บทที่ 252 ถังจื่อโม่คือลูกชายของฉัน（6）
คุณหลับของคุณ ผมจูบของผม ตอนแรกเย่ซือเฉินตั้งใจมากที่จะควบคุมตัวเอง หักห้ามใจตัวเอง แต่เมื่อได้ยินเสียงนี้แล้ว ทำให้ร่างกายรู้สึกร้อนไปทั้งตัว แต่ เขาก็รู้ว่าเธอเหนื่อยมากจริงๆ ดังนั้น เขาก็แค่อยากจูบเธอ ทนไม่ได้ที่ต้องทรมานเธอเหมือนเมื่อคืน
เวลายังอีกยาวไกล ยังไม่ต้องรีบร้อนในตอนนี้
แต่ เขาตามหาเธออย่างบ้าคลั่งมาทั้งวัน เวลานี้เธออยู่ข้างกายเขา ไม่มีใครรู้ได้ว่าสภาพจิตใจของเขาในตอนนี้เป็นยังไง
แท้จริงแล้วในเวลานี้เขาอยากที่จะเอาร่างเธอเข้ามาภายในร่างกายเขาเสียให้ได้เลย
ดังนี้ นี่เพียงแค่การจูบธรรมดา เขาได้ควบคุมความต้องการของตัวเองไว้มากที่สุดแล้ว
“ถังจื่อโม่ อย่าเล่นอีก ให้ฉันนอนก่อน”เนื่องจากเวินลั่วฉิงเหนื่อยมาก เหนื่อยมากจริงๆ ตอนนี้เธออยากนอนมาก ดังนั้น จึงเรียกชื่อเต็มลูกเธอออกมา เพราะอยากให้เบบี๋ของเธอหยุดการกระทำนี้ลง
ช่วงเวลานั้น เย่ซือเฉินหยุดชะงักลงทันที！！
เย่ซือเฉินหยุดการกระทำทุกอย่าง มองไปที่เธอ จ้องมองไปที่เธอ……
เมื่อกี้เธอพูดอะไรนะ？
ถังจื่อโม่？！ ถังจื่อโม่คือใคร？
เห็นได้ชัดว่าเป็นชื่อของผู้ชาย！
เย่ซือเฉินคาดไม่ถึงว่าสถานการณ์แบบนี้จะได้ยินชื่อผู้ชายออกมาจากปากของเธอ
เมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นแบบนี้เรียกชื่อผู้ชายคนอื่นออกมา？มันรุนแรงยิ่งกว่าเมื่อคืนถ้าเมื่อคืนเธอเรียกชื่อผู้ชายออกมาตอนที่เธอกำลังเมาเหล้า
ตอนนี้ เย่ซือเฉินหยุดมือลง เวินลั่วฉิงไม่มีคนรบกวน จึงหลับสบาย และหลับอย่างสงบ
แต่เวลานี้มีใครบางคนที่จิตใจกลับกระสับกระส่ายไม่สงบขึ้นมา
“ถังจื่อโม่คือใคร？”เย่ซือเฉินสูบลมหายใจเข้าลึกๆ กัดฟันแน่นพร้อมถามมันออกมา
เขารู้ ขณะนี้เธอกำลังอยู่ในระหว่างครึ่งหลับครึ่งตื่น เวลานี้เขาถามอะไรไป เธออาจตอบออกมาโดยไม่รู้ตัว อีกอย่างคำตอบที่เธอตอบในตอนนี้ต้องเป็นความจริง ไม่มีคำเท็จแน่นอน
“ถังจื่อโม่ก็คือเบบี๋จื่อโม่ไง”เวินลั่วฉิงขยับปากพูด และตอบความจริงออกมา แต่คำตอบแบบนี้ เย่ซือเฉินฟังแล้วก็เหมือนไม่ได้ให้คำตอบอยู่ดี
แต่ คำพูดของเธอที่เรียกจื่อโม่เบบี๋ได้ทิ่มแทงเข้าไปตรงกลางใจของเขาแล้ว
“เบบี๋คือใคร？”เย่ซือเฉินสูดลมหายใจเข้าลึกๆอีกครั้ง จึงเปลี่ยนวิธีถาม เพราะว่าตอนนี้เธอกำลังอยู่ในระหว่างฝัน ดังนั้นต้องค่อยๆหว่านล้อม
เขาอยากรู้ เมื่อคืนที่เธอเรียกเบบี๋ๆตลอดเบเบี๋หมายถึงใคร？
“……”ครั้งนี้ เวินลั่วฉิงไม่ได้ตอบ ไม่รู้เป็นเพราะว่าหลับสนิทไปแล้วหรือเปล่า
