บทที่ 267 คุณชายสามโมโหแล้ว(2)
ดวงตาของเวินลั่วฉิงหมุนไปเล็กน้อย กวาดสายตาเย็นชาไปที่เวินหรวนหรวน โชคดีที่เธอเปลี่ยนการตั้งค่าบันทึกสายเย่ซือเฉินแล้ว จากคำว่าสามีเปลี่ยนเป็นคำว่าเจ้านาย ไม่งั้นคงต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกแน่
เวินลั่วฉิงเดินออกจากห้องโถง แล้วโทรกลับให้เย่ซือเฉิน
“เมื่อกี้คุณทำอะไรอยู่?”เย่ซือเฉินรับสายทันที เสียงอันเยือกเย็นส่งผ่านทางโทรศัพท์
“อะไร?เมื่อกี้?”เวินลั่วฉิงได้ยินเสียงของเขารู้สึกเสียงแปลกๆ เธอมองดูพุทราในมือของเธอ และกะพริบตา “กำลังล้างพุทรา”
เขาถามว่าเมื่อกี้เธอทำอะไร？เมื่อกี้เธอล้างพุทรา คำตอบของเธอก็ไม่มีปัญหาอะไร
“เล้งหรงอยู่บ้านเวิน และคุณอาบนํ้าอยู่?”มือของเย่ซือเฉินที่ถือโทรศัพท์แน่นขึ้นอย่างแรง แสงเย็นในดวงตาที่หรี่ลงเล็กน้อยสาดส่องไปทั่ว แต่เดิมเขาไม่เชื่อในสิ่งที่เหลิ่งหรงพูด ตอนนี้ก็ได้ยินเธอยอมรับจากปาก เย่ซือเฉินชักอยากจะฆ่าคนในเวลานี้เลย
เวินลั่วฉิงเงิบ เล้งหรงอยู่บ้านเวิน เธอจะล้างพุทราไม่ได้หรอ?
เธอล้างพุทราเกี่ยวอะไรกับเล้งหรงด้วย?
ไม่ ไม่ใช่ เวินลั่วฉิงคิดได้แล้ว รู้ได้ถึงปัญหาที่ไม่ถูกต้อง
น้ำเสียงของเย่ซือเฉินเปลี่ยนไป อารมณ์ก็เปลี่ยน สิ่งที่พูดนั้นก็พูดผิด ที่เขาพูดเมื่อกี้ เล้งหรงอยู่บ้านเวิน คุณล้างพุทราอยู่?
น้ำเสียงของเขาดูเหมือนเธอกำลังทำอะไรบางอย่างที่ไม่สมเหตุสมผล
ก็แค่ล้างพุทรา ทำไมถึงไม่สมเหตุสมผล!
ดังนั้น……
เวินลั่วฉิงเข้าใจแล้ว มุมปากกระตุกอย่างรุนแรง “คุณคิดอะไรอ่ะ? พุทราที่ฉันล้างคือพุทราที่กินได้ คุณนึกว่าฉันอาบน้ำรึไง?”
“……”เย่ซือเฉินเงิบเลย เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ ใบหน้าบึ้งตึงคลี่คลายลงอย่างรวดเร็วเท่าที่ตาเปล่าจะเห็นได้ เมื่อกี้สมองเขาหยุดทำงานแล้วหรือไง ที่เข้าใจผิดโดยไม่ได้คิดไตร่ตรองให้รอบคอบ
ถูกเล้งหรงหลอกซะแล้ว?
“นี่ รอผมกลับไป กลับไปผมช่วยคุณล้างนะ ไม่สิ พวกเราล้างด้วยกัน ”ริมฝีปากของเย่ซือเฉินเม้มเล็กน้อย เสียงทุ้มที่ดูมีความกำกวม
มุมริมฝีปากของเวินลั่วฉิงกระตุกอย่างรุนแรงอีกครั้ง “……”
คุณชายสามเย่ยิ่งดูยิ่งไม่เหมือนคุณชายสามเย่แล้ว คำพูดแบบนี้ตอนนี้เขาพูดได้ลื่นไหลมาก
ไร้ยางอายไปแล้ว!
