ตอนที่ 27 ค้นหาเจอแล้ว
“เวินลั่วฉิงเติบโตมากับแม่ของเธอ ที่ผ่านมาเธอย้ายที่อยู่มาหลายหน แต่ทว่า ทุกคนที่รู้จักกับเวินลั่วฉิงล้วนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ผิวหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยกระ ทั้งขี้เหร่ทั้งโง่ ไม่ว่าจะเรียนที่ไหน ก็จะมีผลการเรียนที่แย่ที่สุด แต่ว่า สมัยที่เธอเรียนอยู่มัธยมนั้น เธอกลับมีแฟนอยู่คนหนึ่ง เห็นว่ากันว่า เขาสองคนรู้จักกันตั้งแต่เด็ก ผูกพันกันมาก ผู้ชายคนนั้นฐานะดี หน้าตาดี เรียนก็เก่ง ฉันคิดว่า ผู้ชายคนนั้นคงชอบเธอในฐานะของคุณหนูใหญ่ตระกูลเวิน ในตอนนั้นเธอก็ได้กลับเข้ามาในตระกูลเวินแล้ว แต่คุณปู่เวินได้รับรู้เรื่องนี้ในภายหลัง เลยให้เวินลั่วฉิงหมั้นกับคนของตระกูลเย่อ” คุณชายห้าฉิงเช็กข้อมูลอย่างละเอียด
“ตอนนั้นเธอตอบโต้ยังไง?” คุณชายสามเย่ค่อยๆหรี่ตา สิ่งที่เขาอยากรู้คือ ในตอนนั้นเธอได้ตอบโต้กลับมายังไงบ้าง
“เธอตอบโต้ยังไงงั้นหรอ? ตามที่ฉันค้นเจอ ตอนนั้นเธอก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรมากมายนะ ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร เธอทำตามที่คุณปู่เวินต้องการทั้งหมด ราวกับว่า ไม่เคยมีแฟนมาก่อนหน้านั้นด้วยซ้ำ ฉันคิดว่า ประเมินจากสมองอย่างเธอแล้ว คงไม่สามารถทำเรื่องให้ทุกคนตกตะลึงได้หรอก ฉันว่า เธอคงเป็นประเภทที่ไม่เข้าใจความรู้สึกคนด้วยซ้ำ” คุณชายห้าฉิงนึกถึงการตอบโต้ก่อนหน้านั้นของเธอไปด้วย เขาส่ายหัวไปมาเล็กน้อย
คุณชายสามเย่หรี่ตาลงแล้วครุ่นคิด การตอบโต้ของเธอนี้? มันปกติจริงๆหรอ?
“พี่สาม ฉันว่า ในตัวคุณหนูใหญ่ตระกูลเวินไม่เห็นมีอะไรที่น่าขุดค้นเลย พี่จะเสียเวลากับเธอไปทำไมกัน?” คุณชายห้าฉิงไม่เข้าใจ
เย่ซือเฉินไม่ตอบอะไร เพียงแต่แววตาคู่นั้นยิ่งดูมืดมนลงไปอีก บวกกับหลักฐานและข้อมูลที่ค้นเจอมาไม่มีอะไรที่ข้องเกี่ยวกับเวินลั่วฉิงเลยสักนิด
อีกทั้ง หลักฐานทั้งหมดที่เจอล้วนแต่ยืนยันว่าไม่ใช่เธอ แต่ในใจลึกๆ เขาก็ยังคงสงสัยในตัวเธอ
“หัวหน้าครับ ได้ยินมาว่า เมื่อคืน เวินลั่วฉิงอยู่ๆก็ล้มป่วยลง คุณปู่เวินรีบส่งเธอไปประเทศM ในเช้านี้แล้วครับ” เช้ารุ่งขึ้นของวันที่สอง เลขาอู๋มารายงาน เพราะหัวหน้าของเขากำชับให้สังเกตการณ์เคลื่อนไหวของฝั่งนั้นเอาไว้
เย่ซือเฉินหยุดฝีเท้าของเขา ดวงตาคู่นั้นหรี่ลง เขารู้สึกสังหรณ์ขึ้นมาถึงอันตรายบางอย่าง “ล้มป่วยงั้นหรอ?”
เมื่อคืนยังดีดีอยู่เลย ทำไมอยู่ๆวันนี้มาป่วยได้?
เดิมทีเขาอยากจะหาโอกาสไปลองลูบสัมผัสอีกสักครั้ง นึกไม่ถึงว่า เธอจะรีบออกจากโรงพยาบาลขนาดนี้
“ใช่ครับ สุขภาพจิตของคุณเวินนั้นมีปัญหาอยู่แล้ว เมื่อคืนอยู่ๆก็ล้มป่วย ควบคุมไม่ได้” เลขาอู๋ถ่ายทอดข้อมูลที่ตนได้รับมาให้เขา “เช้าวันนี้คนของตระกูลเวินเลยรีบส่งคุณเวินออกนอกประเทศ อาการป่วยของคุณเวินน่าจะหนักหนามากครับ”
“ไปตรวจสอบให้ทีนะ” ริมฝีปากบางๆของเย่ซือเฉินเปิดออกเล็กน้อย เรื่องราวนี้ทวีความรุนแรงมากขึ้น เขารู้สึกว่าเรื่องราวมันชักจะซับซ้อนขึ้น
หากว่าเธอนั้นล้มป่วยจริง เขาคงต้องยอมวางมือลงจากเรื่องนี้ แต่หากว่าไม่ใช่ งั้นเรื่องนี้ก็ต้องแฝงไปด้วยอะไรบางอย่างแน่นอน
“ได้ครับ” เลขาอู๋ตะลึงเล็กน้อย ถึงแม้เขาจะยังไม่เข้าใจว่า ทำไมหัวหน้าของเขาถึงต้องให้ทำแบบนี้ แต่เขาก็ตอบตกลงอย่างรวดเร็ว
“หัวหน้าครับ ค้นหาเจอแล้วครับ” สามวันผ่านไป เลขาอู๋ได้แจ้งข่าวสารกลับมา เขารายงานไปด้วยพร้อมกับวางรูปรูปหนึ่งไว้ตรงหน้าของเย่ซือเฉิน
