บทที่ 255 คุณชายสามเย่โหดเหี้ยมมาก（2）
เมื่อคืน เธอได้ใช้มือที่ผอมเรียวนี้ปราบประธานหลี่ให้อยู่หมัด และก็ใช้มือที่ผอมเรียวคู่นี้เล่นมีดปอกผลไม้ได้อย่างคล่องแคร่ว จนปาดเสื้อของหลิวฉินขาด ทำให้หลิวฉินตกใจเกือบตาย
มันเป็นไปได้เหรอแม้แต่แมลงสาบก็ตีไม่ตาย？
แสร้งทำ เขาเห็นเธอแสร้งทำ เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าถึงจะแสร้งทำไปถึงเมื่อไร？
“หลังจากทำแล้วคุณจะไม่ยอมรับเหรอ？”เย่ซือเฉินไม่ได้เปิดบงเธอ แต่สายตาที่มองเธอนั้นหรี่ลงเล็กน้อย มีกลิ่นอายอันตรายแฝงอยู่ในนั้นด้วย
“พูดแบบนี้ก็ไม่ถูก เมื่อวันฉันเมาแล้ว จำอะไรไม่ได้เลย เรื่องทั้งหมดจะฟังจากที่คุณพูดฝ่ายเดียวไม่ได้ ใช่ไหมหล่ะ？”
เวินลั่วฉิงใช้สายตาที่ไร้เดียงสามองไปที่เขา สีหน้าที่แสดงออกมาเหมือนคนหมดหนทาง ความหมายชัดเจน เรื่องนี้จะฟังเขาพูดฝ่ายเดียวไม่ได้ แน่นอนว่าเวินลั่วฉิงมั่นใจ เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้ที่จะมีพยานคนอื่น ดังนั้นเขาก็คงหมดหนทางเหมือนกัน
เรื่องนี้ก็ทำได้ถึงเท่านี้แหละ
“ฉันคิดว่าเราควรทำตามข้อเท็จจริงตามวัตถุประสงค์”เวินลั่วฉิงคิดดูแล้วสักครู่ก็พูดเสริมออกมา ข้อเท็จจริงตามวัตถุประสงค์ก็คือ เธอคือผู้หญิงอ่อนแอ และเขาเป็นผู้ชายตัวใหญ่ ถ้าเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ใครฟังก็คงไม่มีใครเชื่อว่าเธอเป็นคนขืนใจเขา
ไม่ว่ายังไงเรื่องนี้ไม่มีพยาน และเป็นไปไม่ได้ที่จะมีหลักฐาน เธอมีอะไรที่ต้องกังวลด้วย？
เวินลั่วฉิงคิดว่า เธอไม่ยอมรับเสียอย่าง เขาสามารถทำอะไรเธอได้？
“ดี ดีมาก”เย่ซือเฉินจ้องมองอยู่ จู่ๆก็ยิ้มออกมา เขาไม่เคยนึกมาก่อน ว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นคนที่ทำผิดแล้วไม่ยอมรับผิดแบบนั้น
ความจริงแล้ว เขาชอบท่าทีตอนนี้ของเธอมาก ขี้เล่น น่ารัก ยังมีความเกเรไม่ยอมคนปะปนอยู่ เป็นธรรมชาติมาก อีกทั้งมีความเย้ายวนน่าหลงใหลท่าทีที่เย้ายวนของเธอในตอนนี้ ถ้าต้องเปลี่ยนเป็นเรื่องอื่น ถึงแม้แต่แลกด้วยชีวิตของเขา เขาก็ให้ได้
แต่ สำหรับเรื่องนี้ และท่าทีของเธอในตอนนี้ ไม่มีช่องว่างที่สามารถเจรจาต่อรองกันได้
เพราะว่า เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความสุขของเขาในอนาคต สำคัญยิ่งกว่าชีวิต
ตอนแรกเวินลั่วฉิงนึกว่าสามารถผ่อนคลายได้หน่อยหนึ่งแล้ว แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเย่ซือเฉินในขณะนี้ อดไม่ได้ที่จะสะดุ้ง สายตาของเธอกะพริบเล็กน้อย ทันใดนั้นก็มีความรู้สึกที่ไม่ดีเกิดขึ้น ไม่ มันเป็นความรู้สึกที่แย่มาก