เวินลั่วฉิงอยากจะวางสายทันที แล้วนึกถึงว่าเขาโทรหาเธอสองสามครั้งติดต่อกัน คิดว่าเขายังมีเรื่องอะไรบางอย่าง เลยทนไว้ยังไม่วางสาย
แต่เย่ซือเฉินไม่ได้พูดเรื่องที่สำคัญ เขาไม่ได้บอกเวินลั่วฉิงว่าเขากำลังเดินทางกลับมาที่เมือง Aและ เขาไม่เอ่ยถึงเรื่องเล้งหรงเลยด้วยซ้ำ เพราะเขาต้องให้เป็นไปแบบไม่ได้ตั้งตัว
ไม่ใช่แค่กับเล้งหรง กับเธอด้วย! !
นี่คือสไตล์ของคุณชายสามเย่
หลังจากเวินลั่วฉิงวางสาย ดวงตาฉายแววเบาๆ ตั้งแต่เย่ซือเฉินรู้ว่าเล้งหรงอยู่ที่บ้านเวิน ก็ต้องรู้เกี่ยวกับการขอแต่งงานของตระกูลเล้ง และต้องรู้เรื่องที่เล้งหรงส่งดอกกุหลาบมาเต็มรถกระบะ แต่เย่ซือเฉินกลับไม่ได้พูดอะไรในตอนนี้
ดูเหมือนว่าเย่ซือเฉินยังค่อนข้างรู้แจ้ง! ไม่ขี้ได้ใจแคบ ครอบงำ ไร้เหตุผลอย่างที่เธอคิด
อืม ถ้าเป็นอย่างนี้ เธอก็โล่งใจแล้ว
เวินลั่วฉิงหันกลับมา จากนั้นก็เผชิญหน้ากับใบหน้าของเล้งหรงที่ดูขยายใหญ่ขึ้นอย่างกะทันหัน เวินลั่วฉิงตกใจ ก้าวถอยหลังครั้งแล้วครั้งเล่า
“สายของเย่ซือเฉินเหรอ?”เล้งหรงมองไปที่เธอ รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นที่มุมริมฝีปาก
“อืม ”เวินลั่วฉิงคิดชั่วขณะ จากนั้นก็พยักหน้าค่อยๆ ตอนนี้ที่เล้งหรงเดาได้แล้ว เธอรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องซ่อน
“ความสัมพันธ์ของคุณกับเย่ซือเฉินเป็นอะไรกัน? ”เล้งหรงต้องการทราบว่าเธอและเย่ซือเฉินพัฒนาไปถึงไหนแล้ว? เพราะเขาได้ยินเธอที่อธิบายให้เย่ซือเฉินเกี่ยวกับเรื่องล้างพุทรา
สิ่งที่เขาได้ยิน น้ำเสียงของเธอดูโกรธมาก แต่มากกว่านั้นคือน้ำเสียงดูออดอ้อน นี่ก็ทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจไม่น้อย
“ความสัมพันธ์เป็นสามีภรรยากัน”ในครั้งนี้ เวินลั่วฉิงไม่ลังเลเลย ตอบไปทันที เธอคิดว่า ให้เล้งหรงรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอกับเย่ซือเฉิน เรื่องตลกที่มาขอแต่งงานก็คงจะได้จบลงซะที
“เวินลั่วฉิง ถ้าคุณไม่แต่งงานกับผม คุณปฏิเสธตรงๆก็ได้ ทำไมต้องหาข้ออ้างด้วย ”เล้งหรงตะลึง จากนั้นจ้องมองเธออย่างดุดัน
เขาแค่ถามไปนั้นๆแหละ แต่เธอทำไมต้องสร้างเรื่องโกหกแบบนี้?