“เด็กดี บอกผมหน่อย เบบี๋คือใคร？”มือของเย่ซือเฉิน วางอยู่บนใบหน้าของเธอ ลูบไล้เบาๆ เพียงแต่ครั้งนี้เมื่อเทียบกับเมื่อกี้แล้วลงมือหนักขึ้นเล็กน้อย
เวินลั่วฉิงโดนรบกวนอีกครั้ง คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย แล้วถามขึ้นมาอีกครั้ง：“เบบี๋ก็คือถังจื่อโม่……”
เบบี๋ของเธอมีถังจื่อโม่ และยังมีจื่อซี แต่ว่า ตอนนี้เวินลั่วฉิงง่วงมาก พูดไปได้ครึ่งหนึ่ง แล้วก็หยุดลงทันที
เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ สีหน้าของเย่ซือเฉินเย็นชาลงทันที เบบี๋คือถังจื่อโม่？
ที่แท้เบบี๋ที่เธอเรียกเมื่อคืนไม่ใช่เขา แต่เป็นคนอื่น！
มีอยู่ครู่หนึ่ง ที่เย่ซือเฉินอยากฆ่าคน
แซ่ถัง？ ทำไมถึงแซ่ถังอีก？
นับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป เขาเกลียดทุกคนที่แซ่ถัง
“เบบี๋คือถังจื่อโม่？”เย่ซือเฉินเหมือนยังไม่ตายใจ จึงถามขึ้นอีกครั้ง คำพูดนี้เขากัดฟันถามมันออกมา
“อืม”ครั้งนี้ เวินลั่วฉิงตอบอืมเบาๆ ถึงแม้ตอบเสียงเบา แต่ตอบอย่างมั่นคงออกมา
และเวลาต่อมา สายตาของเย่ซือเฉินหรี่ลง ดี ดีมาก เมื่อคืนที่เธอเรียกเบบี๋ทั้งคืนที่แท้เป็นคนอื่น
ถังจื่อโม่？
เวลานี้เย่ซือเฉินอยากรู้ว่าถังจื่อโม่คือใคร？อยากรู้อย่างบ้าคลั่ง！！
สายตาที่หรี่ลงของเขามองไปที่มือถือบนหัวเตียงของเวินลั่วฉิง เธอร้องเรียกแต่ถังจื่อโม่เบบี๋ มือถือของเธอต้องบันทึกข้อความของถังจื่อโม่ไว้แน่นอน
สายตาของเขากะพริบเล็กน้อย แอบสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นยื่นมือออกไป หยิบมือถือของเธอมา
สายตาของเย่ซือเฉินมองไปที่หน้าของเธออีกครั้ง ขณะนี้เธอกำลังนอนหลับฝันอย่างสบายอยู่ ไม่รู้เรื่องอะไร
เย่ซือเฉินหรี่ตาลง หยิบมือถือของเธอมาวางไว้ข้างมือเธอ แล้วใช้มือเธอปลดล็อก จากนั้นเปิดดูเบอร์โทรในโทรศัพท์ ซึ่งมันก็มีชื่อของจื่อโม่เบบี๋ด้วยจริงๆ
เย่ซือเฉินจ้องมองไปที่ชื่อนั้น มองอยู่เป็นเวลานาน เสมือนถ้าจ้องอยู่แบบนั้น สามารถจ้องจนทำให้คนคนนั้นออกมาจากข้างในได้
เวลาผ่านไปสักครู่ เย่ซือเฉินแอบสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นกดเบอร์ของจื่อโม่เบบี๋ แล้วโทรออกไป
ตอนที่เย่ซือเฉินโทรเบอร์นี้ออกนั้น จิตใจสับสนว้าวุ่นมาก เวลานี้ เขาก็ไม่รู้เหมือนกันนว่าสิ่งที่ตัวเองอยากได้ยินคืออะไร
แต่เขาก็คืออยากโทรออกเบอร์โทรนี้ เขาอยากได้ยินเสียงของถังจื่อโม่อยากรู้ว่าเขาเป็นใคร？
อยากรู้ว่าที่คนที่เธอเรียกเบบี๋ตลอดคือใคร？！