เวลานี้ เย่ซือเฉินควรจะโกรธมากไม่ใช่เหรอ？ทำไมถึงยิ้ม อีกอย่างตอนนี้รอยยิ้มของเขาไม่ใช่รอยยิ้มโกรธอย่างแน่นอน แต่มันเป็นรอยยิ้มที่โหดเหี้ยมเจ้าเล่ห์เหมือนสุนัขจิ้งจอก
เวินลั่วฉิงมองไปที่เขา สายตกตื่นตระหนกเล็กน้อย ท่าทีแบบนี้ของเขาไม่ปรกติ ไม่ปรกติมากจริงๆ！！
จากสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวลของเวินลั่วฉิงนั้น ริมฝีปากของเย่ซือเฉินค่อยๆเปิด พูดขึ้นช้าๆ：“วางใจได้ ผมไม่บังคับให้คุณช่วยผมฝ่ายเดียวด้วยคำพูดของผมหรอก”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเขา ทำให้เวินลั่วฉิงใจสั่นขึ้นมาเล็กน้อย
ถ้าไม่ใช่แค่คำพูดฝ่ายเดียว？ แล้วยังมีอะไรได้อีกบ้าง？
เป็นไปได้หรือที่เขาจะหาพยานคนอื่นออกมาได้?
เธอไม่เชื่อ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เขาสามารถปล่อยให้คนอื่นยืนมองอยู่ข้างๆได้หรอก？
“มา เรามาดูสิ่งนี้กันก่อน” ริมฝีปากของเย่ซือเฉินคลายยิ้มออกมาเรื่อยๆ ยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ของเขา แต่ร่างกายของเขาก็ยังคงทับร่างของเธอไว้อยู่เหมือนเดิม ไม่ได้มีที่จะเคลื่อนย้ายมันออกเลยไม่สักนิด
ริมฝีปากของเวินลั่วฉิงแม้มเข้าหากันเล็กน้อย คำพูดนี้ทำไมมันคุ้นหูแบบนี้
แน่นอน มันไม่ใช่เรื่องสำคัญ เรื่องสำคัญคือเขาจะให้เธอดูอะไร？
เวลานี้เวินลั่วฉิงรู้สึกสงสัย ไม่ ไม่ใช่สงสัย แต่กังวล
เธอรู้สึกว่าเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้มันจะบานปลายอยู่เหนือการควบคุมของเธอ
ถ้ามันอยู่เหนือการควบคุมของเธอนั่นแสดงว่าจะกลายเป็นเย่ซือเฉินที่เป็นคนควบคุมทั้งหมด ถ้าถึงตอนนั้น ด้วยนิสัยที่เลวร้ายและโหดเหี้ยมของเย่ซือเฉิน เธอไม่รู้จริงๆว่าเขาจะทำอะไรออกมาได้บ้าง？
“มันคืออะไร？”ตอนที่เวินลั่วฉิงถามคำถามนี้ออกมานั้น น้ำเสียงที่พูดล่องลอยเล็กน้อย
“เมื่อคุณดูแล้วก็จะรู้เอง”เย่ซือเฉินไม่ตอบแต่หัวเราะออกมาเบาๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ของเขาไปวางไว้ตรงหน้าเธอ
เวินลั่วฉิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์เขามา ร่างกายของเธอขยับเล็กน้อย ค่อยๆหมุนตัว อยากจะหลีกเลี่ยงร่างกายของเขา แต่กลับโดนเย่ซือเฉินดึงเธอเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาทันที
แต่ เวลานี้ ร่างกายของเธอหมุนตัวไปอีกทิศทางหนึ่ง เมื่อกี้นอนราบเรียบอยู่ มาตอนนี้กลายเป็นนอนคว่ำอยู่ ส่วนเย่ซือเฉินนั้นก็ยังนอนทับอยู่บนหลังเธอ
เวินลั่วฉิงอยากผลักออก แต่เขาได้กอดไว้แน่นมาก ทำให้เธอขยับอะไรไม่ได้เลย อีกอย่าง ตอนนี้มีอะไรบางอย่างต้องดู เวินลั่วฉิงจึงตัดสินใจอดทนไว้ก่อน