“ได้ งั้นฉันขอปฏิเสธคุณ แต่ความสัมพันธ์ของฉันกับเย่ซือเฉินเราเป็นสามีภรรยากันจริงๆ” เวินลั่วฉิงปฏิเสธเล้งหรงอย่างไม่ไว้หน้า
เธอเป็นคนที่ทำอะไรๆอย่างเด็ดขาดเสมอ ง่ายๆ ไม่ชอบค้างคา
เล้งหรงชำเลืองมองเธอ แล้วหัวเราะ จากนั้นก็ตะโกนในห้องโถง “คุณปู่เวิน ฉิงฉิงบอกว่าเธอกับเย่……”
เวินลั่วฉิงตกใจ รีบเอาพุทรายัดใส่ปากของคุณชายเล้ง ปิดกั้นคำพูดเขาไว้
“เกิดอะไรขึ้นกับฉิงฉิง?”คุณปู่เวินเห็นเล้งหรงอยากพูดอะไรบางอย่าง เลยอดไม่ได้ที่จะอยากรู้ มองไปในทิศทางของพวกเขา
“ไม่ ไม่มีอะไร ”เวินลั่วฉิงส่ายหน้าซ้ำๆ เรื่องของเธอและเย่ซือเฉิน สามารถแจ้งให้เล้งหรงทราบได้ แต่ต้องอย่าให้คุณปู่รู้เป็นอันขาด
เวินลั่วฉิงกลัวเล้งหรงจะพูดไปเรื่อย หลังจากที่เอาพุทรายัดใส่ปากของเล้งหรงก็ยังไม่ได้เอามือออก แต่ยิ่งใช้แรงยัดอีก
เล้งหรงมองไปที่เวินลั่วฉิง ใบหน้ายิ้ม เต็มไปด้วยความผ่อนคลาย
“เด็กสองคนนี้……”คุณปู่เวินและคุณปู่เล้งมองดูท่าทีของพวกเขา ก็ยิ้มอย่างรู้ทัน
คุณปู่เวินก็ไม่ถามอะไรอีก
เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจ แล้วปล่อยมือ
“ทำไม?ไม่ต่ออีกแล้วหรอ?”เล้งหรงกัดพุทราเข้าปาก แล้วเคี้ยว รู้สึกหวานเป็นพิเศษ
เวินลั่วฉิงจ้องมองเขาอย่างดุ แล้วก็ไม่พูดอะไร
เวินลั่วฉิงมองไปที่คุณปู่เล้งที่นั่งอยู่ในห้องโถง คุณปู่เล้งได้แต่เลี่ยงที่จะพูดเรื่องนั้น และยังทำตัวดูโง่ๆ ให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว ดังนั้น เธอต้องใช้ริเริ่มลงมือก่อน
เวินลั่วฉิงเดินกลับไปที่ห้องโถง แล้วนั่งตรงหน้าคุณชายเล้ง
เล้งหรงเห็นท่าทีของเธอ ก็ตะลึงเล็กน้อย เธอกำลังจะทำอะไรกัน?
คุณปู่เล้งยักคิ้วเล็กน้อย ในที่สุดยัยหนูนี้ก็ไม่สามารถกลั้นทนต่อได้อีก แต่ว่า หนุ่มสาวอย่างเธอ ทนได้ขนาดนี้ถือว่าดีมากแล้ว
“คุณปู่เล้งคะ ได้ยินมาว่าคุณชอบเล่นหมากรุก นั้น หนูขอเล่นกับคุณนะคะ “เวินลั่วฉิงจะดูความคิดของคุณปู่เล้งไม่ออกได้ยังไง คุณปู่เล้งนั้นก็เป็นจิ้งจอกแก่ๆที่เจ้าเล่ห์ แต่แล้ว การจัดการกับจิ้งจอกแก่ๆ เธอย่อมมีวิธีของเธอเอง
ระหว่างทางไปบ้านของเวิน เธอตรวจสอบบางอย่างเกี่ยวกับคุณปู่เล้ง และรู้ว่าคุณปู่เล้งชอบหมากรุกที่สุด
ได้ยินที่เธอพูด คุณปู่เล้งสะดุ้งเล็กน้อย ดวงตาแสดงอย่างเห็นได้ชัดว่าคาดเดาไม่ออกเลยจริงๆ ทำไมยัยหนูไม่ทำอะไรตามกฎกติกา?เวลานี้เป็นเวลาที่ควรพูดถึงเรื่องหมากรุกเหรอ?
คุณปู่เล้งดึงสติกลับมาได้ และยิ้ม ถามอย่างเอ็นดู “ยัยหนูฉิงฉิงเล่นหมากรุกเป็นเหรอ?”
“อืม พอได้ค่ะ แต่เทียบไม่ได้กับคุณปู่เล้งแน่นอน ดังนั้นจึงต้องขอคุณปู่เล้งออมมือด้วยนะคะ” เวินลั่วฉิงแลบลิ้นของเธออย่างเขินอายและน่าน
“คุณอยากทำอะไร?”เล้งหรงรู้สึกตื่นตัวขึ้นเล็กน้อย เขารู้สึกว่าเธอคงไม่เล่นหมากรุกกับคุณปู่แบบง่ายๆแน่นอน แต่เขาก็คิดไม่ออกว่าเธอทำเพื่ออะไรกันแน่