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นสองครั้ง มีคนรับ รับอย่างรวดเร็ว
เย่ซือเฉินตะลึงเล็กน้อย แอบสูดลมหายใจเข้าลึกๆ กำลังคิดอยู่ว่าตัวเองจะเอ่ยปากยังไง
“ฉิงฉิง ดึกขนาดนี้แล้วยังโทรมาอีก คือรู้ว่าผมมาที่นี่เหรอ？”แค่ ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆของผู้ชายที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์พูดขึ้นมา น้ำเสียงของผู้ชายคนนั้นมั่งคงและเซ็กซี่ น่าดึงดูดมาก
เสียงหัวเราะนั้นอ่อนโยนอบอุ่นมาก น้ำเสียงที่ความเอ็นดูนั้นทำให้ตอนนี้เขาฟังแล้วรู้สึกว่ามันไม่เข้าหูเลย
มือที่ถือโทรศัพท์ไว้ได้กำแน่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด มีอยู่ช่วงเวลาหนึ่ง ที่ดวงตาคู่นั้นพลุ่งพล่านมาก
น้ำเสียงที่อ่อนโยนนี้ คำพูดที่อ่อนนุ่ม และน้ำเสียงที่เอ็นดู และคำเรียกที่สนิทสนมนี้มันทิ่มแทงเข้าไปกลางหัวใจของเขา
“ฉิงฉิง ใช่คุณไหม？”อีกด้านหนึ่งของคนพูดโทรศัพท์ เสียงต่ำลง เริ่มได้กลิ่นอายที่ผิดปรกติ
สายตาของเย่ซือเฉินจ้องมองไปที่เวินลั่วฉิง สูดลมหายใจเข้าแรงๆ
เขาคิด ถ้าเขาทายไม่ผิด คนที่รับโทรศัพท์น่าจะเป็นถังไป๋เชียน
“ถังไป๋เชียน”เย่ซือเฉินควบคุมอารมณ์ตัวเองสุดขีด น้ำเสียงที่เย็นชานั้นฟังไม่ออกว่ามีอะไรผิดปรกติ ในเมื่อมีคนรับสายแล้ว จะไม่ออกเสียงแล้ววางสายเลยก็คงเป็นไปไม่ได้
นั้นไม่ใช่นิสัยของเขา！！
เย่ซือเฉินทายไม่ผิด คนที่รับโทรศัพท์คือถังไป๋เชียนนั่นเอง คืนนี้ถังไป๋เชียนไปดูเด็กน้อยสองคนพอดี เมื่อเห็นว่าเวินลั่วฉิงโทรมา จึงรับโทรศัพท์ขึ้นมา
“เย่ซือเฉิน”ผู้ชายที่พูดโทรศัพท์อีกด้านหนึ่งหัวเราะออกมา และพูดชื่อของเขาออกมาได้อย่างถูกต้อง：“นายใช้โทรศัพท์ของฉิงฉิงโทรหาฉัน ฉิงฉิงคงไม่รู้มั้ง？”
“ทำไมเหรอ？เรื่องของสามีภรรยาของเรายังต้องให้คนนอกอย่างนายมาถามด้วยเหรอ？”เย่ซือเฉินหัวเราะออกมาเหมือนกัน หัวเราะออกมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่กลับมีความยโสมากจนทำให้สามารถโมโหและโกรธได้
ถังไป๋เชียน：“……”
คำพูดของเย่ซือเฉินทิ่มแทงเข้าไปหัวใจของเขา และเป็นแบบทิ่มแทงให้ตายโดยตรงเลย
สำหรับจุดนี้คือจุดที่ถังไป๋เชียนเจ็บปวดที่สุด เพราะเวินลั่วฉิงกับเย่ซือเฉินได้จดทะเบียนสมรส เป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย นี่คือสิ่งที่เขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้
จากนั้น เย่ซือเฉินไม่ได้ให้โอกาสถังไป๋เชียนพูดต่อ วางสายลงทันที สายตาของเย่ซือเฉินจ้องมองไปที่เวินลั่วฉิง！