เย่ซือเฉินยื่นมือออก อ้อมผ่านลำคอของเธอ แล้วไปจับมือถือ จากนั้นเรียกวิดีโอในโทรศัพท์ออกมา เปิดให้เธอดู
เวลานี้เขาอยู่ใกล้มาก เวินลั่วฉิงสัมผัสไออุ่นและลมหายใจจากร่างกายของเขาได้อย่างชัดเจน เวินลั่วฉิงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย อึดอัดเหมือนจะหายใจไม่ออก
แต่ว่า ในเวลาต่อมา เวินลั่วฉิงก็ไม่ได้สนใจปัญหาเรื่องที่ทำให้เธออึดอัดอยู่อีกต่อไป เพราะว่าความสนใจทั้งหมดของเธอถูกดึงดูดไปอยู่ในคลิปวิดีโอบนโทรศัพท์ของเย่ซือเฉิน
เธอเห็นทุกสิ่งที่เธอทำกับเย่ซือเฉินเมื่อคืนนี้อย่างชัดเจน……
เวินลั่วฉิงมองดูคลิปวิดีโอแล้ว สายตาคู่นั้นเบิกกว้าง สีหน้าแทบไม่อยากเชื่อ
ทำให้เวินลั่วฉิงกลืนน้ำลายลงคอโดยไม่รู้ตัว จู่ๆก็มีความละอายใจไม่อยากจะเห็นหน้าผู้คน คนคนนั้นไม่ใช่เธอ ต้องไม่ใช่เธอแน่นอน เธอทำเรื่องแบบนั้นลงไปได้ยังไง
เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าหน้าของตัวเองเริ่มร้อน มันน่าละอายใจจนไม่กล้าไปสู้หน้าคนอื่น
เวินลั่วฉิงกำลังดูวิดีโออยู่ ส่วนเย่ซือเฉินก็จ้องมองที่เธอตลอดเวลา เห็นอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงบนใบหน้าทั้งหมดของเธอได้อย่างชัดเจน ริมฝีปากของเขาอดไม่ได้ที่คลายยิ้มออกมา เช้าวันนี้ ตอนที่เขาเข้าไปที่ห้องแล้วไม่เจอเธอนั้น จึงได้เรียกวิดีโอในกล้องวงจรปิดออกมาดู ตอนแรกเพื่อตามหาเธอ แต่ต่อมา เมื่อเขาเห็นวิดีโอช่วงนี้ คิดว่ามันน่าจะมีโอกาสได้ใช้ประโยชน์ จึงตัดต่อตอนนี้มาเก็บไว้ในโทรศัพท์
คิดไม่ถึง ว่าจะได้ใช้มันจริงๆ
เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าตอนนี้เธอจะปัดความรับผิดชอบยังไง
เย่ซือเฉินตัดวิดีโอช่วงนี้ได้ดีมาก ตัดแค่ช่วงแรก ดูแล้วเหมือนเวินลั่วฉิงเป็นคนเริ่มก่อนทั้งหมด อีกอย่าง เขาได้ลบเสียงมันออกแล้ว เมื่อเป็นเช่นนี้ ผลที่ออกมาจึงดียิ่งกว่าอีก
ดังนั้น เมื่อวีดีโอนี้ฉายจบ เย่ซือเฉินจึงรีบเอาโทรศัพท์กลับทันที
“คุณผู้หญิงเย่ วิดีโอนี้สามารถเป็นหลักฐานเพียงพอได้หรือไม่？”เย่ซือเฉินกลั้นยิ้มไว้ จงใจถามเธอออกมา
เวินลั่วฉิงจ้องมองไปที่โทรศัพท์ของเธอ ริมฝีปากขยับสองสามครั้ง แต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำ
หลักฐานวางอยู่ตรงหน้าอย่างนี้ เธอยังพูดอะไรได้อีก？
“คุณมีวิดีโอนี้ได้อย่างไรกัน？”แต่ เวินลั่วฉิงนึกอะไรออกมาได้ทันที ตระหนักถึงปัญหาข้อหนึ่งที่สำคัญมาก ตอนที่เธอถอดเสื้อผ้าของเย่ซือเฉินออกนั้น เย่ซือเฉินนอนอยู่บนเตียงนอน ไม่มีโทรศัพท์อยู่ในมือ ถ้าอย่างนั้นวิดีโอในมือถือของเย่ซือเฉินมาจากไหน？
