิง เมื่อกี้ฉันได้โทรศัพท์ไปหาคุณผู้ชาย คุณผู้ชายน่าจะกลับมาเร็วๆนี้ คุณไม่รอคุณผู้ชายก่อนเหรอ ？”คุณป้าหลิวรู้สึกสงสัยเล็กน้อย เมื่อกี้คุณผู้หญิงยังกินอย่างอร่อย ทำไมจู่ๆก็หยุดกินขึ้นมา อีกอย่างคุณผู้ชายก็ใกล้จะกลับมาแล้ว คุณผู้ชายตามหาคุณผู้หญิงมาทั้งวัน คุณผู้หญิงจะไม่รอคุณผู้ชายหน่อยเหรอ？
เวินลั่วฉิงที่ตอนแรกเดินอยู่อย่างมั่งคงจู่ๆก็อ่อนแรงลงเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าขามีอ่อนแรงเล็กน้อย น่าจะเป็นเพราะเหนื่อยเกินไป ใช่ ต้องเป็นเพราะเหนื่อยเกินไปแน่นอน ดังนั้นเธอจำเป็นต้องพักผ่อน
“ฉันเหนื่อยแล้ว ขอตัวเข้าห้องก่อน”วินาทีต่อมา เวินลั่วฉิงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น รีบขึ้นไปชั้นบน กลับไปห้องตัวเองอย่างรวดเร็ว
สายตาของคุณป้าหลิวกะพริบเล็กน้อย เมื่อกี้คุณผู้หญิงยังเดินเหมือนไม่มีแรงอยู่เลย ทำไมอยู่ๆก็วิ่งเร็วขนาดนี้？หรือว่าเป็นเพราะได้กินข้าวแล้วจึงมีแรงขึ้นมา？
เมื่อเข้าไปข้างในห้อง เวินลั่วฉิงคิดดูแล้ว จึงรีบล็อกประตูห้อง
เวินลั่วฉิงคิดว่าในเมื่อเธอล็อกห้องแล้ว กลางคืนเย่ซือเฉินคงไม่พังประตูเข้ามาในห้องเธอหรอกมั้ง？
ความจริงแล้วบางครั้งเย่ซือเฉินก็เป็นลูกผู้ชายเหมือนกัน ดังนั้น ถ้าเธอล็อกประตูห้องตอนนี้ หรือ เขาก็คงจะไม่เข้ามา
ต้องบอกเลยว่า ความคิดของเวินลั่วฉิงช่างฝันหวานเหลือเกินจริงๆ！！
ตอนแรกเวินลั่วฉิงคิดว่าตัวเองน่าจะนอนไม่หลับ แต่ เขาเหนื่อยมากจริงๆ เมื่อนอนลงไปที่เตียง ไม่กี่นาทีก็นอนหลับไป
เมื่อเย่ซือเฉินกลับมาถึงคฤหัสถ์ ไม่เห็นเวินลั่วฉิง สีหน้าเปลี่ยนไปทันที：“คุณผู้หญิงหล่ะ？”
ไหนบอกว่ากลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ？ทำไมไม่เห็นเธอหล่ะ？
“คุณผู้หญิงเหนื่อยมาก กลับห้องไปพักผ่อนแล้ว”เมื่อคุณป้าหลิวเห็นสีหน้าของเย่ซือเฉินเย็นชาลงในพริบตา ทำให้ตกใจจนร่างกายหดลงโดยปริยาย แต่คุณป้าหลิวก็ทำใจแข็งพูดขึ้นว่า：“คุณผู้ชาย คุณผู้หญิงเหนื่อยแล้วจริงๆ……”
ตอนนี้ เย่ซือเฉินได้ขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็วแล้ว ไม่รู้ว่าได้ยินคำพูดของคุณป้าหลิวหรือเปล่า
เมื่อเย่ซือเฉินขึ้นไปถึงชั้นบน รีบบึ่งเข้าไปที่ห้องของเวินลั่วฉิงทันที เมื่อบิดลูกบิดเพื่อจะเปิดประตูปรากฏว่าประตูได้ล๊อกไว้
เย่ซือเฉินตะลึงเล็กน้อย มีความโกรธเล็กน้อย แต่ก็รู้สึกขำเล็กน้อย ปรกติไม่ได้ล็อกประตูห้องอยู่แล้ว ตอนนี้กลับล็อกประตูห้อง เธอคิดจะทำอะไร？
แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของคุณป้าหลิว เย่ซือเฉินจึงไม่ได้เคาะประตูห้อง แต่ไปเอากุญแจมาไขประตูห้องเลย
เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปแล้ว สิ่งที่เขาเห็นคือเธอกำลังนอนหลับฝันดีอยู่
ตอนนั้น เขารู้สึกว่าหัวใจที่รุ่มร้อนของเขาสงบนิ่งลงไปในทันที
ยังดีที่เธอกลับมาแล้ว！！
เขาคิดว่า ครั้งนี้ถ้าเธอยังกล้าหนีไปอีก ถึงแม้ต้องพลิกแผ่นดิน ก็ต้องตามหาเธอออกมาให้ได้
เมื่อเย่ซือเฉินเดินเข้าไปหา แล้วนอนลงข้างๆเธอ ยื่นมือไปจับหน้าเธอเบาๆ เขารู้ว่าเธอเหนื่อยแล้ว แต่เขาตามหาเธอมาทั้งวัน ตามหาเธออย่างคนบ้าคลั่งมาทั้งวัน ขณะนี้ เธอได้อยู่ข้างกายเขา ทำให้เขาหักห้ามใจไม่ได้ที่จะเตะต้องตัวเธอ
เย่ซือเฉินก้มหน้าลงไป จูบเธอเบาๆ ท่าทางเบามาก และอ่อนโยน เวลานี้บริเวณที่เขาจูบไม่ใช่ริมฝีปาก กลับเป็นใบหน้าของเธอ เขาจูบมันลงไปจูบแล้วจูบอีก
“เบบี๋ อย่าเล่น”เวลานี้เวินลั่วฉิงเหนื่อยจริงๆ เธอรู้สึกได้ว่ามีคนกำลังจูบเธออยู่ แต่ว่าเธอลืมตาไม่ขึ้นจริงๆ เนื่องจากไม่ได้ลืมตาขึ้น ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าคนที่จูบเธอคือใคร
ระหว่างครึ่งหลับครึ่งตื่น เธอนึกว่าคนที่จูบเธอคือลูกจื่อโม่
เบบี๋？ริมฝีปากของเย่ซือเฉินยิ้มออกมาเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้เหมือนจะชอบเรียกคนอื่นแบบนี้ เมื่อคืนเธอก็เรียกเขาแบบนี้เหมือนกัน
เมื่อนึกถึงเมื่อคืน สายตาของเย่ซือเฉินดิ่งลงเล็กน้อย ท่าทีที่จูบอยู่เปลี่ยนเป็นเร่าร้อนอย่างเห็นได้ชัด เขารู้ว่าเธอเหนื่อย แต่เขาห้ามใจไม่ได้จริงๆที่จะจูบเธอ
ถึงแม้จะได้แค่กอดเธอไว้แบบนี้ หรือได้แค่จูบแบบนี้ก็ยังดี
“เบบี๋ อย่าเล่น ฉันเหนื่อยมาก อยากนอน” เวินลั่วฉิงยังคงลืมตาไม่ขึ้น ได้แต่ยื่นมือออกไปตามสัญชาตญาณ อยากพลักเขาออกไป เวลานี้เธออยู่ระหว่างครึ่งหลับครึ่งตื่น เสียงอ่อนโยนอืออออือออทำให้เกิดอาการหวั่นไหว เสียงที่ได้ยินนี้ช่างยั่วยวนยิ่งนัก
